De vorige twee edities van dit BK vonden eveneens in Gentbrugge plaats en telkens behaalde ik de titel. Of dat deze keer ook zo zou worden, was helemaal niet zeker. Want wie denkt dat men met het ouder worden minder concurrentie te duchten krijgt, is eraan voor de moeite. In het gezelschap van mijn drie jongste dochters (inclusief chauffeur Sharon: wat een luxe!) vertrokken we om 9 uur voor een rit van ongeveer anderhalf uur. Na een parkeerplaats gevonden (gekregen) te hebben vlakbij het Wouter Weylandt stadion, waren we ruim op tijd ter plaatse. 
Ideaal weer, 12°, weinig wind en hele hoop deelnemers waren een ideale mix om er een zalig loopfeest van te maken. De eerste kilometers leek het dat ook te worden en die liep ik schijnbaar met overschot in iets meer dan 4min./km. Maar na de 4de km moest ik zonodig beginnen te harken en kostte het me heel wat moeite om vooruit te geraken. Of het te maken had met mijn linker adductoren, waar ik sinds enkele dagen wat last van had, weet ik niet. Ik voelde daar nochtans weinig of niets van en mijn linkerhiel hield ook goed stand. Toch gingen de kilometers vanaf de vijfde km met 5 tot 10 sec./km trager. Waar mijn concurrentie zat wist ik niet, maar dat ik sneller bezig was dan vorig jaar, wist ik wel. Dus dat motiveerde me om er wat tempo in te houden en te zien waar ik zou uitkomen. Mijn eerste - volgens mij ruim haalbare - doel (onder 1u30 finishen) lukte. Met een tijd van 1u29:41 deed ik 4 minuten beter dan vorig jaar. Achteraf bleek dat de eerste M65 (Wouters) diezelfde 4 minuten voor me finishte. Deze, voor mij,  totaal onbekende Limburger zette 1u25 neer! Vier jaar geleden kon ik dat ook nog, maar nu dus niet meer. Al bij al mocht ik niet klagen met het Zilver en vooral niet over  de vooruitgang die ik op een jaar maakte. Zelfs ten opzichte van mijn vorige wedstrijd (10 Km in Kiewit) was ik nu 1sec./km sneller.