Vanochtend stond een wandeling op het programma, met nog drie vrouwen waarvan er één afzei. Ik zou de route plannen. We troffen elkaar in Lunteren nadat ik het allemaal net gered had, qua tijd, want ik had een slechte nacht gehad. Wat blijft het toch een kunst om goed voor mezelf te zorgen. Ik vind het leuk, een wandelgroepje maar ook lastig. Ik laad namelijk op van de natuur. Van er stil doorheen lopen en de natuur in te ademen en erin te zijn samen met God en hem ook weer mijn gedachten te geven. Maar vooral ook mijn omgeving, de rust in te ademen. Anderen lopen er vaak alsmaar kletsend doorheen alsof ze een boog maken over hun gesprek en de omgeving als decor dient, maar ik wil de omgeving dus tot mij laten spreken en alles binnen laten komen. Het heuvelachtige stuk met grote groene stukken grasland, de herfstige bomen en het gevoel van de geurende dennen. het kastanjes rapen en oog in oog staan met ineens een prachtig gave rood met witte paddenstoel. De rust van de kleuren wil ik op mijn drukke hoofd laten inwerken en er troost en kalmering vinden. De ruimte van een plotseling open stuk wil ik op me in laten werken en er zelf vrijer door gaan ademen. Maar goed, ik zei al deze dingen niet en we gingen op pad. Steeds merk ik het conflict tussen het leuk vinden ook om deel te nemen aan een gesprek en uit te wisselen en anderzijds de behoefte aan mijn - opladen-. We kwamen bij een uitkijktoren en een groot bord met routes. Er was een meneer die de beheerder van het bos was en ons alles uit ging leggen. Maar ik wou niet zo'n lang verhaal horen en merkte hoe het energie uit me zoog; iemand die ongevraagd heel veel informatie geeft. De anderen wilden het wél horen en ik liep uiteindelijk weg. Na een poos riep ik: "Komen jullie ?". En erna zei ik dat ik niet de energie had voor zoveel uitleg. Balen doe ik, van mijn eigen niet goede communicatie. We gingen nog een bakje koffie doen, bovenop de goudsberg en liepen toen snel weer het pad naar de auto vanwege de tijd en weer gaf ik niet aan dat ik eigenlijk behoefte nu heb aan stilte. Steeds tast ik de behoefte van de ander af en manoevreer dan mijn eigen behoefte daar wat bij en omheen zodat ik toch nog wat voor mezelf zorg. Maar niet open, niet direct. Na afloop was ik zo moe van al het gepraat en ging na het dag zeggen nog alleen op een bankje zitten op een stille open plek. Ik kwam daar zo van bij. De volgende keer begin ik met uitleggen hoe of het voor mij werkt. Ik wil graag of tussen de gesprekjes door tijd in stilte, dus dat ik achteraan ga lopen met afstand of dat we allemaal een stuk stiltewandeling doen als iedereen dat een goed idee vindt of wil uitproberen. De pijn die ik voelde en de tranen ook zijn die van eenzaamheid doordat ik niet zeg wat ik nodig heb en me op ga offeren, aan ga passen of onbegrijpelijk gedrag voor de ander ineens doe vanwege het bereiken van mijn limiet. Ik heb zolang in de wereld van het voelen geleefd en leer nu meer ruimte te maken voor waarheid en dat waarheid mij helpen kan naar mijzelf en de ander. Mijn eigenschap van stilte minnen en nodig hebben kan ook voor anderen een zegen zijn. De één loopt misschien van me weg en de ander geniet mee. Tot nu toe vind ik het nog spannend om mezelf echt te laten kennen, te laten horen, te laten zien. Maar als ik dat doe ben ik ook minder eenzaam terwijl die zwarte juist het tegenovergestelde beweert; dat je door aan te passen en op te offeren minder eenzaam bent. Het lijkt misschien zo maar je verliest jezelf. Ik vind het zo hoopgevend in het contact dat ik de open weg zie van ruimte die ik in kan nemen, niet afwachtend of ik daar toestemming voor krijg. Nee, die toestemming heb ik omdat ik besta. Op die plek van stilte, van in contact met mezelf word ik gevoed en kan ik zijn . Ik merkte zo Gods troost daar op dat bankje en zijn liefdevolle krachtige aanwezigheid, mij aanmoedigend vooral door te gaan. Dat ga ik doen, met vallen en opstaan.
Vandaag had ik een dag met een gouden randje. Mijn vliegtuig naar Dublin vertrok om 10 uur 's ochtends maar toen stond ik nog aan het aanrecht! Ik ging niet want ik heb geen geld genoeg . Echter ik ging wel wat anders doen. Eerst naar de fotowinkel om mijn lens te ruilen voor één met meer zoom en toen op naar mijn date, die ook naar station Rheden kwam. Het ging allemaal net nog gesmeerd. Er was geen parkeerplek voor de auto dus ik sjeesde naar de andere kant van het station, holde naar het perron, mijn rugzak met thermosje thee en waterfles en boterhammen met ei meebungelend en yes, bleek dat ik nog een paar minuten over had omdat ik verkeerd op mij horloge had gekeken. Lens geruild, gesprekje bij de bus waardoor ik door mijn empathie met een mevrouw haar zieke man bijna de bus miste en toen stond ik op tijd in Rheden met een ijzig windje. Mijn date stapte uit, ik zag hem en vermoedens werden bevestigd; deze gaat 'm niet worden. Maar ik was niet teleurgesteld want dat dacht ik al, na vier of vijf telefoongesprekken. Toch vond ik het leuk deze date te doen en samen te genieten van een wandeling. Ik had een wandeling gekocht, gisteren nog gelamineerd en zo gingen we op pad. Het was heerlijk. De heuvels van de posbank leken wel wat op de wicklow mountains. De kleuren okergeel/goudgeel gras met roodachtige struiken en de nog wat paarsige heide en dan het witte zand zorgden voor prachtige kleuren op deze herfstige dag met maar ietsje pietsje zon. Hij is een verwoed wandelaar en goed met kaart lezen. Ik kon mijn nieuwe camera uitproberen met mooie natuurshots en goh, wat genoot ik van de stilte, het ruisen van de wind, de luwte en de glooiende heidehellingen om ons heen. We zagen schapen en drie herten en dronken warm e chocomelk in het paviljoen. Het was een ware troost, gezien mijn - niet naar Ierlandkeus.- Maar vooral merk ik dat ik bemoedigd ben door mijn- nee-. Mijn - nee- voor deze man betekent dat er een - ja - open staat voor iemand die beter bij mij past. En het mooie vind ik, dat ik doordat hij mij wel leuk vond en lief en bijzonder en we een open gesprek aangingen ik met een steviger zelfbeeld naar huis ga en heel benieuwd ben of er nog eens iemand komt die wel bij mij past. En.., hoe leuk dat dan zal zijn!! Iemand van wie ik gelijk een tinteling krijg als die uitstapt, iemand wiens geur ik op wil snuiven in plaats van, hm, dit is dus zijn luchtje. Iemand met wie elke stap een sensatie is om wat hij in me doet. Maar het was een move forward, om los van John en met een vrije blik een echte date aan te gaan. Hoewel mijn eerste zin had kunnen zijn: "Ik vind dat hele daten eigenlijk geen zak aan". En dat vind ik ook. Het is ergens zo gekunsteld en zo'n gedoe. Ik wil u dienen Here God en U weet of ik dat het beste alleen kan of samen, maar ik ga alleen voor een man waar ik echt lekker - ja- tegen kan zeggen. Ik vond een film op het station voor één euro en die keek ik vanavond, back in mijn single life met appjes en telefoontjes. Een prachtige lovestory met een sensationeel slot. Wat een dag met een gouden randje. Wat geniet ik van heuvels, bergen, stilte en natuur en een goeie kop koffie en een diep gesprek en grapjes en dat God daar in alles bij kan zijn. Dat de wandeling niet te lang was en het in de luwte heerlijk weer was en wat is het fijn om dit allemaal fysiek te kunnen en ook te beseffen dat ik wat te bieden heb, er meer in me zit en dat ik nog heel veel te ontdekken heb en veel wil! Ja, ik wil veel. Ik wil kunst en mooi zijn en leuke kleren en op reis en mooie foto's maken en met mensen praten, echt praten en harten raken en Gods zegen ervaren en uitdelen en mijn eigen grenzen respecteren en genieten! Dank U God, voor de nee's. Op naar de vele ja's, met ook de nee's. P.s. Door géén Ierland heb ik nu geld voor laarsjes én een supermooie cameralens en door zijn toestel even te gebruiken besefte ik hoe goed mijn keus is geweest voor een digitale spiegelreflex met een 11 x zoom!
Mijn vaste telefoon doet het al een tijdje bijzonder slecht. Bij navraag in een belcompanyzaak bleek de diagnose: de batterijen moeten vervangen worden. Dus de telefoon zelf is nog wel okay. "Vijf euro", zei de verkoper, 'die batterijtjes maar je moet wel de goeie hebben.' Eindelijk fiets ik eens het eind naar de speciale electrawinkel in Veenendaal en dan blijken de goeie batterijtjes 10 euro! Mijn telefoon is best oud en ik twijfel of dit een goed besluit is. Bij de kringloop liggen de telefoons voor 1,50 in de bak en ik ga ook eens op marktplaats kijken. Daar zie ik een keurige advertentie van twee telefoons, zoals die ik heb, in zeer goede staat voor 25 euro. Wel heel fijn om er twee te hebben want mijn moeder klaagt nogal eens dat ik weer niet opnam als ik boven was. Ik besluit het hierop te wagen, maak een deal en tuf naar het chaletpark met mijn limegroene wagentje waar de meneer woont die nu alleen mobiel gaat bellen. Hij zwaait met de doos als hij is uitgestapt en laat me alles zien. Ik zie een grijs frontje in plaats van zwart, wat net een ander gevoel geeft, andere uitstraling. Ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Maar ik ga alle voordelen langs in mijn hoofd en voel slechts een heel lichte twijfeling. Zat ben ik het soms; mijn fijngevoeligheid of perfectionisme. Dus ik stap over die heel lichte aarzeling heen en betaal de net gepinde en ook nog gewisselde 25. Thuisgekomen blijkt mijn aansluiting heel anders in elkaar te zitten en kan ik er niet een telefoonstekker aan vast maken. Ook de tweede telefoon kan niet in een telefoonstekker, boven, want die doet het niet dus ik heb niets aan deze telefoons!. Ik ga niet alles op zijn kop zetten om de aansluiting te veranderen. Eigenlijk ben ik opgelucht en ik wil gelijk de zaak weer terugdraaien. De telefoonmeneer was net nog in de tuin aan het werk en het is heerlijk weer dus ik ga op de fiets. De dag is nog lang en dan kan ik erna de batterijen kopen en behang gaan aftrekken. Hij neemt zijn mobiel niet op en nog eens niet en nog eens niet. Bij het chaletpark vraag ik waar hij woont en met een plattegrond in de hand fiets ik natuurlijk het verst, naar het randje van het park en zoek een tijd naar het huisnummer. Hij is er niet. Hij heeft een heel leuke woning en was ook erg vriendelijk met verkopen. Ik stap over zijn hekje heen en kom op zijn achtertuintje/vlonder. Daar is een mooie plek om de doos neer te leggen, dan hoef ik er niet nog eens heen. Ik besluit er een briefje bij te leggen met mijn rekeningnummer en de reden. Als ik een stoel naar achter trek van het tuinsetje om voor het schrijven te gaan zitten, val ik pardoes met mijn billen op de grond! Het setje stond op een vlonder en de stoelpoten gingen over de rand. Gelukkig keken alleen maar bomen toe. Ik weet niet zeker of dit ethisch juist is maar doe het toch en als ik terugfiets ben ik ineens mijn muts weer kwijt. Weer naar het verre hoekje fietsen en jawel, over het hekje stappen wat het niet doet en daar ligt mijn muts; in de struiken. Pf, weer naar huis. Telefoonmeneer belt in de middag ietsepietsje verontwaardigd op en legt uit dat ik de telefoons anders aan kan sluiten. De volgende dag komen ze langs; hij en zijn vriendin. Ze sluiten het voor me aan, het is kinderlijk eenvoudig, en ze gaan weer. "S avonds kon ik de adressen er wel in zetten", zei zijn vriendin. Ik ging het net doen, maar na 10 adressen is de batterij leeg na een hele dag aan de lader staan. De telefoon van boven is ook gelijk leeg na één handeling. De batterijen zijn versleten en de telefoons zijn geen anderhalf jaar oud maar van 2008. "Je koopt de ellende van een ander", zei de meneer van de electrawinkel. Vijf en twintig dure euro's lichter en nog geen bruikbare telefoons. Telefoons overkopen is dus niet zo'n slimme zet. Je weet de geschiedenis niet. Die kleine lichte aarzelingen zijn altijd waardevol van mij. Ze kloppen bijna altijd. Wat duizelt mij het moderne leven toch soms, keuzes ,keuzes, om van in de struiken te vallen!
Ik kon nog wel veel langer slapen vanochtend, maar ben toch opgestaan met het vooruitzicht op van alles leuks vandaag; een verjaardag en een kerkdienst. Ik geniet van de vrijheid om gewoon - nog niet klaar- te zijn, op de tijd dat buurman Cor me komt halen voor de kerk. Deze dag wil ik nog mijn haren hebben gewassen en droog geföhnd en nog een kommetje eigen koffie mee hebben in de auto. Ik geniet zomaar van volwassen zijn en in de auto rijden op een stille zondagmorgen. Fijn, ik kan mee naar de kelder, met de kleine kinderen. Daar heb ik veel meer zin in dan weer consumeren wat anderen doen. Ik vraag wat namen aan de kleintjes en oefen ze. Marieke vertelt een verhaal met legopoppetjes en dan gaan we kleuren en plakken. Het lijkt wel alsof de meeste kinderen het kleuren en plakken helemaal niet leuk vinden. Één meisje die zichzelf "Kweets"noemt, maar Grace blijkt te heten, vouwt allerlei vliegtuigen van gekleurd papier. Ze trekt steeds een nieuw papier uit het pak en zegt demonstratief dat ze van vouwen houdt. Ik ga ook een vliegtuigje vouwen en oefen of het de overkant haalt. Een prachtig jongetje van zes weet er ook één te vouwen die heel goed vliegt. Hij ging met uiterste precisie en na veel nadenken de opgeplakte plaatjes kleuren. Waar zal hij voor gaan kiezen later? Wat uiterst interessant nu al hun eigen aanpak te zien! Een klein jongetje is zeer rap met klauteren en klimt het liefst op de tafels. Ik vind het leuk, het contact met de kids, maar overzicht houden en opruimen en orde houden vind ik lastiger. Dat vermoeit me. Ik vraag me ook af of wij als volwassenen het nu zo graag willen; een afgemaakt werkje mee te nemen voor thuis of dat de kinderen dit zo graag willen. En wat zou Jezus willen? Een klein huilend meisje trek ik op schoot en opeens is ze in slaap gevallen. Het voelt als een een kostbaar geschenk, dit slapende meisje tegen mij aan. Het is misschien wel anderhalf of twee jaar geleden dat ik een kindje op schoot had en ik voel hoe ik deze normale, menselijke, warme dingen mis. Het ene kind blijft eindeloos oranje kleuren met de stift en het andere blijft vouwen maar de meeste zijn aan het spelen. Ik vond het tof. Zeker tof om er te zijn en vrij te ontdekken hoe of ik daar wil en kan zijn. Samen met "Kweets' schreef ik raadseltjes in mijn gevouwen papieren bootje: het stinkt en je trekt het aan; een sok! De verjaardag was rustig, met een tweelingzus op bezoek waardoor ik me kon verbazen over dezelfde mimiek, stem en uiterlijk van twee zussen. Ik werd moe van hun stevige stemmen en zocht rust bij mijn eigen stem. We gingen nog wandelen, op mijn verzoek en ik werd moe van haar boosheid die alsmaar aan de oppervlakte was. Ze is een eerlijke meid en ik kon het zeggen ook en we discussieerden door het bos lopend en paadjes zoekend. Maar meer nog zocht ik naar hoe ik nu eens ruimte maak voor mijn stuk ook en geen absorberende spons ben voor andermans lading. In de auto terug bedacht ik dat als ik moe word van boosheid en ik gemaakt ben naar Gods beeld Hij ook heel moe wordt van onze boosheid. Niet onze terechte boosheid in het moment die als goed gereedschap kan dienen, maar boosheid die blijft hangen van vroeger en ons genieten van nu in de weg staat en als een steeds dezelfde klaagzang de cadeautjes van de dag bederft. Er is een weg uit ons moeras van gevoelens. Waarheid erover, vergeving en loslaten We zijn samen onderweg en ik heb mezelf te geven aan de mensen om mij heen door mijn eigenschappen en met mijn grenzen. Ik hoef me niet zo aan te passen. Het geeft juist body om jouw kleur te laten zien. Na de kerkdienst sprak ik een vrouw aan de maaltijd die tien jaar lang had staan vlaggen en dansen in kerken terwijl ze daar doodmoe van werd. God zei gisteren tegen haar: "Houd er mee op en kom bij mij. " Ze was dood en doodmoe, maar had altijd gedacht dat al dat offeren en uitgeput ervan worden haar offer dan was voor God. Wat een leugens die er ons van verhinderen ons echte zelf aan de wereld te geven. Vandaag voelde ik een groeiend respect voor mezelf maar ook een groeiend verlangen naar hechter contact met die mysterieuze Schepper die zo zijn eigen wijze weg gaat met ons en denk ik aan wil sluiten bij wat wij graag doen. Klauteren, vouwen, of een stukje schrijven.
Ik zit in mijn lekkere bed met de poes naast me en kaarsjes aan. Net een lekkere warme douche gehad. Ik voel de napijn van een emotionele klap van van de week.Een vriendin die ik 27 jaar vriendin noemde heeft niet echt behoefte meer aan contact. Het doet pijn dat ze mij niet nodig heeft. Ze had me niet nodig tijdens het verliezen van haar vader. Gevoelens van afwijzing vreten aan me. Maar ik wil hierdoor een nieuwe richting vinden. Niet teveel betekenis van mijn bestaan in vrienden zoeken maar ook daarbuiten dingen ondernemen. Besef van al mijn kwetsbaarheid dreigt me soms te overweldigen waardoor ik steeds de tranen in mijn keel voel zitten. Vanochtend kwam ik een heel vriendelijk echtpaar tegen in de praxis en ik vroeg ze gelijk om raad voor iets. Maar ik voelde me ook ongemakkelijk dat ik weer degene ben die om raad vraagt . Ik wil eigenlijk niet iets nodig hebben steeds van die ander maar heel vaak heb ik dat wel. Van allerlei verschuivingen in mijn leven waarin ik me weer opnieuw moet positioneren. Gisteravond keek ik een film over een vrouw die de gevangenis gezegend noemde omdat zij er de aanwezigheid van God op zijn meest had ervaren. Er was zoveel schoonheid en puurheid in het groepje vrouwen dat in de vuile barakken hun leed deelde maar ook in hun gezamenlijke honger naar God onder leiding van Coleta. Ze hadden niets; vies eten, rare streepkleren en een smal hard bed maar ze aten samen de bijbel op en er was liefde. Ik kreeg er rust van, meer overgave. Het geeft niet dat ik niet naar Ierland ga. Geluk is niet dat ik daar in de bergen kan lopen en zeer mooie natuur kan zien. Het is wel superfijn maar geluk ligt toch in mijn eigen hart. Ik vind het vreemd haar naam uit mijn telefoon te halen en haar whatts app weg te vegen. Ik bid steeds:"spreek tot mijn hart, verander mijn leven en maak me heel". Dus wie weet is God dingen aan het verschuiven in mijn leven zodat ik meer tot mijn recht kom en meer heel wordt. Ik heb zolang in de veiligheid van vrienden mogen toeven. Wie weet kan ik eens wat verder nog vleugels uitslaan. Tere vlindervleugels. Steeds maar weer die tere vleugels uitvouwen voor hemels warm zonlicht, anders kan ik echt niet vliegen. En nu met kaarsjes en de poes de klap nog een beetje verwerken.
Bea ( noem ik haar), en ik gingen samen in haar moeders auto helemaal naar Soest. Onze vroegere kerk houdt daar nu samenkomsten in plaats van op de evangelische hogeschool. Ik vond het altijd wel fijn in die school. De spirit van de jeugd is daar en het heeft iets studentikoos met bankjes buiten en ergens voel je de spanning en het avontuur van jongeren die een jaar deze school kiezen, zoekend naar hoe verder in het leven. Ik hield van de bar en het een beetje improviseren. Volgens mij houdt God ook van die opstartfases, van pionieren, van wat bij elkaar rapen en gewoon doen. Vroege, in weer een andere kerk waren er diensten in een oude gymzaal met maar 1 gebrekkige wc en het was fantastisch. Maar nu is de boel dus verhuisd naar een echte kerk en ik werd er gelijk wat teleurgesteld van. Het podium, de kerkbanken. Ik voelde me erin opgesloten en alsof we nog weer verder uit de wereld gaan en de muren ernaartoe optrekken. Ik gaf Ton zijn cursus Russisch terug van mijn avontuur naar St. Petersburg en eigenlijk voelt het wel heel erg als een stap verder weg van deze gemeenschap waar ik niet meer in pas. Het is een afscheid en we zijn dankbaar voor alle schoonheid die we mochten ontvangen daar; de aankleding, zorgvuldigheid, gevoelige aanbidding en de Joodse wortels. Bea en ik gaan nog even toeren; op naar het Henschotermeer! We lopen daar over een brug over het meertje en spreken over de wereld bereiken. Ik ben zo moe vandaag en we delen ons gemis aan een mannenmaatje en en geen baan en het op onze grenzen letten. Ik geef me maar wat over aan de tuttige grenzen van alleen met de voeten in het water en alles stap voor stap. Ik wil wel reizen en evangeliseren en wonderen meemaken en lekker zwemmen maar ik ben nog hartstikke moe van een late avond. Ik hielp een gedichtje maken bij een schilderij en was weer gelukkig daardoor, op de fiets terug naar huis. Blij met inspiratie om kunstzinnige dingen te gaan doen. Maar vandaag ben ik met - leuk uit de hoek komende Bea; van het gewone leven. We zwiepen onze benen van voor naar achteren op het houten bankje van het eiland, midden in het meer. Wat een prachtige plek op deze mooie zomerdag. Wat fijn om te genieten van het nu. Van wat er wél is, gewoon in onze kleren tussen allemaal bikin en zwembroekmensen. Ik heb twee voor niets gekochte tickets naar Ierland, in een opwelling om er weer heen te gaan voor mooie herfstwandelingen en de bergen. Maar mijn portemonnee reikt niet verder dan1 nacht verblijf en dan loop ik daar als een zwerver met mijn koffer, van restaurantje naar restaurantje of wat tijd in het park of langs de zee totdat de trein of bus vertrekt. Kan ik echt thuiskomen binnen mijn mogelijkheden? kan ik gewoon in mijn woonplaats zijn en daar thuis zijn? Thuis zijn aan de boezem van de Vader of zoiets. Wat geeft God toch veel ruimte om te mogen zwerven en ontdekken. Maar wat wacht Hij op ons thuiskomen. Echt thuiskomen; het boek van Henri Nouwen nog maar eens lezen. Ik vind het lastig. O, onrustig hart. In mijn woonplaats nog wel effe twee bolletjes ijs verschalkt en gegeten op mijn tuinterrasje. Blijven vieren, ondanks alles.
Ik hoorde net een liedje op de radio over :"to help someone cry". En dat was nou net was er gebeurde afgelopen zondag. Ik was in de samenkomst van de internationale kerk en op het eind was er het bericht dat F. terug moest naar Iran. Ze kwam naar voren en ik zag dat ze eigenlijk heel erg wilde huilen. Ze deed haar best haar tranen de baas te blijven en terwijl er over haar gesproken werd ging ik huilen in mijn hart. Ik voelde haar verdriet en huilde mee met haar. We gingen allemaal om haar heen staan om voor haar te bidden. Ik had niet echt de woorden maar wel zomaar een intens meelijdend en ontfermend gevoel wat ik denk dat Heilige Geest mij gaf.. Ik bad stil dat God Zijn liefde in haar legde. En toen het klaar was mocht ik haar omhelzen, en toen ontmoetten onze harten en geest elkaar en konden we samen huilen, echt diep huilen van echt verdriet.. Ik kuste haar op haar hoofd en streelde haar kroezige haar, zoals een moeder bij een kind. Ik kan me vaak zo verdrietig voelen met het idee dat ik niets te geven heb of niet echt iets kan. But this day I helped someone cry. Ik was er zo dankbaar voor en ging blij naar huis. Vandaag had ik een afspraak bij de psychologe. Ze is een opgeruimde vrouw die alles opgeruimd benadert en ze wilde een plan maken zodat ik goede doelen kan gaan behalen met mijn zoekende bestaan. Maar ik was moe en verdrietig en dacht allerlei gedachtencirkels. Ik wou eigenlijk even huilen maar voelde geen ruimte. Het was een onbevredigend gesprek en ik heb mezelf maar eens geholpen door deze dag flink op te gaan ruimen en wassen te gaan draaien. Fijn het gras gemaaid en hupsakee; ik wil meer orde in de tent en minder prullen. Rust om me heen. Had zij mij vanochtend ook maar even geholpen te huilen, dan kom je bij dieptes die daarna weer lekker schoon gewassen zijn; de lucht weer geklaard en weer klaar voor wat werk!
Ik keek nog even naar twee wat oudere heren in een smaakvolle setting met drie kaarsen op tafel, die over en weer bespiegelingen maakten over het huwelijk. "Het is hard werken", zei de één. Zo heet zijn stichting of wat ook: 'heart work'. Alles is zo hard werken hier op aarde! Het is zo'n enomre klus van sterven aan jezelf/opbranden zodat de ene kaars dichter bij de andere komt, want je bent niet zomaar één. Al die huwelijken die gesloten zijn en ook weer ontbonden omdat er niet hard genoeg gewerkt is. Zucht. Mismoedig maakt het me. Ik zie de mannen zitten in een opgeleukte kamer met een groot hart van Wilma veen op de achtergrond en ik denk; ja, we we kunnen de boel mooi versieren maar we zitten met een erfenis van zonde die ons het echte geluk proeven heel moeilijk maakt. het is een bolwerk van strijd hier op aarde en ik ploeg me maar weer de teachings door van de conferentie om te horen hoe of het christelijk geloof ook weer werkt. We moetren het steeds weer horen en horen omdat onze eigen natuur gewoon ánders is. God is anders dan wij en Hij heeft de moed en het geduld, het eindeloze geduld om onze stugge klei steeds weer ter hand te nemen en er wat aan te duwen. Ik ging maar weer door het hele scala heendeze week van minderwaardigheid, angsten, hebzucht, eenzaamheid, afwijzing en verdriet. Tobben doe ik, en hard klussen om eindelijk de gang af te krijgen. Ontdekking was dat als je eenmaal de juiste kwast hebt en weet wat je wilt dat het dan zomaar meevalt om te doen. Maar stel dat ik hier er een man bij heb rondlopen die volgens de heren niet veel van mijn gevoelens begrijpt en die bijvoorbeeld alles fris wit wil hebben in plaats van mijn warme nuance-terra deurpostjes.? Dan heeft kaarsje Olga wél een probleem. Zal ze opbranden of gaan fakkelen? Ik ben benieuwd!
Van buurman en vriend Cor kreeg ik een klein kerkje. Ik houd niet zo van kerken. Bij mij roepen ze altijd iets op waar ik niet blij van wordt. Diensten uitzitten, wachten tot je weer naar buiten kunt, mensen die vermoeien etc. Dus ik heb 'm rood geverfd, kijken of het dan nog iets leuks kan zijn voor op het richeltje in de gang. Afgelopen zondag vertelde Hans, van de kerk, over een bijbelgedeelte waarin het volk Israël een altaar had gebouwd als de plek waar ze God konden aanbidden. Andere stammen, drie stuks gingen in een gebied over de Jordaan wonen en bouwden daar ook een altaar. Niet om er brandoffers of schuldoffers op te brengen maar enkel als een teken, een getuigenis dat zij God die plek geven, een een herinnering. Ik keek vanochtend uit het raam en bedacht hoe of het zou zijn als er in Nederland zo'n altaar zou staan. Een altaar zoals er in de tempel stond van Jaweh. Wat zou dat ingaan tegen deze wereld waar God vaak helemaal geen plek heeft. Een kerk kan ook wat oproepen en wordt soms ook verbrandt of vernield. Maar zo'n openlijk altaar als heenwijzing naar vergeving vragen voor onze zonden en het offer van God zelf, wat zou dat doen in een land? Eens, lees ik, zullen Egypte en Syrië en Israël zich bekeren. Zij zullen God toegewijd zijn. Wat zijn we soms lam geslagen door altijd maar de duisternis te zien in die landen. Maar ik lees een uitleg van Gods beloften en het gaat gebeuren. Allerlei wonderlijke dingen door zoveel strijd heen. Uiteindelijk zal Gods plan gebeuren. Het komt pas recht als Jahweh de juiste plek heeft in ons land of leven. Ik houd van die blote hemel en dat open vizier in plaats van een dicht gebouw. Stel je voor dat je er dagelijks langs fietst. Een voortdurende herinnering zou het zijn. Een idee van God, een ontwerp van Hem is altijd puur, dichtbij het hart en vanuit de bron. Het past in het echte leven, eens zal alles kloppen.
Hoe vier je vakantie? Hoe maak je een vakantie uitdagend, boeiend, afwisselend, ontspannen en zinvol, vraag ik me af. Vette blessings hadden we! Bijna een hele week zon, op driekwart dag na. Ik had gebeden voor mooi weer en ziedaar; alsmaar zon! Bij het stationnetje was nog één gratis plek voor de auto zodat we geen dikke parkeerkosten hadden. Bovenaan dek was het een behoorlijk volle boot en werden mijn oortjes moe dus togen we twee keer naar een heerlijk rustig ander plekje waar we veel beter zaten, met de blote voeten op het dek en zicht op zee!. Chalet Maamke was een super fijn huisje en het plekje zalig stil, omringd met coniferen. Om de hoek van onze mini-camping was een winkeltje met allerlei en al bij aankomst riepen de aardbeigebakjes naar ons vanaf het aanbiedingenbord. Gelijk na aankomst gingen we er een paar halen en begonnen we deze fantastische vakantie met een taartje en een bakkie thee. De gebakjes, het zalige ronde brood, en een koffie met geitenmelk was de traktatie van de dag. Samen met een lekker sapje en lekkere self- made maaltijden van de dure spar vlakbij.Wat zijn we toch veel aan het eten en drinken.. We fietsten opgewekt rond op onze online geboekte gazelle fietsen. Het chaletje was perfect ingericht. Geen hoekje onbenut. We stalden alles uit; onze vakantiegarderobe met voor elk weertype wat bij. Onze boeken, cd's en films. De meegebrachte koffie en thee. Heerlijk, alles was aanwezig. We hebben alles afgewisseld; een middag met de boot naar de zeehonden kijken, een middag naar het strand toen het de warmste dag zou worden. Een middagje lezen bij het huisje en een dag fietsen door de natuur. Een excursie met de boswachter en van de plantjes horen en nog wat fietsen.Winkeltjes kijken en dingetjes kopen. Een museum in en uitgebreid buiten ontbijten . Filmpje kijken tot lekker laat en samen lezen. Zoveel heerlijks in één week! Vier gebakjes en ik één ijsje. Twee keer uit eten. Naar een kerk, iemand ontmoeten en uitnodigen. Samen wandelen en ergens thee drinken. Foto's, foto's. Ik zie de bermen nog voor me vol van klaprozen en margrieten. De Friese paarden zijn een lust voor het oog.Wat een schoonheid! Ze zien rennen is adembenemend mooi. Het vervult me met ontzag voor hun bijzondere gratie en klasse. Het hele eiland is wel een soort van toeristisch pretpark. De huisjes zijn mooi en overal zijn terrasjes en eettentjes en eilandproducten. De prachtige ruwe natuur maakt het allemaal nog echt maar toch is het alsof je in een kalenderplatenwereld bent voor een week. Als alles meezit natuurlijk. Maar het zát mee en dat was heerlijk maar ergens is het dan ook wat onecht. Ik ken het eiland en ik werd er niet super blij van om het weer te zien. Is het omdat ik alles zo goed ken? Dat er niets nieuws meer te ontdekken valt? Of miste ik meer contact met lokale mensen en gewone gebeurtenissen? Is dat niet het echte leven, dat je andere mensen hun leven raakt en zij de jouwe? De verleiding is om je te richten op genieten en iets voor jezelf. Luxe verveelt snel. Terrasjes pikken verveelt ook snel, went snel.. We hadden heel goede boeken en een prachtige film, goede gesprekken en het was ook een oefenen in samenzijn. In het verschillend zijn. Ik wil de deur dicht voor lekker warm en zij lekker open voor een frisse wind. Ik ontbijt langzaam en uitgebreid en zij is snel klaar. Ik ben een enorme fijnproever en voor haar komt het niet zo nauw. Je komt elkaar tegen als doorgewinterde singles en dat konden we gelukkig goed hándelen. Onze humor bracht telkens weer plezier en lucht. We hadden een pyjamashow en staken de gek met elkaars gedrag. Ik moet zeggen; een week is voor mij genoeg. Soms dacht ik zelfs even; was ik maar thuis. Gek hè? Al die moeite om er te komen, al dat voorbereiden en dan is alles goed en dan nog wil je soms gewoon wel even thuis zijn. Ik vind het heerlijk, met Annelies op stap zijn en al die fijne dingen om van te genieten. Maar te lang genieten maakt leeg en gaat vervelen. De strandtenten hadden thema's. Een strandtent was in de sfeer van Elvis Presley geschilderd, met de kleuren uit die tijd en voorwerpen erbij. Een andere tent had aardig wat buddha beelden en nog wat oosters. Terschelling leuk vinden kan ook haast een identiteit worden. Een club waar je bijhoort met sleutelhangers en stickers. Gevaar van een toeristisch pretpark ligt op de loer terwijl de ruwheid van het eiland en de grenzen door natuurbeschermers gelukkig dat stuk echtheid bewaart. Maar toch. Vakantie vieren wordt gauw leeg. En de luxe van uit eten is zomaar gewoon. Het geheim zit 'm toch in contact. Contact met jezelf, God en de mensen om je heen, samen met genieten. Dat vond ik ook zo geweldig aan mijn eerste Ierlandreis. Ik was alleen en had zodoende ruimte om mensen te ontmoeten. Nu had ik alleen ruimte voor Annelies want het is best intensief, een week samen optrekken. En ruimte voor de omgeving en een klein beetje voor onze gast. De vriendschap met Annelies heeft zich verdiept en we hebben genoten. Maar toch wil mijn hart nog iets anders hoewel dit ook zijn uitdagingen had. Minder lang 'pretpark' en meer doel. Onze - ontmoette- gast die alleen naar het eiland ging en met één ander stel kleren op de harde vloer van een tentje sliep op een camping lamgs de weg, benijddde ik niet. Ik genoot wel van mijn aardbeigebakje en lekkere warme douche, filmpje op de bank en zachte matras. Maar ze had wel heel zuivere gelaatstrekken zag ik op de foto. De Jolien met haar Noorse kringloopvest waar ze zelf met rode stopwol rood op had gemaakt. Ik ben weer thuis en laat alle mooie plaatjes in me neerdwarrelen. Onrustig hart vindt rust in God alleen. Maar de liefde, de liefde. Het draait allemaal om de liefde en van God mocht ik wél genieten. Toen we 40 minuten moesten wachten op de bus terug naar de haven stopte er een yellow cab van een heel aardige eilandbewoonster die ons gratis meenam.Zalig zat ons moeie lijf van huisje soppen in de taxistoelen en werden we bij de haven afgezet waar we de koffers gratis konden stallen voor nog even winkelen. Allemaal knipogen van boven. Ik wil dat dat nooit went maar er met een verwonderd en blij hart naar kijken. Dat zijn de echte dingen van pretparkeiland die vrucht dragen voor altijd.
Het stof is neergedwarreld van vier jaar na mijn begonnen relatie die maar door bleef sijpelen in mijn leventje met sprankjes van, he wat spannend, leuk en anders dan weer eeuwig single zijn. Trekken bleef het, contacten met hem, voor dat stukje, zoiets als verslaafd. Kwetsbaarheid giert mijn bloed binnen als een mij ziek makende ziekte en ik probeer het op te vangen met mijn gezonde ik die er gelukkig ook nog is. Ik trok me terug van schrijven want wie schrijft over psychisch ziek zijn? Is dat iets om te delen in een blog? Maar wat wil ik dan, alleen een leuke of verdrietige Olga laten zien of gewoon de echte ik? Eigenlijk is dit een beetje mijn thema ook, voor dit nieuwe jaar. Veel meer mijn echte ik laten zien en er durven laten zijn. Misschien ben ik stiekem heel goed geworden in een mooi plaatje laten zien, maar ik merk heaas dat anderen er toch wel doorheen prikken ook. Tot mijn schrik en schaamte. Vandaar de gierende kwetsbaarheid. Ik had gekleurde steentjes met mooi rembrandtpastel willen kleuren met een laagje goud om elk steentje, als nieuwjaarskaart. Dat ik ga bouwen, steen voor steen gehuld in Gods bescherming. Maar het papier van de kaartjes was slecht en de kleuren werden flets. Toen gaf ik het maar op. Vandaag was ik voor een intake in een soort fabriek van therapietjes; voor elk probleempje wat. Je wordt met een diagnose in een voorlopig vakje ingedeeld en ik kom in die van persoonlijkheidsstoornissen. De mevrouw van de intake heeft een wat uitdrukkingsloos gezicht en het komt allemaal wat technisch op me over. Een manier om met problemen om te gaan; maar ik ben niet meer zo fel als vroeger. Ze kunnen me vast wat leren en ik kan er feedback krijgen waar ik misschien nu wel voor open sta en vroeger niet. Ik ben doorgeslagen vorig jaar, leefde in fantasieën die niet waar waren, en nu is het landen in de realiteit. Maar niet zonder een hemelse realiteit. De realiteit van Vaders liefde die altijd an mij houdt, ik kan dat niet genoeg horen weet je. En hoe leer ik dat? Niet door het te studeren maar door erin te leven! Een goede vriendin overleed en ik had geen geld voor een overnachting in België om op tijd in de dienst te zijn. Via via kon ik meerijden met mensen bij wie ik me veilg voelde en wat paste. Het was een bijzondere dag met wel 500 gasten. Ik mocht ook blijven voor de maaltijd en zat tussen de familie, wat zo een troost en voorrecht voor mij was. Ook de terugweg werd geregeld met een lift van haar beste vriendin en man. Ik kreeg precies de juiste mensen en het juiste plekje toegeworpen want Vader zag wat ik nodig had. Wat een liefde. Graceful love. Vandaag hoor ik het ook weer hoe we niet Gods liefde leren kennen door dingen te lezen en snappen en ze dan naar ons hart duwen leren, maar hoe we leren vanuit ons hart, vanuit het leven in Zijn liefde. Soms vind ik alles een ingewikkelde brei en voel ik me een baby die alles opnieuw moet leren. Alsof je steeds een cyclus doormaakt met de kennis en openbaring die je dan hebt en dan begint er weer een nieuwe cyclus waarin jouw versie en waarheden verouderd zijn. Alles moet geupgrade worden maar nu voelt het soms alsof ik een heel nieuwe Windows heb waarvan ik het programma nog niet ken. Alsof ik niet verankerd ben in dezelfde omgeving van vrienden, manier van leven en omgaan met de wereld.. Er verandert ook zoveel in de wereld. De huiskerk bestaat niet meer, vriendschappen zijn veranderd, het bakkertje dichtbij is ineens weg. Mijn moeder was ineens heel erg ziek en het is helemaal niet gewoon dat ze zomaar weer naast me zit in een kleurige trui en een appelflapje in haar hand. Poes was ook ineens ziek en krijgt oude poezeoogjes. Kwetsbaarheid van ons broze leven in deze woelige wereld van bommen gooien en verdrinkende vluchtelingen. Het rumoer daarvan glijdt langs me heen. Mijn ik wil ik graag vastere vormen geven als klei wat je niet steeds weer terugkleit naar de oorspronkelijke homp maar waar zichtbaar iets tevoorschijn komt. Geen beroep waar ik inmiddels al 30 jaar in werk, geen gezin wat gegroeid is en volwassen geworden en allerlei rollen daarin. Nee, het is me niet gegeven. Mijn kwetsbaarheid is een feit wat zich uiteindelijk laat zien ook in hoe mijn dagen er uit zien. In mijn sociale leven. Het voelt zo naakt, zo dun. Schaamte en schuld dringen achter de deur om binnen te komen en mijn ziel te overspoelen. Er is houvast, er is altijd houvast geweest. Houvast van een God die mij ziet en mij dit huis en deze buren en nieuwe vriendinnen heeft gegeven. Er is een vijand die me haat en alle houvast uit mijn handen wil slaan door mijn hart ziek te maken met geen hoop meer en mijn denken moe te maken met duizenden gedachten. Langzaam begint het dagelijks leven een plek te krijgen in mijn werkelijkheid maar het is ook een aparte gedachte dat we die werkelijkheid zelf moeten vormgeven, maken, met hulp weliswaar maar toch. We moeten kiezen en handelen. Ik ben zo'n dromer die ergens blijft hangen in de lucht van niet beslissen of niet durven maar ik heb me opgegeven voor taalcoach en ik ga binnenkort beslissen over de gang en mijn wolvilten handtas komt af en ik ga naar Terschelling in plaats van Ierland deze zomer want gewoon wat genieten en fietsen en ontbijten bij het huisje en uitwaaien aan het strand in goed gezelschap is een heel kostbaar iets. Maar iets in mij blijft verlangen naar die luchtballon. Dat dromen van een huwelijk met een luchtballon en3 bruidsmeisjes en een tehuis voor zieke vermoeide mensen en paarden om te verzorgen en na 10 jaar werken naar Ierland verhuizen en daar werken voor God terwijl Hij opwekking daar geeft en daar sterven. Ik had het allemaal bedacht, en John kwam er ook in voor. Ik zou een geweldig boek schrijven en het zou een bestseller worden, zei ik triomfantelijk tegen een dame op het terras van vliegveld Rotterdam airport toen ik wachtte op mijn vlucht naar Frankrijk. In het avondzonnetje zaten we de wachten op onze vertraagde vlucht naar zuid Frankrijk. Ik zou mijn favoriete teacher en schrijver ontmoeten en dat heb ik ook gedaan! Ik vloog hem om de hals. Ach, al die luchtballonnen. Landen moet ik maar uiteindelijk ga de lucht in, ooit, naar Jezus en daar is het à dream to good to BE true but it Will BE true en gelukkig dat dat licht en die werkelijkheid hier kan doordringen, door wat voor duisternis heen ook. Shalom
Af en toe bel ik met de meneer uit de bus, die ik in Ierland heb ontmoet. Hij woont in een leuk klein dorpje in het westen. Zijn huisje kijkt uit op zee. Hij is een jaar of 66 en heeft een stralende lach. In de bus bleken ze hem allemaal te kennen, zo verwonderde ik me, omdat hij bijna elke dag dezelfde trip maakt en wel in is voor een praatje. Hij had zijn hele stuk bacon in de bus laten liggen maar de volgende dag kwam het weer bij hem terecht door een lachende buschauffeur. Mijn vriend Paddy houdt van "going to mass". Om kwart over negen, 6 dagen per week, stapt hij in en brengt de hele dag door in Castlebar of Knock waar hij naar de mis gaat en wat boodschapjes doet of met mensen kletst, maar zeker bidt hij. Hij bidt in de bus en in de kerk en eigenlijk de hele dag door. Ik weet niet hoe of je dat doet, maar hij doet het. Ik vraag hoe of hij dat doet met eten, en hij vertelt dat ie soms wel wat sandwiches meeneemt of een stuk of drie appels. Hij had deze dag een afgeprijsd visje te pakken en met wat aardappels was dat een goed genoege meal voor als hij dan weer thuis is om kwart voor zeven. Hij koopt eten wat al wat ouder is zodat hij geld bespaart en zo wat geld kan geven aan weduwen in Afrika. Paddy bidt elke dag voor mij. Als ik een text van hem krijg staat er love and prayers. Hij geeft niet om geld en zegt in het gesprek "Ik snap niet waar mensen zich druk om maken, je kan maar drie keer dag een maaltijd eten en je kan maar in één bed slapen. Hij graaft turf uit bij het strand voor de winter en bekijkt wanneer hij zijn appelboompje moet snoeien. We praten over het weer en hoe alles verandert in de wereld. Hij heeft geen tv maar volgt alles via de radio.Ik ben verbaasd over zijn inzichten en hoe hij het wereldgebeuren goed in de smiezen heeft vanuit zijn stoel in zijn simpele huisje. Ik word gesterkt in het gesprek door een man die er elke dag op uit trekt om iets te geven aan een wereld in nood, op zijn eigen religieuze manier; maar toch. Dagen van gebed en uitdelen. Het raakt me. Zijn eenvoud trekt me en ik krijg zin in minder spullen en meer eenvoud maar wordt ook bemoedigd dat een leven outside de patronen van een gezin of werk toch betekenisvol en gelukkig kan zijn. Door te geven wat je geven kan, in discipline en toewijding. Alleen, onderweg. In zijn kleine huisje, met de radio. Een stille maar ook vrolijke kracht in deze donkere wereld. Paddy uit de bus, die me het Iers zat bij te brengen als een bekwame leraar en van wie ik een prachtige sketch kreeg van de berg bij zijn huis. Met een goed potlood op een stukje karton van een pak uit de supermarkt getekend. Echt mooi!. Geven wat je geven kan, en het vermenigvuldigt zich. De uitdaging ligt voor me. Af en toe effe bellen..
Wat is het ook wat in ons christelijke landje. Ik was op een studieavond in een moderne zaal van een hippe kerk. Het werd georganiseerd door een bijbelbestuderende groep die vooral de diepte van Zijn woord wil onderzoeken. "Maar", zei de spreker, "alleen het woord verdort en alleen de Geest daar brandt je van op". We zongen wat ouderwetse liederen met inhoud. Gedegen kost. Ik sprak een kennis van vroeger over de feesten van Israël die volgens de spreker, en een bijbelgedeelte niet gevierd hoeven worden door de gelovigen uit de heidenen maar wel gevierd worden waar ik 'kerk ' en deze man had het ook net gevierd; in Israél. Zijn gezicht was nog bruin van de lekkere mediterraanse zon. Volgens hem hoeft het niet maar zijn de feesten erg rijk. Ik kan nog steeds de Hebreeuwse namen niet onthouden van de feesten; mijn geheugen is sowieso vaak meer een zeef. Maar het mag dus wel en dan is er een enthousiast echtpaar die oorspronkelijk uit een wettische kerk komen waar hij de zondagochtenden dat hij op de bus reed meer plezier had met God dan in de diensten. En zij komen nu al vijf jaar in de hippe kerk met de voorganger die er niet uitziet als een dominee en ze knappen er helemaal van op. Er was een zanggroep geweest, de vorige keer, maar die was te luid bevonden, vertelde ze, door de organisatie van de gedegen kost. En zo is het allemaal een lekker rommeltje door elkaar. Ik houd niet van de showerige diensten van de hippiekerk, maar wel van de lichtvoetigheid en vrijheid van de Geest. Ik houd niet van de moderne zaal met de harde kleuren en het felle licht. Wou dat we een gezellig zaaltje in een ouderwetse kerk hadden gehuurd. In Frankrijk, van de zomer, was ik in een heel oud kerkje met prachtige muurschilderingen en zanderige warme aardekleuren. Ik ervoer er zoveel van God en had er willen vertoeven en zingen en wat bidden maar was met een groep die met elkaar vonden dat kerkgebouwen niet Gods bedoeling zijn geweest en dat vond ik ook. Maar daar vond ik het fijn en had ik wat willen vertoeven. Omdat ik er de Geest voelde, maar dat voelt iedereen dus ook weer anders. De spreker legde fantastische verbanden van de oeroude verhalen die me enorm verbazen en ontzag geven voor de verrassingen en uitmuntendheid van de schrift, het boek, het woord... "Dit is HET WOORD"zei de spreker, terwijl Jesjoea/ Jezus HET WOORD Is wat hij ook beaamde. Pff al die hoepels in het christelijke geloof. Het duizelt me. Dat is Israël, dat is Koningschap, dat is dan en dan. Ik kan spreker Theo niet meenemen in mijn tas om me alles uit te leggen wat ik lees, helaas. Ik onthoud het zo slecht. En ergens wil ik het zo graag begrijpen allemaal.Weten waar ik aan toe ben en wanneer wat gaat gebeuren met de bloedrode manen en de feesten en uitkomende profetieën. Ik kijk om me heen en zie ouderwetse mensen en moderne mensen, jong en oud. Een vrouw met rode lange haren en leuk vest. Mannen in pak of vrouwen met knotten. En gewone middelmatige mensen in relaxte kleren. Er hangt een aandachtige sfeer van nieuwsgierige leergierige koppies en harten die net als ik bevangen zijn door de wonderlijke geheimen in HET WOORD die je zo moeilijk in je uppie ontcijfert. Jozef die op zijn plek kwam en eten ging uitdelen aan de wereld eromheen die allemaal naar Jozef toekwamen. En zo zal het ook zijn met Israël, zij zal op haar plek komen en de hele wereld zal naar Israël komen voor 'eten". Mensen die de oude verhalen en woorden kunnen vertalen voor mij in heel dicht bij de bijbel blijvende waarheid van het echte leven van wat er écht gebeuren gaat en dat de bijbel daar in heel oude tijden al profetisch heenwijst, dat is zo ongelofelijk bedacht door God! Dát is mega interessant, in moderne of old-fashioned coat, dát willen we graag horen en ik moet zeggen dat zonder de ruis van showerigheid, vermaak of wat ook, dat het beste bij mij binnenkomt. Het echte eten, en het geeft niet op wat voor bord.
Vanochtend stond ik op met behoorlijke spierpijn! met name in mijn linkerbeen heb ik een spier verrekt denk ik, toen ik gisteren euforisch in de nieuwe balletzaal stond met uitzicht op herfstige bomen en een nieuw gegraven gracht hier in Veenendaal. Ik wou het gewoon weer eens proberen; proeflesje moderne dans. Daar stond ik tussen de 16, 17 jarigen. De lerares had nog wel hoop voor me en zag dat ik - gedanst had, maar ikzelf voelde mijn lijf protesteren bij het voortdurend op de grond en weer omhoog en zwaar leunen op mijn gehurkte benen of dragende armen. Hoe dan ook, het was toch heeeel erg leuk er weer eens te staan en wat zou ik wat dat betreft graag nog echt mee kunnen doen. Maar ik vond het al zo dapper van mezelf dat ik me er onbevreesd instortte. Maar vandaag voelt alles stram van plots gebruikte spieren en misschien wat geforceerd. Rare - in de overgang- vrouwenfratsels of gewoon een legitiem proberen? In mijn tas was een balletrokje belandt van de kindergroep na of voor onze les en die ging ik terug brengen want ik was toch in de buurt om mijn nek te laten kraken. Maar toen de fysiomeneer niet kwam en ik voor een tweede whatt's app wou gaan naar wat vrienden, zag ik in mijn agenda dat ik op het verkeerde adres was. Een spurt naar de andere locatie maakte dat ik nog in recordtempo drie keer gekraakt kon worden, wat, vind ik best wonderlijk, geen pijn doet. Hij doet dat met het grootste gemak terwijl de radio aanstaat en hij bijna een deuntje meezingt. Dat geeft me wel vertrouwen. Hij is er relaxed onder. Hij draait er zijn hand niet voor om, maar ook wel weer dus. Snel weer terug door de regen, het rokje afgegeven en nog aardbeitjes gekocht in oktober. Kan allemaal tegenwoordig. Pannekoeken met aardbeien zijn best lekker hoewel de sojamelk toch minder goed krokant bakt dan gewone melk. Maar we blijven gezond volhouden. Soesje de poes til ik van het bed, waar ze drie maand niet meer op mocht, maar inmiddels weer gewoon slaapt en stop haar regelrecht in haar mandje. Naar de dierenarts. Tandsteen weghalen. Het is onverwachts alweer anderhalf jaar geleden dat ze voor 't laatst behandeld is en al mijn pogingen met een spray en gel voor de tandjes zijn slechts een verliezend gevecht met Soes gebleken. Dus dik dokken voor de -vet- die trouwens een heel erg leuke vrouw is aan wie ik Soesje met alle gemak toevertrouw. Met het ophalen legt de assistente me uit hoe of ik het tandenpoetsen dik een jaar geleden had moeten aanpakken; in een veel rustiger tempo! Dus er is nog een kleine kans dat het gaat lukken. Ik wist niet dat je een kat zo moest respecteren en echt wachten totdat ze het okay vindt. Niet gedacht dat een kat dat ooit okay kan gaan vinden dus de iets hardere aanpak leek mij de enige optie. Maar dat werkt natuurlijk niet. Dus vanaf nu; veel meer respect voor deze koningin op donzen dekbedden met zakken van het beste voer. Thuis word ik uitgenodigd voor een maaltijd van gebakken piepers en vis maar ik ben zoo moe eigenlijk dat ik niet eens enthousiast reageer. Later vind ik dit beschamend van mezelf en bedenk wat een leuk initiatief dit is. Ik ga nog wat winter/zomerkleren omruilen in de kast, neem wat mee voor vriendin die ook kleding wegdoet en neem gelijk wat appels voor haar mee. Als ik nog net tijd heb om heen en weer naar haar huis te sjezen en daar ook wat kleren van haar te bekijken die ik eventueel mag hebben, plus haar kamer waar in geklust wordt, vergeet ik de tas goed toe te lichten en ga op mijn tuinklompen de auto weer in, precies op tijd terug voor het buurmannen etentje. We eten de vette piepers en de flinke, wat lauwe lekkerbek van de viskar om de hoek met een glas sinas, wat ik nooit neem en ik vertel nog een bijbelverhaal me bedenkend, weer eens, dat zij eigenlijk christelijker zijn dan ik. In wat ze voor me doen, snap je, maar zo schijnt het vaak te werken in mijn leven. Thuis krijg ik een whatt's app van vriendin die een leuke tas vindt met appels en ze bij mij aan de deur komt hangen.. Haar telefoon heeft ze thuis. "De appels waren voor jou", sms ik terug, want zo gaan tegenwoordig alle contacten. We sms'en en appen in plaats van elkaar echt te zien of spreken, wat ik soms echt niet normaal meer vind maar ondertussen ook aan mee doe. Zelfs hele belangrijke berichten geven we zo door. We leven digitaal, met textjes. Dan staat ze ineens voor de deur met de tas. Ze had nog een pot augurken laten vallen en haar plan voor een bijbelstudieavond lukte niet meer omdat er van alles anders was gebeurd en moest gebeuren. We discussiëren over mijn trap, crème verven of mooi oranjig rood, wat helaas niet terug komt in het blauwige gordijn met lichtgroengeel en lila en met veel grappen en leuks fietst ze weer weg. "We zijn geen leuk chaotisch stel", zegt ze,als reactie op mijn woorden, "maar het is enkel our way of living, full of planned and unplanned surprises for others but just especially for ourselves without judgment en ontmoet met a good feeling of humor. ( haar woorden). Surely the world needs this sort of talent!!" Wat een leuke afsluiter van deze misschien wat saaie verhalende column. Maar ik ben ook gewoon een beetje moe. Toedeloe.
We stappen samen door de regen in het alleen gelaten bos. Alle zondagmiddagwandelaars zitten thuis, achter de thee. Ze steekt haar rood met witte paraplu op en laat me inhaken. Haar rode krullen dansen om haar open, sproeterige gezicht. Ik houd van haar. Haar voeten zitten in blauwe instapschoenen en ze zet ze vrolijk neer; de ene iets naar buiten. Ze voelt als een een gezellige, gezonde, Holllandse huisvrouw in haar donkerblauwe jurk met bloemen. Echter onder al deze gewone Hollandse vrouwelijkheid zit een hart dat alle kanten opspringt voor meer passie voor God, overgave en een vurig verlangen te wandelen met Hem en geleid te worden door heilige Geest. We spreken over al deze dingen terwijl zij mijn lippen stift met een niet zo opvallende lippenstift en we in het bijna natte gras een bekertje thee drinken met een stukje chocola. Ze houdt me vast met liefdevolle armen in een verzoenende hug op het bospad bij de schaapskudde terwijl ik mijn volle hart laat leeglopen van vastgehouden verdriet en vollopen met haar liefde en natte tranen huil op haar schouder. Zoveel zielepijn die opbotst tegen muren van onbegrip en onmacht, bakken van ontgoocheling en vragen. Ik onderga de kracht van liefde en blij kijken we elkaar aan, ik door tranen heen, allebei rechtop. Allebei wie we zijn. Vriendinnen door de kou, door de storm, door de warme regen. Ik houd van haar.
De knusse dorpsslagerij aan het plein met het medicijnvrije en buitengrazende vlees.. Inmiddels is het een vertrouwd gevoel er binnen te stappen. Ik weet waar alles ligt; de hamburgers, kipschnitzels en het speciale gehakt. De kiprollades en plakjes worst op de toonbank. Maar wat het extra intiem maakt en persoonlijk is - zij-. Vanaf het begin dat ik er kom heb ik een klik met haar. Ze is zacht en bescheiden, wat stil en haast verlegen. Maar ook mooi en echt en van een geweldige schoonheid van binnen. Als een zachte waterstroom die me fluistert van vredige bronnen en me uitnodigt in heilzame binnenkamers van stilte en geluk. Als we elkaar ontmoeten, zij achter de toonbank en ik ervoor, gebeurt er iets. Ik word ook verlegen en houd ook ineens van wegkruipen en stil en rustig zijn en het is alsof ik met een deel van mij erg thuiskom. Alsof we plots samen zijn; twee vriendinnetjes in een achterkamer of op een rustig plein, die elkaar zonder woorden begrijpen. Ik praat net zo zacht als zij en voel me geborgen en klein. De slager staat wat verderop te werken en voelt beschermend en liefdevol naar zijn medewerkster. Ik voel me door hen beiden geliefd en dat ze zich over mij ontfermen. Ik krijg stempels op mijn klantenkaart en soms een plakje worst. Ze kijkt me aan met zachte ogen door haar grote brillenglazen heen. Ik weet dat ze Vader kent en bij Hem hoort.Onze zachtheid raakt elkaar en versmelt. Ik wens ze vaak shalom als ik geregeld op vrijdag mijn vlees haal voor het begin van de sjabbat. Met een verwarmd hart, maar ook alsof er allerlei lichtjes in zijn gedwarreld stap ik weemoedig weer naar buiten. Als watten en kussens deze zachte ontmoeting in een van warmte doortrokken slagerij. Takes away all my defenses. Leaves me as a child. Maakt me altijd een stukje heler, moediger en blijer. Oh, the mysteries of Godly love.
Gisteren was ik voor 't eerst bij een echte dokter. Zo heb ik dat ervaren.
Niet een dokter die vraagt wat ik heb, mij aankijkt en vraagt wat of ik nu van hem/haar verwacht en vervolgens als een trekautomaat met een pilletje komt.
In tien minuten. Geen tijd voor een oorzaak zoeken en alleen beperkt tot de geweldige wereld van wat chemische pillen.
Gisteren was ik bij een vrouwelijke arts, die huisarts is én ortho-moleculair arts. Ze is enorm slim, leeft dicht bij/met God, vol levenservaring, liefdevol, kunstzinnig,
misschien wat perfectionistisch, zeer integer en toegewijd. In haar gezellige, warme maar ook zakelijke kamer vol boeken en ook wat gezelligs, mag ik plaats nemen op de zalige relax fauteuil.
Die heeft ze niet zomaar, nee, die heeft ze omdat meer patiënten, zoals ik, hondsmoe zijn, brak en in zo'n intensief gesprek en onderzoek zo'n heerlijke stoel heel goed kunnen gebruiken.
Ze heeft zelfs een wachtkamer met een bed, waar mensen op kunnen bijkomen; ervoor of erna. Wat een begrip en respect. Wat liefdevol.
Wat een verschil met een huisarts die weigert langs te komen als je echt uitgeput bent en angstig en er op staat dat je naar de praktijk komt terwijl je in een emmer naast je bed plast
omdat de trap af naar de wc al teveel is.
We hadden het over mijn schildklier en mijn niet-slapen. Op een groot bord tekent ze mijn levenslijn en we markeren verschillende gebeurtenissen.
Ze vertelt van alles inhoudelijks, haast een soort scheikundeles, over hoe de thyrax werkt, waarom dokters dat geven en wat voor stofjes en processen daar bij komen kijken.
Ze vraagt vragen over mijn slapen, mijn bio ritme. Vraagt hoe of mijn temperatuur gedurende de hele dag is om te zien of er een goed bio ritme is. Ze vraagt naar emotionele en psychische factoren.
Ze vraagt naar ander welbevinden; mijn ontlasting, beweegpatroon en voeding. Ik laat haar ook alles zien wat of ik slik aan vitamines en gezondheidsdingen.
Ze weegt me, neemt mijn bloeddruk, die fantastisch is, en doet dan een een scan met een heel bijzonder apparaat. Ik doe mijn blote voeten en blote handen op metalen platen en ben met draadjes op mijn voorhoofd verbonden aan een computer. Als ik tril legt ze uit hoe of dat komt.
Voortdurend geeft ze adequate, inhoudelijke informatie over mijn lichaam, over stofjes, organen en processen in begrijpelijke taal. Ik zit met een kopje kruidenthee en kussen
in mijn nek het één en ander op te schrijven. Dan is er de uitslag van de scan. Ik kleed me aan en samen bekijken we alle resultaten. Het is zeer uitgebreid.Het gaat over wat er wel
en niet aan vitamines en stoffen in mijn lichaam aanwezig is, mijn vetgehalte, wat er te zien is in de weefsels en wat voor indruk de organen maken. Er is veel goed nieuws, wat verrassend is
en heerlijk om te weten. Maar ook is er iets echt niet in orde, qua immuunsysteem en te heftige werking van een orgaan. Dit is toch zorgelijk.
Ik ben erg moe en vind het veel om te behappen. De volgende keer praten we erover door als zij, als arts, alle gegevens heeft geordend en wijze adviezen hoopt te kunnen geven, wat
past bij mijn situatie. Voor nu in ieder geval het advies dat ik beter maar drie keer per dag kan eten in plaats van heel vaak en een knuffel omdat ik het heel goed doe .(We zijn ook
vrienden) Een banaan mee voor onderweg en thuis gauw naar bed met een lekkere kop thee en middagmaal. Ik moest er wel van huilen. Zoveel echte aandacht.
Eindelijk iemand die meer weet dan ik; ja sorry hoor, ik vind: een échte dokter.
Het was zomaar uit de lucht komen vallen! Een uitnodiging voor een balfolkfestival in de Doelen, met veel Keltische dans en muziek. Daar lust Olga wel pap van. Zonder geld en met heel weinig energie ging ik er heen. In vrede. Het voelde goed; een cadeautje voor mij. Na een fijne, perfect aansluitende treinreis, loop ik over de zonnige sjieke straattegels van het vernieuwde Rotterdam. De zilveren torens blinken me tegemoet. Ik heb mijn earphones in van mijn telefoon met muziek, en niets kan me deren. Ik draai rondjes en dans zomaar op straat. In de Doelen is het een weldaad om te zijn. De fijne zalen, vloerbedekking, de rust, duidelijkheid, luxe, gezellige standjes met hapjes en cd's. Overal zijn vrolijke muziekmensen in kleurige kleding. Vrolijke rokken in allerlei patronen, gekleurde sjaals en echte dansjurken. Een beetje flower powerachtig. De hele sfeer is een soort van balfolkbubblewereld waarin het kwaad van de wereld buiten de deuren is gebleven. Ik heb een programmaboekje en kan van concert naar concert gaan. Het is geweldig. Ik kies voor een leuke band met Ierse dans. Erna effe een bakje thee en dan splitsen Adriaan en ik ons en ga ik naar een Welshe harpiste. Ik leg mijn voeten op de vrije stoel voor me, spreid mijn sjaal over mijn benen en voel me alsof er iemand lullaby's voor me zingt. Ze staat in een olijfkleurige jurk met donkergele magrietbloemen erop bij haar harp en zingt vanuit rust en stilte terwijl een hippe jongen met een electrische gitaar haar af en toe aanvult met wat gitaarspel en/ of zang. Het is een perfect samenspel in zo'n rust en zo gedurfd. Soms is het gewoon stil en hoor je alleen haar zuivere stem. Het is alsof je bij haar in Wales bij de koeien staat, met een harp in het veld. Ze speelt ook nog piano. Ook al zo intens mooi. Ik val bijna in slaap en alles voelt als één grote warme blanket om me heen. Doordrenkt van zoveel moois sta ik weer buiten in de foyer waar weer een heerlijk bandje staat te spelen. Achter het bandje staan tafeltjes en is een brede vensterbank. De grote ramen geven uitzicht op Rottterdam. Een zalige plek. Adriaan en ik hadden een verdieping lager afgesproken maar ik wil hier niet meer weg. Ik nuttig mijn meegebrachte muesli met water en ga er dan gewoon bij liggen; op de verwarmde vensterbank. Iedereen is zacht en aardig. Ik zie wat stellen met elkaar dansen op de kwaliteitsmuziek van het bandje. Balfolkmuziek, net wat drukker dan net met de harpiste. Ik geniet van de outfits van al deze creatieve mensen en zie steeds muzikanten met hun instrumenten voorbij komen.Langzaam kleurt de lucht roze en gaat de zon onder. Zometeen weer een concert. Ik leg mijn tas en sjaal op twee stoelen om ze te reserveren voor deze Ierse beroemdheid en geniet met Adriaan van een heel bijzondere stem, maar vooral ook van de omringende musici met geweldige percussie, viool en gitaar. Ik hoef niets te doen, alleen maar zitten in mijn wijde lange rok en me laten omvatten door het pluche van de Doelenstoelen. Na deze verwennerij kijk ik nog bij de cd's, mag er één hebben van Adriaan, van de harpiste, voel me licht in mijn hoofd en ga de frisse lucht weer in. Het was genoeg. Weer een perfect aansluitende treinreis en na een hapje bij Julia's op het station ben ik volkomen verzadigd en draai anderhalf uur later mijn voordeursleutel weer in het slot. What a day!
Vroeger stond ik nog wel eens achter een microfoon te zingen, in een dienst. Best stoer en leuk om te doen. Vandaag de dag heb ik een andere audience. Ik ging wandelen met Evelien, in de rolstoel. Ze zat lekker ingepakt met haar magere beentjes en we kwamen zomaar bij de zorgboerderij terecht waar een aardige meneer een geitje van vijf dagen oud tegen haar hand duwde. Genieten. Tijdens het wandelen en hupsen met de wagen over straatkeien, een bruggetje en stoepjes op en af zing ik voor haar. Ik zing zelfgemaakte liedjes in allerlei toonsoorten, langgerekt, hoog en laag. Een beetje gek en een beetje mooi. Ik zing liedjes van Jezus en van hopsasa. Ik zing wat oud-Hollandse liedjes of zomaar geluiden. Onderwijl buk ik naar haar over en maak het geluid zacht of hard, streel haar wang. Laat haar gezicht zich koesteren in de zon en masseer haar hoofdhuid en haren. Ik zie haar lachen, kijken en zich verwonderen. Ik zie haar schateren of stil luisteren met gefronste wenkbrauwen. Ik zie haar pret hebben en meegenieten van ons gek doen. Niets is te gek voor ons samen in de buitenlucht. Alleen de wilgen en crocussen kunnen ons horen.We zoefen zig zaggend, en ietwat heen en weer hupsend, voorzichtig langs de tennisbaan weer naar de groep. I love my new audience!
