We gingen eens bij elkaar komen, voor gebed, delen en zingen, nu met ons drieën in plaats van twee. Om acht uur. Even wat eerder belt vriendin op of ze ook wat later kan komen en eerder kan weggaan. Uhm. Tja, dan loopt de planning niet zo..met delen en kennismaken en de rest. Ze denkt er over na. Wat later belt ze dat ze wel komt, ze maakt nog even iets af. Andere kennis ( lieve zus), staat op tijd voor de deur terwijl ik nog lekker even aan het pianospelen was met een luisterende buurman aan de tafel. Koppie thee, gezellig effe bijkletsen, maar ook wennen want ze is voor 't eerst in mijn huis. Dan hoor ik gestommel bij de achterdeur en steekt vriendin haar frisse hoofd om de hoek en huggen we gezellig. Ook thee en genoeglijk verder kennismaken en wat zitten. Dan begin ik 'onze meeting ' met een gebed, maar yak, eigenlijk voelt dat helemaal niet zo goed. Waarom doe ik dat eigenlijk en moet dat wel en hups duik ik niet weer in het meetingsstructuurtje nu? Ik pak de gitaar en wil wat zingen met elkaar, stel wat liedjes voor, maar het gaat helemaal niet zo ontspannen als voordat ze kwamen. ( zij kennen mijn liedjes ook niet echt; andere achtergrond) Ik voel me wel veilig bij hun, ook om fouten te maken. Dus ik zet dapper door en zing de zinnen, maar het heeft iets krampachtigs en het brengt me niet méér in de tegenwoordigheid van God dan daarvoor. Eerder dat het me iets kost. We delen gebedspunten en, hè, heerlijk, bidden. Ik heb er zin in. Ik steek van wal en daarna volgen de anderen maar dan wil ik tegelijk zingen terwijl iemand anders bidt zodat ik kan blijven meedoen en dan voel ik iets van Heilige Geest voor vriendin die dan net het gevoel heeft van, hè, nou is al voor alles gebeden en wat moet ik nou nog en hups zij steekt van wal met zo goed mogelijke gebeden terwijl ik voel dat ze vastloopt( voelde zij ook) en ik eigenlijk voor haar iets wil fluiten van God en mijn zingen ook een troostlied was voor haar maar zij kon dat niet ontvangen want ze was bezig met dat ze moest bidden en snapte ook niet goed wat ik nou allemaal deed. Lekker bezig hè, met elkaar.... Zij huilen, ik piano spelen waar ik me wel vrij in voel, hun twee nog kletsen en later de boel opengegooid naar elkaar. We mailen nog wat erover na en vanavond denk ik weer, het werkt niet zo. Het moet anders. Het gewone leven.Het komt spontaan, het gebeurt gewoon. Ik wil niets gemaakts of ingewikkelds of krampachtigs.En toch wil ik graag samen zingen en bidden en strijden en bij God zijn. We gaan het ontdekken en eigenlijk is het er al, zoals toen ik haar trof uit de trein en we in de nacht onder de sterren baden, zij met een gebed recht uit haar hart. Of toen met vriendin in onze twee verwendagen toen Vader ons zulk mooi weer gaf voor een schitterende wandeling en geweldig mooi middaglicht. Of toen zij voor mij iets profetisch uitriep tijdens het schilderen. Let's be relational is all I say for now enne ik ga maar weer eens mijn licht opsteken bij Amerikaanse vriend Wayne Jacobson en zijn blogs voor wijze levenslessen en anti religietips.
