|
Heel lang droom ik er al van om deze sport te beoefenen. Alleen is het er nog nooit van gekomen.
Tot ik op de radio een dame van 85 hoorde zeggen dat "oude mensen meestal geen spijt hebben van de dingen die ze deden, maar wel van de dingen die ze niet deden". Toen ging bij mij de alarmbel. Ik wil niet op mijn 85ste in de zetel zitten en denken: "had ik die sport toch maar beoefend".
Op zoek naar een leraar dus. En het geluk was bij mij want op nauwelijks 300m van bij mij thuis kon ik les volgen.
De leraar is een zeer ervaren man. Al 68 jaar beoefent hij deze sport en hij is intussen 86 jaar. Maar heeft niets aan scherpte ingeboet.
Mijn 31 jarige partner is lief, geduldig, heeft heel mooie donkerbruine ogen met lange wimpers en lange haren die ietwat stug aanvoelen.
Ook hij heeft reeds velen onderwezen. Het enige wat hij als wederdienst verlangt is dat ik hem met zachtheid benader.
De derde les heb ik achter de rug. Maar het aanleren van deze sport is moeilijker dan ik dacht. Vooral omdat mijn leraar er op staat dat ik het leer enkel met behulp van mijn lichaamstaal. Geen gebruik van hulpmiddelen dus. "La Guérinière", daar zweert mijn leraar bij.
Het is een nu nog weinig gebruikte methode, dus ik vermoed dat vele beoefenaars van deze sport de term niet kennen.
Maar ondanks de moeilijkheidsgraad zet ik toch door. Zelfs al moet ik dan ook thuis nog op mijn houding letten en voel ik na de les en enkele dagen erna nog overal pijn.
Want het is een edele sport. En mijn partner is een edel dier.
Marijke
|
