Ik heb geen sensationeel nieuws te vertellen, maar ingezoomd, in mijn 'micro-leventje', zijn er toch dingen die blijven 'hangen'. Mijn eenvoudige vriend Cor, van acht en zeventig jaar kan een diepte en volheid uit het leven in één simpele zin leggen. Dit keer was het zo dat ik een vrouwenochtend had van de kerk. Nog steeds grieperig betrad ik ons kerkgebouw en smolt een beetje toen ik de ontvangsttafel zag, met de romantische kanten kleedjes, een harten fotolijstje, roze kunststofrozen, een gezellig breiwerkje en een ouderwets theeservies. Nog twee tafels waren versierd en gedekt met prachtige witte tafelkleden met een romantische ruche er langs genaaid. Op die tafels stonden schalen met lekkers. Stukken taart en soesjes, maar ook weer vrouwelijke touchdingen, zoals een paar rozen, roze dingen, een bloem, snoephartjes. Alles kwam me tegemoet als een uitnodigend: hier mag alles heel erg vrouwelijk zijn! Lekker over de top, roze, lief, romantisch en zacht. Vrouwen kunnen er wat van als het gaat om snoepen en kletsen. We lieten ons er maar mee bedwelmen, met de verschillende rondes taart en een overdadige, gelukkig ook gezonde lunch aan de vrouwelijke tafeltjes. Helaas liet de griep mij niet veel ruimte om te genieten, dus ben ik gelijk na de lunch weer naar huis gereden. En toen kwam Cor binnen die instemmend was geweest en blij over 'mijn vrouwenochtend'. Cor, met een bakje kibbeling in de hand.. " Myoutje heeft ook een vrouwenochtend", zei hij, het plastic open ritsend en een stukje kibbeling in haar bakje doend. Die ene zin en dat gebaar van, er aan denken, en niet alleen denken, maar ook echt iets speciaals aan mijn poes geven en benoemen dat zij ook een vrouwenochtend heeft, daarmee gaf hij mij zo'n cadeau. Het voelde als dat hij precies de spijker op zijn kop sloeg in de erkenning van de waarde van zo'n ochtend, van het unieke van vrouw zijn, van de waarde die God heeft gegeven aan typisch vrouwelijke eigenschappen te midden van een wereld waar zoveel vrouwenhaat is. Hij geeft die erkenning en maakt de ochtend, de dag, een speciale dag, waarin ook Myou , als kittenpoesje bij de vrouwenwereldhelft hoort. Ik ervaar daarin dat hij de vrouw eert en haar met zorg omringt. Ik voelde me zo - mee geëerd door wat hij aan Myoutje gaf; ons vrouwen. Er is iets in me geraakt. Een deur die in één keer open zwaait en keihard ja zegt tegen vrouw zijn. Het mag! En meer nog, het mag niet alleen, het wordt even onder de spotlight gezet, volop van genoten en met eer overgoten .Kamers vol wervelende schoonheid, van zachte make-up, vrolijke tassen, kleurige jurken en kunstig aangeklede dames . Of volle vrouwen die hun kinderen even bij een oppas hebben ondergebracht en met een dromerige blik om zich heen kijken, van:"hè een ochtend onder elkaar.". Het is een dag waarop de wereld als het ware even mee de adem inhoudt omdat God zo geniet van die slagroom op de taart, dat wezen met de spaghettihersens waarin het denken alles met elkaar verbindt en alles relationeel is. De vrouwelijke intuïtieve kant die onze cognitieve wereld zo nodig heeft om open te staan voor de zachte melodie van een ander thuis: het hart van de Vader. De hand met het bakje kibbeling; zelfs Myoutje geeft haar vrouw zijn in hoe ze met een scheef kopje in de vensterbank zit. Zomaar te zijn, maar ondertussen het hart van een oude man ongelofelijk vertederend en blij maken voor de hele dag.
