Vorige maandag trok onze dochter goedgemutst naar school. Blij om haar vriendinnen terug te zien. En dit jaar zit ze zelfs in dezelfde klas als haar beste vriendin, behalve voor wiskunde dan. Haar andere vriendinnen ziet ze op de speelplaats of gaat ze mee gaan eten. Goed gestart dus en goed begonnen is al half gewonnen Marijke
Manlief ging op jaarlijks koorweekend om te reperteren voor de komende concerten. Elke jaar moet een stem de activiteiten organiseren, dit jaar de tenoren waaronder manlief. Aangezien ze naast de repetities zo'n druk activiteitenprogramma hebben schakelen ze de echtgenotes in voor het eten en één speelde voor heks:) Aan mij vroeg manlief de soep klaar te maken; graag twee soorten voor 20 personen. Rekenen is niet mijn talent, dus maakte ik soep klaar voor ons huisgezin (5 personen) en dat steeds op nieuw tot ik aan 40 personen kwam en dat dus 2 maal. Het werd stilaan nacht voordat ik klaar was.De koorleden waren meer dan tevreden.
Heel lang droom ik er al van om deze sport te beoefenen. Alleen is het er nog nooit van gekomen. Tot ik op de radio een dame van 85 hoorde zeggen dat "oude mensen meestal geen spijt hebben van de dingen die ze deden, maar wel van de dingen die ze niet deden". Toen ging bij mij de alarmbel. Ik wil niet op mijn 85ste in de zetel zitten en denken: "had ik die sport toch maar beoefend". Op zoek naar een leraar dus. En het geluk was bij mij want op nauwelijks 300m van bij mij thuis kon ik les volgen. De leraar is een zeer ervaren man. Al 68 jaar beoefent hij deze sport en hij is intussen 86 jaar. Maar heeft niets aan scherpte ingeboet. Mijn 31 jarige partner is lief, geduldig, heeft heel mooie donkerbruine ogen met lange wimpers en lange haren die ietwat stug aanvoelen. Ook hij heeft reeds velen onderwezen. Het enige wat hij als wederdienst verlangt is dat ik hem met zachtheid benader. De derde les heb ik achter de rug. Maar het aanleren van deze sport is moeilijker dan ik dacht. Vooral omdat mijn leraar er op staat dat ik het leer enkel met behulp van mijn lichaamstaal. Geen gebruik van hulpmiddelen dus. "La Guérinière", daar zweert mijn leraar bij. Het is een nu nog weinig gebruikte methode, dus ik vermoed dat vele beoefenaars van deze sport de term niet kennen. Maar ondanks de moeilijkheidsgraad zet ik toch door. Zelfs al moet ik dan ook thuis nog op mijn houding letten en voel ik na de les en enkele dagen erna nog overal pijn. Want het is een edele sport. En mijn partner is een edel dier. Marijke
Heerlijk dat het nu eindelijk mooi weer is ook al puffen we. Op onze vakantie in Frankrijk was het ook zo warm, nemen we nu onze toevlucht in de koelte binnen daar bleven we buiten. We maakten wandeltochten en bezochten mooie dorpjes. Tijdens de autoritten picknickten we en namen we ons gastelletje voor de soep mee en broodjes. smorgens zette ik vlug alles klaar maar een routine werd het niet, op één van onze tochtjes had ik de picknick mee maar geen gasstelletje. Niet getreurd manlief legde de pakken soep achter de voorruit in de zon. we maakten een wandeling en bij terugkomst hadden we lekkere warme soep.
Gisteravond is het eindelijk gelukt. De langverwachte en vaak uitgestelde ballonvaart. Dohter en papa deelden een grote mand met een 16 tal andere passagiers en mama volgde netjes de volgauto. Bij het vertrek was de stemming in de auto eerder gestresseerd en ook bij de briefing was er nog geen "hoera-gevoel". Dat gevoel was er wel toen ik hen na de landing ging ophalen. Waw, fantastisch, wanneer doen we dit nog eens over? Leuk voor hen maar ook een pluim op de hoed van de milde schenker van de kadobon. Marijke
De beste vriendin van mijn dochter was jarig. Om haar te verrassen kocht dochterlief voor haar de oorbellen die ze al heel lang wou maar niet kreeg van haar mama. De blik van verrassing, ongeloof en blijdschap bij de vriendin toen ze het doosje opendeed vergeet ik nooit meer. Pure, onvervalste vreugde. Marijke PS Ondertussen vindt ook de mama van het vriendinnetje de oorbellen mooi en kocht mijn dochter dezelfde maar in een ander kleurtje.
Het zit er alweer op. Mijn jaarlijkse fietstocht met de 11-koppige vrouwenfietsclub. Naar Middelkerke dit keer. 90 km heen - 40 km en natte voeten van het zeewater op de rustdag- en 90 km terug. Schitterende B & B. Het was héél gezellig. Dit jaar waren we allemaal aan elkaar gewaagd wat betreft het fietsnivo. Als afsluiter gingen we nu met de mannen eten in een resto. Tot volgend jaar!
Zondagavond kwam onze dochter terug thuis na dertien dagen taalkamp in Engeland. Uit de foto's op de website konden we al opmaken dat het er leuk was. En onze dochter beaamde dit thuis. Want haar eerste vraag was: "Mama, mag ik volgend jaar terug mee? Het was super" Een hele geruststelling voor ons als achterblijvers want wij missen haar. Ze was naar Londen en Canterbury geweest, had vriendinnetjes gemaakt, veel gesport en Engels geleerd. Maar nu genieten we van haar aanwezigheid tot vrijdag. Want dan mag ze op weekend met haar tante. Marijke
We zijn weer thuis na een deugddoende zonovergoten :) vakantie in Frankrijk. Een paar dagen voordat we met ons gezin vertrokken, maakte ik naar goede tweejaarlijkse gewoonte een uitstap met 3 vriendinnen. Kortrijk verrast van _0_10.000_stappen. Wij deden er zo'n 1589, omdat we ook naast de cultuur ook veel wilden bijkletsen, eten en drinken. Na de lunch bezochten we de Rozentuin eveneens in Kortrijk. Het was leuk en gezellig. Dat we op de heenweg een uur in de file stonden vanwege een ongeval namen we er bij, gelukkig was het niet ernstig en de weergoden waren on heel goed gezind.
Tijdens de voorbije Gentse Feesten namen we het advies van de Gentse burgermeester ter harte voor "meer cultuur". We bezochten de musical "Radio Vinyl", de komedie "Drie Jeannen naar Lourdes", de monoloog "De buitenkant van meneer Jules" door Kurt Defrancq en de show "Breken" van Kommil Foo. De eerste twee samen met onze dochter, de andere twee zonder. We vonden het alle vier fantastisch goed, elk op zijn eigen manier. De musical bezochten we omdat onze dochter ooit nog eens deel uitmaakte van de groep die deze musical bracht. En het was zoals een musical hoort te zijn: goede liedjes, prachtige stemmen, de nodige dramatiek in het verhaal met toch één onverwachte wending. Van "Drie Jeannen" kent mijn man dan weer één van de hoofdrolspeelsters. We vonden het verhaal leuk, goed geacteerd en heel vrolijk. Bij wijlen stonden de tranen in mijn ogen van het lachen. Het verhaal "de buitenkant van meneer Jules" was van een ander kaliber. Intimistisch, sober geacteerd, breekbaar van sfeer. Ik leerde een onvermoede kant van deze acteur kennen en kreeg zin om het verhaal te lezen. Keisterke prestatie vonden we het. Kommil Foo was helemaal een verrassing: niet komisch, maar veeleer tragisch. Over depressief zijn, ontrouw en vriendschap. Deze show bleef wat meer in het lijf hangen. Maar nu is het zeer toepasselijk de dag van de lege portemonnees. Want al die cultuur kost een centje of twee of drie en vooral als je nadien als kers op de taart nog gaat eten met vrienden. Marijke
Vorige vrijdag vond in Deinze een optreden plaats van Free Souffriau. Ons gezin leerde haar kennen als "Ariel", de rol die ze vertolkte in de musical "De kleine Zeemeermin". Het lied dat ze toen zong "Geef me vleugels" gaf me kippenvel en ook mijn man en dochter waren sterk onder de indruk. Sedertdien volgen we haar carrière. Nu we de kans kregen dicht bij huis naar een optreden te gaan, aarzelden we niet. En we werden niet teleurgesteld. Met haar eerste lied maakte ze al duidelijk dat ze zin had in het optreden. Als publiek merkte je dat ze zich goed voelt in haar vel en haar vak ter harte neemt. Zangtechnisch zingt ze ongelooflijk zuiver. Natuurlijk zingt ze heel veel covers: ondermeer van An Christy, Will Tura, Rob De Nijs maar ze interpreteert ze op haar eigen manier: met hart en gevoel. Haar interpretatie van 'Dag vreemde man" en "Ik leef voor jou" vooral blijven mij bij. Ook de leden van haar orkest speelden hun deel van de show voortreffelijk. De lawaaimakers achter in de zaal waren opnieuw storend. Maar met haar eigen flair betrok ze deze mensen af en toe bij het gebeuren. Ze kreeg een verdiende staande ovatie die ze beloonde met twee bisnummers. Kortom: een dame met klasse die meer eigen nummers verdient. Marijke
Gisteren om 8.00u stonden ze dan on-line. Oudste dit semester zeer goed, jammer voor die ene buis van het eerste semester. Tweede zoon heeft 3 maanden vakantie
Hoewel de examens al voorbij zijn sedert maandag en er al heel wat werd samengekomen met vriendinnen begint de vakantie pas echt na het rapport. En dat is door mama en papa zeer goed bevonden. Dus nu kan dochterlief genieten van een welverdiende vakantie! Marijke
De vermoeiende examenperiode is voorbij, de stilte is voorbij. Het huishouden leeft er wordt druk rondgelopen, gevoerd naar afspraakjes, feestjes. Afwachten nu op de uitslagen, eind volgende week is alles binnen.
Sinds enkele weken ben ik een beetje af van het eetblikken cultuur. Ik heb me namelijk lid gemaakt van een bioboerderij en ontvang wekelijks een mand vol groenten en fruit. De boerderij maakt reclame met "vergeten" groenten. Ik merk dat ik er inderdaad heel veel vergeten ben, ze ook niet altijd herken aan hun uiterlijk. De laatste keer zat er groente bij bij ik zelfs helemaal niet kende; Warmoes en Zurkel. De laatste vond ik ook niet terug in mijn meer dan dertig jaar oude 'Haags kookboek'. Geen flauw idee hoe ik het klaar moest maken. Ik kookte ze maar en zag de groente onder mijn ogen wegslinken, er bleef zo goed als niets over voor vijf personen. Later vond ik op het internet recepten van onze bekende Piet. Ik zal me er meer in moeten verdiepen hoe de groenten heten en hoe ik de groenten klaarmaak, maar ik wil volhouden.
Onlangs parkeerde ik aan het station in Mechelen. Niet zomaar, maar wel onder belangstellend toezicht van een terras vol mannen én in een plaats die net iets te klein was om comfortabel te parkeren. Evenwel ging het heel vlot. Na een viertal bewegingen stond ik netjes geparkeerd. Toen ik uitstapte kreeg ik zowaar applaus en een omhooggestoken duim van de ober. Marijke
Awesome, Nice en nog meer superlatieven streelden twee dagen lang onze oren . En het was zeker Awesome en Nice. Manliefs Amerikaanse collega met vrouw, zoon en schoondochter waren op flitsvakantie in Europa. Pa wilde zoon de plaatsen in Belgie laten zien waar hij werkte en logeerde. Zoon aan de vader waar hij twee jaar zijn religie diende in Noord-frankrijk en Luik. Donderdagavond hadden we een cullinaire rondleiding in Gent voor hen georganiseerd, begeleid door een gids. De familie kwam die dag vanuit Parijs met de trein naar Brussel en van daaruit met een huurauto naar Gent. Het verkeer zat tegen waardoor we pas een uur later konden starten. Het was een awesome start van een drukke boeiende twee-daagse. Vrijdag speelden wij voor taxi chauffeur en gids naar en door Brugge met als afsluiter een bootvaart, enig minpuntje: de gids, nooit zo'n saaie vertelling meegemaakt hij kreeg niet het drinkgeld waar hij uitdrukkelijk om vroeg. Manlief had een dringende vergadering waar hij niet onderuit kon. De Familie knapte zich bij ons thuis en babbelden met de kinderen over het studentenleven enzo. Daarna volgde een huifkarrentocht door de Vlaamse Ardennen en Oudenaarde, de fabriek moest natuurlijk getoond worden. Als afsluiter een fantastisch etentje ergens in de Vlaamse Ardennen samen met nog een collega die met vrouw aanschoof. Middernacht brachten we ze weer naar hun hotel, enig moeite hadden we met het afscheid nemen. Vandaag werden ze alweer om 10.00u in Luik verwacht waar zoon een basketbalwedstrijd speciaal voor hem georganiseerd zou meespelen. Dinsdag vertrekken ze weer huiswaarts.
Onlangs moest onze kattin Belle naar de veearts. Als kitten had ze al tandproblemen. Nu was het zo erg geworden dat de veearts een volledige gebitsverzorging absoluut noodzakelijk vond. Volgens hem waren de lympheklieren ontstoken, kon de ontsteking in haar bloed terecht komen als we langer wachtten en leed ze alle dagen pijn. Vooral dat laatste argument was doorslaggevend. We maakten dus van ons hart een steen, want zo'n algemene verdoving zag geen haar drie baasjes erg zitten. Onder het motto "reinigen als het kan, trekken als het moet" liet ik haar achter bij de veearts. Helaas bleek het tweede deel van het motto meer van toepassing. Nog lichtjes groggy van de verdoving en met enkel haar hoektanden keerde ze huiswaarts. Intussen is ze hersteld van de ingreep. Eten gaat nog altijd, zelfs harde brokken. En misschien is het mijn schuldig geweten/levendige verbeelding maar volgens mij voelt ze zich beter en eet ze beter. Gelukkig maar, want dat was wel het doel van de operatie. Marijke
Eindelijk met mijn nekklachten naar de huisarts. Ze schreef me kine voor en gaf me als tip mee om tijdens het zwemmen een duikbril te dragen dan kun je met je hoofd onder water en ontspannen je nekspieren beter. Spelen doe ik niet meer in het zwembad alleen baantjes trekken om ter meest en om ter snelst. Zoals altijd startte ik vanuit het diepe naar het ondiepe gedeelte. Ik wilde het meteen goed doen en ging dus met mijn hoofd in het water om paniekerig zo snel mogelijk weer boven water proberen te geraken. Of het nu hoogte of diepte vrees is weet ik niet en ook niet of zo'n duikbril vertekent maar ik probeerde het toch maar verder eerst in het ondiepe.
schakelen ze de echtgenotes in voor het eten en één speelde voor heks:) Aan mij vroeg manlief de soep klaar te maken; graag twee soorten voor 20 personen. Rekenen is niet mijn talent, dus maakte ik soep klaar voor ons huisgezin (5 personen) en dat steeds op nieuw tot ik aan 40 personen kwam en dat dus 2 maal. Het werd stilaan nacht voordat ik klaar was.De koorleden waren meer dan tevreden.
