Voor het derde weekend op rij stond er een wedstrijd op het programma, en telkens ook deel uitmakend van het Helpshop criterium. Het was nog steeds warm (24°), dus het zou geen rustig zaterdagavondje worden, mede door het glooiend parcours dat overigens licht gewijzigd was sinds vorig jaar. De afstand was bijgevolg iets korter, dus was het mijn ambitie om net als vorig jaar een tijd van onder de 47 minuten neer te zetten. Het was trouwens afwachten hoe mijn linker hamstrings zouden reageren na vorige week, maar tijdens de opwarming viel dat alsnog mee. Ik nam eerder een - relatief - rustige start, uit voorzorg, maar na 4 km begonnen die hamstrings weer op te spelen, vooral in de bochten naar links (en dat waren er nogal wat!). Ondanks ik niet voluit kracht kon zetten op dat linkerbeen, zat het tempo er toch vrij goed in, dankzij mijn goede conditie van de voorbije weken. Zodoende bereikte ik de finish, zonder al te veel averij, als 1ste 65 plusser in een tijd van 46min. 5sec. Mijn doel uiteindelijk bereikt, maar ideaal is dit allemaal niet. Ik ga volgende week looptrainingen vervangen door fietstochten, maar overmorgen is reeds de volgende wedstrijd (in Terkoest). Als dat maar goed afloopt.
Sinds de Bokkerijdersrun, vorige week, kamp ik wat met een licht stram gevoel in mijn linkerbil, soms uitstralend naar de hamstrings. Dit is een oud zeer dat de laatste jaren, samen met de leeftijd, regelmatig meer de kop op steekt. Meestal waait dat over, maar soms werken die snaren in de achterkant van het bovenbeen duchtig tegen, met een blessure tot gevolg. Daarom was ik op mijn hoede wat betreft een wedstrijd lopen, die qua parcours bepaald uitdagend mag genoemd worden. De passage van zowat 4 km door het bos, inclusief heuvels in het zand en ongelijke ondergrond met soms keien, is tegelijkertijd mooi & zwaar. Kortom, allemaal niet echt ideaal voor broze onderste ledematen op hun retour. De tweede editie van deze zeer puik georganiseerde wedstrijd was tevens een manche van het Helpshop criterium. Van vorig jaar wist ik dat het zwaarste pas begon na 5 km, toch vond ik het tempo stevig (3 seconden sneller dan in Wellen na 5 km, vorige week) op de ook niet zo lichtlopende verharde wegen. Na het induiken van het bos liet ik het tempo drastisch zakken om zeker geen blessure op te lopen. Mijn linkerbil en -hamstrings hielden echter goed stand, ondanks de forse inspanningen die moesten geleverd worden. Uiteindelijk mocht ik als 20ste algemeen (1ste M65) de finish overschrijden in bijna 43 minuten. Geen eindtijd om over naar huis te schrijven en anderhalve minuut trager dan vorig jaar. Maar nu was het warmer (26°) dan toen en ik was al lang tevreden dat ik dit avontuur(tje) had overleefd. Na afloop wat lichte stijfheid in de betreffende bil, niets alarmerends maar toch iets om rekening mee houden.
Het was tijd om nog eens een kortere wedstrijd te lopen na 2 Halve Marathons op twee weken. Ik was benieuwd of ik mijn (gehoopte) 10 km-tempo nog aan zou kunnen (onder de 4 min./Km), want dit was ook alweer 4 weken geleden. De vierde manche van het Helpshop criterium was de ideale wedstrijd om een ietwat hoger tempo te ambiëren: 2 rondes van 5 km met telkens een lange - doch niet zware - klim. De omstandigheden waren ideaal: zowat 13° fris, maar donkere wolken voorspelden niet veel goeds. En inderdaad: na een paar km begon het te regenen en de wind wakkerde aan, wat betekende dat die in het nadeel stond op het stuk onverhard. Ik vond echter dat daar het tempo niet zakte en de lange bergaf richting centrum gaf me de mogelijkheid om met mijn lange passen de snelheid te verhogen en bovendien wat atleten achter te laten. Tijd na 5 km: 19min. 45sec., perfect op schema dus. Het benieuwde me of ik dat kunstje nog eens zou kunnen overdoen, want ik liep van dan af alleen. Ik voelde me uitstekend, het tempo zakte geenszins en ik overschreed de eindmeet kletsnat maar zeer content in 39min. 31sec. Onder de 4min./km, dus, en ik liep de tweede ronde maar 1 seconde trager dan de eerste. Vooral dat laatste stemde me tot tevredenheid, want dit betekent dat mijn uithouding, in combinatie met mijn snelheid, nog steeds intact is. Ik werd bovendien 1ste bij de M65 en mocht op de hoogste trede van het podium plaatsnemen, samen met twee andere oude rockers Piet en Benoit. Ik zette, op 1 seconde na, precies dezelfde tijd neer als op het BK 10000 meter op de piste in Malmedy. Volgens mijn Polar bleek echter dat de afstand vandaag iets minder was, maar dat moet je niet verder vertellen :)
âMartinâs runâ. Rijkhoven (Bilzen). 21,1 km.
Ik had me ingeschreven voor de langste afstand van deze run, die dit jaar plaatsvond nabij Alden Biezen, en doorging in plaats van de Bilzen run die niet kon georganiseerd worden wegens werken in het centrum van Bilzen. Hoe dan ook bleef de moeilijkheidsgraad ongeveer dezelfde wegens het golvende parcours (182 hoogtemeters) en daar kwam ook nog eens de warmte (27 a 28°) bij. Na die ontgoocheling van vorige week, wou ik nog eens het goeie gevoel te pakken krijgen (in reeds mijn derde Halve Marathon, dit jaar) al leek dat in de gegeven omstandigheden geen evidentie. De snelheid, die we ontwikkelden door de afdaling vlak na de start, werd werd al dadelijk in de kiem gesmoord door het stuk vals plat richting Alden Biezen. De eerste circa 10 km waaide de wind meestal schuin in het nadeel en ik nestelde me in een groepje van een man of drie. Het tempo was comfortabel en ik had me voorgenomen om op reserve te beginnen, want een toptijd zat er toch niet: ik mikte eerder op een tijd van 1u30min. Het tweede deel liep ik alleen, toch kon ik nog enkele atleten voorbij lopen, waarvan er eentje een categorie-genoot was (bleek achteraf) en zo liep ik tweede stelling bij de 55 plussers. De hitte en de afstand begonnen naar het einde toe hun tol te eisen en dan moest de Kattenberg nog bedwongen worden op 2 km van de meet. Die lange helling op een grindpad bleef maar duren, de snelheid (voor zover die nog aanwezig was) ging er helemaal uit, doch de bevrijding was nabij. Zo liep ik als 2de M55 over de eindmeet (24ste van de 125 totaal) in 1u31min.41sec. Niet de tijd waar ik had op gehoopt, doch er waren verzachtende omstandigheden. Maar de benen voelden toch al heel wat beter aan dan vorige week, al is dat moeilijk te vergelijken. Achteraf bleek dat ik na twee wedstrijden opgerukt ben naar de derde plaats in de stand van de Victors cup bij de 55 plussers. Dit is een criterium waar ik ook mijn zinnen op gezet heb, naast het Helpshop criterium. In die laatste is er ook een categorie voor oud-strijders van 65+ en daar bekleed ik de - voorlopig - eerste plaats.
Na mijn puike (al zeg ik het zelf!) prestaties van de voorbije weken, inclusief een meer dan geslaagde lange duurloop een kleine drie weken geleden, achtte ik me klaar om eindelijk nog eens een marathon onder de 3 uur te kunnen lopen. Dochter Sharon en hondje Hector achtten zich bereid om me te vergezellen naar Visé, waar ik in het verleden vier keer een marathon voleindigde met wisselend succes (2001, 2003, 2006 en 2014). Het parcours was nu anders (wat mij achteraf goed zou uitkomen) met 2 rondes, in plaats van 1 grote met keerpunt in Maastricht. Het was van meet af aan duidelijk dat dit geen gemakkelijke opdracht zou worden want de benen liepen dadelijk vol en na 1 km had ik al door dat mijn beoogde tijd er niet in zou zitten. Ik liep op geen enkel moment comfortabel, het tempo zakte nog meer en algauw besloot ik om na de eerste ronde uit te stappen. De stevige wind zat tegen langsheen de Maas en ik zag het helemaal niet zitten om deze passage nog eens te doen. Aandringen had geen zin en dus zat mijn wedstrijd er na 21,1 km op. Ik weet niet wat er scheelde: misschien nog niet hersteld van die 2 wedstrijden van vorig weekend. Tijd: 1u 33min. 43sec. Niet zo heel slecht, maar hiervoor was ik gekomen. Tot mijn verbazing werd ik alsnog in de uitslag van de Halve Marathon opgenomen, waar ik zelfs nog 3de van de zestigplussers werd! Toen ik dat wist waren we al lang terug thuis. Een ontgoocheling rijker, maar ook niet meer dan dat en het was de verstandigste beslissing. De vorige keer dat ik opgaf (ook halfweg) was in 1999, in Antwerpen. Toen begon ik aan de marathon met een stressfractuur met het gevolg dat het scheurtje in mijn scheenbeen alsmaar erger en pijnlijker werd en het bijna een breuk werd: dat was pas onverantwoord! Blijkbaar komt het verstand toch met de jaren.
Na mijn meer dan bevredigende prestatie van gisteren, wou ik daar vandaag een verlengstukje aan vast breien door deel te nemen aan deze wedstrijd in de Oudste Stad van België. Veel ambities knoopte ik daar niet aan vast want de benen waren uiteraard niet hersteld en bovendien trad ik aan bij de 55 plussers. Een podiumplaats zou al mooi zijn voor een gepensioneerde vijfenzestiger en een eindtijd van 40 a 41 minuten eveneens.
Nadat we kleindochtertje Mien hadden opgepikt, reden we samen met ook onze jongste dochter Darlene naar Tongeren, waar het als vanouds een gezellige drukte was. Na mijn nummer opgehaald te hebben en wat opwarming stond ik klaar voor de start. Althans ik dacht dat ik klaar was, want ik kreeg mijn chrono aanvankelijk niet opgestart. Na wat geklooi in het begin, lukte dat na een 60 a 70 meter toch en kon ik me concentreren op de wedstrijd. De eerste paar kms gingen logischerwijs stroef, maar vanaf dan begon de motor op toerental te komen met kilometer tijden van 4 minuten, ondanks het niet-vlakke parcours inclusief kasseitjes en bochtenwerk in het centrum. Tot even voorbij halfweg liep ik in het gezelschap van clubgenoot David, maar dan koos ik het vrije sop en ik kon het tempo er verrassend goed in houden. Dankzij al dat gesupporter van mijn geliefden en andere kennissen, eindigde ik nog snedig in een tijd van 40min.48sec.! Als 3de M55, nota bene. Hiermee kon opa zeer zeker vrede nemen en Mien ook (denk ik:)). Gisteren brons bij de M65, vandaag bij de 55 plussers: we worden precies jonger :)
Het was vier jaar geleden dat ik nog eens op de piste had gelopen en dus even lang geen BK 10000 meter meer. De redenen waren: blessure, Corona en eenmaal niet geselecteerd. Om toch nog wat het gevoel van de piste op te wekken, deed ik voorbije dinsdag in extremisch nog een interval op de piste van mijn club (7 maal 400 meter). Ik testte er 2 paar schoenen, waaronder mijn gloednieuwe spikes. Nog nooit liep ermee op de piste (enkel veldlopen) dus nam ik mijns inziens toch wat risico om deze te gaan bezigen, en dat op 10 km dan nog. Samen met dochter Sharon en mijn vrouw vertrokken we om 14u naar Malmedy, waar we ruim op tijd arriveerden. Goed opgewarmd en wel stond ik aan de start om 17u45, samen met zeer stevige concurrenten. Heyde, voormalig Europees kampioen op enkele korte afstanden en regerend Belgisch veldloopkampioen, zou ik misschien aankunnen. Maar de heer Vierendeels, ook Europees kampioen (veldlopen) geweest en houder van het wereldrecord op de 10 km, was voor mij een brug te ver. Persoonlijk mikte ik op een tijd van een dikke 39 minuten. Alle masters van boven de 50 startten samen. Vierendeels stoof er onmiddellijk als een komeet vandoor en Heyde zette zich in mijn spoor toen ik na 5 ronden wat versnelde om een groepje achter te laten. Mijn tempo was stevig en de spikes zaten goed (5 Km in 19min.45sec.). Deze situatie bleef zo tot Heyde op ongeveer 5 ronden van het einde versnelde en daar had ik geen antwoord op. Hij eindigde nog 35 seconden voor mij en Brons was mijn deel. Het Goud was uiteraard voor Vierendeels, die anderhalve minuut voor mij finishte. Uiteindelijk waren de verschillen niet zo groot, maar toch duidelijk. Met een tijd van 39min.30sec. kon ik vrede nemen, temeer omdat ik een zeer vlak tempo liep: de eerste en de tweede 5 Km tot op de seconde even snel! Bovendien pakte ik het Limburgs record en clubrecord bij de M65 op die afstand. De Belgische wereldtop was een maatje te groot voor mij, maar mijn spikes niet: die zaten als gegoten.
Een leuk tussendoortje in mijn buurgemeente: deze wedstrijd was dan ook een ideale, doorgedreven training in het vooruitzicht van het BK 10000 meter, volgende week. Het vlak parcours nodigt dan ook uit om er vanaf het begin de pees op te leggen, zoals dat volgende zaterdag ook het geval zal zijn op de piste. Ik nam er al eens deel, vijf jaar geleden, en van toen wist ik al dat de eerste km zeker niet de snelste was met de passage door het Olmenhof. Ik was benieuwd of er genoeg frisheid zou zijn na een week van 110 km (inclusief vandaag). Het begin was in elk geval wat moeizaam, maar na een paar Km begon het te draaien. De uithouding was in elk geval in orde, want ik liep de tweede ronde van 5 Km maar drie seconden trager dan de eerste. Finaal naderde ik nog sterk op een drietal en met de finish in zicht en eindigde als 19de van de 120 deelnemers in 39min. 38sec. Maar een kleine anderhalve minuut trager dan vijf jaar geleden: daar kan deze mens mee leven. Jammer dat er geen categorieën werden gehuldigd, doch dat kon de pret niet drukken. Nu uitkijken naar het BK, over 6 dagen, waar ik mijn eindtijd van vandaag een fractie zou willen scherper stellen.
De derde manche van het Helpshop criterium vond plaats in Zepperen en werd voor het eerst georganiseerd. Prachtige locatie tussen de bloeiende boomgaarden: meer Haspengouws kan je het niet wensen. Voor mezelf een test hoe ik zou evolueren over een vlakkere omloop dan de vorige twee in Wallonië. De conditie is steeds in licht stijgende lijn en alles verloopt naar wens, totdat ik eergisteren tijdens een training mijn rechtervoet omsloeg! In rust kon ik daar tot gisteren nauwelijks op steunen, maar gek genoeg ging de pijn over als ik overschakelde in looppas. Het parcours was uitgetekend over meestal onverharde paden, langs fruitbomen en veldwegen: wel vlak maar niet zo lichtlopend. Tijdens de eerste km ging het goed vooruit (in 3min. 47sec.) en ik kon me nestelen in de buurt van mijn concurrent bij de 65 plussers, Servais. Dat lukte enkele kilometers goed, tot hij na een steil afdalinkje voorsprong nam en die ook uitbouwde. Ik kreeg even een moeilijk momentje, doch ik beet door en kon alzo een drietal atleten bijbenen. Daar was Servais alreeds van weg gesneld, doch ik kwam gestaag dichter nadat ik dat drietal had achtergelaten op minder dan 2 km van het einde. Tijdens de eindfase diepte ik alsnog onvermoede krachten op en kon alzo toch nog als 1ste M65 de aankomst overschrijden met 11 seconden voorsprong. 16de van de 205 algemeen in 45min. 9sec., oftewel een gemiddelde van net onder de 4min/km. Ik had er keihard voor moeten knokken, dus was de voldoening achteraf des te groter, temeer omdat ik niets van die rechtervoet had gevoeld. Een dikke pluim voor de sublieme organisatie, en dat werd alom geapprecieerd door de vele deelnemers. Er waren zelfs huldigingen voor de 65 plussers (m/v)!
Het was 3 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd van de Hesbignon Challenge in het dorpje Oleye, net over de grens met Rukkelingen-Loon. Toen was het ronduit fris (gevoelstemperatuur: -1°!). Deze keer was het met 11° ook niet echt warm, het voelde wel veel warmer aan want de zon scheen uitbundig. Ook deze keer had ik niet echt verstandig afgebouwd met eergisteren een duurloop van 14 km aan 4min. 30 sec./km en een tempoloop van 4,5 km aan 3min. 51sec/km. Maar dit soort wedstrijden vat ik dan ook eerder op als doorgedreven training aan het eind van de week (deze week bijna 100 km) . De benen voelden van bij de start beter aan dan vorige keer, al kon dat ook te maken hebben met minder hoogtemeters dan toen. Maar met meestal onverharde en golvende wegen was deze toer ook niet echt lichtlopend te noemen. Toch zat tempo er meteen goed in, maar algauw merkte ik dat de 2de plaats het hoogst haalbare was want Dominique was er alweer vandoor. Ik kon gelijke tred houden met dorpsgenoot David, maar aan km 7 moest hij afhaken tijdens een lange klim, waar geen eind leek te komen. De laatste paar kms, richting centrum, gingen gelukkig in dalende lijn zodat we toch nog snedig konden eindigen. Met een tijd van 45min. 30sec. kon ik leven, vooral omdat die maar 9sec. trager was dan drie jaar geleden! Het parcours was wel anders dan toen, maar de afstand dezelfde. Hiermee mag/moet ik als stilaan bejaarde man zeer tevreden mee zijn !
âCorrida Maryline Troonenâ. Burdinne. (13,4 Km)
Een week na het (geslaagde) BK Halve Marathon waagde ik me vandaag aan een totaal andere uitdaging: namelijk een wedstrijd van de Hesbignon Challenge (die ik niet ga betwisten, trouwens). Met tamelijk wat kilometers onverhard en 146 hoogtemeters was dit een niet te onderschatten onderneming, zou achteraf blijken. Het was ronduit fris, toen we s morgens arriveerden aan het kasteel in het onooglijke, maar mooie dorpje Burdinne. Als je start in een wedstrijd van deze Challenge, kan je voor verrassingen te staan komen, en zo ook deze keer. Er werden 3 rondes uitgetekend met ondermeer 2 nijdige klimmetjes en 1 gevaarlijke en steile afdaling. Daar ik pas laat had beslist om deel te nemen, en me niet echt had voorbereid (eergisteren deed ik nog een tempoduurloopke aan 15 km/u), waren de benen allerminst fris te noemen. Van bij de start was duidelijk dat enkel een tweede plaats in mijn categorie nog mogelijk was, want concurrent Dominique schoot er als een speer vandoor en eindigde meer dan 2 minuten voor mij. Dus: met frisse benen had ik hem ook niet aangekund, ook al wandelde ik tijdens die steile afdalingen, waardoor het ritme er volledig uit ging. Dat ritme was al niets om over naar huis te schrijven, want bergop was het eveneens harken. Ik werd dus tweede M60 (31ste van de 132 totaal) in 57min. 30sec. Liefst 15 sec./km trager dan die Halve Marathon van vorige week: dat zegt genoeg! Maar mijn rechterknie deed het goed en, ondanks dat mijn linker lies wat tegenstribbelde, mocht ik dus niet mopperen, want wat mag je verwachten van een mens op leeftijd?
Al een tijdje keek ik uit naar deze wedstrijd, temeer de Halve Marathon mij nog het meest ligt, maar ook en vooral omdat het voor het eerst sinds bijna 5 jaar geleden was dat ik nog eens een BK op deze afstand kon/mocht betwisten. Daar Gentbrugge niet bij de deur ligt, vertrokken we om 8u20 al westwaarts, samen met mijn supporters (echtgenote, dochters Darlene en Sharon die tevens chauffeur was, en hond Quito). Mijn rechterknie speelt nog steeds op, behalve als ik sneller dan 4min. 30sec./km loop. Maar gisterenavond, tijdens een trouwfeest, viel ik van de onderste trede van een trap als een ploert op grond, pal op die vermaledijde knie. De mensen dachten allicht :wat een zuiplap! Ik had nochtans de alcohol tot een absoluut minimum beperkt. Ofwel had ik misschien niet genoeg gedronken om het evenwicht te bewaren op een feest. Het gevolg was dat die knie me nog meer irriteerde, zelfs tijdens het opwarmen voor de wedstrijd en ik zag het eigenlijk niet echt zitten. De start vond plaats op de Wouter Weylandt atletiekpiste. Ik had me voorgenomen om rustig te starten en zodoende aanschouwelijk te finishen. Tot mijn grote verbazing ging de eerste km in 3min.52sec, en ook de volgende kilometers verliepen vlot: zo rond de 4min./km. Langs de oevers van de Schelde waaide de wind vrij strak schuin in het nadeel, vooral naar het einde toe. Mijn rechterknie knie was wel nog altijd wat pijnlijk en dus iets om continu mee rekening te houden. Maar na zowat 10 km kon ik plots pijnvrij lopen en ik stak heel wat atleten voorbij aan nog steeds hetzelfde tempo van 15km/u, ondanks de wind tijdens de 2de ronde langs de Schelde. De allerlaatste strook met de wind in het nadeel haalde me niet uit mijn flow en zo kon ik als eerste 65 plusser de aankomst overschrijden. Zeer tevreden en vooral opgelucht met mijn tweede Belgische titel op de Halve, 5 jaar na Wevelgem (de negende titel in het totaal, inclusief de ganse Marathon). Dit was een bevestiging dat de conditie goed is, ondanks die tegenstribbelende knie. Ik moet er enkel nog rekening mee houden dat ik op een volgende feestje niet meer zo weinig alcohol drink
Ofschoon ik geen fan ben van trails stond ik toch aan de start van deze zware tocht, temeer omdat de wedstrijd deel uitmaakt van het Helpshop Criterium, waarvan Kiewit twee weken geleden de eerste manche was. Ideaal loopweer was het met 11° en zon wel, maar dat was daarom niet noodzakelijk een garantie op succes, temeer omdat ik ook deze week veel volume heb getraind (met vandaag erbij: 101 km). Dus verwachtte ik er niet al te veel van. Ook nu veel volk aan de start (233 finishers), die met zijn allen nog binnen km 1 de eerste zware beklimming bestormden. De artrose in mijn rechterknie, die de laatste tijd weer opspeelt, bezorgde me de eerste kilometers last zodat ik niet voluit met dat been kon afzetten. Met anderhalf been wordt lopen zodoende ingewikkeld met 263 hoogtemeters, en al helemaal als je trappen op & af moet lopen. De trappen, die we de eerste kilometers enkele keren voor de voeten kregen geschoven, deed ik veiligheidshalve al wandelend. Op die manier ging het tempo er nog meer uit en was arriveren voor mij de enige bekommernis. De meeste stroken onverhard waren na halfweg achter de rug, doch ook dan was het kreunen tegen de wind, bijna onbeloopbare paden en de vermoeide benen. Ik was dan ook opgelucht opnieuw het voetbalveld van Bilzen in het vizier te krijgen, zodat er een eind aan deze lijdensweg kwam. Alweer werd ik tweede M65 en nu nog verder na Servais (meer dan 2 minuten) en 47ste totaal. Voor mij geen trails meer, ofwel liever om te wandelen. O ja: mijn eindtijd was 1uur 11min. 31sec. Met een gemiddelde van 4min. 40sec. was dit mijn derde traagste wedstrijd van de 650 die ik al deed. Enkel de Jogging du Mont Ventoux (1996) en de Marathon in Visé (2003) waren nog trager.
Sinds mijn eerste deelname, in 2006, miste ik geen enkele wedstrijd in Kiewit, al werden de edities van 2013 (te veel sneeuw) en 2020 (wegens Corona) afgelast. Maar deze keer tekenden we weer present, alsook mijn twee oudste dochters. Sharon koos echter voor de 5 km vanwege haar vrij ver gevorderde zwangerschap en gebrek aan trainingskilometers. Het vlakke parcours is ideaal om een scherpe tijd neer te zetten en dat betekent voor mij anno 2020: onder de 40 minuten. Met bijna 400 atleten aan de start was deze jubileumeditie een groot succes. Ik liet me meedrijven met de massa, maar algauw voelde ik dat ik de benen niet had voor een toptijd. Ook mijn maag sputterde aanvankelijk tegen en de rode bieten sap, die ik voor de start had gedronken, zocht ei zo na een uitweg in tegenovergestelde richting! Ik had de voorbije dagen ook niet getaperd zoals het zou moeten, waardoor ik meer moeite moest doen dan me lief was. Hoe dan ook kon ik een vrij aanvaardbaar tempo onderhouden en de laatste Km nog lichtjes versnellen. Met een eindtijd van 41 minuten rond haalde ik niet mijn initiële doelstelling maar met de tweede plaats bij de 65 plussers kon ik wel leven. De eerste van mijn categorie was te sterk voor mij, want als 70 plusser is Servais een atleet van formaat. Hij is meer dan 5 jaar ouder dan ondergetekende, wat mij dan weer hoopvol doet kijken naar de toekomst. Maar dan zal ik toch niet te veel rode bieten sap meer moeten drinken :)
Zoals beloofd maakte ik, 1 week na Lommel, opnieuw mijn opwachting in een veldloop. Deze keer degene die georganiseerd werd door mijn club ACA Alken. Een veel snellere omloop, ondanks enkele stroken zand, maakten ambities in mij wakker om een hoger tempo te ontwikkelen dan vorige week. Die korte afstanden van minder dan 5 Km liggen me niet, temeer omdat ik geen intervals doe. Bovendien had ik niet echt afgebouwd hiernaartoe en ik ben ik met mijn 63,5 kilo wat te licht om een goeie veldloper te zijn. Dit maakt dat een snelle start voor deze slungel niet vanzelfsprekend is, zo ook deze keer. Ik kon daarna wel gestaag opschuiven, maar om dan de achterstand op de concurrentie helemaal goed te maken, moet je over goeie papieren beschikken en is de afstand te kort. Het tempo zat er, vond ik, goed in en ik kwam dichter op de mannen die vorige week verder voor me uitliepen. Geen categorie 65+, deze keer, wat maakte dat het podium (bij de M60) er niet in zat. Nochtans kwam ik nog dicht, maar ik liet me op de meet toch nog vloeren voor de 4de plaats. Mijn favoriete muziek die op dat moment uit de boxen schalde (Whetever you want - Status Quo), maakte echter veel goed. Over het tempo (iets meer dan 4 min./km) mocht ik niet mopperen, want die lag wel een stuk hoger dan vorige week. Zodoende is het jaar goed ingezet en kunnen we uitkijken naar de eerste wegwedstrijd : de Midwinterjogging in Kiewit, over drie weken
Provinciaal kampioenschap veldlopen. Lommel. (4,76 km)
Twee jaar geleden had ik nog bijna gezworen om nooit meer een veldloop te doen, na een tegenvallend resultaat op het P.K. in Tessenderlo. Maar kijk: een Limburgs kampioenschap als kersverse 65-plusser maakte dat de motivatie er was om al te beginnen om mijn spikes te gaan zoeken. In een ver verleden (2011) moest ik al eens in datzelfde Lommel nipt de duimen leggen tijdens het kampioenschap en werd ik tweede, toen nog bij de M50. Tijd, dus, om dat eens even recht te zetten. Samen met mijn dochter reden we naar het noorden waar er, net als thuis, een kil weertje heerste. Een graadje of 4 a 5 is voor mij al genoeg om onderkoelingsverschijnselen te ontwikkelen. Ik had me voorgenomen om niet te hevig te starten en de eerste ronde de kat uit de boom te kijken en te focussen op de tegenstand. Die kat kwam ik niet tegen, wel clubgenoot Eduard, die ook een snelle start nam. Het parcours lag er behoorlijk droog bij en was bovendien bochtig in het bos. In de tweede ronde plaatste ik een versnelling, bouwde gestaag een voorsprong uit tot een halve minuut en werd zodoende 1ste bij de M65. Mijn derde Limburgse titel, na 2016 en 2018 in respectievelijk Alken en Genk. Het tempo dat ik ontwikkelde was een halve minuut per kilometer trager dan de vorige keer in Lommel, 11 jaar geleden. Niet meer dan logisch want het verouderingsproces is niet tegen te houden. Ik had me hoe dan ook zodanig geamuseerd dat ik volgende week nog een veldloop inplan (in Alken). Ook over het feit dat ik maar 13 seconden na de eerste Master +60 eindigde, mocht ik niet klagen. Het podium, tenslotte, zag er fraai uit (al zeg ik het zelf) met 3 man van ACA Alken want Edouard en Kris behaalden respectievelijk zilver en brons.
35ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice. (33km)
Voor deze wedstrijd had ik me niet specifiek voorbereid (geen lange duurloop gedaan), hetgeen toch wel nodig is voor zon zware uitdaging. Bovendien heb ik sinds drie weken wat last aan de buitenkant van mijn rechter onderbeen: geen echte pijn, wel een wat ambetant gevoel, doch niet constant. Mede hierdoor zag ik af van lange trainingen en ik was benieuwd of me dat niet zuur zou opbreken, want deze wedstrijd mag je met zijn meer dan 600 hoogtemeters beschouwen als een Marathon.. Dit was reeds mijn 21ste deelname (inclusief die virtuele van vorig jaar), dus ervaring zat, zou je denken. Dochter Sharon koos voor de kortste afstand (6 km) wegens lichamelijke ongemakken. Zodoende stonden we deze keer niet samen aan de start. Om 11u klonk het startschot, of liever: een knallend vuurwerk! Bijgevolg waren we meteen goed wakker om duik naar beneden te nemen met een vrij snelle 1ste Km als gevolg. Maar ik voelde meteen dat de benen niet top waren en kon enkel maar hopen op beterschap. Dit laatste was ijdele hoop want op dergelijke zware omloop met zijn talrijke hellingen is recupereren meestal niet aan de orde en al zeker niet met te weinig trainingskilometers op de teller. De eerste 14 km (in bijna 1u2min.) kon ik de schade nog beperken, maar vanaf dan ging het meestal bergop en het tempo bergaf. Mijn rechterkuit deed het nochtans prima: misschien omdat ik een dubbel paar compressiekousen droeg? Echter, dat veranderde niets aan het lam in mijn benen en dat maakte het traditionele omhoog kruipen van de laatste muur (zowat 400 meter) nog ellendiger. Ik finishte uiteindelijk als 50ste van de 270 in 2u35min.17sec.(mijn 3de traagste tijd op 21 deelnames). Bovendien werd ik pas 3de bij de 60-plussers. Nog nooit werd ik eerste in mijn categorie, maar de aanhouder wint. Dit was de afsluiter van kort loopjaar: slechts 3,5 maand en 12 wedstrijden met globaal genomen bevredigende resultaten want slechts 1 maal geen podiumplaats. Nu uitkijken naar volgend jaar met misschien hier of daar een veldloop.
Les vallons de la Mehaigne. Braives. (+/- 10,3 Km)
Na die off-day van vorige week hoopte ik deze keer op wat meer loopplezier in Braives. In het verleden stond ik reeds twee keer aan de start van deze wedstrijd (2016 en 2017), die voor mij geldt als ultieme voorbereiding voor de allerzwaarste (& allerlaatste) van het jaar: Les 4 cimes du pays de Herve, volgende week. Dochter Sharon koos voor de korte afstand (5,6 km) en dat was een goede keuze, bleek achteraf, want het 10 km-parcours was zware kost. De omloop was gedeeltelijk gewijzigd ten opzichte van 4 jaar geleden, met o.a. na 7 a 8 Km een lange en steile klim als afwisseling van de kleinere hellinkjes. Van bij de start voelde ik me prima en ik liep zowaar op reserve met toch een fatsoenlijk tempo, dat ook niet zakte op de lange, modderige veldweg in het begin. Ook de zwaarste beklimming verteerde ik wonderwel en liep op kop in mijn leeftijdsklasse. Op de lange, rechte en licht bergaf lopende strook (wat vroeger een spoorweg was), kon ik freewheelend richting aankomst. Daar heb ik nog een sprintje getrokken tegen een jonge gast, doch ik moest het tegen hem afleggen. Maar met een gemiddelde van 4min.7sec./km en 1ste plaats bij de M60 mocht ik absoluut niet klagen! Ook Sharon overtrof haar verwachtingen met 5min.9sec./km op de korte run. Een hele opsteker dus voor ons beiden in het vooruitzicht van volgende week en zodoende konden we tevreden terug huiswaarts.
Nog eens tijd om een wedstrijdje van de Hesbignon Challenge mee te pikken (zolang het nog mag!), al heb ik me niet ingeschreven voor het criterium, wel voor wedstrijden apart. Nog nooit was ik in Oreye geweest, toch had ik mijn vrouw en dochter Sharon meegesleurd naar dat gezellige dorpje in Wallonië. De voorbije dagen voelde ik me niet 100% : precies wat koortsig en iets hogere hartslag bij inspanning. Toch probeerde ik me klaar te voelen voor deze uitdaging, al wist ik dat het geen walk in the park zou worden. Van in het begin was het harken en ik geraakte niet in mijn ritme. Aanvankelijk dacht ik dat de bos- en veldwegen (& de wind) de redenen daarvoor waren, maar na 6 a 7 km moest ik zelfs even stappen tijdens een beklimming. Dit was me nog nooit overkomen tijdens een 10 km wedstrijd! Toen dat na 8 km nog eens gebeurde, was de fut er helemaal uit en de rest was bijna strompelen tot de aankomst. Afgezien bij de beesten en lang geleden dat ik zo blij was de finish te ontwaren. Als 2de 60 plusser haalde ik alsnog een gemiddelde van 4min.9sec. Dit verwonderde me want ik had het gevoel dat ik meestal stil had gestaan. Dit was allemaal niet erg want ik kende de reden van deze mindere prestatie, en dat scheelt een stuk. Sharon had haar verwachtingen ingelost (56min.) en kon tevreden terugblikken & dan vooruitkijken naar volgende week in Braives.
Reeds 23 keer stond ik aan de start van deze wedstrijd, onafgebroken sinds 1997! Dit komt ondermeer omdat het tijdstip uitstekend gepland en concurrentie met andere wedstrijden ontweken werd. Maar de belangrijkste reden voor deze lange reeks deelnames is het uitdagend mooie parcours en het feit dat de afstand (vroeger meestal 15 km) me goed ligt: niet te kort & niet te lang. Sinds enkele jaren is de afstand ingekort en zijn er meer stroken onverhard. Maar vandaag werd het hele concept omgegooid: start & finish op de atletiekpiste en de omloop in omgekeerde richting. Bovendien werd er nog meer zachte ondergrond in opgenomen (ongeveer 50%) en met de nodige hellingen zou het een stevige semi-veldloop worden Ondanks wat lichte hoofdpijn (opkomend verkoudheidje ?) was de start vinnig te noemen met een eerste Km in 3min.49sec. Ik liep dan in 2de positie (bij de 55 plussers), doch nummer 3, Joris, kwam na een drietal km aansluiten. Echter, na zowat 7 km kon ik hem afschudden al kostte het me wel wat moeite want tijdens de opeenvolgende hellingen begonnen mijn benen meer en meer vol (of leeg?) te lopen. Maar telkens herstelde ik vlug en dankzij mijn goede uithouding naderde ik nog tot op 55 seconden van de de eerste (Dirk). Zo werd ik 2de van de 28 M55 in een tijd van 55min.11sec. Een gemiddelde van 4min./km, alstublieft! Hier mocht ik toch wel fier op zijn, zeker gezien het nogal slopend parcours en dat voelde na afloop aan mijn quadriceps en liezen
