Na de dag van 'zoete vrede', kwam een spannender dag. De dag van de laatste uurtjes.
Ik merkte 's ochtends al dat Snoesje echt op was en zag haar zelfs zorgelijk met haar kopje schudden, wat iets kon zijn van dat de afvalstoffen in haar hersentjes komen. Ze lag zwak en ziek voortdurend op mijn schoot of ging nog even wat dappere stapjes de tuin in.
Ik had de avond ervoor wat geschreven over haar leventje en 's ochtends werd het gat gegraven voor de doos.
Ik had al een prachtige dikke roze Equador roos voor haar gekocht en plukte daar een bloesemtakje bij. Nog zo'n mooie dikke roos voor de dierenarts en in de supermarkt viel mijn oog op een yoghurttaartmix die ik zo had gebakken.
Over de picknicktafel gooide ik een prachtig wit geborduurd kleed met lieflijke bloemetjes, zette de mooie kopjes er bij en twee fotoboeken met veel foto's van haar.
De rit naar de dierenarts was zwaar. Ik was zenuwachtig, vooral toen ik twintig minuutjes moest wachten.
Het was fijn en goed om zoveel tijd gehad te hebben met het beestje op schoot en ik had nog gauw wat laatste videootjes gemaakt en zelfs op de nipper met mijn broer en zus gevideowhat's appt zodat zij Snoes ook nog 'life' konden dag zeggen.
Wachtend bij de dierenarts, in de luxe kliniek, trof het , toen ik een man in een bruine jas zijn rekening voor pilletjes zag pinnen, terwijl je weet dat er op dit moment kinderen sterven van de honger in Afrika.
De vrouwelijke dierenarts is echt mijn type. Ze is stoer, warm, helder en dichtbij in contact en echt voorzichtig altijd met Snoesje.
Ze zag het ook gelijk en we haalden de kap van het mandje en lieten Snoes vrij zitten onder onze liefkozende handen. Ze kreeg een prik en ik ging met haar op een bankje zitten, haar warme, zieke lijfje tegen me aan. De zachte witte Snoesiepootjes in mijn handen.
Het was een vreemde gewaarwordng haar niet op een natuurlijke manier te zien gaan slapen maar dat iets anders haar wegtrok zeg maar. Haar ogen bleven open en dierenarts Mardou zei dat ze nu al heel ver weg was. Ze drukte haar pootje in een afdruk toen ze was overleden en die krijg ik later van de kliniek. Mardou deed het fantastisch en het was niet zwaar, alleen wat vreemd. Terug naar huis ligt Snoes in de oranjedoek gewikkeld in de doos naast me, in een tas. Van alles gaat er door me heen. Zoals hoe je behoefte hebt aan alleen zijn met degene die gaat overlijden als dit dus gebeurt. Dat het fijn is als mensen appen en bellen maar dat je ook vooral tijd wilt in rust en stilte voor de laatste uurtjes met jou. Dat ik met natte handen in de wachtkamer zat te wachten en zo blij was wel effe te kunnen appen en terug te krijgen dat iemand voor me bad. Dat voor een vriendin koken die eventueel zou kunnen langskomen nu, niet iets is wat ik wil of kan geven op deze dag.
Dat ik eigenlijk niet goed bij mijn gevoel ben als het moment daar is; s' avonds om 1900 uur, op een echte warme lenteavond met drie mensen als gast, voor het begraven. Ik ga voorlezen wat er in mijn schrift staat maar merk dat het leeg voor me voelt. Ik had een plan en we voeren het uit, maar het is als mechanisch. Een vriendin was te laat gekomen en dat vond ik heel moeilijk. Die emotie zat er echt helemaal tussen.
We aten de cake en ik zette thee en we keken naar de fotoboeken en de gasten hadden zich netjes aangekleed, maar het was 'm niet.
'S avonds keek ik nog naar kunstschaatsen wat echt een cadeau was. Maar mijn hart was zo leeg.
De volgende morgen wist ik dat dit niet goed was zo en om kwart voor zes ging ik de schop halen bij de buurman, vertelde hoe ik me voelde en ging het gat weer uitgraven. De nog losse aarde schepte je er zo makkelijk weer uit.
Toen het wat later licht was kwam hij op zijn klompen en ik in mijn joggingbroek en wollen mannentrui en we knielden op de aarde, deden de doos open, vouwden het doek weer open en zagen haar liggen. Stijf nu maar nog net zo gaaf. Nu kon ik huilen en was er contact. Nu kon ik bidden en dingen zeggen, en haar nog strelen en kusjes geven, en nog lang naar haar kijken. En de buurman ook. We hielden elkaar vast en deelden ons verdriet. We namen alle tijd en toen het genoeg was vouwden we de doek weer heel mooi terug en om haar heen en knoopte ik een nieuw stoffen lint om de doos. In een nog beter gegraven gat duwden we alle aarde weer terug en als slot schreef ik haar naam in de aarde en deed wit ophoogzand in de letters. De roze roos en de blauwe kan met narcissen zetten we op de aarde en in het stille ochtendlicht met de vogeltjes stonden we nog een poosje. Nu was het goed. Nu kwam er vrede.
Inmiddels is alles opengegooid met de vriendin die te laat was en uitgepraat.
De buurman heeft een mooie foto van Snoes en ik kan weer verder.
Hoe gemakkelijk raak je bij jezelf vandaan en hoe helend is het om de dingen te doen, dicht bij jezelf, in echte verbondenheid, met handen vol aarde en vuile knieën. Hoe ver zijn mensen bij zichzelf vandaan, vraag ik me af, op begrafenissen en dienen we een systeem van nette kleren en cake met koffie/? En wat heeft ons hart daaraan?
Het zet me aan het denken om meer te toon te zetten en je eigen afdruk na te laten in dit leven, net zoals Snoesje's nageltjes in de klei.
Zij kon niet anders dan zichzelf zijn.
|
