Gisteravond gingen mijn partner en ikzelf naar Wondelgem om te gaan kijken naar een echte "vaudeville". Zo'n toneelstuk dus met dichtslaande deuren, wouldbe minaressen die moeten verdwijnen als de verloofde opdaagt, huurmoordenaars en meer van dat soort fraais. Genoten van het puike toneelspel van de hoofdrolspeler en uiteraard van de rol gespeeld door één van mijn vriendinnen.
Elk jaar gaan we kijken met "de bende": de verzameling van mijn oudste vriendinnen. Misschien een beetje een oneerbiedige term maar het omschrijft heel goed wat we zijn: een vrolijke bende, met vrouwen van divers pluimage en veel gevoel voor humor, en raar maar waar meestal vrijgezel. Van alle vriendinnen die elkaar intussen zo'n 30 jaar kennen zijn er maar 2 met een vaste relatie, de overige zijn nog steeds op zoek naar "de ware liefde". Na het toneel bleven we nog wat roddelen en kletsen en ook dat is mooi verdeeld: de vrouwen praten met elkaar over de belangrijke dingen des levens zoals daar zijn: het dagelijks leven, de kinderen en de hobby's van eenieder en de twee mannen houden elkaar intussen wakker met technische discussies over auto's en computers.
Toch had ik af en toe een dubbel gevoel: het is leuk om te gaan kijken naar toneel, maar het herinnert mij er wel aan dat ik midden september ook op de planken zal staan en "de bende" dus zal komen kijken naar mij. Weer een extra stimulans om dan het beste van mezelf te geven.
Marijke
|
