Deze wedstrijd stond, na twee jaar, nog eens op mijn programma. De omloop nodigde uit om eens de grote versnelling op te leggen en te zien welke tijd ik aankan op een zo goed als vlak parcours. Veel deelnemers waren er niet (77 finishers), dus was de kans klein om in een groepje verzeild te geraken. Zo gebeurde het ook en ik liep de ganse tijd alleen en stak in de laatste ronde enkel een jonge gast voorbij. De vier rondes verliepen aan een vlak tempo, de laatste ronde was zelfs nog 4 sneller dan de voorlaatste en dat is altijd een goed teken. De ronde tijden waren: 941; 951; 957; 953. Met een 9de plaats algemeen en 2de 50 plusser (!) kon ik vrede nemen, maar met mijn tijd van 3919 iets minder. De afstand was echter 300 meter meer en na het toepassen van de regel van drie kwam ik tot de constatatie dat dit 3806 op 10 km rond zou zijn. Zodoende keerden we alsnog tevreden terug huiswaarts...
Ik zou eens willen weten welke tijd ik zou kunnen neerzetten op een vlakke 10 km in ideale omstandigheden... Vorige week was het (te) warm en voor deze keer zou een scherpe chrono er ook niet in zitten. Het parcours van de Willerrun is op zijn zachtst gezegd uitdagend te noemen. Vooral het tweede gedeelte bevat een 3 a 4 tal flinke hellingen. De start, die zich de vorige jaren bovenaan een helling situeerde, werd nu verlegd naar de aankomstzone onderaan. Dit maakte dat we een paar honderd meter extra EN een bergje meer moesten overwinnen... Het overgrote deel van de eerste lus van 5 km was vlak, dus die konden in gestrekte draf afgelegd worden. Toch kon ik mijn categorie- genoot, Joris, niet bijbenen, al kon ik hem steeds in het vizier houden. Zijn voorsprong bedroeg echter nooit meer dan zowat 10 a 15 meter. Maar de opeenvolgende hellingen tijdens de laatste 5 km lagen mij blijkbaar iets beter want telkens kwam ik iets dichter, om daarna opnieuw terrein te verliezen in de afdaling. Toch kon ik bij hem aansluiten bovenop de laatste beklimming en toen was mijn pijp uit. Joris schudde de laatste honderden meters nog een versnelling uit zijn benen, die ik niet kon beantwoorden. Zo was de 18de plaats (op 141 deelnemers) mijn deel en de 2de plaats alweer bij de 55- plussers. Op deze manier lijk ik een eeuwige tweede te worden. Mijn eindtijd (3848) stemde me tot tevredenheid en zo doe ik elke week een stapje vooruit. De oude diesel locomotief is blijkbaar stilaan op toerental aan het geraken, nu nog hopen dat hij het eindstation bereikt. Ook dochter Sharon was tevreden en knoopte terug aan bij haar niveau van enkele weken geleden.
Na die zware Halve Marathon van vorige week was ik eens benieuwd of & hoe de beentjes zouden hersteld zijn. De trainingen verliepen alleszins naar wens, afgelopen week, en lichamelijke ongemakken bleven beperkt tot wat spierstijfheid. De temperaturen benaderden de 30º en het licht golvend parcours nodigde ook niet uit om een scherpe tijd neer te zetten, toch stelde ik een tijd van <39 voorop. 1 jaar geleden moest ik het stellen met 3926 maar toen zat ik een serieuze dip, die nog twee maanden zou aanhouden... Ondanks de warmte waren er veel deelnemers, zelfs bij de 10 km. Het gevoel was, naar omstandigheden, goed en ik kon aanklampen bij een groepje met onder andere categorie- genoot Joris. In het begin van de tweede van de 2 rondes kreeg Joris met materiaal pech af te rekenen en moest een pitstop want zijn veter schoot los. Hierdoor kon ik het vrije sop kiezen maar lang duurde dat niet, want beetje bij beetje naderde hij opnieuw en nam me zelfs te grazen in de voorlaatste km. Mijn vaatje was al een tijdje leeg en ik kon niet aanpikken. De beste won, doch ik was tevreden met mijn 2de plaats bij de M55 (21ste van de 149 totaal). Ook over mijn tijd (3854) moest ik me niet schamen, zeker rekening houdende met de zwoele warmte. Dat was allicht ook de reden waarom de tweede ronde 1 trager was dan de eerste. Mijn conditie verbetert traag maar zeker, en die moet pas top zijn in September. Dan ga ik grensoverschrijdend. Ik heb me namelijk ingeschreven voor het WK Halve Marathon in Malaga (Sp.).
33ste Bilzen run (Halve Marathon). Bilzen. (21,1 km)
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie... Mijn dochter vergezelde me, dit keer niet om deel te nemen maar om te supporteren (of uit medelijden ?). Dat het concept in Bilzen aanslaat, zelfs op Pinksteren, was weer duidelijk te merken aan het aantal deelnemers: alleen al voor de Halve 219 finishers. Bovendien startten deze lopers samen met die van de 10 km, dus het was een drukte van jewelste. Ik had een tijd van 1u24 vooropgesteld en voorgenomen om aan een gezapig tempo te starten. De eerste km ging dat nog in 4, maar tijdens de lange beklimming in de 2de km werd me duidelijk dat ik mijn doel mocht laten varen.... Door wegenwerken werd het parcours hertekend, maar het was er zeker niet gemakkelijker op geworden. Vooral de stevige wind speelde me parten waardoor de bergjes bergen werden, vooral in de open velden. Het was bovendien warm, maar die 23° waren nog te doen. De eerste +/- 7 km kon ik me rustig handhaven in een groepje van een man of 5, maar uiteindelijk liep een drietal weg. De rest van de wedstrijd liep ik samen met een naamgenoot (achternaam Bosmans) en tevens categorie- genoot. Met de nodige aanmoedigingen kon ik hem maar nipt volgen en kon geen meter overnemen... Ik wist toen nog niet in welke positie ik vertoefde en het interesseerde me ook niet toen Marc op het einde van me weg liep, waardoor ik net naast het podium viel. Met een 17de plaats algemeen (4de van de 27 M55) kon ik vrede nemen, niet met mijn eindtijd van 1u2816. Dit was traagste van de meer dan 40 Halve Marathons die ik ooit liep, maar ook een van de zwaarsten. Later, als ik groot ben, wil ik toch nog eens royaal onder de 1u 24 duiken...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net . Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
Ik was benieuwd of 3 dagen recuperatie na Tongeren genoeg zouden zijn om de strijd met de concurrentie aan te gaan, want die was er met o.a. vooral de Waalse topper Mathy en de winnaar van vorig jaar Nauwelaers. Daar 25 rondjes lopen op de piste niet bepaald mijn favoriete bezigheid is, zag ik er wat tegenop. De wind stond bovendien nogal strak, maar tegen de tijd (bijna 21u30 !) dat de oudste categorieen aan de slag moesten, was die wat gaan liggen. Over de temperatuur viel ook niet te klagen, dus de omstandigheden waren (bijna) perfect. De opwarming verliep prima, de wedstrijd zelf echter iets minder want een hoog tempo kon ik aanvankelijk niet aan. Zo liep mijn Waalse concurrent al dadelijk van me weg maar na een kilometer of 3 a 4 viel hij terug en ik "overrule'de" hem. Bovendien moest de kampioen van vorig jaar opgeven, dus rook ik toch ergens mijn kans. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2".... Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd. Met bijna 500 atleten werd er van start gegaan op de atletiekpiste en ik voelde al dadelijk mijn benen vollopen, zeker op het eerste stuk vals plat inclusief kasseitjes... Toch probeerde ik een zo gelijkmatig mogelijk tempo aan te houden, voor zover dat mogelijk was. Toch bleef het afzien en Ambiorix heb ik deze keer niet gezien. Hij zal er wel geweest zijn, maar ik moest me focussen op mijn wedstrijd. Ondanks al dat gefocus, deed ik over de tweede ronde van 5 km 28 meer dan over de eerste. Uiteindelijk mocht (moest) ik tevreden zijn met een 2de plaats bij de Masters +55 (51 stuks!) en 56ste totaal in een zeer matige 3852. Vooruitgang was er wel ten opzichte van vorige keer: enkele seconden per kilometer. Dat is beter dan niets, al zou ik liever niet een vergrootglas nodig hebben om progressie te bespeuren. Dochter Sharon, daarentegen, vestigde een persoonlijk record op de 10 km (53). Dat belooft, als ze eens een vlak parcours voor de voeten geschoven krijgt...
10de âLinter looptâ. Overhespen (Linter). 10 km
Nadat de griep me een maand geleden nog op de knieën had gekregen en ik een week zo goed als niets getraind had, krabbelde ik daarna toch weer met veel moeite overeind... Met weektotalen van respectievelijk 80, 105, 110 en 120 km probeerde ik mijn conditie terug op niveau te krijgen. Aanvankelijk ging dat niet van harte maar de laatste anderhalve week was het gevoel goed en ik voltooide een week geleden vlot een tempoduuroop van 12,5 Km tegen 406/km. Of dat zou volstaan om een wedstrijdje van 10 km onder de geplande 350/ km te voleindigen, was nog maar de vraag, want echt afgebouwd had ik eigenlijk niet. Aan het weer zal het niet gelegen hebben want met de zon en 24º waren de omstandigheden, voor mij althans, ideaal. Terplaatse steeds een gezellige drukte, toch minder deelnemers dan voorheen. De reden daarvoor is ongetwijfeld het opdoeken van de Haspengouw Challenge, en ook daardoor waren er ook geen categorieën meer zoals voorheen, enkel nog 2 indelingen: -35 en +35ers... Jammer maar helaas, toch lieten we dit niet aan ons hart komen. Het parcours was tevens veranderd en ingekort van 12,5 vroeger naar 10 km nu. Dat de benen niet echt fris waren, ondervond ik algauw: ik dacht dat ik snel liep, maar dat was helemaal niet zo. En dat mijn rechterknie aanvankelijk wat opspeelde was maar een detail, het ontbrak me gewoon aan kracht. Ik zat wel meteen in de top 10, maar dat had meer te maken met het deelnemersveld dat niet al te indrukwekkend was. De eerste dame vergezelde me aanvankelijk, in de tweede ronde moest ze echter afhaken. Mijn tempo bleef wel constant, toch kon ik niet tevreden zijn met mijn eindtijd van 3919. De 8ste plaats op 78 deelnemers was nog slechts een voetnoot en we zullen dit maar zien als een goede training. Ook voor Sharon werd het een tegenvaller: ze moest zelfs stoppen wegens aanslepende rugproblemen. Een slechte dag die in het niets verdwijnt in vergelijking met 5 jaar geleden: toen scheurde ik mijn hamstrings tijdens deze wedstrijd en was ik twee maanden out... Het kan alleen maar beter gaan, was de conclusie. Die gedachte kwam bij ons op tijdens het nuttigen van een heerlijke Corsendonk, achteraf.
De eerste wedstrijd van de Challenge Hesbignon zal allicht ook mijn laatste worden van dat regelmatigheidscriterium. Daar ik geen intervals doe, zijn wedstrijden als deze ideaal om de snelheid aan te scherpen. De motivatie om naar het verre Fernelmont af te zakken vond ik in mijn bevredigende prestatie van vorige week en het feit dat mijn dochter Sharon me vergezelde (en zelf ook mee zou lopen). Eveneens waren de temperaturen, na een afschuwelijk koude week, van dien aard om nog eens buiten te komen. De 10 a 11º voelden zelfs zomers aan! Zoals steeds bij deze Waalse Challenge- wedstrijden stond er heel wat volk aan de start van de lange afstand: liefst 220 mannen en vrouwen. Ik had niet direct zicht op concurrentie in mijn categorie van 60 plussers, dus ik zette ik er van bij de start meteen wat vaart in. Maar algauw moest ik temporiseren op de glooiende wegen en vooral na 2 km ging het tempo er goed uit op een strook veldweg bergop waar nog sneeuw lag. Daar was het vooral zaak om overeind te blijven en niet tegen de wereld te gaan.. Verder was het parcours niet super zwaar op enkele bruggen en besneeuwde onverharde stukken na. Na 7 Km was het ergste achter de rug en konden de laatste vier km in gestrekte draf afgelegd worden met de wind als bondgenoot. Uiteindelijk finishte ik als 1ste V3 (21ste totaal) in 4553. Mijn tempo was wel 5/km trager dan vorige week, maar daar had het parcours ongetwijfeld iets mee te maken hebben.. Sharon beëindigde haar wedstrijd in goed 67 en daar was ze ook tevreden mee. En als we tevreden zijn, smaakt het bier na afloop ook beter, weet ik uit ervaring.
Het kost me elk jaar precies meer moeite om op kruissnelheid te komen. Zou dat komen door mijn vergevorderde leeftijd (61) of door het gebrek aan warmte? Dit laatste was tijdens deze 36ste editie van de Midwinterjogging heel ver te zoeken. Met amper 1º op de thermometer (en vooral de gevoelstemperatuur van -7!) was dit veruit de koudste van mijn 12 deelnames tot nu toe in Kiewit. Dit moet ook 1 van de koudste wedstrijden zijn van de 584 die ik al liep, de voorbije 26 jaar. De Siberische omstandigheden werden een stukje getemperd doordat, naast mijn dochter Sharon, ook mijn oudste dochter Judy en haar vriend zich hadden ingeschreven. Zo konden we mekaar wat oppeppen, zodat de koude wat vergeten werd. Ieder had zijn (of haar) eigen doel vooropgesteld en zou daar achteraf ruimschoots in slagen. Ik had, met een tijd van <40, de lat niet al te hoog gelegd omdat mijn conditie nog lang niet op punt staat en ik altijd stuk minder presteer in vriestemperaturen. Het parcours was veranderd ten opzichte van vorig jaar met een passage door het water: zeer uniek! Stiekem hoopte ik op een tijd van tussen 38 en 39en ik liep tijdens de eerste paar kilometers al ruim sneller dan dat schema. Benieuwd of ik dergelijk hoog tempo zou kunnen volhouden, en of ik geen terugval zou kennen. Dat laatste viel nogal mee, al zakte het tempo geleidelijk wel wat, toch kon ik enkele atleten bijbenen. De dikke kleding en lange broek waren ook niet ideaal om een toptijd neer te zetten. Tijdens de laatste km boorde ik zelfs nog onvermoede krachten aan en versnelde zowaar nog wat! Ik finishte net onder de 39 als 33ste van de 387 deelnemers en daarmee was ik zeer tevree. Dat waren ook mijn dochters en Wim, die elk de vruchten plukten van hun trainingen en hun wedstrijd succesvol beëindigden. Nu nog wat meer warmte en we zijn - hopelijk - weer vertrokken voor een mooi loopjaar
Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort... Met mijn belabberde conditie was het nog maar de vraag of het me deze keer nog eens zou lukken. Maar mijn - weliswaar matige - prestatie van vorige week gaf me toch wat vertrouwen. Anders dan dat waren de temperaturen niet van dien aard om een hoge borst op te zetten (letterlijk & figuurlijk!). De gevoelstemperatuur lag met -2º mijlenver onder mijn comfortzone... Het kostte me heel wat moeite om uit mijn luie zetel geraken (en om het WK veldrijden op TV te missen), maar achteraf gezien zou ik er geen spijt van krijgen. Terplaatse was het, ondanks alles, een gezellige bedoening en met Rik aan de microfoon is er altijd wat meer bezieling. Na een extra lange opwarming voelde ik me er klaar voor, maar ik stond weer te slapen toen het startschot weerklonk en vertrok in het tweede deel van de groep. Misschien was dit onbewust de juiste tactiek, want zo kon ik rustig in mijn ritme komen en opschuiven in het veld. Na een tijdje kwam ik in het spoor van de koploper in mijn categorie, Marc Quadflieg, die na enkele blessures een lange tijd out was. In de 2de van 4 rondes kon ik afstand nemen van hem en zo naar de zege lopen bij de M60. Opdracht volbracht, dus, maar dankzij de onderkoelingsverschijnselen naderhand leek ik eerder op een Parkinson-patiënt. Tenslotte moet ik mijn echtgenote en dochters nummer 2, 3 en 4 dankbaar zijn omdat ze me uit mijne canapé getrokken hebben.
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was. Met zijn 82 namen we de start en mijn aanvangstempo was comfortabel te noemen. Sommige passages door het bos waren behoorlijk drassig wat de snelheid niet ten goede kwam. Tot km 10 liep ik in gezelschap van teammaat Yves, maar tijdens de laatste 2 km begon mijn vaatje stilaan leeg te lopen en ik moest hem laten gaan. Ik finishte alsnog als 9de algemeen in 4811. Hier kon ik mee leven, vooral omdat de eerste 10 km mijn tempo toch nog ruim onder de 4/km bleef, daarna was het over & out. Dit was sowieso een goede training voor het Limburgs Kampioenschap veldlopen van volgende week, ook in Genk. Ook mijn dochter Sharon overleefde haar survivaltocht en doemde na iets meer dan 1u10 uit het bos terug op als 71ste! Voila, de kop is eraf en hopelijk kunnen we, bij leven en welzijn, rustig verder breien aan de conditie.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂. Ook deze keer heel wat starters voor de 3 afstanden: voor de 21,1 km alleen al 258 finishes! Dochter Sharon koos voor de 12,5 km en maakte die probleemloos vol in 1u10, de tijd die ik had vooropgesteld. Ik had me te weinig opgewarmd, daarom kwam ik tijdens de eerste km wat in ademnood (mede door de kou). Daarna ging het vlotter en ik voelde me zowaar goed. Dat duurde echter niet zo lang want die 33 km van Battice zaten nog in de benen. De snelheid lag niet zo hoog, toch liep ik een zeer vlak tempo van net onder de 4/km. In de tweede ronde kreeg ik het gezelschap van twee Hollanders: eentje moest achterblijven en de andere liep na 17 km van me weg. Hij bleek ook geen pannenkoek te zijn want hij werd reeds 3 maal wereldkampioen strongman(=10 km lopen, 150 km fietsen en dan nog eens 30 km lopen). Hij zat net niet in mijn categorie, waardoor ik de 1ste plaats behaalde bij de M60 en 20ste totaal in 1u2341. 1 minuut trager dan mijn richttijd (en mijn tijd van vorig jaar), toch was ik tevreden want de omstandigheden waren niet ideaal. Dankzij de morele en andere steun van mijn geliefden is mijn loopjaar weer eens tot een goed einde gekomen. En een zwakke periode in Mei en Juni daargelaten, een bijzonder succesvol jaar met 2 maal Vlaams en Belgisch Goud (op de halve EN ganse Marathon) en twee keer Zilver (10 km op de weg EN op de piste). Bovendien winnaar van Victors cup en 2de van Haspengouw Challenge bij de M55. Verder nog twee Limburgse records (10000 meter en Marathon) en Limburgs Goud en Zilver. Hier had ik een jaar geleden zeker voor getekend!
32ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (33km)
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste! Nieuw dit jaar was een 2 cimes: een wedstrijd over een dikke 16 km met dus 2 zware beklimmingen. Dat was wellicht de reden waarom dochter Sharon me vergezelde en dat op een koude, natte zondagmorgen! Ze ging de uitdaging aan om, 1 week na Braives, ook dat Waalse varkentje te wassen. We waren dit jaar extra vroeg vertrokken om de plaatselijke verkeersdrukte voor te zijn. Daardoor konden we ons terplaatse rustig klaar maken en een babbeltje slaan met enkele (bekende en minder bekende) lopers. Tijdens de wedstrijd bleef de regen grotendeels achterwege, zodat ik me toch kon warm houden dankzij warme kleding, al scheelde het niet veel. De eerste kilometers is het traditioneel doseren geblazen, al is dat niet simpel mede doordat het continue op & neer ging. De eerste helft is de minst zware met meer dalende dat stijgende kilometers. Na 3 a 4 km kon ik Jo bijhalen, alsook goede bekende, Jean, die er een doorgedreven training van maakte. Ik merkte echter al vlug dat Jo alweer een goede dag had en door zijn dalingscapaciteiten sloeg hij telkens een gaatje. Na de zware klim aan km 16 bleef hij zelfs even achter, maar hij had me enkele kilometers later weer te pakken en liet me ter plaatse. Het was duidelijk dat hij zich gespaard had. Ik kwam na 23 km weer dichter, bleef een tijd op 10 meter hangen, maar de laatste 3 km waren te veel aan voor mij en ik verloor nog anderhalve minuut! Mijn bovenbenen protesteerden, vooral tijdens de afdalingen en ik moest dan soms bijna wandelen om niet door mijn benen te zakken. Uiteindelijk werd ik 2de van de 36 M60 (35ste van de 467 totaal) in 2u2808. Mijn 12de tijd op 17 deelnames. Ik kon vrede nemen met dit resultaat want het is een overwinning op zich als je deze zware wedstrijd (met 650 hoogtemeters) uitloopt. Zo dacht Sharon er ook over want zij finishte als 317de van de 404 in 1u4138: een prestatie en het ervaring rijker. Nadat we onze cadeau: een bordje met streekproducten (ondermeer de heerlijke Herve kaas), hadden afgehaald en een Val-Dieuxke dronken, keerden we voldaan weer huiswaarts.
âLes vallons de la Mehaigneâ. Braives. (+/-9,9 km)
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31... Sinds mijn deelname vorig jaar wist ik dat de omloop redelijk pittig was, en de eerder frisse temperaturen (9º) maakten dat het geen ochtendwandeling ging worden. Dit alles schrikte ook dochter Sharon niet af en ze ging ook die uitdaging aan. Zij heeft allicht de genen van mij geërfd, waarmee je aan de slag kan om al lopende 10 km te overbruggen op een kille zondagmorgen? Anderen noemen dit: zot. Nochtans stonden 290 atleten aan de start, met ook verscheidene bekende (Limburgse) gezichten. Ik voelde me op voorhand echt heel goed (al durfde ik dit niet hardop te zeggen). Mijn gevoel bedroog me echter niet en van bij de start zat het tempo er goed in. Niet voor lang, want na ongeveer 1 km diende een vettige veldweg zich aan en moest ik me wat inhouden om niet uit te glijden. Daarna kon ik opnieuw aanpikken bij Guido (winnaar van de HC bij de M55) en de snelheid ging omhoog. Niet voor lang, echter, want na 3 a 4 km begonnen de (vrij steile) klimmetjes zich aan te dienen maar er waren voldoende mogelijkheden om te recupereren. De laatste 3 km verliepen hoofdzakelijk vlak met een lang recht stuk oude spoorwegbedding. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M60, net voor Guido (2de M50), en 25ste van alle deelnemers in 3717. Liefst 228 sneller dan vorig jaar! (Al had ik toen de week ervoor de Marathon van Etten-Leur gelopen). Uiteraard was ik zeer tevreden, zo ook Sharon, die een puike 5422 neerzette en mooi middenin het pak arriveerde. Daarmee bevestigde ze haar prestatie van Montenaken. Dit was een geslaagde algemene repetitie voor de NOG veel zwaardere wedstrijd van volgende week in Battice. Ik won een mooie (en nuttige!) prijs, namelijk: een korf vol met speciale bieren... Het proeven daarvan zal ik beter maar een weekje uitstellen...
Deze wedstrijd stond, na twee jaar, nog eens op mijn programma. De omloop nodigde uit om eens de grote versnelling op te leggen en te zien welke tijd ik aankan op een zo goed als vlak parcours. Veel deelnemers waren er niet (77 finishers), dus was de kans klein om in een groepje verzeild te geraken. Zo gebeurde het ook en ik liep de ganse tijd alleen en stak in de laatste ronde enkel een jonge gast voorbij. De vier rondes verliepen aan een vlak tempo, de laatste ronde was zelfs nog 4 sneller dan de voorlaatste en dat is altijd een goed teken. De ronde tijden waren: 941; 951; 957; 953. Met een 9de plaats algemeen en 2de 50 plusser (!) kon ik vrede nemen, maar met mijn tijd van 3919 iets minder. De afstand was echter 300 meter meer en na het toepassen van de regel van drie kwam ik tot de constatatie dat dit 3806 op 10 km rond zou zijn. Zodoende keerden we alsnog tevreden terug huiswaarts...
Ik zou eens willen weten welke tijd ik zou kunnen neerzetten op een vlakke 10 km in ideale omstandigheden... Vorige week was het (te) warm en voor deze keer zou een scherpe chrono er ook niet in zitten. Het parcours van de Willerrun is op zijn zachtst gezegd uitdagend te noemen. Vooral het tweede gedeelte bevat een 3 a 4 tal flinke hellingen. 
Na die zware Halve Marathon van vorige week was ik eens benieuwd of & hoe de beentjes zouden hersteld zijn. De trainingen verliepen alleszins naar wens, afgelopen week, en lichamelijke ongemakken bleven beperkt tot wat spierstijfheid. De temperaturen benaderden de 30º en het licht golvend parcours nodigde ook niet uit om een scherpe tijd neer te zetten, toch stelde ik een tijd van <39 voorop. 1 jaar geleden moest ik het stellen met 3926 maar toen zat ik een serieuze dip, die nog twee maanden zou aanhouden...
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net 
. Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2"...
. Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...
)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd.
Nadat de griep me een maand geleden nog op de knieën had gekregen en ik een week zo goed als niets getraind had, krabbelde ik daarna toch weer met veel moeite overeind... Met weektotalen van respectievelijk 80, 105, 110 en 120 km probeerde ik mijn conditie terug op niveau te krijgen. Aanvankelijk ging dat niet van harte maar de laatste anderhalve week was het gevoel goed en ik voltooide een week geleden vlot een tempoduuroop van 12,5 Km tegen 406/km. Of dat zou volstaan om een wedstrijdje van 10 km onder de geplande 350/ km te voleindigen, was nog maar de vraag, want echt afgebouwd had ik eigenlijk niet.
De eerste wedstrijd van de Challenge Hesbignon zal allicht ook mijn laatste worden van dat regelmatigheidscriterium. Daar ik geen intervals doe, zijn wedstrijden als deze ideaal om de snelheid aan te scherpen. De motivatie om naar het verre Fernelmont af te zakken vond ik in mijn bevredigende prestatie van vorige week en het feit dat mijn dochter Sharon me vergezelde (en zelf ook mee zou lopen). Eveneens waren de temperaturen, na een afschuwelijk koude week, van dien aard om nog eens buiten te komen. De 10 a 11º voelden zelfs zomers aan!
Het kost me elk jaar precies meer moeite om op kruissnelheid te komen. Zou dat komen door mijn vergevorderde leeftijd (61) of door het gebrek aan warmte? Dit laatste was tijdens deze 36ste editie van de Midwinterjogging heel ver te zoeken. Met amper 1º op de thermometer (en vooral de gevoelstemperatuur van -7!) was dit veruit de koudste van mijn 12 deelnames tot nu toe in Kiewit. Dit moet ook 1 van de koudste wedstrijden zijn van de 584 die ik al liep, de voorbije 26 jaar.
Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort...
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂.
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste!
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31...
