Ik was er door aangedaan; de rouwkaart voor haar begrafenis. Ze was mijn bijzondere, oude, joodse vriendin uit de kerk waar of ik eerst heen ging. We hadden altijd bijzondere gesprekken, waarin zij zonder dat ik veel zei, met een soort van openbaring wist in te spreken in mijn leven. Ze verraste me vaak, door aan de ene kant haar enorme bemoediging, energie en riem onder het hart en tegelijk kon ze ook ineens een stuk waarheid in je gezicht smijten. Ze was fel en energiek met haar enorm fragiele lijf waar ze maar mee tobde en tobde. Ze was intelligent en boeiend, spraakzaam en bijzonder. Ze had me stukjes van haar leven verteld die me een beeld gaven van een zeer imponerend iemand. Goed gelovig had ik alle informatie die ze mij gaf over haar leven en persoon voor waar aangenomen. Tegelijk schemerde er ook een andere realiteit door van eenzaamheid en niet blij met haar plekje in het tehuis voor ouderen. Ik vond het stiekem wel bijzonder dat deze zeer ontwikkelde vrouw een klein stukje vriendschap met mij aanging. Soms zaten we buiten, op de houten banken van de evangelische hogeschool. We hadden dan allebei onze benen aan de buitenkant bungelen en ik voelde hoe of we elkaar ontmoetten in iets van - kind zijn-. ik vroeg me altijd af wat of zij nou meegemaakt zou hebben. Ze was een felle dame, met heel verrassende reacties en kanten, die als het aan haar lag best wel eens had willen preken denk ik. Ze gaf de gemeenschap kleur met haar outgoing nature, haar geen blad voor de mond nemen en hoe ze allerlei mensen benaderde en zichzelf daarin gaf. Maar vandaag, op deze prachtige herfstdag rijd ik naar Amersfoort voor haar begrafenis. Op het hek staat: Maranatha, de Heer kome en dat vind ik mooi. Er staat een klein groepje mensen en al gauw begroeten en bevragen we elkaar over mijn vriendin. De in de realiteit staande familieleden vertellen dat het allemaal niet waar was wat ze vertelde, maar gefantaseerd! Een schokje gaat door me heen, maar ook een glimlach. Ze is me er niets minder om. Ik heb ook mijn fantasieën gehad over wie ik was, dus ik weet drommels goed hoe of dat is. Maar ze volhouden tot je sterft is wel wat anders. Maar we weten niet wat bewust was of wat door verwarring kwam. God weet het. Ze wou een sobere begrafenis maar gelukkig heeft haar broer toch voor een prachtig bloemstuk gezorgd. De leugens over haar - zijn-, haar leven, worden snel uitgewisseld onder elkaar en de kleine groep mensen voelt als heel dichtbij en vertrouwd. Het geeft een band. Het feit dat zij dit nodig had of ons wou laten geloven, en dat het nu aan het licht is gekomen heeft iets ontwapenends waardoor wij juist maar gewoon zijn wie we zijn. Ik kan me zo goed voorstellen dat ze boven met een glimlach is verwelkomd. Het is wel jammer dat we moesten zoeken naar de waarheid over wie ze wél was, om haar daarom alsnog te eren. Gelukkig kon iedereen mijns inziens wel die werkelijkheid alsnog met een zonnetje naar voren halen. We staan met drankjes bij elkaar en ik deel twee leuke foto's van ineens een heel andere vrouw. Mijn beeld is totaal gewijzigd; alsof je een enorme draai aan je cameralens hebt gegeven. De nieuwe persoon, die het is geworden, is minder 'beroemd', waarschijnlijk geen dikke vriendin met Jip Wijngaarden, die ik dacht eventueel nog te treffen, maar wel een aandoenlijke levenslustige vriendin die volop geleefd heeft en uitgedeeld. Alleen een beetje óver de top...
