Hierbij mijn eerste poging tot het schrijven van een sonnet
De rijen zijn er weer, de speelplaats is gevuld met veel lachende, roepende kinderen Doch dra zal de drukte sterk verminderen na het luiden van de bel wordt niets nog geduld
Juffen en meesters op deze dag vervuld van grote ijver, niets kan hen hinderen Voel hun blij enthousiasme zinderen met liefde voor het vak is hun hart gevuld.
Maanden later slaat de vertwijfeling toe Werd een vuur gesmeed, een jeugdig hart ontroerd? Of was het vergeefse moeite al die tijd?
Uitgeblust, opgebrand, lijf en leden moe tot in de diepste diepten van de ziel beroerd Vakantie heelt en geneest, zoals altijd.
overschakeling naar zomeruur winterbanden van auto halen goede voornemens vergeten meteorologische lente lentebeurs grote schoonmaak vakantie plannen dit moet maart zijn
Gisteren opgetogen teruggekeerd van de veearts. Zijn verdict was immers duidelijk:"Ik ben heel tevreden over haar voortuitgang. Doe zo voort en ze wordt een symptoomvrije poes." Yes!! Alle liefdevolle aandacht heeft dus geholpen. En al gaat ze nog steeds niet echt normaal, we zien alle dagen vooruitgang. Ze verwaardigt zich zelfs stilaan om weer brokjes te eten en niet enkel de lekkere hapjes (randje vet van de hesp, piepkleine stukjes soepvlees, beetje biefstuk dat zomaar toevallig in haar richting naar beneden viel van mijn bord...). Nog een weekje moet ze in de box als we niet thuis zijn, daarna mogen we haar los laten lopen in huis. Marijke
Amaai, zodra men weet dat je een beetje kan schrijven weten ze je overal te vinden ! Dan krijg ik bestelling op mijn platteau waar ik niet altijd weg mee weet. Sabine zal wel schrijven, geef dat maar aan haar. Alsof ik een aan-en uitknop heb waarbij mijn computer op maat gesneden teksten uitspuugt op commando ! En ik ben dan wel zo onhebbelijk koppig dat ik geen enkele opdracht weiger. Wat ? Dat ik dat niet kan ? We zullen wel eens zien. Het gebeurt dus regelmatig dat ik het niet kan...Maar niet getreurt, zelfkennis is het begin van mijn ondergang dus ik probeer mezelf zo weinig mogelijk te kennen...:) Nu schrijf ik dus voor iemand die op pensioen gaat, een collega waar ik heel graag mee werkte dus dat is wel een plezier om te schrijven. Maar ook voor een viering op het werk van verschillende dienstjaren waarbij ik vastzit op het zo vaak betreden pad van zilver, goud , platina enz. Balen hoor. Ik wil iets anders, tips zijn welkom ( ik kan echter niet garanderen dat ik je vermeld als co-auteur..hih.). En natuurlijk ons Tine, zij houd me ook wel bezig maar haar anekdotes en bijhorende verhalen. Maar we geven niet op, waarom zouden we, de dobbelstenen zijn nog niet gegooid. En na ons uitje vrijdagavond en de onderdompeling in jullie enthousiasme kan ik me toch niet permitteren om het op te geven. Koppig dus. Ik geef het toe.
Het is beslist waar jongste volgend jaar in het middelbaar start. Na lang wikken en wegen hebben we de knoop dan doorgehakt en hem ingeschreven. We kregen maar liefst een intake gesprek en rondleiding van een tweetal uren. Als hij volgend jaar net zo goed start als dat wij ontvangen zijn is dat een hele geruststelling.
Ha, ik ben de eerste van goede wil ! Nu zien of ik het blijf volhouden...Het was zoals steeds weer leuk vrijdag. De afwezigen hadden ongelijk ! en zoals beloofd de eerste inzending. Later doe ik nog wel de tweede .Dag !
Vorige zaterdagavond waren we uitgenodigd bij vrienden op een etentje. Alles picobello in orde. Alleen toen we thuiskwamen, was onze poes nog niet terug van haar avonduitstap. Dat is heel ongebruikelijk. Ze reageerde ook niet op ons roepen. Met een klein hartje gingen we slapen. Zo rond 4.30 u begon het te gieten. Maar nog geen Belle die kwam miauwen aan de deur. 's Morgens rond 9 uur vond ik haar dan in de tuin van de buren. Door en door nat, verkleumd tot op het bot, en zo goed als geen reactie op de stem van mijn man of mezelf. Haar vlug binnengehaald, langzaam trachten op te warmen, haar proberen wakker houden, enige reaktie uitlokken. Naarmate ze opwarmde ook geprobeerd haar recht te zetten, maar dat ging niet. Blijkbaar was er meer aan de hand dan onderkoeling alleen. Veearts dan maar gestoord op zondagmorgen. Gelukkig mochten we onmiddellijk gaan. Naast onderkoeling (gelukkig niet meer levensbedreigend) constateerde hij toch een kwetsuur van het bekken ter hoogte van de aanhechting met de ruggegraat. Blijkbaar heeft ze een klop gehad van een auto of ergens buiten een sprong gemist. We zullen het nooit met zekerheid weten. De veearts heeft haar dan gehouden tot maandagavond en de nodige foto's genomen. Er bestaat een kans dat de poes vanzelf geneest met de nodige rust en "tender and loving care". We zijn nu donderdag en stellen toch elke dag wat vooruitgang vast. Dinsdag iets meer alertheid in ons bijzijn, heel klein beetje gegeten. Woensdag probeerde ze al heel voorzichtig één of 2 pasjes en ronkte ze zelfs, en at ze nog een beetje meer. We beginnen stilaan dus een heel klein beetje hoop te krijgen. Als wij niet thuis zijn ligt ze in een oud "kinderpark": gekregen van mijn schoonmoeder. Haar tic om niets weg te gooien kwam nu eens goed van pas. Bak, eten en drinken op 1 voetstap verwijderd en niets waar ze zich aan kan kwetsen. Zijn we wel thuis dan ligt ze steeds vlak bij ons, om haar levenslust en alertheid aan te wakkeren. Maandag 8 maart gaan we terug naar de veearts. We zullen dan horen of het zo verder kan dan wel of een operatie toch nodig is. Afwachten en duimen, meer kunnen we nu niet doen. Marijke
Vorig jaar had ik een aantal bongobonnen gekregen voor mijn verjaardag. Die ruilden we vorig weekend in voor een diner en een overnachting. Het diner ging door in "Hotel Zur Post" in Sankt Vith, een restaurant met één ster. We kwamen, aten en stelden vast dat het zéér goed was. Er waren verrassende combinaties zoals foie gras met donkere chocolade. Beetje machtig naar mijn smaak maar mijn man was er dol op. De wijnen die bij het menu hoorden verrasten eveneens door hun kwaliteit en keuze (italiaans bij de chateaubriand), Jurançon bij het nagerecht. Kortom: meer dan geslaagd diner. Overnachten deden we dan in Urspelt (net over de Luxemburgse grens). Heel mooie kamer en we kregen zelfs een uurtje gratis wellness aangeboden. Leuk. Met een perzikvelletje terug naar oma gereden om de dochter op te halen na eerst wel de auto sneeuwvrij te hebben gemaakt. Er was 's nachts immers zo'n 5 cm sneeuw gevallen. Gelukkig waren de banen sneeuwvrij. Daar kunnen ze hier in België nog iets van leren... Marijke
Dit weekend twee boeken in één adem uitgelezen. Het waren geen humoristische boeken of fantasy of thrillers. Naar aanleiding van de twee toneelstukken die ik laatst gezien had wilde ik zeker het boek 'Chemo', van Christine Lafaille lezen. Het toneelstuk 'Wintertulpen' is daarop gebaseerd, een beklijvend boek. En 'Charlotte' een dagboek over een meisje dat op negenjarige leeftijd leukemie kreeg, even beklijvend. Christine heeft het helaas niet gered, Charlotte wel.
