De vorige editie verliep voor een gedeelte door het bos, mul zand en het nodige niveau verschil. Gelukkig (voor mij althans) werd een heel ander parcours uitgetekend. Met het ouder worden heb ik een broertje dood aan zware omlopen. De start en aankomstzone bevond zich op een groot grasveld en er dienden 2 rondes van 5 km afgelegd te worden op vlakke en verharde wegen doorheen Boekt. Echter, zowat 50 meter na de start kwamen we in een trechter terecht en ging snelheid er helemaal uit. Het was nogal harken om een constant tempo aan te houden, toch lukte dat beter dan vorige week in Wellen. Dit zal ook wel wat te maken met het iets makkelijkere parcours en enkele graden minder warm (en geen barbecue als laatste avondmaal). Julie muisde er deze keer nog eerder van onder, dus zij is geen ijkpunt meer voor mij. Ik kan maar beter geen jonge vrouwen meer proberen te volgen, maar oude (mannen). Mijn linkerhiel hield goed stand tot ongeveer km 7, doch ook daarna bleef alles binnen de pijngrens. Uiteindelijk flitste ik als 36ste van de 163 deelnemers over de meet (1ste 60 plusser voor Victors Cup) in 43min.38sec. Liefst 6 seconden per km sneller dan vorige week en een gemiddelde van 4min.8sec. per km. Mijn doel om ooit nog eens de 15 km/u te halen zal ik maar laten varen: dat chronisch gedoe aan mijn hiel maakt dat er niet veel progressie meer in zit.
Deze wedstrijd staat elk jaar op mijn programma en al zeker sinds die ook deel uitmaakt van het Helpshop criterium. Gisteren had ik nog het verjaardagsfeestje van mijn kleindochter (Mien) mee gevierd, waar de barbecue werd doorgespoeld met rode wijn. Dat en de malheur met mijn linkerhiel plus de warmte van 24°, maakten dat er vandaag geen wereldprestatie te verwachten viel. Toch verliep eerste km verrassend vlot, maar daarmee lag het beste dan ook achter de rug. Vanaf km 3 begon ik dan ook nog last te krijgen van die rothiel. Tot dan liep ik nog in het spoor van Julie, die ik in het begin van het jaar kon volgen, maar daarna snelde ze er vandoor. Niet dat ik op mijn leeftijd nog jonge dames moet achterna lopen, maar toch. Is dit dan de tanende conditie, in combinatie met het ouder worden en slijtage der onderdelen? Dit laatste is niet abnormaal als je reeds 93000 km gelopen hebt, me dunkt. Ik probeerde ondertussen er het tempo wat in te houden en had geluk dat Nico de laatste Km nog haas voor me speelde, terwijl hij aan het uitlopen was van de 5 km. Resultaat: 42min.28sec.: liefst 3 minuten trager dan vorig jaar! Iets te veel achteruitgang volgens mijn goesting. Toch mocht ik als 1ste M65 het podium op. Dochter Sharon moest halfweg de strijd staken wegens een heup/liesblessure, maar ze won wel de hoofdprijs met de tombola. Zodoende waren we niet voor niets naar Wellen afgezakt.
De moeilijkheidsgraad graad van deze wedstrijd lag een stuk hoger dan vorige week in Genk. Qua hoogtemeters bijna het dubbele (140 meter), doch de ondergrond was meer verhard. Enkel een hellende strook grindweg op 3 km van het einde: die Kattenberg is echt niet van de poes. Dat had ik vorig jaar al gemerkt, toen liep ik er trouwens de Halve Marathon. Vandaag was de langste afstand 15 km, dus koos ik daarvoor. Ondanks mijn slappe vertoning van vorige week op de 10 mijl, vertrouwde ik erop dat mijn conditie op vergelijkbare afstand beter zou zijn. Er waren liefst 115 lotgenoten om dit varkentje te wassen, maar na enkele honderden meters bergaf daalde de euforie toen we linksaf draaiden en langsheen Alden Biezen een eerste lange klim te verwerken kregen. Het tempo ging er helemaal uit en dat was nog maar het begin van een slopende tocht met weinig vlakke kilometers. Het was zwoegen en de eerste echte warmte van het jaar (nochtans maar 21°) speelde bij verscheidene atleten toch parten. Ik probeerde er het beste van te maken met de nodige smoel- en stuiptrekkingen tot gevolg (doen alsof, lukt sowieso niet op zulke omloop). De laatste 3 km gingen continue bergop vanuit het centrum van Bilzen, te beginnen met de voornoemde Kattenberg. Aan de voet daarvan heb ik even gewandeld om wat zuurstof te tanken. Enkel de laatste paar honderd meters gingen bergaf richting aankomst. Ik mocht, tot mijn verrassing, als 2de 55 plusser het podium op (1ste M60) in 1uur en 6 minuten. Mijn tempo was 2 seconden per km trager dan vorig jaar, toen ik daar de 21,1 km liep, maar wel 2 sec./km sneller dan vorige week in Genk. Mijn linkerhiel bezorgde me wel last, maar later dan gewoonlijk. Ondertussen mag ik me ook leider (lijder ?) noemen van de criterium Victors Cup bij de M60, waarvan er reeds 3 wedstrijden gelopen zijn.
Ik had deze eigenlijk niet gepland maar omdat mijn linkerhiel het de voorbije dagen vrij goed deed, besliste ik in laatste instantie om toch deel te nemen in Genk, ook omdat ik er tot heden nog nooit present was. Ik koos voor de 10 mijl met in het achterhoofd dat de omloop niet al zwaar zou zijn, maar dat viel achteraf nogal tegen. En die VIEL mag je trouwens letterlijk nemen. Er stonden liefst 552 atleten aan de start van de langste afstand en de omstandigheden waren perfect en met 18° niet te warm. De eerste km ging rechtdoor & vlak, toch kon ik helemaal geen snelheid maken: 4:15/km was zowat maximaal haalbare! Voorbije donderdag had ik nog een duurloop van 15 km afgewerkt en die ging gruwelijk slecht. Ook in Genk leek het die kant op te gaan, temeer omdat de wegen ons richting Kattevennen leidden en daar waren boswegen en vooral los zand de storende factoren. Verder kwamen er nog nijdige klimmetjes bij die de benen helemaal deden vollopen (76 hoogtemeters). De laatste kilometers waren er te veel aan en dat was te merken na de passage door het Shopping Center. Tijdens die laatste km struikelde ik op de een of andere manier en ik ging tegen de wereld! Maar vooraleer ik de grond raakte, flitste het door mijn hoofd om er iets spectaculairs van te maken met een soort rolbeweging, zodat de toeschouwers er ook iets aan hadden. Aan de kennismaking met de Genkse bodem hield ik twee kapotte knieën en een passage bij het Rode Kruis over. Ik werd uiteindelijk 2de M60 in 1uur 10 min.: veruit mijn traagste 10 mijl ooit. Achteraf bleek dat die laatste Km zelfs de snelste was!
In het verleden liep ik meermaals 2 wedstrijden op twee dagen, zoals vorig jaar toen ik daags na het BK 10000 meter ook de Tungri run betwistte. Dit jaar zat er wel 1 dag tussen en ik voelde me hoegenaamd niet hersteld van die inspanningen in Huizingen. Maar na een kort loopje thuis, voormiddag, achtte ik me klaar om de straten van Tongeren te gaan teisteren, al moet gezegd dat mijn linkerhiel nog steeds gevoelig was. Zoals elk jaar was er weer een zwerm sportieve mensen van de partij op De Motten om de uitdaging aan te gaan op de niet lichtlopende wegen van de oudste stad van het land. De eerste kilometers kwam ik maar moeizaam in gang en mijn hiel bezorgde meer last dan me lief was. Echter, na een paar km begon het wat beter te bollen en mijn stramme spieren bezorgden me niet al te veel last meer. Het bochtenwerk, de kasseien en enkele nijdige klimmetjes maakten dat een constant tempo aanhouden niet evident was. Met de finish in het vizier kon ik op de piste alsnog wat versnellen en dat was nodig om als 1ste M60 eindigen want nummers 2 en 3 volgden op slechts enkele seconden. Mijn tijd (42:15) was matig en liefst anderhalve minuut trager dan vorig jaar, toch mag ik niet klagen omdat ik zelfs als 2de 55 plusser het podium op mocht. Mijn gemiddelde tempo was maar iets trager dan eergisteren ondanks de het reeds genoemde parcours en de hinder in mijn hiel, die zich vooral na afloop deed gevoelen. Afwachten of en hoe ik kan herstellen voor de volgende wedstrijd: de ook al zware Bilzenrun in Rijkhoven.
Na mijn puike prestatie van vorig jaar op het BK (toen in Malmedy) toen ik met 39min.30sec. slechts derde werd ik mijn leeftijdscategorie maar waar ik wel met veel tevredenheid op terugkijk, was ik deze ik keer heel wat minder positief. Door de (geregelde) last in mijn linkerhiel en dat gehoest (dat nu gelukkig geminderd is) kan ik niet voldoende volume trainen. Ook geen intervals (enkel af & toe 1 km versnellen), ik ben zelfs niet 1 keer op de piste gaan lopen, wat ik vorig jaar wel een keer deed als voorbereiding. Twijfels alom dus, daarom hoopte ik op een tijd tussen de 41 en 42 minuten als hoogst haalbare en eventueel een podiumplaats, al hangt dat af van het deelnemersveld. De rit naar Brussel was ook niet de gezelligste met de gebruikelijke drukte & files aldaar, maar het gezelschap van mijn vrouw en jongste dochter maakte veel goed. We waren ruim op tijd ter plaatse en tijd genoeg dus om op te warmen. Maar zelfs dat beperkte ik tot een minimum om mijn hiel te sparen. Van bij de start ondervond ik al dat het veel te snel ging om mijn 2 concurrenten te volgen en dus liet ik begaan. Ik was sowieso zeker van het podium want er waren maar 3 atleten geselecteerd bij de 65 plussers. Dus probeerde ik een stabiel tempo aan te houden, hetgeen ook vrij goed lukte, met in het achterhoofd de mogelijkheid dat 1 van die ontsnapten zou kunnen verzwakken. De eerste van die twee (een zekere Oomen) werd enkele maanden geleden Belgisch kampioen veldlopen in mijn categorie, ook een topper dus. Dat BK vond toen plaats op dezelfde dag als het BK Halve Marathon in Gentbrugge,dat ik toen won. Zowat halverwege had bovengenoemde bijna een halve ronde voorsprong (= ongeveer 40 seconden), maar vanaf dan begon die bonus beetje bij beetje af te brokkelen. Dat gaf mij zowaar vleugels en een reden om vol te houden. Door zo op hem te focussen, merkte ik niet op dat ik op enkele ronden van het einde nummer 2 had voorbijgestoken. Ondertussen was ik zodanig dicht genaderd, dat mijn hoop bijna werkelijkheid werd. Mijn tempo ging naar de 4min./km, maar de benen liepen vol als ik echt zou versnellen. Puur op uithouding en met de moed der wanhoop kwam ik nog zeer dicht, maar strandde op anderhalve seconde!!! (2de M65 in 41min.13sec.). Om dood te vallen: in de jaren 2017 en 2018 kwam ik telkens ook maar respectievelijk 4 en 2 seconden te kort voor het goud! Ontgoocheling alom, natuurlijk, maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie (4min.5sec./km volgens Strava). Dit had ik niet verwacht, ik heb mezelf zowaar overtroffen en mijn hiel bezorgde me enkel na afloop wat last. Dit was mijn 30ste podiumplaats op Belgische Kampioenschappen sinds ik een licentie heb bij de Bond (2008). Achteraf was ik zo verlekkerd op het streekbier (namelijk Herberg) dat ik bijna te laat was voor de podiumhulde.
Nog maar eens een Bloesemloop, maar het lenteweer blijft beneden alle peil. Deze keer was het nog erger dan vorige zondag met regelmatig regen, al was het niet meer zo fris. De situatie was zodanig mistroostig dat ik niet veel goesting had om een wedstrijd te lopen: dat gebeurt nochtans zelden! Het kerkdorpje Velm lag er verzopen bij wat ook niet bijdroeg aan de sfeer en gezelligheid en dat was ook te merken aan het deelnemersaantal (96). Ook wat mezelf betreft waren er twijfels, want mijn linkerhiel bezorgt me alweer meer last, waardoor ik niet kan trainen zoals ik wil. Een niet al te bemoedigende situatie, 1 week voor het BK 10000 meter waar ik me voor heb ingeschreven. De wedstrijd zelf dan: ook die was niet van dien aard om er vrolijk van te worden. De eerste paar honderd meter gingen licht hellend over kasseien, waarna het stevig bergop ging. Het tempo was er al uit voordat het erin was geweest en ademnood was het gevolg. De eerste 2 km gingen zo bijna gans de tijd bergop en het was eerder harken dan lopen. Maar ook bergaf bolde het niet en ik geraakte ook daar nauwelijks aan 4 min./km. Het parcours was golvend en meestal over verharde veldwegen met ook enkele passages door plantages, hetgeen de benen nog meer afsneed. Met 96 hoogtemeters kan je gerust van een pittige omloop spreken, maar mij hield het constante gezeur in mijn hiel me meer bezig. Ik finishte uiteindelijk wel als 1ste M65 (32ste totaal) in een tijd van iets meer dan 50 minuten. Een bedroevende gemiddelde snelheid van 4min.25sec./km! Ik vraag me af wat ik volgende week op dat BK ga doen?
Deze vorig jaar voor het eerst in het leven geroepen run kon zijn naam niet waarmaken want de bloesems zijn achterwege gebleven door het (te) frisse weer van de voorbije weken. Doch, dat kon de pret niet drukken want het Haspengouws landschap is altijd de moeite waard om doorheen te wandelen/lopen/fietsen. Het parcours werd totaal anders uitgetekend dan vorig jaar: 1,5 km korter, maar wel iets zwaarder. Mijn verkoudheid lijkt over te zijn maar de hoestbuien niet en houden me soms nachten wakker. Niet ideaal dus, daarom had ik mijn doelstelling niet te hoog gesteld en ambieerde ik een tijd van ongeveer 43 minuten. Onder een zware hemel en ronduit frisse temperaturen (9°) namen we met zijn 244 de start. Mijn grootste bekommernis was om niet in een hoestbui verzeild te geraken want eens die begint, komt er niet meteen een eind aan. Maar dat viel mee, al voelden de benen nogal slap aan zoals meestal, de voorbije wedstrijden. Toch was het tempo behoorlijk en mijn linkerhiel bezorgde me geen last. Ook de helling aan Km 5 werd goed verteerd en ik voelde me zowaar vrij goed waardoor de laatste km bovendien alsnog de snelste werd (4 min.). Na 42min. 39sec. bereikte ik de aankomst als eerste M65 (51ste totaal). Ondanks een matige tijd mocht ik tevreden zijn, vooral omdat de trainingen ook niet van harte verlopen, al zal dat ook met al dat gehoest te maken hebben.
Acht dagen geleden veel wind, vandaag 6° met een gevoelstemperatuur die tegen het vriespunt aanschurkte: de lente heeft zich nog niet van zijn beste kant laten zien. Deze mooie wedstrijd, die nog maar aan zijn tweede editie toe was, had nochtans veel beter verdiend. De prachtige locatie in en rond de stroopfabriek te Borgloon maakte echter veel goed. Daar ik vorig jaar niet kon deelnemen (wegens mijn blessure), kon ik het parcours niet goed inschatten. Dat het niet lichtlopend en deels onverhard ging zijn, wist ik, doch door de regen van de voorbije dagen was de modder ook weer van de partij en dat zou me heel wat parten spelen. Liefst met 152 atleten schoten we uit de startblokken en dat ging al dadelijk goed vooruit. Althans de eerste paar honderd meters, want dan werd de eerste modder onder de voeten geschoven. Plots realiseerde ik me dat ik de minst ideale schoenen aan het bezigen was, namelijk die zonder profiel onder de zolen. Al dadelijk begon het schuiven en patineren, dus ging alle concentratie naar overeind blijven! Heel wat minder onverhard dan vorige week, doch de opeenvolgende beklimmingen haalden evenzeer de snelheid eruit. De langere stukken op de voormalige spoorweg waren een verademing, maar tijdens een lang stuk veldweg met de nodige modder was het weer opletten geblazen. Gelukkig ben ik nergens tegen de wereld gegaan, op wat slippertjes na, en op de vlakke & verharde stukken kwam ik toch dicht tegen de 4min./km. Dat stemde me tot tevredenheid, alsook de 1ste plaats bij de M65 (45ste algemeen) in 49min.13sec. Vorige week was ik 20sec./km trager, al mag dat geen maatstaf zijn. Dochter Sharon liep haar eerste lange wedstrijd met succes uit, dit was tevens haar langste duurloop van het jaar. De organisatie van Pascal, Peter & co was subliem met voor iedereen geschenken en attenties. Veel deelnemers, ondanks de gure omstandigheden, dat belooft voor de dag dat het ooit eens mooi weer wordt.
De naam van deze wedstrijd dekte geenszins de lading, want van lente was er hoegenaamd geen sprake. De ganse dag buien en stormachtige rukwinden (tot 80 Km/u!), maakten dat het geen zaterdagse wandeling zou worden. Gelukkig bleef het tijdens de wedstrijd droog, anders zouden die 12° nog een stuk kouder aanvoelen. Als men op de site vermeld dat het parcours voor 80% onverhard is, kan men gerust van een Off-road spreken. Dat laatste is ook niet mijn favoriete bezigheid, mede omdat mijn fragiel en oud lichaam vraagt om het wat kalm aan te doen. Gezien mijn linkerhiel omwille van hielspoor nooit echt helemaal pijnvrij is, zouden vlakke en/of verharde wegen een betere optie geweest zijn, maar die keuze is er niet altijd. Bovendien kan ik, door die lichamelijke ongemakken, niet genoeg kilometers trainen om een fatsoenlijke conditie op te bouwen. Met 130 atleten stormden we de glooiende velden van Haspengouw tegemoet, met eerst enkele honderden meters vlak, en dan inderdaad: de eerste single track, zompig en onverhard stuk bergop. Mijn benen liepen al dadelijk vol en ik besliste dan maar om in jog-modus over te schakelen om niet compleet te verzuren, alsook om mijn linkervoet te sparen. Van snelheid maken was geen sprake wegens weinig meters vlak inclusief modderige wegen met plassen, een passage door een hobbelig grasveld, steile en vettige beklimmingen, loshangende takken die vervaarlijk boven onze hoofden bengelden, diepe traktor sporen waar we moesten proberen omheen te slalommen en tijdens de laatste kilometer een helling waartegen we omhoog moesten kruipen. En om het feestje helemaal af te maken was er dus die felle (&koude!) wind. Gelukkig had ik het juiste schoeisel ondergebonden, zodat ik nergens uitschoof, anders was ik daar nu nog altijd bezig. Dit alles maakte dat dit mijn, op 1 na, traagste wedstrijd ooit was (van de 673 in totaal). Enkel het gemiddelde van de marathon van Visé (in 2003) was nog trager dan die 4min.42sec./km van vandaag. Als 1ste van de 3 (!) 65 plussers (35ste totaal) mocht ik uiteraard niet mopperen, vooral omdat mijn hiel goed stand had gehouden. Het was een geslaagde eerste editie van deze wedstrijd met een mooi parcours en dito natuur, maar eigenlijk niet ideaal om een bejaarde al lopend doorheen te sturen.
Vier maanden nadat ik mijn loopbezigheden terug opnam, na drie maanden inactiviteit, wou ik nog eens een groter doel nastreven. De test van vorige week (Fernelmont) was bevredigend, maar de voorbije week verliepen mijn training(skes) niet naar wens: ik kwam maar moeizaam in gang en zelfs korte loopjes werden een opdracht. Dat mijn eindtijd van vorig jaar (1u27min.) er deze keer niet zou inzitten, wist ik op voorhand, (wegens te weinig kilometers op de teller) toch hoopte ik nog onder het anderhalf uur uit te komen en eventueel nog eens een titel te pakken. De verre rit naar Gent verliep vlot en de weersomstandigheden waren droog, al stond er een stevig windje. Eerst mochten we Bashir Abdi bewonderen, de winnaar van de eerste wave, die ook nog het Belgisch record verbrak en de 21,1 km onder het uur liep! Nadat hij wat was uitgeblazen kon ik het niet laten om samen met hem op de foto gaan. Zodoende was mijn dag al geslaagd, nog voor ik gestart was, dus kon ik ontspannen mijn wedstrijd aanvatten. Ik nam me voor om te beginnen aan 4min. 15sec./km, en dat zo lang mogelijk te rekken. Aanvankelijk lukte dat goed, maar na 4 km speelde mijn linkerlies op, doch verminderde daarna wat. Dan was het afwachten hoe lang mijn linkerhiel zou standhouden, want die bezorgde me de voorbije maanden met de regelmaat van een klok tamelijk wat last. Dat die hinder er zou komen wist ik, dus was het zaak om zo comfortabel mogelijk te lopen. Maar de wind speelde me op sommige stukken nogal parten en ook op de Scheldedijk stond die niet in het voordeel. Na zowat 13 km begon die rothiel dan toch op te spelen en het tempo zakte gaandeweg. Gelukkig kon ik de laatste hectometers wat versnellen en finishen in een tijd van 1u33min.34sec. Liefst 6 minuten trager dan vorig jaar en de, op 1 na, traagste van alle 50 Halve Marathons die ik ooit liep. Maar ik werd wel 1ste M65 en behaalde dus alzo mijn 10de Belgische titel (7 maal ganse en 3 maal Halve Marathon). Die versnelling op het einde was nodig geweest, want ik wist niet dat de concurrentie me zeer dicht op de hielen zat. In totaal eindigden drie 65 plussers binnen de 15 seconden na mij, waarvan weliswaar maar 1 met een licentie. Zo werd een fijne dag met een positieve noot afgesloten, al hoop ik de volgende keer als voorbereiding wat meer kilometers in de benen krijgen, maar daar beslist alleen die linkerhiel over.
De vorige keer dat mijn dochter & ik deelnamen aan deze wedstrijd was drie jaar geleden, net voor de Corona pandemie uitbrak. Het half jaar daaropvolgend konden we dus nergens meer naartoe. Nu was het gelukkig anders en trokken we weer gemotiveerd richting Wallonië. Dochter Sharon koos voor de korte afstand en ik voor de lange, die alles behalve vlak genoemd kon worden. Het was bitter koud, dus besloot ik om mijn lange broek aan te doen en een extra truitje. De laatste weken heb ik de trainingskilometers wat opgedreven: vorige week zelfs 81 km! Mijn tempos liggen wel zowat 10 a 15 sec./km trager dan ik gewend ben de vorige jaren, toch probeer ik 1 keer per week een tempoloopje van 4,5 km te doen aan iets meer dan 4 min./km. De benen voelden van bij de start goed aan en ik verteerde de hellingen goed. Vooral de strook onverhard van 1 km meestal bergop (na 7 km) was een opgave, doch ook dat ging behoorlijk goed. Drie jaar geleden was dat andere koek, toen op dat stuk de (stevige) wind in het nadeel blies. Dit jaar lagen stroken onverhard er droog bij, dus ook daar kon tempo gemaakt worden. Op het einde kon ik nog wat versnellen en mijn eindtijd was 48 min. 32 sec.: slechts 35 seconden trager dan drie jaar geleden en hetzelfde tempo als in het vlakke Kiewit, drie weken geleden. Bovendien werd ik 3de M60 (van de 21). Dus dit betekent progressie en het geeft de burger moed voor het B.K. Halve Marathon, volgende week in Gentbrugge. Sharon zette bijna 31 minuten neer over 5,6 km en was ook tevreden genoeg en zodoende beloonden we ons achteraf met enkele biertjes.
Vier weken na die waardeloze veldloop in Sint-Truiden was deze wedstrijd voor mij een eerste echte test om te zien hoe het met mijn conditie zou zijn. Mijn tijd van vorig jaar (41 minuten rond) zou niet te evenaren zijn, toch hoopte ik om onder de 42 minuten te duiken. Het vlakke parcours leent zich tot een snelle eindtijd, maar na mijn hielblessure is voor mij pijnvrij lopen - voorlopig - de enige bekommernis. Er stond traditioneel heel wat volk aan de start (385 stuks) van deze wedstrijd, die ik voor de 15de keer betwistte. Ik had me voorgenomen om voorzichtig te starten aan een comfortabel tempo van zowat 4 min.15 sec./km en dat viel heel goed mee. Ik moest niet te veel moeite doen, de linkerhiel voelde oké aan en de passage onverhard door het bos verteerde ik goed. De laatste km kon ik zelfs nog wat versnellen om zodoende de finish te bereiken in 42 min. 30 sec. Hier kon ik mee leven, temeer omdat ik nadien nog op het hoogste trapje van het podium mocht plaatsnemen als 1ste van de 19 masters 65+. Qua gevoel en tempo zat het goed: veel meer mocht ik niet verwachten. Nu proberen dit te bestendigen in Fernelmont, over 3 weken, op zware omloop.
De blessure aan mijn linker voet zorgde ervoor dat ik 3 maanden enkel nog kon fietsten en daarmee zowaar een fietsconditie opbouwde om JE tegen te zeggen. Zo haalde ik op 3 oktober mijn langste afstand (170 km) aan iets meer dan 30 km/u en het gevolg was een jaartotaal van bijna 7000 km. Maar het (loop)bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus begon ik goed 3 maanden geleden opnieuw te joggen. Na drie sessies met shockwave therapie en een cortisone spuit leek de slijmbeursontsteking ontsteking onder controle. Na een MRI in Hasselt en een bezoek aan het AZ in Herentals, twee weken geleden, was het verdict: hielspoor. De gespecialiseerde dokter wist me gelukkig te melden dat een operatie (nog) niet nodig is, maar ik moest wel voorzichtig zijn en de emmer niet laten vollopen. Ik heb ook een verdikking achteraan mijn hiel, doch door de kuiten veel te stretchen, kan dat eventueel niet voor (te) veel last zorgen. Eigenlijk is die hiel een euvel dat me al een twaalftal jaar bezighoudt, doch ik kon altijd blijven lopen, totdat ik nu dus stilaan een bejaarde leeftijd heb bereikt en slijtages her en der vlugger de kop op steken. De last is nog niet volledig verdwenen, maar als de dokters zeggen dat ik mag blijven lopen: wie ben ik dan om hen tegen te spreken? Ondanks een povere conditie had ik het Limburgs kampioenschap veldlopen in gedachten om mijn wederoptreden te doen: niet meteen de verstandigste keuze, maar toch. Ter plaatse aangekomen leek het parcours er op het eerste zicht goed bij te liggen, maar dat was maar schijn. Bij de start stonden we al enkeldiep in de modder en dat werd verderop alleen maar erger. Kortom: helemaal niet mijn ding, dus startte ik zeer behouden om de kat uit de boom te kijken. Eerst liep ik in derde stelling om dan geleidelijk op te schuiven tot ik in het spoor kwam van de koploper bij mijn categorie (clubgenoot Eduard). Net toen ik aan het plannen was om de kop over te nemen, bleef mijn spike in de modder steken en moest ik stoppen om die terug aan te trekken. Even later gebeurde dat opnieuw en de vogels waren vliegen, waardoor ik als 3de M65 over de finish ploeterde. Er had, ondanks alles, duidelijk meer ingezeten dan Brons, maar ik was al bij al opgelucht dat mijn hiel goed had standgehouden. Die linkerspike had ik niet al te vastgebonden om die hiel te ontzien en daarom was die blijven steken. Ik kijk meer uit naar de eerste stratenloop: de Midwinterjogging in Kiewit, over 4 weken.
Voor deze wedstrijd had ik, zeker achteraf gezien, beter gepast. Mijn linker hiel (slijmbeursontsteking) bezorgt me nog steeds last, en al zeker tijdens een langere training, zoals die ik vier dagen geleden deed. Toen liep ik 14 km en die verliepen niet probleemloos, en al zeker niet na afloop! Mijn hamstrings zijn wel helemaal in orde, mede omdat die niet zo fel gebezigd worden tijdens het fietsen. De fietsconditie is anders wel super (met weektotalen tot 337 km, vorige week). Doch, dit alles is geen garantie op een positieve uitkomst bij een loopwedstrijd, en dat zou blijken. Tijdens de opwarming viel de hinder al bij al nog mee en dus besliste ik toch om te starten. Dat het verstand niet altijd met de jaren komt, is in mijn geval ook van toepassing, al is dat - gelukkig - niet altijd de norm. Met een conditie van nul-komma-nul kon ik me uiteraard niet handhaven bij de atleten die anders wel in mijn buurt lopen. Me voortbewegen was al een hele uitdaging, toch lag ik nog in 1ste positie in mijn categorie (de plus 65ers). En dan gebeurde het op +/- 2 km van de finish: een hevige pijnscheut achter mijn linker enkel. Ik moest mijn tempo drastisch laten zakken en strompelde nog verder tot de aankomst. Onmiddellijk wist dat het over & out was, toch zeker voor een langere periode. Ik had die slijmbeursontsteking genegeerd en erger gemaakt tot de aanhechting van de achillespees ook ontstoken was. De 1ste plaats bij de M65, die ik alsnog behaalde, was maar bijzaak, alsook de eindtijd (44min. 35sec.). De blessures, die me de voorbije 3 jaren overkomen (hamstrings 2019, buikspieren 2021), maken dat ik bijna de helft van de tijd mijn geliefkoosde sport niet kan uitoefenen. Dus zal ik me in de toekomst meer moeten focussen op mijn tweede favoriete sport (fietsen), en later zien wat er nog in zit op gebied van lopen.
Vijf weken na Nieuwerkerken had ik nog eens een wedstrijd ingepland. Eentje die deel uitmaakt van de Victors Cup: een regelmatigheidscriterium waar ik (voorlopig) als tweede gerangschikt sta, en dat bij de 55 plussers, nog wel! De echo heeft ondertussen duidelijk gemaakt dat de aanhechting van mijn linker hamstring verdikt is en dat de slijmbeurs van mijn linker achillespees ontstoken is. Ik ben inmiddels in behandeling bij de kinesist en die hamstrings lijken aan de beterhand en die slijmbeurs voelt (meestal) ook goed aan. Dit komt allicht door de belachelijk weinig loopkilometers, de voorbije weken (deze week 23 km, vorige week zelfs 2!). Ook neem ik sinds vrijdag een ontstekingsremmer in de hoop op beterschap. Met een temperatuur van 25° zou het geen zondagse wandeling worden, en al zeker omdat deze wedstrijd bestempeld werd als zwaar. Gezien de - voor mij - eerste editie, nam ik een nogal behoudende start. Groot was mijn verbazing dat de eerste kilometer in 4min. 3sec. werd afgelegd, maar die ging wel hoofdzakelijk in dalende lijn. Het echt zware werk begon pas na 4 a 5 km en het werd zwoegen op de opeenvolgende hellingen. Met een bepaald tempo lopen was ik helemaal niet meer bezig, wel met overleven en vooral niet stilvallen. Mijn hamstrings deden het perfect en ook die slijmbeursontsteking bezorgde me (praktisch) geen last. Na de allerzwaarste klim, in het zicht van de meet, was ik zowel opgelucht als blij om heelhuids aan te komen. Het gemiddelde van 4min. 10sec. was, alles in acht genomen, zeker niet slecht. Ook de 3de plaats bij de M55 stemde me tot tevredenheid. MAAR: na afloop kreeg ik meer last in buurt van mijn linker achillespees! Benieuwd of ik in orde ga komen voor Kozen, over een dikke week?
Wegens de problemen met mijn linkerhamstrings (& bil) heb het volume van mijn looptrainingen drastisch naar beneden gehaald: de voorbije week slechts 11 km! De week daarvoor nog 37 km, daar waar ik normaal tussen de 80 en 100 km/week liep, inclusief wedstrijd. Dat gemiddelde haal ik al een maand of twee niet meer. Om dat enigszins te compenseren heb ik het fietsen geleidelijk opgevoerd tot 229 km, vorige week. Zodoende verminderde de hinder, toch was ik er niet gerust op dat dit ook zo zou blijven tijdens een wedstrijd. Het was vijf jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd in mijn buurgemeente (in 2019 en 2021 niet wegens blessures, onder andere). Het parcours was totaal anders met nu twee rondes van 5 km. Het zou me benieuwen welk tempo ik aan zou kunnen, dus vertrok ik nogal behoudend. Mijn hamstrings deden het verbazend goed, dus dreef ik het tempo wat op richting 15 km per uur. Dat voelde verbazend goed aan, gezien de gebrekkige voorbereiding. Maar tijdens de voorlaatste km begon ik plots last te krijgen in mijn linkervoet (buitenkant, achter de enkel). Ik liep behoedzaam verder in de hoop het niet erger te maken, toch deed ik 7 seconden minder over de tweede ronde. Zo finishte ik als 1ste M65 (30ste totaal) en met een tempo van iets meer dan 4 min./km mocht ik zeker niet klagen, rekening houdende met al die lichamelijke ongemakken. Dinsdag ga ik een echo van mijn hamstrings laten maken. Benieuwd wat de uitkomst zal zijn.
Ik heb tot op het laatste moment getwijfeld om deel te nemen aan deze 10 mijl, omdat de hinder in mijn linker hamstrings (vertrekkend van onder de bil) de afgelopen dagen geenszins week. Bovendien heb ik deze week slechts een goeie 20 km gelopen, maar wel 200 km gefietst. Vooraleer we vertrokken naar Hoeselt, liep ik in onze straat verscheidene 100 metertjes om proberen in te schatten of het wel de moeite was om die (overigens zware) wedstrijd te betwisten. De pijn beperkte zich plaatselijk, net onder de bil en was verdraagbaar. Dus vertrok ik in laatste instantie, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, ijlings richting Hoeselt. Terplaatse heerste er een gezellige drukte en na een minimale opwarming ging ik, samen met 311 andere lopers, van start. De eerste kilometer viel al tegen en ik raakte niet in mijn ritme, maar wel in ademnood. Dit had ook ongetwijfeld te maken met het hoogteverschil dat we moesten overbruggen. Ondanks het golvende karakter van het parcours voelde ik me hoe langer hoe beter in mijn vel en kon mijn metgezellen beter volgen als het bergop ging dan bergafwaarts. Dat kwam allicht ook omdat mijn linkerbil me minder last bezorgde als de weg omhoog ging. Ik kon mijn tempo goed aanhouden en zelfs verhogen naarmate de afstand vorderde, toch moest ik helemaal op het einde nog serieus versnellen om mijn 2de plaats bij de M55 veilig te stellen. Ik was dik tevreden, maar vooral opgelucht dat ik de finish had gehaald en dan nog aan een tempo van 4min. 8sec./km en dat op een zware omloop. De linker hamstrings hadden het vrij goed gedaan, maar na afloop voelde ik wel wat irritatie aan de linker achillespees. Hopelijk beterschap over 8 dagen in Nieuwerkerken .
Een tropisch warme 33°, last van mijn maag en wat gehoest af & toe maakten dat ik er niet gerust op was om deze wedstrijd van de Victors cup succesvol te voleindigen. Daar kwam ook nog de onzekerheid bij over mijn linkerbil & aanhechting hamstrings, die me steeds nog last bezorgen. De voorbije week heb ik drie maal gefietst en 2 lichte looptrainingen afgewerkt. Het loslopen (4,5 km) vanmorgen viel goed mee, dus besliste ik om de uitdaging aan te gaan. En een uitdaging was het ook, want de loden hitte had ervoor gezorgd dat slechts 45 atleten aan de start stonden. De boodschap was: rustig starten en dat gebeurde ook. Ik probeerde dat tempo te bestendigen, maar dat lukte niet. Het ging almaar trager en het enige dat door mijn hoofd spookte was: finishen! Gelukkig bezorgden mijn bil & hamstrings me weinig of geen last en zo kon ik me concentreren op iets wat op lopen zou moeten lijken. Het was veeleer strompelen en proberen zo aanschouwelijk mogelijk de finish te halen. Dat lukt ook en ik werd zelfs 2de van de 4 (!) 55 plussers en 16de van de 45 algemeen. Het tempo van 4min. 15sec./km was dan ook van ondergeschikt belang. Hopelijk zijn we nu terug op de goede weg.
Of ik voldoende gerecupereerd zou zijn na zaterdag, zou nog moeten blijken. Gisteren heb ik wel een stevig fietstrainingske gedaan van een goeie 50 km aan 30 km/u. Dit is iets wat ik normaal nooit die, de dag voor een wedstrijd. Maar omdat de benen toch al niet fris te krijgen zijn op twee dagen, had ik ze dan maar een andere inspanning laten doen. Afwachten hoe dat zou uitpakken tijdens de wedstrijd, waar ik niet zo veel van verwachtte. Dus nam ik me voor om ook nu behoudend te vertrekken, maar het ging beter dan verwacht en haalde een tempo van 3 min. 57sec. per km tijdens de eerste van vier rondes! Maar na 4 km, net als eergisteren, begon mijn linkerbil tegen te stribbelen (niet zozeer de hamstrings). Toch zakte het tempo niet al te veel, ik kon verscheidene atleten remonteren, en de laatste ronde was zelfs nog de snelste! Ronde tijden: 10:14/ 10:21/ 10:24/ 10:13. Met een tempo van net onder de 4min./km mocht ik zeker niet klagen. Negen sec./km sneller dan in Brustem, zaterdag, maar nu was het parcours heel wat minder veeleisend. Als 1ste M65 (25ste totaal) in een tijd van 41min. 14sec. kon ik tevreden terugblikken op deze wedstrijd. Dit was mijn 20ste deelname in Terkoest met veruit de traagste tijd ooit. Maar toch liep ik nu slechts 8sec./km trager dan de allereerste keer en dat was 29 jaar geleden! Dus, er is vooralsnog geen reden tot klagen.
