Het was een zeer mooie reis, kort en krachtig en uitzonderlijk mooi weer, ondanks de enkele regenbuitjes, voor Ierland. De reis kwam er omdat het koor dit jaar 25- jaar bestaat. Dag 1: 03.00u: vertrek bus naar Charleroi 05.00u: aankomst op vliegveld Charleroi 06.55u: vertrek vlucht 07.20u: aankomst in Dublin (Ierse tijd) 07.45u: bus naar het hotel in het centrum van Dublin 08.30u: gezamelijk ontbijt in dit hotel 10.00u: start bezoek Dublin 19.00u eten en avondprogramma.
20 koorleden gingen mee en 7 niet koorleden en natuurlijk de dirigent. Bijna waren we met 27 vertrokken, een niet-koorlid ontdekte op het vliegveld dat ze haar pas niet mee had. Haar in allerijl opgetrommelde zoon vloog met zijn auto naar Charleroi om 1 minuut voor sluitingstijd te arriveren met pas, oef. Als een hechte groep klitte we de hele dag bij elkaar. Dublin is de hoofdstad en tevens de grootste stad van Ierland en de op één na grootste stad van de Britse eilanden. De stroom die er loopt heet de Liffey. In het begin van de tiende eeuw waren er twee nederzettingen waar zich nu de stad Dublin bevindt. De nederzetting An Dub Linh behoorde toe aan de Vikingen, die er een grote slavenmarkt hadden. De Kelten stichtten in 988 Baile Ath Cliath, vlakbij An Dub Linh. Deze twee nederzettingen smolten na verloop van tijd samen tot één. De Engelse naam Dublin is dus afgeleid van de eerste nederzetting, de Ierse naam Baile Ath Cliath van de tweede. Baile betekent stad, een Atha is een doorwaadbare plaats en Cliath is rieten vlechtwerk dat de rivierbodem op een doorwaadbare plaats vestevigde. Vanaf 1922 is Dublin de hoofdstad van de onafhankelijke staat Ierland, nu republiek Ierland. Dublin heeft in de loop der tijden heel wat beroemde schrijvers voortgebracht. James Joyce ( Ulysses), Bram Stoker ( Dracula), Oscar Wilde, Jonathan Swift (Gullivers reizen), en Samuel Becket ( Wachten op Godot).We bezochten het Trinity College, de oudste universiteit van Dublin.Queen Elizabeth 1 stichtte de school in 1592. Het terrein is 40 hectare groot.Trinity lag tegenover het Ierse parlementsgebouw, dat ooit het eerste parlementsgebouw in Europa was. Nu behoort het toe aan de Bank of Ireland. In de bibliotheek ligt het wereldberoemde Book of Kells, een maniscript van rond het jaar 800, dat door Keltische monniken werd gemaakt. Het boek bevat de eerste vier evangeliën in het latijn en is rijkelijk geïlustreerd met miniaturen. In de universiteit kun je ook nog andere schatten bezichtigen. Zo vind je in de Harry Potter- achtige bib meer dan 200.000 oude boeken en een hele oude Ierse harp. We lieten ons rondleiden door een gids, een student die we door zijn snelle tongval moeilijk konden verstaan. We zagen het standbeeld van Molly Malone (" In Dublin's Fair City"). (Iers: Mol Ni Mhaoileoin) is een populair lied, dat in Dublin is uitgegroeid tot het officieuze volkslied van Dublin City. Het nummer was ook opgenomen in de film, A Clockwork Orange. Molly zou niet echt geleefd hebben, er waren veel Molly Malone's in Dublin. De naam 'Molly' is ontstaan als een vertrouwde versie van de namen Margaret en Mary. Molly wordt herdacht in een beeldje ontworpen door Jeanne Rynhart, opgericht ter ere van de stad. Geplaatst op de top van Grafton Straat, wordt dit beeldje een beetje spottend benoemd als "De taart met de wagen", "De schaal met de vis", en "De sloerie met de Sint-jacobsschelpen". Het standbeeld toont een rondborstige Molly als een jonge vrouw in zeventiende-eeuwse jurk. Haar laag uitgesneden jurk en grote borsten werden gerechtvaardigd met het argument dat vrouwen in het openbaar borstvoeding gaven, 'breasts popped out all over the place'. Het koor poseerde bij het stanbeeld en zong : In Dublin's Fair City. Het was als niet koorlied prachtig om te zien dat veel mensen stopten om te luisteren en het refrein uitbundig meezongen. Morgen neem ik jullie verder mee Dublin in
Het hangt weer overal in de lucht: de koorts van lente-en communiefeesten. Dit jaar hoef ik gelukkig niets zelf te organiseren, maar kon gans het gezin de voeten onder tafel schuiven bij mijn broer thuis. Zijn jongste deed haar eerste communie. Sangria, witte en rode wijn, lekker eten, tevreden familieleden: meer moet dat niet zijn. En uiteraard werd er ook wel een handje geholpen bij op-en afdienen en afwassen. Dat is tenslotte het minste. Veel foto's genomen en heel voorspelbaar reageerde iedereen: nee, niet alweer maar mijn reactie is dan even voorspelbaar: en als je ze strakt hebt die foto's zal je er content mee zijn! Marijke
Blijkt dat de oorsprong van de limeriks in Ierland ligt. Misschien kan ik de komende dagen inspriratie opdoen. Vanacht vertrekken we tot en met zondag naar dat mooie land.
Vanmorgen liep de wekker al vroeg af. om 4.50u moest ik puberzoon naar school brengen voor hun uitstap naar Parijs. Vanacht keren ze terug. Wat we allemaal niet voor onze kinderen doen. Ze beseffen wel dat ze welkom zijn. Vandaar dit stukje over onze wondertjes.
Ingenesteld in haar warme schoot, voel ik, dat ik geluk ben. Miljarden zijn mij al voorgegaan, vergeefs. Ik blijf en werk hard aan mijn miraculeuze verandering. Gespannen of mijn ouders eindelijk doorhebben dat ik er ben, laat ik mijn hart kloppen. Ik trappel van plezier als ik hun blijdschap hoor. Ze willen het allemaal graag weten, maar mijn geheim koester ik. Als mama haar handen op haar buik legt, raak ik ze met de mijne onzichtbaar aan. Als papa mij zoekt schop ik hem, zodat hij wat zachter duwt. Iedereen wordt ongeduldig. Tijd om me klaar te maken voor een nieuw avontuur. Ik neem niet graag afscheid van mijn warm nestje en de reis beangstigd me. Maar vergezeld van de oerkracht van mijn moeder, ontmoet ik een nieuw begin. Als bewonderende blikken mij liefkozen besef ik, dat ik nog steeds een wonder ben.
Nog heel veel aan het denken geweest : to titel or not to titel. Ik ben er nog niet helemaal aan uit. Bedankt hé hendrik !
Vandaag weer een spannende afsluiter gehad. Net als je denkt dat je het wel hebt gehad komt er nog een extraatje om de hoek kijken. Ik heb op mijn vrije namiddag heel wat heen en weer gecrost ( dochter mocht onverwacht naar vriendinnetje ), boodschappen gedaan en maaltijd in elkaar gebokst ( voor de geïnteresseerden : hesp-kaasrolletjes met groentjes, tomatensaus, puree en een groentenschotel van aubergine, tomaat en courgette )om tegen half zes met mijn tong op mijn schoenen achter mijn middelzoontje te gaan naar de opvang. Ach, waarom niet, vlug even heen en weer, geen gsm mee, geen portemonnee (echt waar, de allereerste keer in mijn leven dat ik zonder beide kleinoden op stap ga). Kom ik in de opvang toe, hoor ik daar onmiskenbaar het gehuil van mijn zoon ( derde kleuter ). Aan de toon en intonatie te horen is het ( voor hem in ieder geval ) vrij ernstig. Ik kijk om het hoekje en zie daar een verzamelde menigte klein grut die in gradaties van afgrijzen en onverholen nieuwsgierigheid mijn zoon observeren. Uit zijn linkeroor druppelt bloed en een opvoedster probeert het bloeden een beetje te stelpen. Of dat denk ik toch. Want aan het gekrijs te horen lijkt ze zijn oor zonder enige verdoving van zijn hoofd te trekken. Zucht, arm ventje, wat pijngrens betreft, ligt die bij hem ongeveer ter hoogte van zijn kleinste teennageltje. Dus, ik zonder portemonnee, zonder gsm ( echt waar de allereerste keer !) naar de huisarts; Ondertussen zweert mijn zoon dat hij echt niets meer kan doen, niet meer stappen, niet meer eten, niet meer zijn riem aandoen in de auto, niets niets niets meer. Arm ding. Gelukkig kent de huisarts ons goed ( gelukkig ?) en kan ik vanavond de visite overschrijven. Dat is gemakkelijk. Wat minder gemakkelijk is, is het onderzoek van Het Oor. Zoonlief krijste de hele praktijk bij elkaar, alleen al als de arts van op afstand kijkt naar het oor. Na heel wat bezweren, dreigen en lieve woordjes laat hij haar toch kijken en valt de wonde al bij al nog mee. Een klein scheurtje aan de voorkant van het binnenoor. Geen hoofdpijn, geen misselijkheid. Een watje tegen het oor en wij naar huis. Ach, voor iemand die op de eerste schooldag beslist om wat aftershave op te doen en dit - oeps - recht in zijn ogen spuit is hij wel iets gewoon. Maar toch. Hij blijft kaduk voor de rest van de avond en het dessertje...nou...dat kan nog net. Want dat is goed voor een oor. Toch ?
Omdat ons jongste een weekje weg is konden wij gisterenavond onbezorgd een avondje stappen. Met een groep hadden wij een culinaire rondleiding door Gent. We vertrokken van de vrijdagsmarkt naar ons eerste restaurant voor het aperitief. Onderweg vertelde de gids de leukste anektdotes naast de wat ernstiger uitleg over de prachtige bezienswaardigheden van de stad. Zo trokken we de stad door van aperitief naar voorgerecht tot uiteindelijk het nagerecht, steeds in een ander resataurant. Reuze gezellig een echte aanrader, ook de gids.
Gisterenmorgen vetrok jongste met zijn klas naar de Ardennen. Een weekje bosklas, zeventig kinderen ( vier klassen) in één bus. De koffers konden met moeite in de bus, maar uiteindelijk vertrokken ze dan, uitgewuifd door al de andere klassen en ouders met al een beetje meer of minder roodomrande ogen. We kunnen hun activiteiten meevolgen in hun bosklasboekje voor ouders en elke dag is er een verslagje te beluisteren via de telefoon. Het is stil in huis.
Onze twee lieve poesjes hebben af en toe een inspuiting nodig tegen kattenaids en niesziekte edm. Gisteren trokken we dus naar de dierenarts. Tegelijkertijd werden ze ontwormd en de dag ervoor waren ze nog door ons thuis behandeld tegen vlooien. Blijkbaar was dat alles tegelijk toch een beetje veel want nu strompelen ze door het huis, alsof al hun gewrichten pijn doen en blijven ze bovendien stilletjes in een hoekje weggedoken. Onze kater Beauty heeft zich zelfs niet verlegd toen we gisteravond met ons drietjes op redelijk luid niveau naar High Shool Musical 3 keken op het grote scherm. Of de film was beestig goed of hij is zieker dan ik denk... Omdat ze toch eten en drinken, maak ik me nog niet teveel zorgen. Beetje uitzieken maar. Marijke
Verbrouwereerd volg ik het nieuws. Een prachtig stuk jeugdsentiment in één keer aan flarden gereden. Waarom...? Tijdens het paasweekend waren we nog daar, we maakten grapjes over koffie drinken bij Pieter. Het was het mooiste feest van het jaar, leuker dan kermis, leuker dan carnaval, vanwege de saamhorigheid, het orange-gevoel, de gezelligheid, de leuke spelen.
Mijn eerste gedachten gaan natuurlijk uit naar de slachtoffers en familie, dat spreekt voor zich.
Elkaar al negen jaar kennen, maar sinds een maand elkaar pas zien staan. Ergens met je lief naar toe gaan waar je anders nooit komt. Hand in hand door het park lopen, zodat je niet meer naar je familie kunt zwaaien. Nog 'even' na school nablijft, en wij op het punt staan de gendarmerie in te schakelen voor verdwenen kinderen. Met je hoofd in de wolken lopen, en struikelen over aardse voorwerpen. In elkaars ogen verdrinken en de ouders laten toekijken en wachten. Haar eindeloos bellen met de huistelefoon, tot wij niet meer konden bellen, omdat onze limiet overschreden was.
zo dit waren dan de fotos uit Amerika, nu kunnen we beginnen denken aan ons verlof dit jaar. De plannen gaan richting Italie, maar we hebben nog niets geboekt.
Het valt niet altijd mee om een puber te zijn. Je bent naarstig op zoek naar je eigen identiteit en als dan wordt gezegd dat je veel op je oudere broer lijkt doe je er alles aan om te ontkennen. Dat lukt puber aardig, maar tegen een paar dames op leeftijd was hij toch niet opgewassen. We waren bij oma op bezoek en de kinderen moesten haar bij het naar huis gaan nog gedag zeggen in het dagverblijf, waar oma overdag haar uren slijt met een tiental andere bejaarden. Na de ahs en ohs bij het zien van dat jonge volk, vroegen de dames of puber en oudste een tweeling waren.
