Vorig jaar had ik een aantal bongobonnen gekregen voor mijn verjaardag. Die ruilden we vorig weekend in voor een diner en een overnachting. Het diner ging door in "Hotel Zur Post" in Sankt Vith, een restaurant met één ster. We kwamen, aten en stelden vast dat het zéér goed was. Er waren verrassende combinaties zoals foie gras met donkere chocolade. Beetje machtig naar mijn smaak maar mijn man was er dol op. De wijnen die bij het menu hoorden verrasten eveneens door hun kwaliteit en keuze (italiaans bij de chateaubriand), Jurançon bij het nagerecht. Kortom: meer dan geslaagd diner. Overnachten deden we dan in Urspelt (net over de Luxemburgse grens). Heel mooie kamer en we kregen zelfs een uurtje gratis wellness aangeboden. Leuk. Met een perzikvelletje terug naar oma gereden om de dochter op te halen na eerst wel de auto sneeuwvrij te hebben gemaakt. Er was 's nachts immers zo'n 5 cm sneeuw gevallen. Gelukkig waren de banen sneeuwvrij. Daar kunnen ze hier in België nog iets van leren... Marijke
Dit weekend twee boeken in één adem uitgelezen. Het waren geen humoristische boeken of fantasy of thrillers. Naar aanleiding van de twee toneelstukken die ik laatst gezien had wilde ik zeker het boek 'Chemo', van Christine Lafaille lezen. Het toneelstuk 'Wintertulpen' is daarop gebaseerd, een beklijvend boek. En 'Charlotte' een dagboek over een meisje dat op negenjarige leeftijd leukemie kreeg, even beklijvend. Christine heeft het helaas niet gered, Charlotte wel.
Jongste mocht ook zijn kamaraad uitnodigen voor een logeerpartijtje. Wie wint er; twee jongens of een bende meiden, als het gaat om lawaai? Ik nam beiden mee naar de bioscoop , omdat er nog studenten thuis waren. 'Alvin and the Chipmunks', het viel nog mee. Het was superdruk in de bioscoop, veel ouders met kinderen. Helaas waren mijn arme darmen al een tijdje aan het protesteren en was ik blij dat het pauze was en ik ze kon verluchten, denk alleen niet dat de andere bezoekers er zo ook over dachten. 's avonds wilde zoon twee ook naar de cinema met een kompaan. Ik was erg blij toen rond 23.00u de rust enigzins terugkeerde en ik me kon neervlijen, met emmer voor het geval dat naast me.
Om de saaie krokusvakantie wat op te vrolijken nodigde mijn dochter 4 schoolvriendinnetjes uit voor een slaapfeest. Vanaf woensdag 11.30 tot donderdag 11.30 was het bij ons thuis dan ook "ambiance". Veel gegiechel hoorde ik en toen ze buiten in de tuin waren veel geschreeuw. Onze buren zullen het dus ook geweten hebben. Mijn man en ik werden wel getrakteerd op een zelf bedacht toneelstukje. Rust daalde neer toen ze 's avonds nog keken naar de film 'Titanic'. Mijn taak bestond er voornamelijk in om de "troepen te voederen". De eigengemaakte spaghettisaus 's middags en de hamburgers 's avonds gingen er vlot in. 's Morgens nog even naar de bakker gegaan om chocoladekoeken. Donderdagavond viel de dochter al in slaap rond 19 uur en ze sliep vlot het klokje rond. We hebben het dus overleefd en vragen ons af wanneer het volgende "slaapfeest" er aan komt. Marijke
We hadden een poes. Mozaïek. Haar vacht vertoonde veel kleurvlekjes in alle schakeringen van bruin. Tevens een "buitenpoes". Zo genoemd omdat ze nooit binnen wou komen. Doodsbang zodra de deuren dichtgingen. Maar ze kwam wel iedere dag eten en drinken. En we volgden haar ook op. Enkele jaren nadat ze bij ons was gekomen, bracht ze een andere poes mee, Mioe, ook een buitenpoes. En die laatste loopt nog rond in de buurt. In tegenstelling tot Mozaïek. Die is helaas al een paar dagen niet meer komen opdagen. Ze was bijna 12 jaar. Onze buurvrouw, een kattekenster, vermoedt dat ze overleden is aan longonsteking. Gevolg van deze ellenlange en bitterkoude winter. De warme kattenmelk en het fleecedeken in de buitenmand hebben dus niet geholpen. We zullen haar missen op onze vensterbank en aan het keukenraam. Marijke
De aarde heeft gebeefd. Een land in puin, veel gewonden, weinigen hebben het overleefd. Sommigen worden nog gevonden.
Er is honger, dorst en veel narigheid. Het is nodig veel geld te geven. Het duurt nog een hele tijd, voordat de mensen daar weer kunnen leven.
Zoon, in opdracht voor school in het kader van een traject om geld in te zamelen voor Haïti. Zijn gedicht kwam groot uit te hangen aan de schoolpoort en hij mocht het verschillende malen voordragen, wat hij met liefde deed.
Manlief beloofde al jaren op rij aan oudste om een keer met hem te gaan skieen. Nu kwam het er dan van. Zoon had nu een week vakantie voordat de krokus begon, ideaal eigenlijk. Ze gingen met de auto en het was goed te doen. Het appartement was besproken. Samen hebben ze een leuke week gehad. Manlief bracht zoon de beginselen bij en daarnaast kreeg zoonlief priveles. Er was veel sneeuw, jammer dat het zonnetje er niet echt doorkwam, maar toch hadden beide een licht gekleurd tintje toen ze terug waren. Zou manlief nu ook de schilderbeloftes nakomen?
Wij waren één van hen. Tesamen met de dwarrelende sneeuwvlokjes, luisterend naar de mensen die op een radiozender hun verhaal vertelden, één met hen die het waagden een snelweg op te rijden. Eén van hen die uren later zonder hun doel te hebben bereikt terugkeerden.
Krokussen komen piepen Goede voornemens worden verwaarloosd Maskers opzetten en stad op stelten Cadeaus van/voor geliefden Eén week schoolvakantie Pannekoekenbakken de 2de van de maand Dit moet februari zijn Marijke
Donderdag; naar toneel met collega R. Het toneelstuk heette 'Leuke-Mieke', over een meisje met leukemie. Knap gespeeld, met maar 3 jonge acteurs in een klein sfeervol zaaltje. Zaterdag; naar toneel met een andere collega met dezelfde naam R.Het toneelstuk heette 'Wintertulpen' een aangrijpende monoloog. De toneels waren ondanks de 'zware kost' niet mijn probleem. Maar, ik was in het donker op zoek naar het huis van tweede R. De juiste straat had ik direct gevonden, maar het huis kon ik in het pikkedonker en met het slechte weer niet herkennen. Al rijdend belde ik haar op mijn Gsm. Man L nam op en het eerste wat ik vroeg was: op welk nummer wonen jullie? Prompt antwoorde hij 22. In mijn onderbewustzijn rommelde er een vaag besef van 'er klopt iets niet' en jawel, L belde me terug met de mededeling dat ik op nummer 69 moest zijn. Gelukkig had ik het er met eerste collega R over gesproken dat ik met tweede collega R naar het andere toneel zou gaan en was zij zo bijdehand geweest om meteen het juiste huisnummer voor mij op te zoeken anders had ik misschien nu nog rondgedoold.
Dit weekend ging ik samen met de dochter en haar vriendinnetje naar de Kinepolis. Stond geboekt: zaal 4. Veel volk aanwezig en tot mijn verrassing ook veel jong volk dwz nog niet oud genoeg om de ondertitels te lezen. Zoals dochterlief suggereerde: misschien was er geen plaats meer in de Vlaamse versie of waren ze te laat. De reclame duurde naar ons gevoel lang. We wachtten nl vol ongeduld op de film. En we werden niet bedrogen. Het sprookje zat qua intrige goed in elkaar, er waren grappige momenten afgewisseld met droevige momenten en de jazzmuziek kwam recht uit New Orleans. Tot mijn verrassing konden mijn dochter en haar vriendinnetje het jazzysfeertje wel smaken. Soms vond ik het eng met de voodootoestanden, maar ik was de enige flauwe in het clubje. De 11/12 jarigen waren er minder van onder de indruk. Mijn lievelingsstukje/liedje was met Mama Odie "Graaf dieper" waarin helemaal gratis een stukje levenswijsheid wordt meegegeven: Wat je wilt is niet noodzakelijk hetzelfde als wat je nodig hebt. Kortom het was een goede film. Welke film? Nog niet geraden? Ze maken er op de radio megaveel reclame voor. De nieuwste Disney met prinses Tihana in de hoofdrol.... De prinses en de kikker. Marijke
Daar zat ik dan in het restaurant van een ziekenhuis in mijn pyama en ochtendjas tegenover een wildvreemde, die voor één dag mijn echtgenoot was. We hadden elkaar veel te vertellen.We wisten niet wat we elkaar vertelden, maar we begrepen elkaar en vulden elkaar prima aan. Ik schrijf nu zeker in raadsels? Ik was daar in dat ziekenhuis voor een figuranterol die ik mocht spelen. Mijn echtgenoot voor één avond was een ervaren figurant, voor mij was het de eerste keer. Hij hielp me op weg in dit wereldje, gaf veel uitleg en vertelde veel anekdotes over wat hij had meegemaakt als figurant. het werd een lange dag, maar toch niet vervelend. Over één stukje van een scène deden we maar liefst vier uur. In die scène speelden maar twee acteurs, de rest van de aanwezigen waren de dertigtal figuranten en hun begeleiders en dan niet vergeten de mensen van het geluid, licht, smink, regie enz....Dat we niet wisten wat we elkaar vertelden kwam, omdat tijdens de opnames met acteurs wij geen geluid mochten maken. Ons geluid werd op het einde van de dag opgenomen. Een leuke boeiende ervaring, maar ik zal niet één van hen worden die op elke rol af gaan.
Helaas kwam de tweede keer er niet van, niet dat we elkaar niet aanstonden, andere factoren zaten in de weg. Maar vind het al leuk het een keer te hebben ervaren en wie weet wat de toekomst brengt.
Gisteren was de plechtige proclamatie van deze wedstrijd. Veel volk was opgedaagd. Maar liefst 612 deelnemers hadden meer dan 1000 gedichten ingestuurd. Waaronder er één van mij. Geen prijswinnaar, maar meedoen en bijleren is ook belangrijk. Op de receptie nadien ontmoette ik tot mijn blijde verrassing Sabine, medeblogger, en haar partner. Gezellig laatste nieuwtjes uitgewisseld en gediscussieerd over de winnaars. Het was een leuke avond. Marijke
Zaterdag was het mijn eerste keer, Marijke weet hoe nerveus ik was. Het is meegevallen, zelfs leuk. Woensdag wordt het de tweede keer, de spits is er dan wel af, maar misschien ontmoet ik dan weer andere leuke mensen. Daarna treed ik wel meer in details.
Jongste houd niet van kusjes krijgen, hij poetst ze meteen weg, als we het toch plagend wagen. Hij geeft er wel op de wang aan de personen die hij uitkiest. We vroegen hem; en wat als je nu verkering krijgt en het meisje wilt je zoenen? Dan zou hij beslissen dat ze mocht. Zij krijgen binnenkort voorlichting op school en ik wilde voorzichtig pijlen wat hij al wist. Giebelend zegt hij dat hij al 'alles' weet. Als ik vraag hem of hij weet dat hij nog te jong is ( ) om kusjes op de mond te geven, zegt hij verwonderd, toch wel als je verliefd bent. Ik vertelde hem dat hij best kon wachten tot hij echt verliefd was. Natuurlijk doe je dat alleen als je echt verliefd bent antwoorde hij, want dat is toch voor altijd. De manier waarop hij het zei deden belletjes rinkelen; ben jij dan op een meisje vroeg ik hem weer. Zijn blosje verraade hem, ook zijn vrolijke humeur van de laatste tijd is verklaard? wij mogen tegen niemand iets verklappen, als hij nu ook maar discreet blijft.
Nu de buitentemperaturen al een tijdje boven nul zijn wordt onze poes wakker uit haar winterslaap. Resultaat: heel veel energie om decoratie uit onze kerstboom te plukken met haar pootjes. Telkens we in de living komen ligt er wel iets op de grond of is de kat hockey aan het spelen. Maar wij mensen weten allemaal dat mooie liedjes niet lang duren. En nu weet de poes het ook. Gisteravond werd de boom (van plastiek, daarom dat die ook zo lang kon blijven) afgebroken. Bol per bol, slinger per slinger werd verwijderd onder het waakzame oog en de wakkere klauw van onze kattin. Pret voor haar gedaan, voor ons rust. En vanavond schrijf ik nog de antwoorden op onze nieuwjaarskaarten. Dan kan bij ons de nieuwjaarsperiode weer een jaartje in de kast. Marijke
Oudste is jarig, negentien lentes alweer. Veel aandacht voor dat feit had hij vanmorgen niet. Wel had hij al veel knuffels nodig. Voor zijn examen van vandaag, die hij totaal niet ziet zitten omdat hij er niet genoeg voor heeft kunnen studeren. Een onderschatting, is een leer voor een volgende keer, nu had ik alleen maar medelijden.Vandaag blijf ik in gedachten bij hem met mijn gsm dicht bij me, omdat hij beloofd heeft tussendoor een keer te sms-en hoe het met hem is.
Geen speciale actie vanwege de feestdagen was het, maar de gendarmerie stond er wel en hielden me tegen om te blazen. Ze vroegen of ik wat gedronken had en heel braaf antwoorde ik dat ik één kriek op had. Ze vroegen weer hoe lang dat geleden was, ik dacht anderhalf uur . Dan zou dat wel geen probleem zijn antwoorde ze. En gelukkig was ik ook veilig. Maar toch een moment om weer even stil te staan bij het alcohol gebruik en dat terwijl ik normaal gezien geen druppel drink als ik rijd, mijn zonde werd dus gelijk bestraft. Erger vond ik de papiercontrole, hij vroeg me naar drie soorten formulieren, wiens namen me onbekend in de oren klonken. Manlief houd alles keurig bij en ik weet in welke map ze moeten zitten. Ik kon die dan ook meteen pakken en bladerde die vertwijfeld door. Omdat er geen reactie van de agent kwam gooide ik vertwijfeld mijn handtas leeg, waarop hij droog antwoorde dat hij ze al had zien zitten en noemde de kleuren van de formulieren op. Ik had ze gewoon moeten uitnemen en aan hem geven, zodat hij ze van dichtbij kon controleren. Wat een mens toch onnozel doet als hij zich laat intimideren.
Wat jammer dat de bijeenkomst vorige week niet kon doorgaan. Maar daardoor had ik nog wat extra tijd om een sonnet over vakantie te verzinnen. En vandaag is het mij gelukt om een (weliswaar geen hoogstaand) sonnet te schrijven. Als toemaatje heb ik een elfje en haiku verzonnen. Hopelijk zien we elkaar binnenkort Marijke
) om kusjes op de mond te geven, zegt hij verwonderd, toch wel als je verliefd bent. Ik vertelde hem dat hij best kon wachten tot hij echt verliefd was. Natuurlijk doe je dat alleen als je echt verliefd bent antwoorde hij, want dat is toch voor altijd. De manier waarop hij het zei deden belletjes rinkelen; ben jij dan op een meisje vroeg ik hem weer. Zijn blosje verraade hem, ook zijn vrolijke humeur van de laatste tijd is verklaard? wij mogen tegen niemand iets verklappen, als hij nu ook maar discreet blijft.
