|
Als laatste wilden manlief en ik in Salt Lake City de grote mormonenkerk bezichtigen. Echter puberzoon stak daar een stokje voor. Liever gezegd een zere schouder/nek. Gedurende de gehele vakantie was hun ultieme einde van de dag lekker op hun bed nog even spelen op hun psp. De meeste hotels hadden draadloos internet, waarvan we gratis gebruik konden maken. Ze lagen dan op hun zijde, één arm ondersteunde hun hoofd met de andere speelden ze op hun psp. Puberzoon had onze laatste dag onderweg al veel pijn, maar nu hield hij het niet meer. Op het moment dat er een bult verscheen in zijn hals, besloten we een arts te bellen, ook al geloofde ik in niets ergs, de volgende dag was het de lange vliegreis terug. Bij de receptie raden ze ons aan om naar het ziekenhuis te gaan, omdat we dan sneller geholpen zouden worden. Om 20.00u 's avonds vertrokken we en om middernacht waren we weer terug, snel:-? We lieten de twee anderen samen op één kamer, omdat we toch niet lang wegbleven, en geloof me je kinderen zolang 's avonds achterlaten in een hotel is niet prettig, ook al hielden we telefonisch contact. Maarre we mochten eenmaal in een behandel kamer het ziekenhuis niet meer uit. Zoals gewoonlijk bleven de amerikanen uiterst vriendelijk het 'how are you, where do you come from' hoorden we ook hier van elke verpleegster, artsassistent, die we zagen, we zagen er 8, en het waren evenzovele onderzoeken. In het eerste kamertje kreeg zoon al meteen een fikse pijnstiller en na een poosje mochten we naar die bewuste behandelkamer, die we voorlopig niet meer uitkwamen, wij ouders mochten wel even 'luchten' op de gang zoon niet. Of het altijd zo erg is, nee hoor, wij hadden de pech dat er een trauma- geval binnen kwam, en het was nu eenmaal een spoedafdeling .Voor die mensen was het natuurlijk, veel erger, alleen vonden we het vervelend dat er steeds mensen hetzelfde onderzoek kwamen doen en maar vriendelijk blijven. Eindelijk gaf iemand ons meer uitleg. Het trauma had natuurlijk voorrang, wij moesten wachten op de hoofdarts, omdat ze zeker moesten weten of zoon geen hersenvliesontsteking had. mocht hij namelijk gezond naar buiten gaan en later toch ziek worden, maken ze kans een proces aan hun broek te krijgen en dat is daar vaak niet mis. Zoon, suf van de pijnstillers en het bekeken worden door al die verpleegsters, voelde zich al een stuk beter.
De hoofdarts bevestigde wat ik dacht dat het een pijnlijke verrekking was, als we pesé wilden mochten we verder onderzoeken op een hersenvliesontsteking, maar dat hoefde voor ons niet. We kregen een lading pijnstillers meer voor op de terugreis, we moesten veel papieren ondertekenen, maar niets betalen (nog steeds niet). Zoon had nog lang veel pijn ook thuis nog, maar was toch opgelucht. Buiten keken we over een prachtig verlichte stad. Nu moesten we alleen onze koffers nog inpakken:-( dus was het zeer laat toen we gingen slapen en heel vroeg weer op.
%%%FOTO1%%%
toen manlief even snel boodschappen haalde, maakte hij voor mij een foto van de mormonen tempel.
|
