ik lig al de hele week in de lappenmand. Zaterdag begonnen met - op het eerste gezicht - wat onschuldige keelpijn. Zondag vlamden mijn keel en mond er hevig op los. Maandagmorgen naar de medicijnman geweest. Medicatie en drie dagen rust gekregen. Tegen woensdagmorgen was de situatie al wat... neen, niet beter, slechter zelfs. Terug naar de medicijnman geweest. Pillen allerlei extra gekregen. Vandaag is de eerste dag dat het ietsje beter is met de keel. Als wandelend pillenkastje (ik slik momenteel 6050 mg medicatie per dag) voel ik mij wél wat slaperig. Zzzz, Zzzz, ...
Ik zou de kamers van mijn dochters en zoontje ook nog eens een grondige beurt willen geven, maar eerst moet de electricien langskomen om de electriciteit aan te sluiten op de toekomstige nieuwe kamer van mijn oudste dochter. Dan kan de vinyl geplaatst worden en kan aan de verdere inrichting begonnen worden. Er moet één en ander 'vakkundig verwijderd' worden uit de kamer die de meisjes nu nog delen, andere zaken moeten van kamer verhuizen. Dan moet ik me nog eens vrijmaken om naar een tweedehandsbeurs voor kinderspullen te gaan om wat kleren en misschien wat speelgoed te gaan verkopen. Nu lijkt de kamer van mijn zoon eerder op een stapelplaats. Vooral ook omdat de zolder ingenomen wordt door de kamer van mijn oudste. Inbouwkasten moeten later dienst doen als zolder, maar zolang die er nog niet zijn is het behelpen met dozen, dozen en nog eens dozen. Ik kijk dus verlangend uit naar de dag dat de kamers helemaal op punt staan en alles en iedereen zijn eigen plekje krijgt...
Even een berichtje, omdat het zo stil is op ons blog. Gisteren en vandaag moest ik vrijaf nemen, omdat onze nieuwe keuken eindelijk na een jaar betegelt wordt. Terwijl die mannen hier bezig zijn durf ik niet op mijn 'luie gat' te lezen of te schrijven. En aldus ben ik maar begonnen grote kuis te houden op de slaapkamers van zoons. Zij ruimen die wel zelf op, maar als ik eraan te pas kom verdwijnt er nog al eens wat. En ze hebben het nog nooit gemist. Per ongeluk stootte ik tegen een lego kunstwerk van ons oudste aan. Zwoegend lukte het me die weer in ere te herstellen, zodat hij er niets van zou merken. Wat dacht je. Dat er overtollig verzamelde spullen verdwenen waren wist hij niet, maar wel dat zijn vliegbasis van vorm veranderd was. De volgende keer moet ik het herop bouwen aan hem overlaten commandeerde hij me, dit trok nergens op. Onze jongste heeft een labaratorium en doet regelmatig proeven met vliegjes, plantjes uit de tuin, allerhande mengsels enz. enz. sommige heb ik maar meteen weggekieperd. Bij hem dozen 'oud papier' verzameld. Want hij heeft een leuke hobby: schrijven. Overal schrijft hij, in de auto, op een feest, tijdens een concert. En al mijn notitieblokjes en pennen verdwijnen en losse blaadjes of papieren onderleggers gebruikt hij als er hem plotseling een idee te binnenschiet. Op zijn verjaardag vroeg mijn zus wat ze hem moest geven. Mijn antwoorde stelde zoonlief teleur; schriftjes om te schrijven en pennen. Hij heeft een pen gekregen met zijn naam erop en bergen schriftjes. Met zijn speelgoed is hij blij van korte duur, maar schrijven doet hij elke avond in bed. Hij krijgt sowieso 10 minuten als hij in bed ligt om te lezen of te schrijven. Voor onze treuzelaar hebben een contract gemaakt. Hij mag er twintig minuten over doen om in bed te geraken op een deftige manier. Al de tijd die hij overhoud van die twintig minuten worden bij die 10 minuten opgeteld. In twaalf minuten is hij nu trots op een deftige manier klaar. Het verhaal waar hij nu mee bezig is heet: De avonturen van Loe en Frans (Louisa en Franciscus) hoofdstuk 1: De schattenjacht van Kosmataling! Ik heb er genoeg van de kamer van zoon drie is niet meer voor vandaag.
Ik ben even weg geweest. Inderdaad. Zat even op die zotte molen, Violaine.
Maar...je wandelt op een verlaten landweggetje in het stikkedonker, en je kijkt om je heen, en behalve achter je zie je nergens nog licht. Als je dan nog even doorwandelt en je er nu zeker van bent dat je niets of niemand meer zal tegenkomen, dan ontwaar je plots in de verte het aller-piep-kleinste lichtje wat je ooit zag. Dat lichtje ben ik. Nooit helemaal weg.
Alleen soms knettergek.
ps : Ik had toch in november meegedaan aan die cursiefjeswedstrijd voor de stad Gent. Ondertussen heb ik een brief gekregen van "Gent". Er zijn 37 inzendingen en nu dinsdag is er de bekendmaking van de uitlsag in het stadhuis te Gent, met heuse receptie achteraf. Ik weet niet of er ook een rode loper zal liggen ? Verder nieuws volgt zeker !
Na een weekje rust draait de zotte molen weer aardig voort. Een week van bezinning en rust. Een week van niets moet alles mag. Maar vooral een week van schrijven, lezen en alles wat met letters te maken heeft. Iedere dag probeer ik één bladzijde van mijn grammatica boekje door te nemen, komma's, vraagtekens, zinsbouw, alles krijgt stilaan zijn eigen plaatsje. Toch is de ene dag niet de andere. Het blijft moeilijk. Het genot van het schrijven overwint mijn angst. Heeft me de kracht om door te gaan. De ene dag denk je: waar ben ik mee bezig, de andere dag zie je alles rooskleurig en denk je dat de wereld aan je voeten ligt. Het is een zotte molen die steeds blijft draaien. Zo is ook het schrijven, eens je ermee begint kan je nooit meer stoppen. Ik hoop dat er weer wat leven in deze blog komt. Het is wat stil, we missen Nico en Marc,Paulien, Jessie, waar zijn jullie. Al zijn het maar enkele woorden. Ieder heeft zijn eigen zotte molen die altijd maar verdr draait, maar soms even schrijven op de blog kan deugd doen, al is het maar een stom gedichtje waarvan je achteraf weet dat het niet goed was, toch doet het deugd. Ik hoop tot schrijfs aan ieder die dit leest. Vele groetjes Violaine
Zaterdagochtend 5.30u. Tijd voor ons om op te staan. Een kop thee spoelde de vroege boterham door de kinderkelen. Om 6.00u vertrokken we naar Amsterdam voor onze eersteafspraak in het reisbureau. Om 9.00u arriveerden we mooi op tijd. Twee uur, nog geen geld maar wel een hoop wijsheid, later vertrokken we naar onze tweede afspraak. Naar neef in het dorpje Uitgeest net boven Adam waar weonze auto parkeerden om van daaruit weer met de trein naar Adam terug te gaan. Na een half uur boemelen stapten we uit in Amsterdam Centraal. We maakten een stadswandeling. Staken talloze brugjes over, maakten een rondvaart onder diezelfde brugjes door, over de Amstel en het IJ. We aten frietenuit puntzakken bij een friteszaak die echte Vlaamse frieten bakte. De grootste puntzak heette Obelix de middelste Urbanus en de kleinste Schanulleke. We pauzeerden op de Dam tegenover het hotel Krasnapolsky. Vandaar uit liepen we verder door de winkelstraten. Op het moment dat de voeten van Kleine Man moe werden doorkruisten we de Walletjes. Zijn ogen gaven zijn voeten vleugels. Terwijl ma, pa en broers tussen de oogwimpers gluurden bekeek hij alles glunderend en lachte vriendelijk naar het vrouwelijk schoon. Het drieletter woord wat Kleine Man overal las durfde hij niet uit te spreken en verbasterde het in: Krasnapolsky-shops, Krasnapolsky-films, krasnapolsky-dames enz. enz. Met vernieuwde energie bekeken we nog het Anna Frank huis en het Madame Tussauds. Om zes uur weer met de trein terug naar Uitgeest naar neef en familie. We aten bij hen en tafelden gezellig na tot in de kleine uurtjes. De kinderen hadden elkaar dan ook sinds hun kleuterjaren niet meer gezien, Kleine Man bestond niet eens. Zondagmorgen op tijd op voor het ontbijt. Puberzoon kreeg beide meisjes zover dat ze zijn campingbed oprolden, zijn spullen opruimden enzijn schoenen dichtmaakten. Jammer dat ze achternichtjes waren! Met zn allen naar het dorp Wijk aan Zee, dat dus aan zee lag. We maakten een strand/pier wandeling. Spraken met de talloze vissers en genoten van het schitterende weer.
Na een kleine hap in een strandhotel was het tijd om afscheidte nemen. Wij trokken verder naar Schiphol om te spotten. We waren niet de enigen die in het mooie weer naar de vliegtuigen keken. Stilaan werd het toch weer tijd om naar België terug te keren.
Vermist Er zijn een aantal Waregem-bloggers 'vermist'. Waar zijn jullie ? Wat doen jullie ? Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die me vragen stelt omtrent jullie schrijf-en andere ervaringen... Laat nog eens iets van jullie lezen !
Anubis Laatste Nieuws-oproep Ik heb een dochter die niet alleen gek is op Mega Mindy, Wim Soetaer (al kent ze hem niet, ze is eerder gek op één van zijn liedjes), een serie over het overleven op de middelbare school en zo van die dingen. Nu hoorde ze vorige week dat er vanaf morgen in de krant een gratis stickerboek + stickers van het huis Anubis zal zitten. Groot was de ontgoocheling toen ze gisteren 'ontdekte' dat de befaamde krant 'Het Laatste Nieuws' is en wij nu eenmaal geabonneerd zijn op een andere krant... Toen heb ik haar beloofd aan iedereen die ik ken te vragen of zij het boek en de stickers willen bijeen sparen... Bij deze dus : wie heeft de 'juiste' krant en wie wil sparen ? Alvast dank voor jullie antwoord en medewerking ! Daisy
Wat zijn er weer een mooie teksten bijgekomen op de blog. Leuk om te lezen. Zelf heb ik het moeilijk om te schrijven momenteel, van mijn huistaak heb ik wel 7 à 8 versies schat ik, handgeschreven stuks inbegrepen. Uiteindelijk er toch maar 1 ingestuurd. Hopelijk brengt het mooie februariweer inspiratie voor de volgende huistaak. Marijke
Mijn zusje en ik , is het boek van Rina frank waar ik gisteren in de boekenwinkel niet kon aan weerstaan. Het eerste hoofdstuk al gelezen. Het leest vlot zoals verwacht. Rina en haar zusje Josepha groeien op in een Joods - Roemeense familie die in het begin jaren vijfytig naar Israël emigreerde. Josepha is intelligent en mag studeren, terwijl de mooie Rina voorbestemd is om een rijke man te trouwen. Maar Rina droomt ervan om net als haar zusje slim te zijn......... Ook het boek Katarakt heb ik gekocht. Violaine
Een lang leven om Geef me de ruimte, het Rad van fortuin, Tiomf van de verschroeide aarde, de Gouden dolk, en nog meer van die 'oude' jeugdboeken waar ik vroeger helemaal in verdween, nog eens te lezen. Onlangs heb ik Kruistocht in spijkerbroek nog eens met plezier herbeleefd. Sedert een paar weken staan een aantal boeken van in mijn jeugd in mijn spiksplinternieuwe boekenkast. Op de plank erboven staan pas gelezen en nog te lezen nieuwe boeken te wachten op mijn aandacht.
Een lang leven om nog veel plezante schrijf- en andere cursussen te volgen waar ik niet alleen nieuwe dingen leer, maar waar ik ook leuke en interessante mensen ontmoet.
Een lang leven om nog veel te lachen, ontroerd te zijn, te knuffelen, te schrijven, te slapen, te werken, te genieten.
Ik kijk haar na mijn kleine meid met haar lieve kleine lach wat wordt ze groot
Mijn gedachten dwalen af opnieuw leven in mijn buik na jaren van wachten en verlangen die zachte bolle buik de kleine stampjes, gekriebel in je buik
En dan op 9 februari klokslag 12.30 is ze daar haar eerste kreetjes de eerste blik ik neem haar dicht tegen me aan ons hemels groot geluk
Nu wordt ze al zeven de tijd gaat veel te vlug
Van paps bekomt ze alles met haar lieve kleine lach ook grote broer is gek op haar zijn grote hand haar kleine, een ijzersterke band en ik neem haar in mijn armen net alsop die dag
Gelukkige verjaardag mijn lieve kleine meid blijf altijd voor ons stralen en dat je vooral gelukkig mag zijn
Mijn goede voornemens boekenstapel is weer een boek lichter. Het boek; 'Voor ik doodga' is uit. Paar keer moeten slikken maar mooi. Volgende van de stapel is er één op verzoek van zoon 'Kruistocht in spijkerbroek' van Thea Beckman. Hij leest niet graag, behalve dit boek.
Vorig weekend bracht ik door in een jeugdherberg. Vanaf vrijdagavond logeerde ik daar samen met een groot aantal anderen die werken aan de musical "De rattenvanger van Hamelen". De leeftijd varieerde van 7 tot 57 jaar en ik behoor daar tot de oudsten. De sfeer zat er goed in met vrijdagavond kampvuur, zaterdagavond kwis en uiteraard heel veel repetities tussendoor. Bij het kampvuur viel wel op dat de liedjes die de oudsten kenden, helemaal niet overeenkwamen met de liedjes die de jongeren, vooral de tieners dan, kenden. Waar wij nog "Suzanne neemt je mee" kwelen, zingen zij "Mijn tele-Romeo". Moet allemaal kunnen, geen probleem. Slapen in een slaapzak op een kamer van 6 is ook een belevenis apart. De eerste nacht viel dat niet mee, de tweede nacht sloeg de vermoeidheid gelukkig toe en had ik een veel betere nachtrust. Overdag was er overal wel iets te beleven: repeteren, spelende kinderen of gitaar of dwarsfluitgeluiden. Keerzijde van medaille: nergens rust en dus een barstende hoofdpijn op zondagmiddag. Maar ik had het er graag voor over want de balans was toch overwegend positief. Mooie herinneringen, vooral ook aan mijn twee "toneeldochters" die van het knuffeltype zijn en hun "toneelmama" hiermee rijkelijk bedeelden. En mijn rol begint er in te zitten, mag ook wel een half jaar voor het optreden... Marijke
Ik voelde me deze voormiddag wat slapjes, maar met mijn kinderen was het nog een beetje minder. Ik heb verse kleren aangebracht, emmers uitgespoeld en teruggeplaatst op de strategisch beste plaats, extra knuffels uitgedeeld, dekens over zieke lijfjes getrokken, oogjes en neusjes afgeveegd, gezorgd voor de bevoorrading van water met en zonder druppeltjes. Ik hoorde het mooiste woord ter wereld een tiental keer teveel : "Mama ! Kom eens..." ; "Mama ! Breng je... ?"
Nu heeft de tv even mijn taak overgenomen. Alhoewel twee van de drie er al te oud voor zijn, passeerden de Teletubbies, Tweenies en consoorten hier al de revue en dat terwijl de jongste boven in zijn bedje droomde over snoepjes, oma's en koeken. De taken die ik voor vandaag voor mezelf gepland had, voerde ik deels uit (kuisen wegens vorige week te hectisch) en een deel stel ik noodgedwongen uit tot deze avond. Het zou wel eens een kort nachtje kunnen worden... Gelukkig is de berg strijk die soms Himalaya-allures aanneemt sedert eergisteren gereduceerd tot een duin type Hoge Blekker zodat die mijn aandacht even kan missen.
Als er kraamhulpen moesten zijn die tijd en zin hebben om het 60-jarige bestaan van de kraamhulp te komen vieren, dan ben ik beschikbaar. Ik heb koffie, koekjes, streekbier (voor als het een zware dag was), ijs, ...
Vermoeid, lichtjes verkouden waren de kinderen alweer aan vakantie toe. Voor het eerst blijft kleine man bij grote broers thuis, als ik ga werken. Gelukkig is dat alleen 's middags, maar het kriebelt in mijn buik of dat wel goed gaat. Een afsprakenlijst, voor alledrie, hangt aan de best zichtbare plek, de computer, om hem de structuur te geven die hij broodnodig heeft. Gisteren is alvast goed verlopen, al belde de puberzoon met de opmerking dat ik een foutje had gemaakt, maar ze hadden die al zelf samen opgelost.
Na een paar hectische dagen, genieten we allemaal op onze eigen manier van een recuperatie-zondag. Zolang ik achter glas genietend naar het zonnetje keek, had ik zin om een grote wandeling te maken, maar zodra ik buiten ging... Brrr. Dan is het beter bij de haard. Nog even genieten van het binnen-leven voor de lente echt komt en de kriebels me naar buiten lokken. De kindjes kijken naar een DVD die ze vorige week in de bibliotheek kozen. Van hieruit zie ik dat mijn jongste een stift bemachtigd heeft. Even ingrijpen...
Zo, potloden bieden een perfect alternatief voor mijn tweejarige. Ondertussen is de papa naar de zolder getrokken waar hij rustig nog wat schildert. Nee, geen schilderijen op een ezel met olieverf of zo, maar grondverf op de muren en het plafond. Hij maakt er een mooie kamer van voor mijn oudste dochter die met haar bijna-acht jaar al eens wat rust en privacy wil. Aan de andere kant durft ze niet gaan slapen zonder kleine zus die onderin het stapelbed slaapt... Nee, soms is het leven een beetje moeilijk met al die keuzes en de twee kanten van de medaille en zo...
Nog even over puberen. We hebben er een in huis : Vóór kerstmis keek ik nog op hem neer. Nu valt de schaduw van de donshaartjes die zijn bovenlip sieren over mij heen. Zijn voeten hebben inmiddels, hoop ik toch, met maat 44 hun einddoel bereikt. Ze lachen hem wel een beetje uit op school, om die slagschepen met daarboven te korte broeken. Een maatje meer glijdt echter nog van zijn tengere lendenen naar beneden. Dat vind hij allemaal niet zo erg, maar die verkoper in die schoenwinkel . Op zoek naar broodnodige nieuwe sportschoenen had zoon het probleem dat zijn voeten wel lang maar niet breed genoeg waren. Dramatisch voorstel van de verkoper, probeer het eens met damesschoenen! Had hij die maar gewoon gepakt. Kort geleden nog liepen we gezellig arm in arm te winkelen. Nu loopt hij voor of achter mij, bang om door een klasgenoot betrapt te worden. Onze nieuwe deuren kraken nu al verschrikt in hun hengsels na een driftige stormbui. Nee, is het eerste antwoord dat hij geeft. Mag ik op de computer, is zijn begroeting. Zijn voeten roffelen, liefst met schoenen, naar boven na een verhitte discussie. Tokio Hotel dreunt hun muziek ons huis in. Nu zingt zijn hese stem bij de tenoren en staat hij ook niet meer naast zijn ex. Zijn eerste emotionele pijnervaring is bijna gesleten. Gelukkig zijn ze nog vrienden en maken ze het elkaar niet te moeilijk. En knuffelen met pap en mam is weer in. Oké met papa begeleidt met de vraag voor computertijd en met mama als het bedtijd is. Maar ik voel me toch weer een beetje onmisbaar.
Nog even en ik heb er ook zo ene rondlopen. Ze wordt in april pas 8 jaar, maar ze lijkt bij momenten al veel groter. Figuurlijk dan want letterlijk lijkt ze ook al minstens een jaar ouder. Ze krijgt normaalgezien 1 EUR per week, maar meestal vergeet ze erom te vragen en vergeet ik het te geven maar ze krijgt tussendoor, maar niet te veel, al eens iets zoals een strip of zo. Misschien zou ik toch beter het systeem met de euro deftig invoeren zodat ze beter de waarde van het geld kan leren.
Ik heb een tijdje geleden gedurende 7 weken, 1 dag per week bezinning gegeven aan jongeren van 13-14 jaar en ik heb er veel van opgestoken. De ene heeft al zoveel meegemaakt waardoor hij/zij al veel rijper is dan de andere die echt nog een kind is. Ik denk dat de opvoeding ook een grote rol speelt. Sommigen mochten echt nog niks van hun ouders en waren nog supernaïef, anderen waren zo te horen bijna 'ballast' voor hun ouders en kregen naar mijn mening teveel vrijheid zonder begeleiding. Ik vraag mij dan af waar die mensen zullen belanden... De gulden middenweg tussen loslaten en controleren, tussen vrijheid en streng zijn, en heel veel geduld zullen wel de belangrijkste bouwstenen zijn zeker voor een goede opvoeding ? Ook vooral de communicatie 'onderhouden' lijkt me cruciaal. Als ze weten dat ze altijd terecht kunnen bij hun mama of papa, wat er ook op hun lever ligt, is belangrijk voor die gasten.
Nu moet ik afsluiten. Mijn jongste (van 2) heeft me nodig... Mama ben je voor altijd hé
Met een aanstormende tienerdochter in huis wordt de kans op discussies groter en groter. Eerste treffen vond plaats rond zakgeld. Dochterlief , net 9 geworden in december, krijgt 3 euro in de week. En zoals gebruikelijk wellicht: zij vindt dit te weinig, terwijl mama dit meer dan genoeg vindt. Tenslotte is het maar bedoeld voor kleinigheden, alles wat ze echt nodig heeft krijgt ze van ons. Ze vindt het wel erg onrechtvaardig dat ze niet een centje bijkrijgt voor een goed rapport en voor een goede les dwarsfluit . Haar redenering: ik heb altijd een goed rapport (wat waar is, want ze is een goede studente) en ik krijg daar nooooiiiiit iets voor. Maar wij vinden nu eenmaal dat je leert voor jezelf en niet voor geld. En nu zit ik dus met de gebruikelijke vragen: zijn wij te streng ? Hoe doen andere ouders dat ? Marijke
puberzoon.
'spotten' naar het vliegveld, onze schaduwen weerkaatst in de zon.
: 
. Op zoek naar broodnodige nieuwe sportschoenen had zoon het probleem dat zijn voeten wel lang maar niet breed genoeg waren. Dramatisch voorstel van de verkoper, probeer het eens met damesschoenen! Had hij die maar gewoon gepakt.
. Haar redenering: ik heb altijd een goed rapport (wat waar is, want ze is een goede studente) en ik krijg daar nooooiiiiit iets voor. Maar wij vinden nu eenmaal dat je leert voor jezelf en niet voor geld.
