Nog even hoe ik op mijn vrijwilligerswerkbaantje terecht kwam: Verbazend en tegelijk ook weer heel gewoon is het als we iets meemaken, ergens komen, wat eigenlijk nogal vanzelf ging. Ik ben twee keer naar het dagcentrum geweest voor gehandicapten, en vanaf de eerste keer dat ik op de groep:"ervaren"kwam, ging het als -a natural breath- . Net als in- en uitademen. Now, how's that, huh? Een heel leuk en grappig iemand, die ik ontmoette bij de wolvilt, vertelde over haar ervaringen met gehandicapten. Hoe ze genoot van de activiteit: wc's schoonmaken met hun, en daar een feest van maakt. Ze maakt foto's van ze om via plaatjes duidelijk te maken wat ze moeten doen en die luitjes zijn zo enthousiast dat ze op de foto mogen dat ze zich lekker optutten met sjaals en make up en al met al wordt het een echt feestje! Als ze erover vertelt barst ze in lachen uit en haar plezier over haar werk en de leuke werksfeer maakte dat ik daar ook aanklopte, voor werk, terwijl ik in mijn hart al voelde dat dat niet mijn plek was. Ik had er ook al eens koffie gedronken in de gezellige koffiecorner, en er een leuke rondleiding gehad. Enige plek, maar voelde als niet voor mij. Maar goed, je probeert wat. Ik kreeg via hun wel een andere plek aangeraden waar ze mensen nodig hadden. Op een goede dag, toch maar doorzettend, bel ik voor een afspraak en twee dagen later ging ik nogal blanco en weifelend naar die andere plek ( dagcentrum),voor een kennismaking. Ik vind dat lastig, een grote stap in iets heel nieuws. Ik let op alles; de sfeer, het gebouw, de ligging, hoe voelt het, is er genoeg ruimte en licht, hoe voelt het voor mij voordat ik ja zeg? De mevrouw van het gesprek was heel erg zichzelf, totaal niet in iets van presteren of zich goed voor doen, en gaf me veel ruimte. Ze zei: "loop maar door de ruimtes en voel maar of je ergens een klik mee hebt". En dat deden we. "Je kan iets proberen en als het niet klikt kun je weer ergens anders proberen, zei ze.Wat fijn, zoveel ruimte. We hadden al wel vier of vijf ruimtes/groepen gehad tot ik op een groep kwam van meervoudig gehandicapten met twee stralende gezellige vrouwen als begeleiders.Het ging daar allemaal om snoezelen en voelen. Ik voelde een klik in mezelf en na afloop zei ik daar wel te willen proberen. Ik kreeg een contract mee naar huis en vond het toch wel spannend. Ik kreeg alle ruimte, ook om piano te spelen of om te gaan bewegen op muziek met ze. Wow! Heel laagdrempelig en gewoon en ik werd overal met open armen ontvangen! Eerst maar eens gewoon -er zijn-. In mijn vorige blog had ik al verteld hoe dat ging, van blokfluit spelen en handen masseren en zingen in de snoezelruimte. Het is alsof ik zo, van hoe ik thuis ben, hetzelfde ben hier, en precies kan doen wat ik fijn vind. Als ademen. Er is rust, de cliënten/mensen kunnen niet praten.Ik vind het er warm, gezellig, rustig en fijn. De begeleiders zijn lekker zichzelf, vrolijk, lief en rustig. En daar kom je dan zomaar terecht. Je moet natuurlijk wel een keertje bellen, of ergens langs gaan en over een drempel heen. Maar wat bemoedigend dat je 'zomaar' met vette aanhalingstekens op een tot nu toe precies goed plekje terecht komt! Geeft toch ook weer moed voor Gods plannen met de rest van mijn en jouw leven. Ik heb gelijk weer meer geloof voor vriendinnen die ook nog hun weg zoeken in werk.. Gaaf, vet gaaf.
