Dat veldlopen niet mijn favoriete bezigheid is, wisten we al langer: niet zozeer vanwege het veld op zich, maar het is vooral de korte afstand die me minder ligt. Maar voor een PK haal ik mijn spikes nog wel eens van onder het stof, ook al was het een zeer koude zondagmiddag (1°, gevoel: -4°). Ik had al horen zeggen dat het een snel parcours is in Dilsen-Stokkem, en dat was ook zo. Weinig modder & hoogteverschil en verschillende stukken met hard grind. Ik voelde me op voorhand niet al te lekker: wat lichte misselijkheid en vanmorgen moest ik even rapper dan anders de pot op.

Maar tijdens de wedstrijd was daar niets van te merken en - ondanks mijn (alweer) trage start - voelde ik me prima en stak na ongeveer een halve km mijn 2 concurrenten voorbij. Het was een parcours naar mijn hart en zo kon ik een voorsprong van 33 seconden uitbouwen op clubgenoot Eduard. Na een goeie 20 minuten overschreed ik als 1ste M65 de finishlijn en werd dus nog eens, na 2 jaar, Limburgs kampioen. Het jaar werd dus voorbeeldig ingezet en als mijn hielspoor op dezelfde manier evolueert, ziet het er goed uit.