Gisteren opgetogen teruggekeerd van de veearts. Zijn verdict was immers duidelijk:"Ik ben heel tevreden over haar voortuitgang. Doe zo voort en ze wordt een symptoomvrije poes." Yes!! Alle liefdevolle aandacht heeft dus geholpen. En al gaat ze nog steeds niet echt normaal, we zien alle dagen vooruitgang. Ze verwaardigt zich zelfs stilaan om weer brokjes te eten en niet enkel de lekkere hapjes (randje vet van de hesp, piepkleine stukjes soepvlees, beetje biefstuk dat zomaar toevallig in haar richting naar beneden viel van mijn bord...). Nog een weekje moet ze in de box als we niet thuis zijn, daarna mogen we haar los laten lopen in huis. Marijke
Amaai, zodra men weet dat je een beetje kan schrijven weten ze je overal te vinden ! Dan krijg ik bestelling op mijn platteau waar ik niet altijd weg mee weet. Sabine zal wel schrijven, geef dat maar aan haar. Alsof ik een aan-en uitknop heb waarbij mijn computer op maat gesneden teksten uitspuugt op commando ! En ik ben dan wel zo onhebbelijk koppig dat ik geen enkele opdracht weiger. Wat ? Dat ik dat niet kan ? We zullen wel eens zien. Het gebeurt dus regelmatig dat ik het niet kan...Maar niet getreurt, zelfkennis is het begin van mijn ondergang dus ik probeer mezelf zo weinig mogelijk te kennen...:) Nu schrijf ik dus voor iemand die op pensioen gaat, een collega waar ik heel graag mee werkte dus dat is wel een plezier om te schrijven. Maar ook voor een viering op het werk van verschillende dienstjaren waarbij ik vastzit op het zo vaak betreden pad van zilver, goud , platina enz. Balen hoor. Ik wil iets anders, tips zijn welkom ( ik kan echter niet garanderen dat ik je vermeld als co-auteur..hih.). En natuurlijk ons Tine, zij houd me ook wel bezig maar haar anekdotes en bijhorende verhalen. Maar we geven niet op, waarom zouden we, de dobbelstenen zijn nog niet gegooid. En na ons uitje vrijdagavond en de onderdompeling in jullie enthousiasme kan ik me toch niet permitteren om het op te geven. Koppig dus. Ik geef het toe.
Het is beslist waar jongste volgend jaar in het middelbaar start. Na lang wikken en wegen hebben we de knoop dan doorgehakt en hem ingeschreven. We kregen maar liefst een intake gesprek en rondleiding van een tweetal uren. Als hij volgend jaar net zo goed start als dat wij ontvangen zijn is dat een hele geruststelling.
Ha, ik ben de eerste van goede wil ! Nu zien of ik het blijf volhouden...Het was zoals steeds weer leuk vrijdag. De afwezigen hadden ongelijk ! en zoals beloofd de eerste inzending. Later doe ik nog wel de tweede .Dag !
Vorige zaterdagavond waren we uitgenodigd bij vrienden op een etentje. Alles picobello in orde. Alleen toen we thuiskwamen, was onze poes nog niet terug van haar avonduitstap. Dat is heel ongebruikelijk. Ze reageerde ook niet op ons roepen. Met een klein hartje gingen we slapen. Zo rond 4.30 u begon het te gieten. Maar nog geen Belle die kwam miauwen aan de deur. 's Morgens rond 9 uur vond ik haar dan in de tuin van de buren. Door en door nat, verkleumd tot op het bot, en zo goed als geen reactie op de stem van mijn man of mezelf. Haar vlug binnengehaald, langzaam trachten op te warmen, haar proberen wakker houden, enige reaktie uitlokken. Naarmate ze opwarmde ook geprobeerd haar recht te zetten, maar dat ging niet. Blijkbaar was er meer aan de hand dan onderkoeling alleen. Veearts dan maar gestoord op zondagmorgen. Gelukkig mochten we onmiddellijk gaan. Naast onderkoeling (gelukkig niet meer levensbedreigend) constateerde hij toch een kwetsuur van het bekken ter hoogte van de aanhechting met de ruggegraat. Blijkbaar heeft ze een klop gehad van een auto of ergens buiten een sprong gemist. We zullen het nooit met zekerheid weten. De veearts heeft haar dan gehouden tot maandagavond en de nodige foto's genomen. Er bestaat een kans dat de poes vanzelf geneest met de nodige rust en "tender and loving care". We zijn nu donderdag en stellen toch elke dag wat vooruitgang vast. Dinsdag iets meer alertheid in ons bijzijn, heel klein beetje gegeten. Woensdag probeerde ze al heel voorzichtig één of 2 pasjes en ronkte ze zelfs, en at ze nog een beetje meer. We beginnen stilaan dus een heel klein beetje hoop te krijgen. Als wij niet thuis zijn ligt ze in een oud "kinderpark": gekregen van mijn schoonmoeder. Haar tic om niets weg te gooien kwam nu eens goed van pas. Bak, eten en drinken op 1 voetstap verwijderd en niets waar ze zich aan kan kwetsen. Zijn we wel thuis dan ligt ze steeds vlak bij ons, om haar levenslust en alertheid aan te wakkeren. Maandag 8 maart gaan we terug naar de veearts. We zullen dan horen of het zo verder kan dan wel of een operatie toch nodig is. Afwachten en duimen, meer kunnen we nu niet doen. Marijke
Vorig jaar had ik een aantal bongobonnen gekregen voor mijn verjaardag. Die ruilden we vorig weekend in voor een diner en een overnachting. Het diner ging door in "Hotel Zur Post" in Sankt Vith, een restaurant met één ster. We kwamen, aten en stelden vast dat het zéér goed was. Er waren verrassende combinaties zoals foie gras met donkere chocolade. Beetje machtig naar mijn smaak maar mijn man was er dol op. De wijnen die bij het menu hoorden verrasten eveneens door hun kwaliteit en keuze (italiaans bij de chateaubriand), Jurançon bij het nagerecht. Kortom: meer dan geslaagd diner. Overnachten deden we dan in Urspelt (net over de Luxemburgse grens). Heel mooie kamer en we kregen zelfs een uurtje gratis wellness aangeboden. Leuk. Met een perzikvelletje terug naar oma gereden om de dochter op te halen na eerst wel de auto sneeuwvrij te hebben gemaakt. Er was 's nachts immers zo'n 5 cm sneeuw gevallen. Gelukkig waren de banen sneeuwvrij. Daar kunnen ze hier in België nog iets van leren... Marijke
Dit weekend twee boeken in één adem uitgelezen. Het waren geen humoristische boeken of fantasy of thrillers. Naar aanleiding van de twee toneelstukken die ik laatst gezien had wilde ik zeker het boek 'Chemo', van Christine Lafaille lezen. Het toneelstuk 'Wintertulpen' is daarop gebaseerd, een beklijvend boek. En 'Charlotte' een dagboek over een meisje dat op negenjarige leeftijd leukemie kreeg, even beklijvend. Christine heeft het helaas niet gered, Charlotte wel.
Jongste mocht ook zijn kamaraad uitnodigen voor een logeerpartijtje. Wie wint er; twee jongens of een bende meiden, als het gaat om lawaai? Ik nam beiden mee naar de bioscoop , omdat er nog studenten thuis waren. 'Alvin and the Chipmunks', het viel nog mee. Het was superdruk in de bioscoop, veel ouders met kinderen. Helaas waren mijn arme darmen al een tijdje aan het protesteren en was ik blij dat het pauze was en ik ze kon verluchten, denk alleen niet dat de andere bezoekers er zo ook over dachten. 's avonds wilde zoon twee ook naar de cinema met een kompaan. Ik was erg blij toen rond 23.00u de rust enigzins terugkeerde en ik me kon neervlijen, met emmer voor het geval dat naast me.
Om de saaie krokusvakantie wat op te vrolijken nodigde mijn dochter 4 schoolvriendinnetjes uit voor een slaapfeest. Vanaf woensdag 11.30 tot donderdag 11.30 was het bij ons thuis dan ook "ambiance". Veel gegiechel hoorde ik en toen ze buiten in de tuin waren veel geschreeuw. Onze buren zullen het dus ook geweten hebben. Mijn man en ik werden wel getrakteerd op een zelf bedacht toneelstukje. Rust daalde neer toen ze 's avonds nog keken naar de film 'Titanic'. Mijn taak bestond er voornamelijk in om de "troepen te voederen". De eigengemaakte spaghettisaus 's middags en de hamburgers 's avonds gingen er vlot in. 's Morgens nog even naar de bakker gegaan om chocoladekoeken. Donderdagavond viel de dochter al in slaap rond 19 uur en ze sliep vlot het klokje rond. We hebben het dus overleefd en vragen ons af wanneer het volgende "slaapfeest" er aan komt. Marijke
We hadden een poes. Mozaïek. Haar vacht vertoonde veel kleurvlekjes in alle schakeringen van bruin. Tevens een "buitenpoes". Zo genoemd omdat ze nooit binnen wou komen. Doodsbang zodra de deuren dichtgingen. Maar ze kwam wel iedere dag eten en drinken. En we volgden haar ook op. Enkele jaren nadat ze bij ons was gekomen, bracht ze een andere poes mee, Mioe, ook een buitenpoes. En die laatste loopt nog rond in de buurt. In tegenstelling tot Mozaïek. Die is helaas al een paar dagen niet meer komen opdagen. Ze was bijna 12 jaar. Onze buurvrouw, een kattekenster, vermoedt dat ze overleden is aan longonsteking. Gevolg van deze ellenlange en bitterkoude winter. De warme kattenmelk en het fleecedeken in de buitenmand hebben dus niet geholpen. We zullen haar missen op onze vensterbank en aan het keukenraam. Marijke
De aarde heeft gebeefd. Een land in puin, veel gewonden, weinigen hebben het overleefd. Sommigen worden nog gevonden.
Er is honger, dorst en veel narigheid. Het is nodig veel geld te geven. Het duurt nog een hele tijd, voordat de mensen daar weer kunnen leven.
Zoon, in opdracht voor school in het kader van een traject om geld in te zamelen voor Haïti. Zijn gedicht kwam groot uit te hangen aan de schoolpoort en hij mocht het verschillende malen voordragen, wat hij met liefde deed.
Manlief beloofde al jaren op rij aan oudste om een keer met hem te gaan skieen. Nu kwam het er dan van. Zoon had nu een week vakantie voordat de krokus begon, ideaal eigenlijk. Ze gingen met de auto en het was goed te doen. Het appartement was besproken. Samen hebben ze een leuke week gehad. Manlief bracht zoon de beginselen bij en daarnaast kreeg zoonlief priveles. Er was veel sneeuw, jammer dat het zonnetje er niet echt doorkwam, maar toch hadden beide een licht gekleurd tintje toen ze terug waren. Zou manlief nu ook de schilderbeloftes nakomen?
Wij waren één van hen. Tesamen met de dwarrelende sneeuwvlokjes, luisterend naar de mensen die op een radiozender hun verhaal vertelden, één met hen die het waagden een snelweg op te rijden. Eén van hen die uren later zonder hun doel te hebben bereikt terugkeerden.
Krokussen komen piepen Goede voornemens worden verwaarloosd Maskers opzetten en stad op stelten Cadeaus van/voor geliefden Eén week schoolvakantie Pannekoekenbakken de 2de van de maand Dit moet februari zijn Marijke
Donderdag; naar toneel met collega R. Het toneelstuk heette 'Leuke-Mieke', over een meisje met leukemie. Knap gespeeld, met maar 3 jonge acteurs in een klein sfeervol zaaltje. Zaterdag; naar toneel met een andere collega met dezelfde naam R.Het toneelstuk heette 'Wintertulpen' een aangrijpende monoloog. De toneels waren ondanks de 'zware kost' niet mijn probleem. Maar, ik was in het donker op zoek naar het huis van tweede R. De juiste straat had ik direct gevonden, maar het huis kon ik in het pikkedonker en met het slechte weer niet herkennen. Al rijdend belde ik haar op mijn Gsm. Man L nam op en het eerste wat ik vroeg was: op welk nummer wonen jullie? Prompt antwoorde hij 22. In mijn onderbewustzijn rommelde er een vaag besef van 'er klopt iets niet' en jawel, L belde me terug met de mededeling dat ik op nummer 69 moest zijn. Gelukkig had ik het er met eerste collega R over gesproken dat ik met tweede collega R naar het andere toneel zou gaan en was zij zo bijdehand geweest om meteen het juiste huisnummer voor mij op te zoeken anders had ik misschien nu nog rondgedoold.
Dit weekend ging ik samen met de dochter en haar vriendinnetje naar de Kinepolis. Stond geboekt: zaal 4. Veel volk aanwezig en tot mijn verrassing ook veel jong volk dwz nog niet oud genoeg om de ondertitels te lezen. Zoals dochterlief suggereerde: misschien was er geen plaats meer in de Vlaamse versie of waren ze te laat. De reclame duurde naar ons gevoel lang. We wachtten nl vol ongeduld op de film. En we werden niet bedrogen. Het sprookje zat qua intrige goed in elkaar, er waren grappige momenten afgewisseld met droevige momenten en de jazzmuziek kwam recht uit New Orleans. Tot mijn verrassing konden mijn dochter en haar vriendinnetje het jazzysfeertje wel smaken. Soms vond ik het eng met de voodootoestanden, maar ik was de enige flauwe in het clubje. De 11/12 jarigen waren er minder van onder de indruk. Mijn lievelingsstukje/liedje was met Mama Odie "Graaf dieper" waarin helemaal gratis een stukje levenswijsheid wordt meegegeven: Wat je wilt is niet noodzakelijk hetzelfde als wat je nodig hebt. Kortom het was een goede film. Welke film? Nog niet geraden? Ze maken er op de radio megaveel reclame voor. De nieuwste Disney met prinses Tihana in de hoofdrol.... De prinses en de kikker. Marijke
Daar zat ik dan in het restaurant van een ziekenhuis in mijn pyama en ochtendjas tegenover een wildvreemde, die voor één dag mijn echtgenoot was. We hadden elkaar veel te vertellen.We wisten niet wat we elkaar vertelden, maar we begrepen elkaar en vulden elkaar prima aan. Ik schrijf nu zeker in raadsels? Ik was daar in dat ziekenhuis voor een figuranterol die ik mocht spelen. Mijn echtgenoot voor één avond was een ervaren figurant, voor mij was het de eerste keer. Hij hielp me op weg in dit wereldje, gaf veel uitleg en vertelde veel anekdotes over wat hij had meegemaakt als figurant. het werd een lange dag, maar toch niet vervelend. Over één stukje van een scène deden we maar liefst vier uur. In die scène speelden maar twee acteurs, de rest van de aanwezigen waren de dertigtal figuranten en hun begeleiders en dan niet vergeten de mensen van het geluid, licht, smink, regie enz....Dat we niet wisten wat we elkaar vertelden kwam, omdat tijdens de opnames met acteurs wij geen geluid mochten maken. Ons geluid werd op het einde van de dag opgenomen. Een leuke boeiende ervaring, maar ik zal niet één van hen worden die op elke rol af gaan.
