Dat je je kind naar school stuurt met een lege boterhamdoos, je frieten gaat halen en thuis komt zonder friet, je weg die je al jaren rijdt kunt dromen en toch ergens anders terecht komt, je de belbus afspreekt op de verkeerde halte en kinderen en een lege bus laat wachten? Dat je je hoognodig kopje koffie zet zonder koffie.
Ik weet 't zijn kleine dingen, zal nieuwe koffie zetten.
Dit weekend mocht mijn dochter twee maal optreden in de zaal "Capitole" in de show van "il Cigno". Het eerste optreden was op zaterdag 1 maart om 14 uur. Omdat we de volgende dag de show zouden bezoeken, had ik besloten om te helpen achter de schermen. Kwestie van de 9 jarige nog wat morele steun te geven. Om 10 u 's kwamen we reeds aan in de kelders van de Capitole. Zij mocht naar haar loge bij de andere "eekhoorns", ik mocht onmiddellijk de aankomers begeleiden naar de juiste loge. Voor de grote geen probleem, maar de "bosnimfen, kabouters en paddestoelen " waren tussen 4 en 6 jaar oud en dienden letterlijk op hun stoel te worden neergezet. Af en toe ook nog een veter losmaken, trainingbroeken omplooien om er niet over te struikelen, zorgen dat ieder op tijd boven op de repetitie was. Rond 12 uur begon dan het schminken: fond de teint, oogschaduw, blush, ooglijnen bij sommigen. Ik had me opgegeven voor het aanbrengen van de oogschaduw. En dat was echt lopende bandwerk: de ene groep na de ander. Minstens 150 kinderen zijn bij mij gepasseerd. De ene kon al beter stilzitten dan de ander, de ene wat spraakzamer of net wat stiller dan de ander. Bij jonge kinderen mij bukken, bij de tieners mij wat uitrekken. Echt waar, ik was 's avonds doodop. Als ik dan bedenk dat ik slechts van 10 tot 16 uur heb meegedraaid maar dat sommigen daar 3 weekends van 8 uur tot 22.00 uur bezig zijn, petje af voor hen hoor. Dochterlief vond het wel leuk dat ik er was om te helpen, dat is ook meegenomen. Zondag gingen mijn partner, oma, mamie, tante en nichtje van 5 dan gaan kijken. In die voorstelling was ze zowel "eekhoorn" als "wolf", met amper 1 dans tijd tussenin om zich te verkleden. Niet alleen de dochter vond dat stresserend, mama ook. Maar natuurlijk verliep alles vlotjes en stond ze tweemaal op tijd, op de juiste plaats en met de juiste kledij op het podium. Haar daar zien dansen: wat een emotie, wat ontroerend. Het deed me heel veel, niet te beschrijven, ik werd er even stil van. De ganse show was prachtig, maar het mooist was toch mijn dochter. Marijke
Als er iemand gisterenavond naar ' De laatste show' op één keek, heeft die mij misschien wel voorbij zien flitsen op het scherm. kreeg een uitnodiging om als publiek te figureren. Tof om een keer mee te maken. Leuke gasten, waarvan ik alleen Rafke van de Paranoiacs kende. Ambiance genoeg, de gangmaker die ons op het juiste moment leerde klappen had niet veel werk.
Wie zin heeft, mag natuurlijk een stukje verder schrijven aan het oorlogsverhaal dat al een tijdje tussen de plooien van de drukke en goedgevulde dagen ligt te wachten, maar ik heb een andere leuke schrijfopdracht voor jullie. Geen paniek, het is een kortje, geen vervolgverhaal maar wel iets waar je inspiratie kunt uit halen. De opdracht en verdere uitleg zijn binnen dit en een half uur te vinden op d.dagoog.be. Hopelijk hebben jullie er zin in en mag ik binnenkort iets lezen van jullie. Tot gauw ?!
Gisteravond gingen mijn partner en ikzelf naar Wondelgem om te gaan kijken naar een echte "vaudeville". Zo'n toneelstuk dus met dichtslaande deuren, wouldbe minaressen die moeten verdwijnen als de verloofde opdaagt, huurmoordenaars en meer van dat soort fraais. Genoten van het puike toneelspel van de hoofdrolspeler en uiteraard van de rol gespeeld door één van mijn vriendinnen. Elk jaar gaan we kijken met "de bende": de verzameling van mijn oudste vriendinnen. Misschien een beetje een oneerbiedige term maar het omschrijft heel goed wat we zijn: een vrolijke bende, met vrouwen van divers pluimage en veel gevoel voor humor, en raar maar waar meestal vrijgezel. Van alle vriendinnen die elkaar intussen zo'n 30 jaar kennen zijn er maar 2 met een vaste relatie, de overige zijn nog steeds op zoek naar "de ware liefde". Na het toneel bleven we nog wat roddelen en kletsen en ook dat is mooi verdeeld: de vrouwen praten met elkaar over de belangrijke dingen des levens zoals daar zijn: het dagelijks leven, de kinderen en de hobby's van eenieder en de twee mannen houden elkaar intussen wakker met technische discussies over auto's en computers. Toch had ik af en toe een dubbel gevoel: het is leuk om te gaan kijken naar toneel, maar het herinnert mij er wel aan dat ik midden september ook op de planken zal staan en "de bende" dus zal komen kijken naar mij. Weer een extra stimulans om dan het beste van mezelf te geven. Marijke
Het is rond! Onze reis naar Amerika is geboekt. Nog wat puntjes op de i zetten, lezen over de plaatsen waar we naar toe trekken en wachten tot het zover is. We vonden het een aangename manier om ons 25-jarig huwelijk te vieren.
Hij heeft het er al een tijdje moeilijk mee. Met drie kindjes komt het er gewoon niet veel meer van om eens gewoon uit te gaan. Niet naar een fuif of een discotheek of zo, maar gewoon eens met z'n tweetjes erop uit. Ik beken, ik heb er eigenlijk niet zoveel behoefte aan om op zaterdagavond een stapje in de wereld te zetten. Mijn gedachten blijven dan meestal bij de kindjes : "Zouden ze al slapen ?" "Maken ze het oma en opa niet te astig ?" en nog wel zesenzeventig van die vragen. Maar de papa gaat daar gemakkelijker over. Vorige week merkte hij op dat hij het sociale contact zoals hij die vroeger had met zijn vrienden, nogal redelijk mist. Niet dat ze ruzie hebben of zo, nee, ze hebben ondertussen ook allemaal ... kleine kindjes. Het is voor hen nog te druk om er een goed gevulde sociale agenda op na te houden zo tussen de luiers door.
Deze week nu ontdekte ik per toeval dat Yevgueni een optreden geeft in het Forum in Wervik. Niet ver, niet te duur en best wel goeie muziek. Deze morgen belde ik dus naar de oppasdienst... Probleem : de verantwoordelijke gaf haar leven onlangs haar leven een drastische wending en is met de noorderzon vertrokken. De achterblijvers van de bond blijven versteld en verloren achter. Hopelijk vind ik toch iemand om hier alles onder controle te komen houden. Toeval wil nu dat alle oma's en opa's morgenavond samen naar een toneelstuk gaan kijken... Euh... help (!) dus... Benieuwd of ik tegen deze avond een oplossing heb. We zien wel, ik heb al wel voor hetere vuren gestaan. In het ergste geval gaan we niet. Ik heb enkel geïnformeerd bij de cultuurdienst of er nog twee kaarten waren. Ik heb nog niks bevestigd noch betaald. Wordt dus vervolgd.
Wel, was op zoek naar info ivm. Lucian Freud. Schilder waarvan ik zondag een zeer bijzondere tentoonstelling zal zien in Den Haag. U krijgt al een voorsmaakje hiernaast. En dan is er ook nog een Picasso-tentoonstelling. Via de site van Radio 1 (commentaar op tentoonstelling L. Freud) en Klara (op zoek naar heruitzending muziek David Byrne) aan het luisteren naar muziek van Eliott Murphy. Mooi.
Joepie, op de site van Klara de uitzending over David Byrne gevonden. (Gewoon bij ZOEK de naam van de artiest intikken) Op dit eigenste moment speelt een prachtnummer. Eén stem, één instrument, en vogels op de achtergrond.
Titel : I know sometimes a man is wrong - song of the trees I know sometimes I can be wrong I know sometimes I do believe I know sometimes I can be wrong Ill be wrong until youre next to me Ill be wrong until youre next to me
I know sometimes the world is wrong I know sometimes I do believe I know sometimes the world is wrong Theyll be wrong until you are next to me Theyll be wrong until you are next to me
Zo, dit is het prachtig stukje wereld dat ik vandaag weer mocht ontdekken.
Het programma gaat verder met het nummer Heaven, in een jazzy uitvoering van een andere zanger. Nu ik even daar ben, sluit ik mijn dag af, om er verder te kunnen vertoeven.
Toen ik op één van mijn huizenjachten in het huis waar ik dit nu zit te typen, binnenkwam, wist ik meteen dat dit wel iets voor ons zou kunnen zijn. Aan bouwen dacht ik helemaal niet. We moesten plots snel uit ons huurhuis en er was geen tijd meer om alles geregeld te krijgen om te bouwen. Ik vond het helemaal niet erg want ik ben nogal voor recyclage, vooral wat een woning betreft. Ik hou van de sfeer van een huis waarin al geleefd werd en ondertussen nemen we zo geen extra zeldzame open ruimte meer in. Ik dacht eerst dat we niks zouden verbouwen of toch niet grondig. Alles leek me in orde te zijn. Ik dacht dan ook aan de korte tijd die we nog hadden voor we moesten verhuizen. Verbouwen zag ik toen eigenlijk niet zitten met een kleintje van toen zo'n negentiental maandjes klein en ééntje die al zo'n goeie acht maanden in mijn buik vertoefde. Op 21 april wonen we hier ondertussen alweer zes jaar.
Ondertussen is het huis (een) nieuw(e ) * keuken, * badkamer, * verwarmingsketel, * ramen, * dak met vier dakvensters, * voordeur, * achterdeur en * cassette om hout te branden rijker. Ieder jaar komt er wel iets bij. Ondertussen is tussen deze muren ook nog een kindje geboren. Nee, ik was niet te laat vertrokken, het was geen 'ongelukje' of zo. Ik heb genoten van mijn thuisbevalling. Allé, van de bevalling zelf niet zo natuurlijk, maar wel van de dagen en weken erna wel. Gezellig in ons eigen huisje.
De kamer van de oudste staat nu dus in de steigers. Er zijn schilderwerken aan de gang, dan volgt daar de electriciteit (als de electricien tenminste nog opduikt - ik overweeg hem als vermist op te geven) en komt er vinyl en als laatste zullen inbouwkasten verschijnen. Volgend jaar komt een andere kamer aan de beurt. We zijn er nog niet uit welke kamer. De slaapkamer van de mama en papa die in een lamentabele toestand is of die van kleine zus (gelukkig is ze net nog te klein om dit te kunnen lezen) of van kleine broer... We zien wel. Ik gok op de eerste. Daar moet er nog een raam geherlokaliseerd worden. Als de kamers in orde zijn met nieuw plafond en behang en inbouwkasten, is de garage aan de beurt. Nu doet een oud hok (kot in 't Westvlaams) nog dienst als, maar ik 'zie' al voor me hoe alles moet worden. Ruime garage met plaats voor hamers en schroevendraaiers, nagels en allerlei consoorten, een aparte hoek voor wasmachine en droogkast en bijhorende vierkante lavabo tussen de twee apparaten en als het even kan helemaal achteraan een aparte ruimte met een raam met zicht op de tuin met een bureau... voor mij. Als dat er allemaal is, zou ik graag een veranda willen en dan... Dan verzin ik nog wel iets.
Gelukkig vergeet ik ondertussen niet te genieten van wat echt belangrijk is : mijn drie ongelofelijke mirakeltjes met al hun fratsen, slechte en goeie dagen maar heel onmisbaar.
ik lig al de hele week in de lappenmand. Zaterdag begonnen met - op het eerste gezicht - wat onschuldige keelpijn. Zondag vlamden mijn keel en mond er hevig op los. Maandagmorgen naar de medicijnman geweest. Medicatie en drie dagen rust gekregen. Tegen woensdagmorgen was de situatie al wat... neen, niet beter, slechter zelfs. Terug naar de medicijnman geweest. Pillen allerlei extra gekregen. Vandaag is de eerste dag dat het ietsje beter is met de keel. Als wandelend pillenkastje (ik slik momenteel 6050 mg medicatie per dag) voel ik mij wél wat slaperig. Zzzz, Zzzz, ...
Ik zou de kamers van mijn dochters en zoontje ook nog eens een grondige beurt willen geven, maar eerst moet de electricien langskomen om de electriciteit aan te sluiten op de toekomstige nieuwe kamer van mijn oudste dochter. Dan kan de vinyl geplaatst worden en kan aan de verdere inrichting begonnen worden. Er moet één en ander 'vakkundig verwijderd' worden uit de kamer die de meisjes nu nog delen, andere zaken moeten van kamer verhuizen. Dan moet ik me nog eens vrijmaken om naar een tweedehandsbeurs voor kinderspullen te gaan om wat kleren en misschien wat speelgoed te gaan verkopen. Nu lijkt de kamer van mijn zoon eerder op een stapelplaats. Vooral ook omdat de zolder ingenomen wordt door de kamer van mijn oudste. Inbouwkasten moeten later dienst doen als zolder, maar zolang die er nog niet zijn is het behelpen met dozen, dozen en nog eens dozen. Ik kijk dus verlangend uit naar de dag dat de kamers helemaal op punt staan en alles en iedereen zijn eigen plekje krijgt...
Even een berichtje, omdat het zo stil is op ons blog. Gisteren en vandaag moest ik vrijaf nemen, omdat onze nieuwe keuken eindelijk na een jaar betegelt wordt. Terwijl die mannen hier bezig zijn durf ik niet op mijn 'luie gat' te lezen of te schrijven. En aldus ben ik maar begonnen grote kuis te houden op de slaapkamers van zoons. Zij ruimen die wel zelf op, maar als ik eraan te pas kom verdwijnt er nog al eens wat. En ze hebben het nog nooit gemist. Per ongeluk stootte ik tegen een lego kunstwerk van ons oudste aan. Zwoegend lukte het me die weer in ere te herstellen, zodat hij er niets van zou merken. Wat dacht je. Dat er overtollig verzamelde spullen verdwenen waren wist hij niet, maar wel dat zijn vliegbasis van vorm veranderd was. De volgende keer moet ik het herop bouwen aan hem overlaten commandeerde hij me, dit trok nergens op. Onze jongste heeft een labaratorium en doet regelmatig proeven met vliegjes, plantjes uit de tuin, allerhande mengsels enz. enz. sommige heb ik maar meteen weggekieperd. Bij hem dozen 'oud papier' verzameld. Want hij heeft een leuke hobby: schrijven. Overal schrijft hij, in de auto, op een feest, tijdens een concert. En al mijn notitieblokjes en pennen verdwijnen en losse blaadjes of papieren onderleggers gebruikt hij als er hem plotseling een idee te binnenschiet. Op zijn verjaardag vroeg mijn zus wat ze hem moest geven. Mijn antwoorde stelde zoonlief teleur; schriftjes om te schrijven en pennen. Hij heeft een pen gekregen met zijn naam erop en bergen schriftjes. Met zijn speelgoed is hij blij van korte duur, maar schrijven doet hij elke avond in bed. Hij krijgt sowieso 10 minuten als hij in bed ligt om te lezen of te schrijven. Voor onze treuzelaar hebben een contract gemaakt. Hij mag er twintig minuten over doen om in bed te geraken op een deftige manier. Al de tijd die hij overhoud van die twintig minuten worden bij die 10 minuten opgeteld. In twaalf minuten is hij nu trots op een deftige manier klaar. Het verhaal waar hij nu mee bezig is heet: De avonturen van Loe en Frans (Louisa en Franciscus) hoofdstuk 1: De schattenjacht van Kosmataling! Ik heb er genoeg van de kamer van zoon drie is niet meer voor vandaag.
Ik ben even weg geweest. Inderdaad. Zat even op die zotte molen, Violaine.
Maar...je wandelt op een verlaten landweggetje in het stikkedonker, en je kijkt om je heen, en behalve achter je zie je nergens nog licht. Als je dan nog even doorwandelt en je er nu zeker van bent dat je niets of niemand meer zal tegenkomen, dan ontwaar je plots in de verte het aller-piep-kleinste lichtje wat je ooit zag. Dat lichtje ben ik. Nooit helemaal weg.
Alleen soms knettergek.
ps : Ik had toch in november meegedaan aan die cursiefjeswedstrijd voor de stad Gent. Ondertussen heb ik een brief gekregen van "Gent". Er zijn 37 inzendingen en nu dinsdag is er de bekendmaking van de uitlsag in het stadhuis te Gent, met heuse receptie achteraf. Ik weet niet of er ook een rode loper zal liggen ? Verder nieuws volgt zeker !
Na een weekje rust draait de zotte molen weer aardig voort. Een week van bezinning en rust. Een week van niets moet alles mag. Maar vooral een week van schrijven, lezen en alles wat met letters te maken heeft. Iedere dag probeer ik één bladzijde van mijn grammatica boekje door te nemen, komma's, vraagtekens, zinsbouw, alles krijgt stilaan zijn eigen plaatsje. Toch is de ene dag niet de andere. Het blijft moeilijk. Het genot van het schrijven overwint mijn angst. Heeft me de kracht om door te gaan. De ene dag denk je: waar ben ik mee bezig, de andere dag zie je alles rooskleurig en denk je dat de wereld aan je voeten ligt. Het is een zotte molen die steeds blijft draaien. Zo is ook het schrijven, eens je ermee begint kan je nooit meer stoppen. Ik hoop dat er weer wat leven in deze blog komt. Het is wat stil, we missen Nico en Marc,Paulien, Jessie, waar zijn jullie. Al zijn het maar enkele woorden. Ieder heeft zijn eigen zotte molen die altijd maar verdr draait, maar soms even schrijven op de blog kan deugd doen, al is het maar een stom gedichtje waarvan je achteraf weet dat het niet goed was, toch doet het deugd. Ik hoop tot schrijfs aan ieder die dit leest. Vele groetjes Violaine
Zaterdagochtend 5.30u. Tijd voor ons om op te staan. Een kop thee spoelde de vroege boterham door de kinderkelen. Om 6.00u vertrokken we naar Amsterdam voor onze eersteafspraak in het reisbureau. Om 9.00u arriveerden we mooi op tijd. Twee uur, nog geen geld maar wel een hoop wijsheid, later vertrokken we naar onze tweede afspraak. Naar neef in het dorpje Uitgeest net boven Adam waar weonze auto parkeerden om van daaruit weer met de trein naar Adam terug te gaan. Na een half uur boemelen stapten we uit in Amsterdam Centraal. We maakten een stadswandeling. Staken talloze brugjes over, maakten een rondvaart onder diezelfde brugjes door, over de Amstel en het IJ. We aten frietenuit puntzakken bij een friteszaak die echte Vlaamse frieten bakte. De grootste puntzak heette Obelix de middelste Urbanus en de kleinste Schanulleke. We pauzeerden op de Dam tegenover het hotel Krasnapolsky. Vandaar uit liepen we verder door de winkelstraten. Op het moment dat de voeten van Kleine Man moe werden doorkruisten we de Walletjes. Zijn ogen gaven zijn voeten vleugels. Terwijl ma, pa en broers tussen de oogwimpers gluurden bekeek hij alles glunderend en lachte vriendelijk naar het vrouwelijk schoon. Het drieletter woord wat Kleine Man overal las durfde hij niet uit te spreken en verbasterde het in: Krasnapolsky-shops, Krasnapolsky-films, krasnapolsky-dames enz. enz. Met vernieuwde energie bekeken we nog het Anna Frank huis en het Madame Tussauds. Om zes uur weer met de trein terug naar Uitgeest naar neef en familie. We aten bij hen en tafelden gezellig na tot in de kleine uurtjes. De kinderen hadden elkaar dan ook sinds hun kleuterjaren niet meer gezien, Kleine Man bestond niet eens. Zondagmorgen op tijd op voor het ontbijt. Puberzoon kreeg beide meisjes zover dat ze zijn campingbed oprolden, zijn spullen opruimden enzijn schoenen dichtmaakten. Jammer dat ze achternichtjes waren! Met zn allen naar het dorp Wijk aan Zee, dat dus aan zee lag. We maakten een strand/pier wandeling. Spraken met de talloze vissers en genoten van het schitterende weer.
Na een kleine hap in een strandhotel was het tijd om afscheidte nemen. Wij trokken verder naar Schiphol om te spotten. We waren niet de enigen die in het mooie weer naar de vliegtuigen keken. Stilaan werd het toch weer tijd om naar België terug te keren.
Vermist Er zijn een aantal Waregem-bloggers 'vermist'. Waar zijn jullie ? Wat doen jullie ? Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die me vragen stelt omtrent jullie schrijf-en andere ervaringen... Laat nog eens iets van jullie lezen !
Anubis Laatste Nieuws-oproep Ik heb een dochter die niet alleen gek is op Mega Mindy, Wim Soetaer (al kent ze hem niet, ze is eerder gek op één van zijn liedjes), een serie over het overleven op de middelbare school en zo van die dingen. Nu hoorde ze vorige week dat er vanaf morgen in de krant een gratis stickerboek + stickers van het huis Anubis zal zitten. Groot was de ontgoocheling toen ze gisteren 'ontdekte' dat de befaamde krant 'Het Laatste Nieuws' is en wij nu eenmaal geabonneerd zijn op een andere krant... Toen heb ik haar beloofd aan iedereen die ik ken te vragen of zij het boek en de stickers willen bijeen sparen... Bij deze dus : wie heeft de 'juiste' krant en wie wil sparen ? Alvast dank voor jullie antwoord en medewerking ! Daisy
Wat zijn er weer een mooie teksten bijgekomen op de blog. Leuk om te lezen. Zelf heb ik het moeilijk om te schrijven momenteel, van mijn huistaak heb ik wel 7 à 8 versies schat ik, handgeschreven stuks inbegrepen. Uiteindelijk er toch maar 1 ingestuurd. Hopelijk brengt het mooie februariweer inspiratie voor de volgende huistaak. Marijke
Mijn zusje en ik , is het boek van Rina frank waar ik gisteren in de boekenwinkel niet kon aan weerstaan. Het eerste hoofdstuk al gelezen. Het leest vlot zoals verwacht. Rina en haar zusje Josepha groeien op in een Joods - Roemeense familie die in het begin jaren vijfytig naar Israël emigreerde. Josepha is intelligent en mag studeren, terwijl de mooie Rina voorbestemd is om een rijke man te trouwen. Maar Rina droomt ervan om net als haar zusje slim te zijn......... Ook het boek Katarakt heb ik gekocht. Violaine
puberzoon.
'spotten' naar het vliegveld, onze schaduwen weerkaatst in de zon.
