Wat kunnen dingen toch wonderlijk gaan. Vandaag zat ik met mijn zieke poes op schoot. Haar tijd zit er op, ze heeft nierfalen en was helemaal uitgedroogd. vanochtend voor de tweede keer een infuus gehad zodat ze zich weer wat lekker voelt, en morgen is haar laatste dag. Dan gaan we naar de zeer sympathieke dierenarts die haar gaat laten inslapen. Ik ben zo blij dat ik deze tijd nog met haar gekregen heb, om in de rust te zijn, en afscheid te kunnen nemen. Zo vaak is zij een zegen voor mij geweest, met haar fluwelen poezepootjes en lieve kopje. En de laatste weken ben ik niet goed dicht bij mezelf en doe gewoon teveel. daar word ik dan ziek van, en vandaag merkte ik hoe stilte en iets rustigs doen, of niets me tijd geeft voor herstel. Het is genezend om in de stilte te zijn en in een eindelijk wat opgeruimd huis met een vanochtend gesopt aanrecht te zitten, in mijn favoriete hoekje op de paarse bank. Zomaar zitten in je eigen huis, en dat beleven. De straat zien waar je woont en vrede ervaren van God. Ik heb er zo van genoten. Annelies kwam langs om dag te zeggen tegen Snoes en begon prompt te huilen, geraakt door Snoesjes kwetsbaarheid. Ik heb even pauze van mijn werk; alles afgezegd, en morgen graaft de buurman een gat in de tuin en bak ik een cake en ga ik verder met gewoon tijd hebben samen met haar. Het is verdrietig, maar er komt dan weer een nieuw tijdperk. Transities zijn bijzonder. Ze komen ongevraagd en voelen soms zeer onwelkom maar kunnen uiteindelijk zegeningen worden. Ik heb een paar mensen uitgenodigd voor een begrafenisje in de tuin en heb wat opgeschreven over Snoes. Ze is niet zomaar een poes, maar uitgezocht door mijn hemelse Vader, op het juiste moment en zo passend en vormend voor mij geweest. Haar zachtheid en enorme gevoeligheid, haar schoonheid en liefde. Ze is echt een schoonheid ,zwart met rode en witte lapjes door elkaar met een prachtige dot wit op haar rug en precies het puntje van haar staart ook wit. Ze was ook een schakel naar de buurman die zo van dieren houdt en echt een tweede baasje voor was en ook anderen heeft ze verrast met haar aanwezigheid en nabij komen. In afscheid nemen en sterven merk ik vaak zoveel haast al ontluikend nieuw leven tegelijk met het echt gaan sterven wat parodoxaal lijkt en toch van God. En dan in deze lijdenstijd waarin Jezus ook bezig was te gaan sterven en onze zonden op zich te nemen en tegelijk het nieuwe leven er als het ware al doorheen duwde. geweldig; God van leven en dood, U bent heerser van de tijd, u die zelf niet in de tijd leeft. Hoe wonderlijk en wat een geschenk; toch zoete vrede.