Voel me wat raar en terneergedrukt. Om me heen zie ik overal kerstdingen. Toch word ik er niet blij van. Het is zo raar. Waarom kan de hele wereld als het ware met groot gemak kerst vieren terwijl er in het gewone leven helemaal niet een denderende interesse is voor Jezus/ Jesjoea. Is het niet gewoon een gezelligheidsfeest geworden met ergens een mooi verhaal en mooie symbolen op de achtergrond? Ik voel me wat verscheurd door aan de ene kant dichtbij mensen te willen zijn, hun goede bedoelingen en de warmte van het jaar afsluiten met elkaar, het elkaar wat toestoppen, terugkijken, goede wensen. Maar ook de duisternis die ik ervaar in de figuur van de kerstman, de plaatjes, de liedjes, de kerstbomen met alle achtergrond van dien. Heeft allemaal te maken met afgoderij van zonnegod, Wodan, Odin, Baäl. Jezus is geboren in het najaar. Als het ons echt om Hem gaat waarom vieren we dan Zijn verjaardag niet wanneer Hij echt jarig was? Het schijnt ook helemaal niet gevierd te zijn door de eerste christenen; Zijn verjaardag. En toch blijft het heel bijzonder dat iemand die 2014 jaar geleden werd geboren nog steeds zo actueel is. Actueler misschien wel dan ooit, gezien de uistortingen van Zijn Geest in de 19e eeuw. Wat is het lang geleden voor Jezus dat Hij temidden van Zijn volk was. Zal Hij niet verlangen ze weer te zien?Wat kan God lang wachten! God weet precies wat Hij doet, en wanneer. Jezus kwam precies op de goede tijd en op de goede plek. De wereld was gelijk geen veilige plek voor Hem. De vijand wou hem gelijk ombrengen en Maria en Jozef moesten vluchten. Dus waarom zou de wereld nu veel anders zijn? Ik dacht er over na, hoe Jezus heeft geleefd. Hij zal vast goed voor zijn broertjes en zusjes gezorgd hebben en voor zijn ouders. Hij studeerde de schriften en leerde het timmermansvak. En toen Hij volwassen was ging hij op een andere manier ons het koninkrijk van God laten voelen en zien met wonderen en tekenen en vooral ook het hart van de Vader. In de hemel schijnen mensen zo rond eind twintig begin dertig te zijn en niet ouder. Voordat Jezus zijn aardse lichaam zou aftakelen, op de top van Zijn volwassenheid en kracht deed Hij het meest ultieme wat ooit gedaan is; He became sin for us. Hij nam geen vrouw en had geen thuis voor zichzelf. Hij was gehoorzaam in de kleine en grote dingen. Jezus vond Zijn kracht bij de Vader en die discipline heb ik lang niet altijd. Dan ben ik maar wat lui of makkelijk en mis het echte leven. Zelfs een zwembaduitje heeft dan ineens niet veel kleur. Ik kan me wat uitgehold voelen door feesten die geen basis hebben in wat echt is, in wat van God is. Onze cultuur die van allerlei heidens in het christelijke leven heeft gestopt. Ik ben de bijbelse feesten aan het leren, maar eigenlijk geloof ik dat alle dagelijkse dingen die je samen met Hem doet en meemaakt een feest kunnen zijn. Dan is er vrede, woorden van leven, blijdschap en overvloed of lijden ook, maar lijden wat zin heeft. Soms lukt het me, dan heb je van die goede, vervullende dagen. En andere keren verval ik in verkeerde gewoontes, waardoor de stroom van leven stopt . Me zeer bewust van mijn kwetsbare ik weet ik wel waar het echte leven te vinden is maar soms ben ik ook moe, van alleen zijn of oude patronen, of alle ingewikkeldheid van het leven terwijl het ook weer eenvoudig is. Laten we niet de symbolen en tijden van de tegenstander zo'n plek geven in het vacuüm van ; hoe vieren we feest? Ik houd wel van de naakte winterboom op de kale akker. De rust van deze tijd. Tijd voor stilte, na het buiten zijn van de zomer. Daarom ga ik voor een wandeling, alleen op eerste kerstdag, koekjes bakken en 's avonds samen eten. Het hoeft ook geen kale boel te zijn! In ieder geval ben ik over mijn eigentekeningkaart tevreden en liggen de voor 20cent per stuk gekochte kerstballen versplinterd in de kliko. Struikelend achter Jezus aan..
De cursus was afgelopen en we stonden nog wat spulletjes op te bergen in de keuken. Ik zag dat er glazen flesjes in de vuilniszak zaten en sprak de dienstdoende beheerder aan. Een oudere man die ineens geestdriftig begon over het nieuwe jaar en hoe gezondheid het állerbelangrijkste is. Ik flap het er gewoon uit. Voel de ruimte. Dat de Here Jezus kennen eigenlijk het allerbelangrijkste is. Tot mijn verbazing gaat zijn gezicht helemaal open en zegt hij vol enthousiasme: "Oh, jaáá, én de leiding van de Heilige Geest! "Zeker", zeg ik blij, en het contact is gelegd. We dreutelen wat om de vuilniszak waar ik wat mee help, en dan is zij er nog, van de cursus. Ook zomaar een gesprek; over Jezus. Ik omhels haar spontaan en zeg dat ik van haar houd. Tijdens de cursus zat ik naast haar en ik vond haar gewoon lief. Voelde dat ze gewoon een warme knuffel nodig heeft. We praten over Jezus toelaten in je hart en dat Hij schijnbaar bij haar niet naar binnen wil of kan? Anyway, we gaan nog eens lopen in het bos spreken we af. Het afscheid is warm, naast de koelkast, dichtbij elkaars hart en dan is er weer een gesprekje met de meneer die vraagt hoe of het nou in de nabije toekomst met de mensheid.zal gaan... Maarre ik wil naar huis en 't is goed zo. We geven elkaar de zegengroet en na een omhelzing nog en bemoedigingswoorden met de cursusleidster in de gang sta ik verwarmd en me -helemaal Olga voelend- weer buiten. Thuis neem ik de poes op de arm en sta een tijd voor het raam. Ik zing een opborrelend zelfgemaakt lied. "Jezus, dank u wel". Wat een zegen om vanuit -zijn-, al is het rond een vuilniszak, Gods Geest te voelen stromen. De goeie kant van de christmasspirit , of the time of the year vind ik dat. De echte lichtjes in deze tijd.
Verhaaltje van Jeroen op zijn - geslaagd feestje- : Op het diplomafeestje voor het groepje begeleiders van rouwverwerking was de feeststemming ver te zoeken. Éen iemand was gezakt en de hele groep rouwde mee..
Met het filmpje over de oorsprong van kerst nog vers in mijn geheugen loop ik door de boekwinkel op zoek naar kunstkaarten waar geen "gelukkig kerstfeest"opstaat.Wat ik altijd voelde; een stuk duisternis en druk, rond de hele kerstperiode, blijkt dus te kloppen omdat er echt duistere oorsprongen achter zitten, vermomd in goedlachende baarden, ballen en glitters; noem maar op. Nu had ik wel net zelf een paar smaakvolle kerstballen als woonitems aan barokachtige linten opgehangen, maar of ik er nog blij mee ben.. We hebben dus echt heidense, afgodendienstpraktijken overgenomen en er een mooi christelijk sausje overgegoten. Lege wereld op zoek naar iets wat ons allemaal verbindt in een vredig saamhorig idee van goede wil, cadeaus, giften en warm versierde huizen. En de echt bijbelse feesten met Joodse wortels blijven voorbehouden aan een conservatief of radicaal, apart groepje messiasbelijdende christenen en de Joden zelf.. Het heeft tijd nodig; ook bij mij, om los te komen van je achtergrond, van je gewoontes. En het voelt kaal om niet mee te doen. Wat doe ik nog met die uitnodiging voor een kerstnachtdienst? Jezus is al maanden eerder geboren. Vorig jaar stond er een walgelijke kerstboom op een christelijk concertpodium, maar okay, God die zegent toch daaromheen wat uit mensen hun oprechte harten komt. Beetje tegen de stroom inroeien en opgelucht ademhalen als Rudolph and his reindeers weer het land uit zijn. Straks komt de sneeuw en ik ga nog heerlijk een dagje saunaën en lekker wandelen op de posbank of iets dergelijks. Ik houd wel van winterse akkers en heidegebieden, kale wilgen en wat bevroren slootjes.Misschien nog een chanoekakandelaar op de kop tikken en gezellig wat vrienden bezoeken tussen de wekelijkse dingen door, kopje erwtensoep.. Moet lukken, deze snerst.
Wil me warmen aan Uw liefde komen met mijn eenzaam hart zitten als voor een open haard met alle gevoelige snaren weer eens geraakt
Geraakt door verlaten, onbegrepen gevoel altijd weer zoekend naar eigen diepte rust en heelheid daalt zachtjes weer neer als een herfsttapijt, warm van kleur wanneer ik alleen wat vertoef geniet van een nieuw zachtblauw wolschilderij van muziek, zo puur, die past bij mij
Moe van een wereld met zoveel andere tonen schuil ik in mijn lieve rose vest de poes wil graag een knuffel, laat zich kroelen winterse buitenlucht, donzen jas en wollen wanten nog een klein tochtje door de avond op mijn fiets
Vergelijken maakt verdrietig verdrietig en alleen geloof in wie ik ben voelde zo kwetsbaar aan de onvolmaakte buitenwereld een wereld met mensen die ook maar -zijn- en doen als een geschaafde knie van een kind dat valt zo voelt mijn ziel, de schok, de pijn niet eenvoudig; Olga zijn
Niemand voelt het zachte trillen van elke snaar zoals ik dat voel van binnen en daarom moet ik schuilen soms onder warme dekens en in mijn knusse vest tere poezepootjes, haar lijfje zacht in bed
Schaduw van de blaad'ren in het licht van de lantaarn waaien schaduwblaadjes op mijn kastdeur door het raam met open gordijn als ik rust, alleen in bed overdenkend bezig zijn
Hervinden van mezelf ontvouwt zich in iets willen maken; zinnen schrijven, iets creatiefs zag mooie kerstballen in een mand beetje oud, versierd en kleurig mooi linten en ideeën; iets voor die en iets voor die mooie dingen brengen me bij die hunkering naar schoonheid diep in mij daarom, bedacht ik, maken ze me blij
Wil me warmen aan Uw liefde op Uw paden van vrede wand'len stap voor stap me verwond'ren in Uw trouw Uw genadig herhalend refrein mijn kind, geliefd kind, mijn dochter, mijn schone je bent mooi, je bent een vreugde voor mij
Misschien in totaal zo'n zeven weken over gemaald...een nieuw dekbedovertrek. Soms hele middagen, liggend op bed, vreselijk gewoon. Heel veel plaatjes op internet gekeken. Zo'n beetje alle sites afgestruind. Naar drie winkels geweest. Boeken gekeken. Één onwijs mooie overtrek mee naar huis om thuis op bed te leggen.. Uiteindelijk liep ik tegen een linnen crème/roomwitte aan in de HEMA, met strikjes ,waarvan ik de kleur gelijk mooi vond, én de stof. En eigenlijk vond ik alle prints gewoon te druk, behalve die onwijs mooie dan, maar dan had ik de slaapkamer helemaal wit moeten maken en dat wil ik niet. Er moet toch eens een nieuw behangetje op de muur en dat kan dan leuk iets met oranje zijn, één wandje en dan houd ik het bed rustig. Kan ik ook die prachtige nieuwe patchworksjaal op het crème/roomwitte linnen leggen.. Geeft prachtig effect aan het voeteneind. Behoefte aan rust en warmte.
Van de week liep ik toch aan 't eind van de dag nog even langs de hei en door het bos. Tranen weer; verdriet. Niet tot rust kunnen komen en voelen van gemis, alleen. Wil Jezus horen in mijn hart. Zegt Hij tedervol dichtbij dat Hij voor mij wenst dat ik tot rust kom. Dezelfde soort blik als in de bruine ogen van de fietsdame tijdje terug. De kern van wat ik nodig heb nu. Hij weet altijd precies de juiste snaar. Gisteravond op de HSP club ( de cursus hoogsensitiviteit) behandelden we de cirkel van overprikkeling. Alle vermoeide vrouwen om me heen spuiden moeiteloos hun rijtje van reacties en symptomen, kwalen. We keken elkaar droog aan bij alle herkenning. Hartkloppingen, eczeem, trillen, gejaagdheid, manisch, depressief, niet kunnen slapen, alles overdenken van hoe je wat gaat doen en het niet aan de kant kunnen zetten maar liefst gelijk doen, kortaf zijn, geïrriteerd, huilbuien, lage rugpijn, nagelbijten, opgezette buik, je af willen sluiten, maag die samentrekt, niet kunnen eten, duizelig, hyperventileren, angst- en paniekaanvallen, claustrofobisch, onbeheerste lachbuien. creativiteit die maar door blijft gaan, tics, enzovoort. Onze verhalen stroomden ineen en het werd lachwekkend door de saamhorigheid, herkenning en de ernst ook. Ik vond het bevrijdend dit te delen en er samen ook de humor van in te zien.We snappen elkaar.
De opbouw van overprikkeling werd helder in een figuur neergezet en was eigenlijk zo simpel en duidelijk. Dit is iets was alle hulpverleners zouden moeten weten, vind ik. Gelukkig gaat cursusleidster een boek schrijven. Voor mezelf vielen ook zoveel meer dingen op zijn plek waardoor ik veel meer liefde voor mezelf ervoer. De link met je hoog sensitief zijn is een enorme eyeopener die alle klachten in samenhang brengt en het een begrijpelijk geheel maakt. Tegelijk heb je dan de keys in handen om bij de eerste tekenen van overprikkeling op de rem te stappen, wétende wat het oplevert als je verder gaat; negeert. ( wat we toch vaak doen vanwege alle dillemma's..) Ook je omgeving kan voor overprikkeling zorgen en daar kan je eventueel wat aan doen, zoals niet in een supermarkt gaan werken. Ik dacht aan mijn zeven weken van overtrekken bij langs gaan in mijn hoofd, aan de rommel in mijn huiskamer, aan de troepjes overal.
Ik dacht, hè, goede keus dat roomwit linnen. Nieuwe fase. Ouder en wijzer. Minder kleuren tegelijk, meer rust en eenheid in mijn huis en voor nu niet een gezellig vriendinnenuitje naar dat christelijk event, maar me concentreren op het ordenen van de huiskamer zodat ik met een beetje energie nog mijn bezoek straks kan ontvangen. Iets afmaken is beter dan iets beginnen, las ik in de bijbel. Met meer liefde voor mezelf de uitdaging weer aangaan om per dag te voelen wat goed is, voor die dag, en het alleen zijn als noodzakelijke hersteltijd leuk maken en verdragen.
Nog een grappige truestory slotzin: De zwakke plek van de cursus hoog sensitiviteit is dat sommige deelnemers al na één keer moeten afhaken vanwege het groepsgebeuren: te veel prikkels! shabbat shalom
We ontmoeten elkaar bij de bushalte. Ik had mijn fiets goed weggezet en zag net op tijd waar de goede bushalte was; de goede richting op. En jawel daar zaten de twee dames met wie ik naar een landhuis in Rhenen ging. De buurvrouw van mijn vriendin was een verrassende verschijning met haar echt rose en paars geverfde haren, in het teken van 'pink ribbon', net als de armbandjes en andere sieraden. We stelden ons aan elkaar voor en het was gelijk warm en gezellig. Zij was heel duidelijk en open over zichzelf en er was iets van een gezamenlijk -als een kind op reis-. Zij had de bustijden en alle gegevens in haar mobiel omdat het spannend voor haar was Ik was zelf dat papier met tijden vergeten, in de drukte van de dag maar zo gingen we veilig op pad, met onze ov- kaarten, tassen en mobiels. Met overstappen had zij haar alarm gezet voor het moment dat we naar de overkant moesten lopen voor de andere bus.Grappig hoor. Het was een heerlijke warme herfstavond en we stonden wat te wachten onder de tamme kastanjeboom waar we wat van oppeuzelden.( en ik gelijk weer uitspuugde) Met een lach en geklets stommelden we wat busstoppen later de bus alweer uit alwaar de pink woman ons met verve richting Rijn wou leiden. Echter, ik had het looproutekaartje ook bestudeerd, dus we liepen in de goede richting naar het onbekende landgoed. Onze gezette vriendin die precies in de gaten had dat we nu goed liepen en heel alert was op alle details van de reis, had moeite met de stijgende helling, maar liep dapper door. Ik genoot van de stille - met nog net wat laatste daglicht-avond, een boerenhuis en grote herfstbomen. Toen was er een auto naast ons en voor ik 't wist had onze lieve rose vriendin een lift geregeld, want het was volgens haar nog een flink stuk lopen. In no time zaten we in een auto die dezelfde bestemming had en vonden met enig zoeken het parkeerweiland. Nog voor de 'overvallen' chauffeur de draai kon maken naast een andere car besliste rose vriendin dat ,wou hij de auto niet plat hebben, hij nú moest stoppen en zowaar, ze sprong eruit. Haar gedrag was zo lekker echt en ontwapenend dat we allemaal moesten lachen. Effe zoeken en via een omweg naderden we het huis. Bij het bordje welkom ging de deur niet open en toen belde Rianne aan. Ineens waren we in de woonkeuken waar allemaal mensen aan het eten waren en allerlei gezelligs gebeurde, met leuke halbankjes met kussens en oud huissferen en geuren. Een trap op, beetje muf en toen was het dus vier minuten voor tijd. Goed getimed! Alledrie naar het toilet, water bijvullen en ready voor the evening. Bleek dat er niet echt veel mensen waren. Wennen is dat; andere omgeving, iets nieuws, kleine groep, een band, microfoons, Geluidsinstallatie voor klein groepje, klein zaaltje. 'Onze chauffeur' kende iemand van de band. Het begon. Drie dames met kleurige sjaals op vooral zwarte outfits, lieten zich volop gaan in de gelijk knallende nummers. It's a new season. God is good, I surrender all. Zit ik dan met al mijn gevoeligheid, tussen rose zus en Rianne en nog een dappere vrouw die was komen fietsen in haar uppie, een bekende van Rianne. Het is zo gelijk alles of niets en ik besluit maar erin te duiken, in plaats van me op mijn tas te focussen of iets dergelijks, ga staan en dan maar go with the flow. Maar je bent zoals je bent, en ik voel het zoals ik het voel, dus ik vond het hard en veel, en soms wat zonder Hem. Dan de spreker, daar kwam ik voor. Een rustige man die langzaam in zijn verhaal kwam en heel wat verhaaltjes had, totdat het me raakte en mijn beetje tegenzin en argwanend voor alles om me heen werd ontdooid.. Rianne was van plaats verwisseld en ik zat nu naast haar en de dappere fietslady. Iann, de spreker vertelde over hoe Vader zich voelde toen Jezus ervoor stond om naar Golgotha te gaan. Hij had een wat Noorse, zeer rustige, ingetogen manier van spreken en was heel droog over zichzelf; eerlijk. Eigenlijk niet echt een sprankelend persoon op het eerste gezicht maar toch schenen er duizenden mensen door hem heen aangeraakt te zijn. Ik herkende zijn proces, van religieus zijn en tot leven komen, in het leren kenen van Vader. Hij zei onder andere dat de Vader echt gevonden wil worden, net als met spelletje hide en seek. Je wilt echt dat de ander je vindt.Aan het eind kon je komen voor gebed. Thema van de avond was het vaderhart van God. Zomaar stond ik op, eigenlijk omdat niemand dat deed, en liep een paar passen naar voren, niet wetend hoe of het zou gaan. Hij pakte mijn handen en ging voor me bidden. Zijn handen waren warm en ik vond het prettig dat hij mijn handen vast hield. Dat maakte Gods liefde tastbaar voor me, maar liet me ook via een onbekend gevoel iets van Vader ervaren. Een heel andere Vader misschien dan mijn associaties. Iann's manier, via zijn bescheiden zeg maar wat matte persoon, niet direct een uitgesproken 'vadertype', wist van Heilige Geest dingen te zeggen die ik bijzonder vond en wat me raakte en als onwerkelijk bij me binnen kwam in de aparte sfeer van het oude huis, met alle verschillende mensen, de kleine groep en het geweld van het zingen nog in mijn hoofd. Woorden als dat I was so beautifull and I was His little girl like He always wanted en hij bad voor de fatherless places in my heart. Ik kon ze voelen die plekken en dat deed zeer. Schrale plekken. Een mevrouw kwam erbij om te vertalen, niet wetende dat ik goed engels kan, maar dat had wel wat zorgzaams en liefs. Iann ging voor iemand anders bidden, ik kon dit blijven indrinken zei hij, en de mevrouw bleef een hele poos nog naast mij staan, mij licht aanrakend, met aandacht aanwezig. Ik vond dat zo fijn! Alleen dat al ervoer ik als een geschenk dat iemand dat voor mij wilde doen. Ze was heel prettig aanwezig en ik besefte hoe goed het voor me was weer eens een meer charismatische bijeenkomst te ondergaan. Zoiets. Ik ging zitten weer en de fietsdame kreeg ook gebed. Ik wou nog wel dat iemand voor me bad en keek naar één van de sjaaldames. maar die klik kwam niet, gebeurde niet. Ik wachtte maar. En toen, geheel onverwachts sprak zij met mij, de fietsdame, en zij had zoveel gevoeligheid en zag in mijn ogen verdriet. Zoveel verdriet nog. Mijn tranen kwamen en terwijl ik het verdriet wat ruimte gaf zag zij het licht van God komen in mijn ogen, door het verdriet heen. Ze beschreef precies wat er gebeurde alsof ze naar een levend schilderij keek en bleef met haar warme bruine ogen naar me kijken. Ze vertelde wat mijn verdriet háár deed en ik zag het in haar ogen. Ze gaf en gaf en had zoveel woorden van liefde en wijsheid en vertelde dat ik ruimte mocht geven aan het verdriet en dat daarna de vreugdetranen zouden komen. Dat ik de boel de boel kon laten en met God op de bank zitten. Ze vroeg of ze mij een knuffel mocht geven. Dat deden we, al staand en ik huilde en vond warme armen en zulke zachte ongelooflijk tere woorden dat God bij mij was en me zou helpen en dat alles niet voor niets was geweest. Ik had haar kort van mijn -gaan trouwen -avontuur verteld. Intussen was Gerald, een bekende van rose vriendin naast rose zus gaan zitten en toen ik snotterend nog even de wc weer indook, bleek dat we met hem in de auto terug konden. Hè, even geen bus en treingedoe om thuis te komen. Het onweerde toen we de trap afliepen en ineens had ik dit al eens beleefd. Ik herkende de kamer en waar de thee was en koffie en er was een mand met vers geplukte zoete druiven die we aangereikt kregen. Lachend en etend liepen we snel achter fitte Gerald aan die moedig deze drie dames onder zijn hoede nam. Door de regen in het pikkedonker het weiland door dook ik achter in de bus. Rose zus waagde zich daar niet aan, zij stapte voorin, vanaf het pad. Rianne en ik zaten lachend achterin toen rose zus weer lekker zichzelf en volop vertellend, in alle vrijheid de auto verwarmde met haar zijn. Knus met geloofsgenoten in een auto vol van God en liefde, zomaar liefde, en afgezet worden bij je fiets met de woorden:"Gods zegen Olga"; ook nog even je naam. Ik vond het zo'n 'rose' avond, vol wonderen eigenlijk, van gebroken mensen onderweg, die elkaar als het ware gelijk kunnen omarmen. Sprekers,zangers en psychisch verleden.Wat ik ook nog bijzonder vond was dat met het bidden Ian de pianoman uitnodigde om te komen spelen en dat hij op zo'n bescheiden rustige manier het gezag had dat de pianoman vanzelf heel rustig en passend ging spelen in tegenstelling tot het eerdere feestgebeuren. Ik vind de details zo mooi van hoe Vader alles weeft, van waar we zitten en waar we lopen, wat we nodig hebben, kunnen geven en mogen ontvangen. Voor rose zus was het eencadeau ook dat Gerald, een oud klasgenoot ,naast haar kwam zitten want voor haar was het ook een spannend avontuur. Trots gaf ze hem haar visitekaartje. En de fietsdame die niet wist of ze zou komen was er tóch en bleek voor mij even een engeltje te zijn terwijl ze ook zelf gezegend was.De regen kletterde op het dak en blij verwonderd fietste ik natregenend naar huis; geeft niets met zoveel nawarmte in je hart. .
I was wondering whether the trees are aching as well to let go of their leaves having to go through a time of losing that fullness and cover and warmth and bearing the cold and nakedness but in the nakedness and stillness new life is hidden I know but would they feel the pain?
Ja, ja, daar zit ik dan, voor 6 avonden met een groep vrouwen, allemaal hartstikke hoog-sensitief. Gesubsidieerde cursus meepikken in het buurthuis. Wilde ik al jaren eens doen en nu is de kans. Maar valt nog niet mee, allemaal voelhorentjes bij elkaar. Íntensief. Iedereen is gevoelig voor het geluid van de airconditioning en al twee avonden lopen we in de muren te zoeken naar de knop die dit uitschakelt. Helaas, we moeten de prikkels verdragen. De tweede bijeenkomst is de groep gelijk gehalveerd. Voor één iemand was de groep teveel en anderen zijn ziek. Nog bijkomen van de eerste keer, nee hoor, grapje, maar toch. De leidster vroeg zich zorgzaam af of degene die niet op kwam dagen soms niet langs het groepje knullen bij de voordeur had gedurfd. Het geheel kreeg voor mij daarmee iets komisch. De leidster is ietwat chaotisch, net als ik, en had bij de eerste bijeenkomst haar blouse binnenste buiten aan. Dit werd natuurlijk niet ongezien gelaten door de geoefende blikken in de groep. Je voelt de voelhorens, ook al is ons gezegd ze zoveel mogelijk uit te zetten en zelfs wat stoelen leeg te laten tussen ons in, om eigen ruimte te creëren. De tweede bijeenkomst had ík zowaar mijn jurk binnenste buiten aan.Was 's middags nog even gaan liggen om op te laden.. Pret alom. De oefening was om in je eigen bel te gaan zitten. Geef die maar een kleur en voel de lucht om je heen. Jawel, ging prima. Bij mij dan, anderen voelden hun voeten niet of konden totaal geen bel ervaren. In ieder geval is het een intensief gebeuren, al die gevoeligen bij elkaar, want elk detail wordt opgemerkt en allerlei connecties in de meervoudig bedrade hersenen/neuronen, weet ik 't, maken dat er voortdurend opmerkingen en storingen zijn. Pff, ben ik effe blij met mijn bel. Ik zit er lekker voor mezelf, oefen me in het - bij de ander laten- en geniet van mijn leuk beplakte schrift en zelf meegenomen kruidentheetje. Op de fiets weer alleen naar huis mogen de voelhorentjes de lekkere frisse avondlucht en het bijna volle maanlicht weer totaal in zich opnemen. Maar niet zonder contact met mezelf, juist ín contact, en daar geniet ik van; volop, als een volleerde hsp.( hoog sensitief persoon). Hoe zouden andere groepen met mensen met dezelfde 'tic' funtioneren? Gelukkig is er in 't echte leven een mengelmoes, geeft toch plezierig wat meer ruimte en maakt je eigen kwaliteit weer zo lekker 'eigen'. Tabee.
Ik ging het doen vanochtend. Pakte een vel en volgde mijn idee: met softpastelkrijt een portret maken van de juf op tekenles. Al zolang geen mensen meer nagetekend, beetje faalangst of drempelvrees of niet die stap kunnen maken. Maar nu stond ik daar, achter mijn plank en dan gáát het gewoon! Een gevoel van - je plek innemen-, van wat in je zit. Van durven en doen. De juf liet eerst een boek zien met allerlei tips maar teveel daarvan en ik blokkeer. Niet teveel nadenken of puzzelen. Ik heb al gauw zoiets van: laat me maar dóen! En dan geniet ik, kwam in mijn element.Lekker met groene stompjes krijt aan de gang, ontdekken hoe het op papier komt en mijn gevoel volgen van welke kleur en waar ik begin in het geheel van iemands hoofd.Blijken de verhoudingen best enigszins te kloppen. Zo blij ging ik naar huis, met alleen maar zin om het gauw wéér te doen! Vanmiddag in de nieuw geopende tekenwinkel allerlei materialen bekeken en dan haalt mijn hart zich daaraan op.Alleen de krijtdoosjes maken me al zo blij! Het idee om daarmee te kunnen uitproberen! Ik merk dat mijn vrijheid zich uitbreidt; in blokfluit spelen, nu eens met pastelkrijt aan de gang en ook dat ik iets beter gitaar kan spelen zonder de grepen voor me te hebben.Ik houd niet van te ingewikkeld, veel voorwerk en studeren. Ik houd van spelen en doen, fout doen en ontdekken. Wat kostbaar om jouw manier te ontdekken. En nog meer dan anders gaat het dan stromen bij mij en voel ik energie, ondanks slecht slapen, en stromen de ideeën. Gisteren had ik het erover met twee mensen, dat ik graag wil dansen. Maar ik wil niet in een keurslijf van klassiek ballet en mega dure lessen. Ik wil ook niet de voorgeschreven pasjes van volksdansen en het hupsen op en neer. Ik wil de muziek voelen en bewegen zoals het komt. Op muziek die gaaf is, vol van God, stevig, ritmisch, magisch of heel zacht. En waarom zou er niet ergens een ruimte zijn, groter dan mijn livingroom, waar we met een paar het licht aan doen ( letterlijk en figuurlijk),een muziekje aan en lekker wat dansen? Ik word al weer blij van zo'n nieuw idee, heerlijk, een uitdaging voor anders dan gewoon. Vandaag ook een privéles paardrijden geboekt met mijn vriendin die daar heel goed in is. Ik heb ooit drie lessen gehad en draf geleerd. Maar ook hierin geloof ik; gewoon doen! Op mijn manier. Ik geniet al van de geur, ernaast staan, erop zitten en ervaren hoe dat is. Van alles een beetje; eenvoudige gordijnen naaien, kijken of ik nog schelpen eraan kan knutselen, een jutezak met opdruk besteld die in plaats van 20 euro uit de winkel 1,50 kost en die ik dan zelf ga naaien voor de poes( schijnen katten erg op te kicken; jute..), een deuntje blokfluit spelen voor het slapen gaan of na de lunch, wat wegfriedelen op de piano, wat zingen in een wachtkamer, wat bidden voor een vriendin. In de stilte een boek lezen, een gerecht van een papier zonder de saus maken en wat eigen ideeën erin gooien, over de rommel heenstappen (opnieuw) maar genieten, van wie ík ben. Heerlijk toch? Gewoon doen! Ik kom alleen wat tijd tekort voor alles, maar sois, I live a life ook al is het soms wat manisch, dan lach ik heel hard om mezelf en maak funny conversations met denkbeeldig aanwezig persoon.. Ook dat kan je zelf maken; niet afwachten tot alles of iemand er is, maar doen. Grappig toch..
Vandaag voel ik me alsof ik in een film speel. Komt waarschijnlijk omdat ik sinds lange tijd weer eens een film zag en Helen Hunt speelde ook het gewone gekke leven van alledag. Na een nacht van totaal wakker zijn, net als vroeger, en het langzaam licht zien worden, voelt mijn lichaam als een brak, pijnlijk geheel wat opziet tegen de nieuwe dag. Zit ik na een snel ontbijt en even doorpakken toch lekker op de fiets naar een vrijwilligerswerkgesprekje waar ik al mijn twijfels over heb, gezien mijn moeheid en nog vele niet uitgevoerde taken in eigen huis. Al gauw blijkt dat het niet wat is, want alle mensen zitten in zware rolstoelen en dat kan mijn tere schouder niet aan. Ook weer geregeld, lekker naar huis want de meneer van de woningstichting komt voor de tweede keer mijn bijkeuken bekijken. Of er nog iets te isoleren valt. Helaas, het geld is op, dus niets aan te doen maar is ook weer beter anders kreeg ik een veels te duur huis. Next thing is een intake bij de kaakfysio. Ik heb al jaren gespannen kaakspieren dus dit leek een goed plan. Doodmoe en emotioneel er nogal doorheen zit ik in de stoel en onderga de zoveelste vragenlijst en haat het eigenlijk om wéér door zo'n molentje te moeten. De pittige dame vertelt me ronduit wat er schort en hoe ik eraf kom: zelf doen! Ze pakt mijn handen en laat me masseren. Vooral de pijnplekken goed indrukken; tot de pijngrens 7 gaan. Niks geen sympathie of warme woorden. Oefenen en aanpakken. Wat verslagen ga ik weer weg. Ineens vallen alle vragen over pillen en dokters en verleden op mijn gemoed en struin ik niet echt vrolijk de ossenmarkt over;ook weer iets nieuws hier in Veenendaal Bij de poffertjeskraam blijkt dat het gratis is, dus dat is weer mooi meegenomen. En één dame heeft een gezellig gesprek met mij over portrettekenles en jawel ik fleur weer wat op. Ik kom alsmaar aardige mensen tegen in winkels en op straat. Niet iedereen ziet me als een gespannen neuroot die er niets aan wil doen..of wel..ik weet niet wat zij denkt. Ik zie nog een lekkere muts (was ik nét naar op zoek en maar 7, 50) , neem de wolligste die mijn hoofd lekker bol maakt. Aardige leuke marktvrouw; weer een opsteker.'S avonds kijk ik een film in plaats van naar een bidstond gaan en dan bedenk ik: dit is het! Ik zit op de bank en speel zelf in mijn eigen film. Ik woon in dit huis en heb geen werk. John heeft me betoverd en ik weet amper nog hoe een normale relatie is. Dus ga ik nu tot mezelf komen, in de stilte.Tot mezelf komen en dan naar buiten treden. Er een heel boeiende film van maken met achter de schermen alle engelen en demonen en God overall. It's gonna be great!
Stilte bedekt me. septemberblaadjes kleuren de grond. verse herfstaarde, beetje vochtig in de namiddag. rust van het land dekt mijn verdriet. Plots voel ik het. de tranen van binnen. de weggestopte pijn van al het diepe dat er was. nog steeds een rauwe wond. hij en ik zo intens verbonden, met lichaam en ziel, elkaar zo ineens gevonden. En nu uiteen en opnieuw alleen. maar sterk en vechtend zoek ik God vind stilte als troost voor mijn vermoeide ziel ik ben niet alleen zoveel goeds, zoveel mensen om me heen bloemen en kaarten, cadeaus en feest alles galmt nog na; er is zoveel geweest hier ben ik Vader, gewoon zoals ik ben in mij een lied, een dorst, een honger naar U die zegt: "Ik ben" U bent, de God van - zijn - U bent, wat een geheim een groepje mensen, wat leren en gesprekken woorden die vermoeien mensen die leegtrekken van binnen wil ik schreeuwen van laten we alles anders doen maar zoveel in de weg het geeft niet, God maakt wel een weg de kleine hond liet zich wel krabbelen toen ik vanzelf wat zong mijn eigen hart versterkend met woorden fris vanuit Zijn bron lekker luid toen ik weer fietsen kon en nu daalt alle stof wat neer van mensen en gesprekken alleen in rust met wind en hei en zoete - einde zomergeuren- beginnend avondlicht valt op mijn megauitzicht een beetje wicklow mountains hier in de achtertuin hoofd gonst van al mijn denken God, God, U maakt mijn hart weer licht al schrijvend, zittend is er kracht voor voelen en zijn, voor visie en geloof vergeef me Vader, houd me vast laat ons verder gaan maak me mooi weer, als Uw dochter kom laat ons verder gaan van dag tot dag leidt U in 't bijzondere en 't kleine in elk detail en zo verrassend bouw Uw rijk in mijn hart geef me kracht, oh geef me kracht troostvolle Vader die alles weet en ziet voor mij een echt goed plan gelouterd, twee uur later vind ik weer mijn fiets
Ik denk dat het wel kan, gezien onze pas ontstane vriendschap, en steek mijn arm door die van haar. Voel haar zachte zwarte jas en ben blij dat we dicht aaneen het donker tegemoet gaan. Het is een grappig avontuur; in het donker edelherten gaan horen burlen met een groepje van het ivn. Vanaf de parkeerplaats lopen we het bos in, en het is dus echt donker. Een soort - blind zijn- ervaring. Gewoon moedig doorstappen met net genoeg licht dat je niet tegen iemand opknalt. Ik richt me op de lichte vlek voor me; de jas van iemand. Maar, zoals gezegd, na zo'n vijf minuten gingen we beter zien. Het maanlicht schijnt wat door de takken heen maar het blijft een zwak licht tussen de laan met Amerikaanse eiken door. Ik ben blij met haar houvast; samen stappen zetten in het donker. Onderwijl spreken we van verlies en pijn; een broer ver weg, afscheid en inzichten door therapie. Ik zie haar moedige hoofd en zegen haar vanuit mijn hart. De maan laat zich even zien; helemaal vol. De edelherten burlen verderop.De geuren en stilte van het bos maken mijn moeie hoofd en lijf helemaal ontspannen. Geweldig hoe het bos me opfrist en de donkerte ruimte geeft voor andere zintuigen. Ik kan mezelf helemaal voelen, zoveel ruimte! Een ontdekking weer opnieuw dat dit mij dus ontspant. Samen met het cadeau van ons knus gearmd donkeravontuur steek ik een mentos in mijn mond en geniet van alles wat samenkomt, in een moment, in een uur. Je leven, jezelf, de ander en natuur..
Ik houd van grote plannen, van veel versieren en lekker veel ideeën.( barbecuetuinfeest) Ik houd van uitnodigen en de bonte verzameling van prachtige mensen, met wie ik allemaal wat heb. Ik houd van 'er tussendoor flaneren', wat springen tussen serieuze gesprekjes door. Van vragen: Wil jij dit?", en "Wil jij dat?" en de liefde kostelijk vieren. Ik houd van creeëren en delegeren, een spel, een lacherige fotoshoot. Een warm en dichterlijk verhaaltje voorgelezen met gevoel.Een dankbaarvol gebed, echt en uit het hart. Ik houd van verbinden van mensen en samen wat zingen, een fluit en een gitaar, een zwoele cd. Ik houd van mini-feestjes met zijn drie of met zijn twee. Ontbijten als feestdis met sprankelende vriendinnen. Sapje, croissant, cadeautjes to unwrap, verse koffie, zelfgemaakte jam. En dan de verhalen, van lang geleden, maar nog vers in zijn kracht. Van hoe het was. Dat moment van ontmoeten, van gevonden worden door God zelf. Op een zandheuvel in Australië,alleen in een woestijn of in een koffiebar in Frankrijk, echt horen van Zijn stem. Momenten van geboren worden in Zijn Koninkrijk. Vers werd het weer, de rijkdom van Hem kennen. Opborrelende vreugde te midden van nú spannende levens as well, van drie vrouwen onderweg, vol verhalen, reizen en verledens. Open harten en vol schietend gemoed. Delend in vrijheid, lekkere ontbijthapjes, aardbeien, mjam,overvloed. Ruimte voor elkaars verhaal, ontmoeten wie we zijn. Elkaar nog nooit gezien of al zoveel jaar verbonden zijn. Het maakt niet, alles is vrij. Alles is gekregen en we delen van het leven.
Oranje lampjes geplakt op het raam; lampionnen om de kerstlampjes heen. Joods receptenboek en zelfgemaakte zeefgedrukte doek. Wat foto's en muziek; zo'n kleurrijk samenzijn. Vijftig jaar ben ik geworden, maar het gaat hierom; het samen in Hem zijn. Verleidingen van zonde de wereld die ook lokt betoverd als ik was maar dit jaar en nu feest op feest, cadeau op cadeau iets wat stapelt en stapelt en de rest die verbleekt..
We zongen vanochtend, gedragen door Hem. Gevoed door Zijn Geest tuimelden de noten van mijn vingers en combineerden we voorbede, profetie, strijd en aanbidding, stilte en plezier, roepen en spreken met gezag, muziek als hamerslagen tegen duisternis en machten. Genezende tijd van liggend, helemaal plat. Haar woorden die verbreken wat niet bij mijn - Gods kind zijn- past. Ons samenspel, genezend, niets geheim. Een schild als schutting en safe place. His presence, tenderness, His grace. Het hield niet op, onze harten zo vol. We dronken water, later, ergens aan een kraan ,op weg voor een wandeling in de septemberzon.. Aten bramen zoet en warm, zoveel als we maar wilden.We spraken en werden opnieuw geroerd en ontroerd. Zulke dik gevuld levens, zoveel nieuws te verwachten, zoveel stirred up and tons and tons to share. Mijn jubeljaar! Alles is vrij,schaapskudde onder de bomen, heidekiekjes in de warme zon, plukken van een heiboeket, woorden van geloof, visie ontluikt en een hart zo vol, zo vol.
We kunnen huilen, lachen, heel serieus of ook weer licht. God ik houd van dit leven, na alles gekregen. Alstublieft, een opsommend 'gedicht'. Gisteren danste ik nog in een zaal waar iedereen lekker at en kletste of zomaar wat. Kinderen deden mee en ik draaide ze wat rond. Vrij, vrij. Het is zo heerlijk de vruchten te plukken na jaren van strijd. Door nu te kunnen - zijn-; jezelf. A broken vessel maar in genadige vrijheid. Het leven hebben we geleefd, zij en ik, in dalen, diep verdriet. Maar deze dag was er zo'n overvloedig lied. Duizendmaal, duizendmaal dank eeuwige God, deze weg, deze koers, daar klaar ik van op. Een Olga/Jezus/Annekedag; nachten met zo weinig slaap want Olga wil zo graag, zoveel. Veel is 't wel maar ook zo heerlijk; op en top! L'Chaim
Pff.. Luchtballonnen schilderde ik, zomaar, vaag en oningevuld onder een rode streep op een klein schilderijtje, met erboven de machtige Ierse bergen.Symbolisch voor een nieuwe tijd. It has started! Balloons have come my way! Mijn huis en tuin were covered with balloons, as I turned 50, just! Ballonnen aan de schutting. Ballonnen aan de voordeur, lampionnen in de tuin en boeketten lampionnen( van die oranje die in de tuin groeien) in huis. Feest, feest en time of change. Ik lag in het gras, op mijn rug of half op mijn zij, omringd door vrienden en buren die een - wie kent Olga het best quiz- deden. Of ik iets wel of niet gedaan had of hoe ik iets aanpak... Ik genoot van de gezelligheid van de avond. Nog een laatste echt warme zomerdag, de vuurkorf die brandt in de nu snel donker wordende tuin. Fakkels en lampionnen geven net genoeg licht. De stress is voorbij van heel veel tegelijk in de middag en toch nog een regenbui."Ellen, zet jij de mokken op tafel?" "Robert, wil je helpen met de ballonnen? "Robert wil je helpen met de kaarsjes op de taart? "Betty, kun jij de stokjes afmaken, Monique wil jij dit filmen, Gijp kun jij de barbecue aandoen..enzovoort". Het was wel een -allemaal doen we iets feest-. Weken van plannen, shoppen, slingers maken en spullen lenen komen tot rust in het bijzondere moment van liggend in het gras. Te midden van het feest, lieve mensen, cadeaus en nog gaar wordende barbecuestokjes voel ik me zo gezegend dat alles er is, dat God zorgt en ik gewoon liggend met blote voeten kan -zijn-, in een veilige met liefde en plezier gevulde tuin. Dit geschenk van - mogen zijn- is er voor iedereen. Het is een vrijheid zo kostbaar, zo goed. Blije gezichten en knuffels met afscheid. Vrolijke dansjes op het laatst en ons toetje in het gras opscheppen ( jammie; ijs en vruchtenbowl; Tiens idee!) Een bewaardoosverjaardag voor herinnering, zoals Carien voorlas. Een echte parker pen om te laten graveren, veel bonnen en 50 rozen. Balloons, balloons, for a moment or a day. But evry gift of love will stay, will stay..
Daar stond ze! Voor het station in Zutphen wachtend op een weerzien met mij na wel 40 jaar!! We zijn samen opgegroeid als dikke vriendinnetjes vanaf baby tot mijn 5e en nu gingen we samen in een hotel twee daagjes. Iets uit een boek vond ik wel.We keken elkaar stralend aan en omhelsden elkaar. Hartstikke leuk! De tijd die ik nog had op't parkeerkaartje konden we net effe koffie drinken aan de overkant. We pakten elkaars hand, zoals kleine meisjes dat doen en holden zwierend de straat over. Net als vroeger lachte ik. In de auto was er gelijk, wham, een wolk van God om ons heen toen we elkaar hugten en even baden. Dagen vol van verhalen, van nu en van vroeger, met babyfoto's en familiefoto's. We gingen zwemmen en uit eten, wandelen en na het eten naar de sauna tot het allerlaatst. Met de lichten al uit namen we nog een verfrissende duik en dat was so cool!! Ik dook in het water en zong lekker luid en we hadden zo'n plezier. Degene die je uitkiest onbewust, hoe klein je ook bent, past toch bij je als vriendin. Pyjama aan en verzadigd in bed nog van alles nakletsen( zij is een avondmens en kwam helemaal op stoom) tot ik écht wou gaan slapen.De volgende dag samen winkels kijken en ik zie welke kleur haar goed staat en zij vindt dat malle pyjamapak echt iets voor mij. Het grappige was ook dat we beiden van die gangmakers waren vroeger met toneelspelen Zij schreef toneelstukjes voor kinderen uit de klas en als ze het gingen opvoeren dan veranderde zij het nog net op het eind. Helma had de leiding. Net als ik. In twee dagen zien we elkaar in alle verscheidenheid van wie we zijn; mal en serieus, vol geloof, krachtig en vol pijn. Ik speel op mijn meegenomen fluit en zij maakt overal foto's van. Zij blijkt heel netjes te zijn en ik heb geen kleed mee voor op het gras. Met uitzicht op de koeien en het mais eten we onze lunch op en gaat het weer richting afscheid. Zelfde plek in Zutphen schrijven we samen een kaartje voor mam. Onze moeders zijn ook vriendinnen. Die stonden vroeger de pannendeksels tegen elkaar te slaan op het balkon als ze kookten. Wat een leuk en vol weerzien! Wat een geweldig iets dat we allebei door God gevonden zijn en nu uiterlijk als vreemden innerlijk elkaar zo weer vinden.Super! Life can be so wonderful..
Gisteravond sjees ik op mijn fiets naar mijn nieuwe vriendin voor een heerlijk toetje: vanillevla met aardbeien!! Ik roep haar naam al over de schutting, hoor dat andere vriendin er ook is en zwaai de tuindeur open. Daar zijn de kleurige dames, lachend en al tussen bergen bladeren. Anneke zit in de boom en doet pogingen deze te snoeien en er van alles uit te halen, zwaaiend met haar hark. Annelies roept vanaf de grond en is behulpzaam. Wat een pret. Ik kon alleen voor 't toetje komen want Anneke had nog een hele lijst van- te doen dingetjes-. Maar die boom onder handen nemen stond daar niet op. Blijkt dat het eten nog opstaat terwijl ze de tuin doet en als ik er ben begint ze aan de aardbeitjes schoonmaken maar dan is het eten koud en moet ze het weer even opnieuw opwarmen terwijl ze met haar armen in een kapotte regenbroek de takken in haar armen verzamelt en ze dan gewoon 1 meter verder weer laat vallen; zodat er wat ruimte komt. Grijns. Ik voel me helemaal thuis! We doen alles tegelijk, gaan aan het brainstormen over mijn verjaardagsfeest:" wat dacht je van een israëlische dans?" We lopen lachend heen en weer en hupsakee, gaan helemaal los! We zingen zomaar wat, ik trommel op de kliko en Anneke maakt oergeluiden met de hark in haar handen als een bezemsteel en we proberen wat wilde danspassen. In de tuin naast ons gloepen de vissen. Echt waar! Er zitten enorme forellen of karpers ( 'k weet niet) die steeds blub en gorgelgeluiden produceren en als de trap toch naast de schutting staat klimmen we erop en nemen een look! De buurman deelt ons enthousiasme niet zo. Anneke tovert het toetje uit de koelkast en bakjes en ik roer het weer opgewarmde eten nog eens om en schep het op zodat zij kunnen eten. Terwijl ik de toetjes maak houden zij een bidstond voor de maaltijd and you know i just love this blend. It's like making music together, a symphony of joy and crazyness, lachen en spelen. Na het toetje pakken we de boel wat aan samen en is er opnieuw een geweldig tuintafereel waar ik luid bij zing vanuit de afwas in de keuken. Friese koek, zelf ingeslagen door Anneke in Friesland, bij de kruidenthee uit Equador en dan nog brainstormen en toen kwamen we samen op een heel leuk spelidee voor mijn feest waardoor we nog weer meer konden lachen en alsmaar ideeën kregen. Enthousiast toont Anneke ons haar nieuwe citroengele outfit uit een speciaal winkeltje. Anneliess masseert mijn nek en de vissen gloepen dat het een lieve lust is. Als dit geen leven is dan weet ik het niet meer. Vandaag weer een feestje en een date als die doorgaat..pff effe bijkomen.
Op de valreep van de avond hoor ik nog een stukje preek van Otto de Bruijne. Het ging over om jezelf lachen. Dat dat hét kenmerk is van een christen, dat je om jezelf kunt lachen, humor hebt, omdat er iemand boven je staat. Iemand die van je houdt en waardoor je dingen kunt relativeren. Een hele frisse kijk even weer op christen zijn. De zaal lachte voluit mee om Otto's leuke schets.Ik had ook zo'n moment vandaag. Vanochtend was ik op schilderles en ik ging een vierkantje beschilderen, van boven met olieverf en daaronder met aquarel. De bovenkant was dan een impressie van John en daaronder een impressie van mezelf. Lekker gewerkt, serieus maar ook als een kind. Na afloop kwam de 'juf' nog bij me kijken en ik vertelde haar wat het voorstelde Met respect en aandacht bekeek ze mijn vol gekliederde vierkantje. Het stukje John daar was een stier in ontstaan die nogal dreigend leek met een woeste omgeving eromheen, van storm, chaos en pijn. Mijn stukje was lieflijk, met een vogel, Jezus met dikke bakkebaarden, een simpele berg, de davidsster, blote voeten in het gras,wat kleurtjes en Gods glorie in geel en oranje streepjes, maar dat kon ook de klaagmuur zijn. Na de lunch, weer thuis, lig ik op de grond mijn oefeningen te doen voor mijn gespannen nek en schouders( wie immer) en zie op mijn werkstuk. Ineens zijn het een paar vlekken, en arme John is niet meer dan een vage afdruk van een paarsblauwe dreigende stier. Ik moet er ineens heel erg om lachen en eigenlijk heb ik dat altijd met mijn eigen tekeningetjes. Ze zijn lachwekkend. En dat is dan ineens weer een pareltje van kind van Hem zijn ook. All the seriousness verdwijnt in een heerlijke lachbui, als frisse regen op dorstig land. Shalom Otto!
Vanochtend was ik al vroeg op op pad; half negen bij de tandarts. Wel lekker zo vroeg, zit je in een ritme en heb je nog een hele dag voor je. Ik fietste op de terugweg even langs om een kaartje in de bus te doen en waagde een poging naar de achterdeur. "Ze zijn misschien al op...". En ja, ik zag haar in haar roze duster. Ze maakte de schuttingdeur open en daar stonden we, in de ochtendzon. Haar één maand oude zoontje op de arm, zijn fijn gevormde gezichtje open naar de blauwe lucht, dicht tegen mamma aan. Een stil moment, even maar. Ik raak hem aan en zeg:"Wat is hij mooi". Klein klein kindje, zo fris en schoon, nieuw op de wereld. Ochtendzon en blauwe lucht, roze duster en veilige moeder, een gouden moment van gekregen geluk. Het raakt me hoe zo'n heel kort moment je hele dag in een roze teint zet.
Eindelijk was het gelukt! Mijn tweelingbroer kwam bij mij op visite! Was wel 5 jaar geleden. Wat speciaal om de deur open te doen en hem te zien. Het maakte me zo blij. Na de koffie en taart, lekker buiten op de half afgeverfde picknicktafel, ging ik hem mijn huis laten zien. Kamer voor kamer werd bewonderd. Beneden zaten mijn moeder en zus en Ronald en ik waren afgezonderd door één verdieping en dat gaf gelijk zo'n knus samengevoel, net als vroeger. Samen op onderzoek en niemand anders erbij. Met zijn lange lijf klom hij mijn vlizotrap op en daar zaten we dan, nog een vloertje hoger, op zolder. Ik houd van mijn zolder, er is daar rust, alle troep, doe dingen en wat nog moet is beneden. En daar, zittend bovenaan de trap, was het er helemaal; een tweelingmoment. Verbondenheid van heel ver terug, opgeslagen in de genen. Vertrouwd en fijn gevoel van -wij samen-; met zijn tweeën tegen de rest. Geen boven of onder elkaar maar hetzelfde.Vooral het gevoel van samen ontdekken of ons verstoppen voor de rest. Net als nu, alsof we stiekem samen op zolder zijn. Vertrouwd, verbonden en geborgen gevoel van vroeger en van nu; mijn mooiste moment van de dag! Interesting stuff; tweeling zijn..
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
