Hij lijnt, hij sport fanatiek om overbodige zwembandjes kwijt te geraken, maar dat dat zo een adonis effect zou hebben was te mooi om waar te zijn. De bos krullen die onder het laken uitpiepten bleken van zoon 2 te zijn. Geplaagd door zijn puberjaren kon hij de slaap niet vatten en zocht warmte in ons bed. Helaas ben ik s nachts niet vriendelijk, vooral niet als ik uit een diepe droom gewekt word en zoon was dan ook weer rap verdwenen. Manlief kon blijkbaar de slaap ook niet vatten (mid-life?) en speelde beneden voor spook. De twee vonden elkaar en na een nachtelijke babbel van mannen onder elkaar keerde de rust weer.
Nog een weekje en het schooljaar zit er alweer op. De examens zijn voorbij, met gemengde gevoelens over de resultaten. Voorlopig geen stress en lekker uitrusten .
Vorige nacht slecht geslapen wegens het uithuizig blijven van Belle, mijn éénjarig kattinnetje. Normaal slaapt zij binnen, maar ze was niet binnen te krijgen: noch met vleeslokkertjes, noch met lieve woordjes. Om middernacht de strijd opgegeven, maar zoals gezegd slecht geslapen omdat ik terugdacht aan onze vorige kattin die s' nachts overreden werd. En dan stel ik me uiteraard de vraag: hoe zal ik later ooit één oog dicht kunnen doen als dochterlief uitgaat op zaterdagavond? Marijke
Als vuurteken heeft mijn partner een bijzondere relatie met vuur. Dat bleek gisteren nog. Toen hij bijzonder attent voor mij en dochter "asperges op zijn vlaams" wou klaarmaken. Even een pan met boter op het vuur. Daarna mij een aperitief aanbieden op het buitenterras en rustig meedoen. Tot hij iets rook... De boter was in brand gevlogen. En hij vond er niets beter op dan te willen doven met water. Gevolg: een grote steekvlam die gelukkig zonder verder gevolg wel doofde. Resultaat: een keuken vol rook, herbeginnen met de boter en nooit meer vergeten dat men een vuur niet alleen mag laten. Maar de conclusie van mijn partner was wel: ik heb toch een goede neus want ik rook het toch... Marijke Ps de juiste manier om een dergelijke brand te blussen is uiteraard heel voorzichtig het gepaste deksel over de pan te schuiven zodat de zuurstof toevoer wordt afgesneden
Opnieuw zijn er de examens voor de laatste keer dit schooljaar.
Stilte in huis. Ook stress voor onze kleine man. Geen piano spelen, niet luidop zingen, even geen dringende vragen stellen aan grote broers. Toch liep hij niet met zijn ziel onder de arm. Hij mocht overal mee op stap. We bezochten een snoezelruimte, waar hij twee uur lang lekker kon spelen en ontspannen op ondermeer een verwarmd waterbed, die groot genoeg was voor een heel gezin. Hij mocht mee naar de onthulling van enkele nieuwe beelden die ons dorp verfraaien. De beelden vond hij maar zozo, de receptie die volgde was des te leuker. Fietsen met papa en met mama buiten sjoelbakken in de kou. Gisterenavond mocht alleen hij mee naar het feest van oom die vijftig werd en bleef hij met papa bij opa slapen. Een ding weet hij nu wel zeker, hij gaat niet naar het middelbaar, altijd maar leren, niet meer kunnen spelen, dat is niets voor hem.
wie zei ook weer dat borstvoeding een gemak is ? Mag ik deze persoon persoonlijk een mep gaan verkopen ? Ik ben terug na een tijdje weggeweest. The usual stuff : onderbroken nachten, groeispurten, huilbuien zowel van baby als van mama...ach het hoort er allemaal bij. Maar dat borstvoeding een gemak is ? Breek me de bek niet open ! En wat als het kleine beestje een koemelkeiwitallergie heeft ? Mama op dieet ! Leuke nevenwerking is wel dat de kilo's er af vliegen. En er bij het kleine beestje bijkomen : 6.5 kg voor 8 weken, niet slecht hé... Maar ondanks de huilbuien en vreetfestijnen wilde ik dolgraag weer op de blog, zelfs lezen hoe het met jullie vergaat lukte me niet. En ook nu is het arme beestje aan het huilen dus ik maak het kort. Lezen zit er voorlopig niet meer in al was ik tot voor de bevalling bezig aan een hele toffe trilogie van Hobb over de Levende Schepen. Echt iets voor jou Marijke, gezien jij ook een fantasy-freak bent ! Ik ondervind dat de poezie de kop weer begint op te steken bij mij dus daar probeer ik binnenkort toch gehoor aan te geven. Want dat is een innerlijke stroom die er hoe dan ook eens uit moet. Ik hoop voor jullie allemaal dat alles goed gaat met jullie familie en vrienden en gezinnen...hopelijk tot binnekort ! Sabine
Hij word donderdag 12 juni vijftig, mijn broer en omdat dat toch een mijlpaal schijnt te zijn geeft hij een feest. Op nu vrijdag de dertiende. Zijn vrouw en dochters verstuurden de uitnodiging, buiten zijn medeweten om. Onze komst is al een cadeau, meer is er niet nodig, staat er ook op die uitnodiging. Maar dat vinden mijn zus en ik niet genoeg. We kwamen samen en besloten een sketchje te doen. Wij met ons twee vertellen en onze partners introduceren ons zingend. Zover zijn we al. Mijn zus, die enkele jaren jonger is, vroeg aan mij herinneringen van vroeger op te halen en zij schreef ze op. En ze bleef maar schrijven. Op mijn verbaasde reactie, dat ik zoveel toch niet te vertellen had over onze broer antwoordde ze; nee, maar jij ziet volgend jaar toch Sara! Enfin nu moet ik vanavond nog dringend onze notities in rijmvorm gieten. Repeteren is gezien onze afstand onmogelijk, dus duim voor me.
Dochterlief had dit weekend veel stress, maar wij als ouders deelden in de brokken. Vrijdagavond had ze namelijk zangexamen (als onderdeel van muziekonderwijs) en zaterdag morgen kwam dan nog eens de grote test voor dwarsfluit. Daarvoor moest nog duchtig geoefend worden, maar het viel niet mee om de dochter daarvan te overtuigen. Uiteindelijk heeft papa zich er mee bemoeid en toen ging het wel. Weliswaar nog steeds met frisse tegenzin, maar toch. Het examen is voorbij, morgen en woensdagmiddag krijgen we de punten. Het wordt afwachten. Marijke
Hallo, Onze cultuuragenda is sinds eind mei afgelopen. Volgende week stelt Kortrijk zijn nieuw cultuurseizoen voor. Natuurlijk zullen wij van de partij zijn, benieuwd wat het nieuwe jaar zal brengen, uren lang in het nieuwe boek bladeren om zo de nieuwe agenda op te stellen die dan opnieuw loopt vanaf september. Zullen er toppers bij zijn dit keer zoals vorig seizoen Ozark Henry er eentje was. Ik kan het iedereen aanraden om een abonnement te nemen. Op die manier verplicht je jezelf en partner er met zijn tweetjes op uit te trekken, achteraf samen een pint te pakken en nog wat bij te praten wat er heerst in ons leven. Wij doen het dankzij vrienden van ons. We spreken nooit samen af wat we vooraf zullen doen, de helft van de voorstellingen doen zowel zij of wij zonder af te spreken. Natuurlijk gaan we dan samen en is het ook steeds super gezellig, het zijn onze hartsvrienden waar we alles aan kwijt kunnen, we lachen, praten en moeten ons uurwerk te vaak in het oog houden omdat het anders kletsen wordt tot een stuk in de nacht en geloff me tijdens de week kan dat s'morgens nogal pijnlijk zijn. De zomermaanden hebben we bijna nooit een thuiswacht en dat houden de kids dan ook strak in de gaten. Ze hebben graag een thuiswacht hoor maar die twee maandjes in het jaar, is een afspraak onderling geworden. Zo veel mogelijk samen doen. Heerlijk toch! Zo nu nog even genieten met een goed boek in mijn luie zetel. Tot dan!
De zomer wil zich maar niet laten zien. Zo af en toe hebben we dan enkele warme dagen die daarna steevast eindigen in regen of stortbuien. Het zalig buiten eten of tot s'avonds laat op je terras zitten is er voorlopig nog niet bij. Deze zomer vertrekken we voor twee weken naar het warme Rhodos. Ik hou van de Griekse cultuur en mentaliteit. Verlangend kijken we er naar uit. Twee weken niets doen, veel lezen en genieten. Met een huurwagen willen we het eiland verkennen(wat tevens niet zo groot is). Maar vooral het zonnetje zal deugd doen en zal ons weer veel energie geven om er weer een jaartje tegenaan te kunnen gaan. Ik hoop wel dat de zon hier ook van de partij zal zijn zodat de thuisblijvers ook heerlijk genieten. Violaine
Ze is terug van weggeweest. En we hoorden en zagen dat het goed was geweest. Op donderdag kregen we zelfs een briefje met daarin "het is mega". Bovendien sliep ze op een kamer met al haar vriendinnetjes. Eén keer was ze toch wat bang geweest: bij de rotsafdaling. Van een hoogte van maar liefst 20 meter werden ze naar beneden gelaten. Zelfs de grootste jongen van de klas (toch al gauw zo'n 1,55 m) had toen enkele traantjes gelaten. Maar toen mama zei "wat knap dat jij dat durft, mama zou niet afgedaald zijn" glunderde ze. Verder waren ze door een lage donkere grot gekropen, hadden ze een weg gezocht door het bos (weliswaar onder discrete maar wel aanwezige begeleiding) en lekker gegeten. Ze was al hees toen ze thuis vertrok, maar nog heser en snipverkouden toen ze doodvermoeid maar dolgelukkig thuiskwam. Marijke
Zo'n 3 dagen nadat hij is wakker geworden besloot mijn broer, hoe zwak hij ook was naar huis te gaan. Medicijnen moet hij niet nemen, zijn reserve is wel gedaald tot ver onder nul waardoor hij nog zeker 6 maanden out zal zijn. Maar toch wou hij thuis zijn. Eerst dachten we dat kan toch niet. Maar zijn kinderen waren bang van hem, hadden hem een maand lang niet gezien.Ze huilden toen ze hem zagen en wou van hem weg lopen. Zo nam hij zaterdag die drastische beslissing. Het gaat goed met hem. De kinderen durven hem weer al eens aanraken en dat is fijn. Zijn 20 kg die hij vermagerd is zal hij wl weer bij krijgen. Nergens is het beter dan thuis hè. Dus daarom Wim, groot gelijk. Geniet van je vrouw en kinderen. We zijn zo blij dat alles goed zal komen. Groetjes Violaine
Nee, dus. Niet veel later bij de volgende vergeten turnzak deze keer, belde ik meteen naar het hoofdkantoor. Yes! Hij was daar. Op mijn vrije vrijdagochtend bracht de gps me feilloos naar de voor mij onbekende stad. De turnzak was er ja, maar wel zonder zijn spiksplinternieuwe turnschoenen. Weer thuis ontlaadde ik mijn chagrijn meteen op mijn puberzoon die ziek thuis was. Met pinksteren op familiebezoek in Nederland. Zoonlief moet nog studeren en trekt zich daarvoor terug op neefs kamer. De volgende morgen ontdekt hij dat hij studieboeken van neef heeft meegenomen. Neef vond het niet zo erg, hij had immers een excuus om zijn lessen niet te leren. Afgelopen vrijdag schooluitstap naar Brugge en aansluitend zwemmen in een subtropisch zwemparadijs. Misschien raad je het al, ik hoefde thuis niet meer te wassen.
Het is een duur maandje voor zoon geworden,want hij moet delen in de kosten. Nu was zijn gsm- rekening ook nog eens ver boven hetgeen hij van ons krijgt, wat betekent dat hij bij moet leggen. Een meisje van school belt/smst hem continu. Nee, hij is niet opnieuw verliefd, zegt hij woedend, maar dit weekend is hij wel 2x op ziekenbezoek bij haar geweest en zei blijft steeds smsjes sturen met veel xxxxxx.
Vanmorgen vertrok de dochter met de klas op "avonturenklas" ergens in Namen. Op voorhand hadden we al een briefje gekregen met de activiteiten die op het programma staan: oriëntatieproef, kajak (of was het kano?), afdaling van een rots(je, hoop ik dan). Dochterlief zag het soms wel en soms niet zitten. Als ouder hebben we haar zo veel mogelijk gestimuleerd om mee te gaan. Ze stapte met een klein hartje op de bus. "Mama, je zwaait me toch uit hé?" Natuurlijk wel maar dat uitzwaaien bleef maar duren en toen kreeg mama het ook wel een beetje kwaad. De glimlach bleef wel rond mijn mond, maar stiekem, zonder dat de dochter het merkte, toch de krop in de keel weggeslikt. Vrijdagavond komt ze terug, boordevol verhalen en een heleboel ervaringen rijker. Ik kijk er al naar uit. Marijke
Niet alleen de kamer van puberzoon is een chaos. Binnen één maand speelt hij het klaar om van allesen nog wat te laten verdwijnen- voorgoed.
Zijn turnzak met labojas en andere spullen voor de praktijklessen vergeten op de bus.
Nu is er in Oudenaarde een eindhalte waar sommige bussen overnachten. Daar ging ik vlug mijn licht opsteken, misschien had ik geluk. Geen geluk bij het binnenstappen van het kantoor in ieder geval, het was net koffiepauze. In plaats van op een kop koffie werd ik getrakteerd op een uitvoerige uitleg over het vandalisme op de bus door de jeugd van tegenwoordig en kreeg ik een baan als kuisvrouw op de bussen aangeboden. Enfin een half uur later stond ik met rode oortjes maar zonder spullen weer buiten. Wel had de baas me een nummer van het hoofdkantoor in Hofstade gegeven, daar zou ik misschien meer succes hebben.
Vanmiddag lag hij daar. De langverwachte envelop van OFO met de uitslag van het examen dat ik voor mijn werk aflegde op 9 december 2007. Vijf maand en 10 dagen vol stress en enkele nachten met nachtmerries later, gearriveerd en door mijn man op de keukentafel gelegd in afwachting van mijn thuiskomst. En hoewel uitgekeken werd naar die envelop, toch aarzelen om hem te openen. Want je wilt wel lezen "U bent" (met als vervolg liefst geslaagd) maar het tegendeel wil je liever nooit lezen. En eenmaal er echt zwart op wit zou staan "u bent niet geslaagd" is er geen weg terug. Maar om te weten of er staat "u bent geslaagd" moet dat ding echt wel opengemaakt. Eerst nog proberen of het venstertje in de envelop geen geheimen prijsgaf, maar helaas. Toen toch maar opengemaakt en er stond "wij delen u graag mee dat u geslaagd bent". Yes !! Ik stond te trillen op mijn benen, eventjes een kleine schok ! Gelukkig kan ik mijn dochter dus in de ogen kijken en zeggen dat ook mama slaagde in haar examen en komt er later in het jaar een leuk financiëel extraatje. Mijn dag kan niet meer stuk Marijke
Wordt mijn titelwoord in België ook gebruikt? Nee, stap dan met mij mee puberzoonskamer binnen. Maar pas op, dat je niet uitglijdt over eindeloos velletjes papier, over schoolboeken en schoolmappen. Dat je niet struikelt over knuffels die als antistress middel van hun vaste plek gevlogen zijn. Dat je niet struikelt over ik weet niet wat ik aan moet kledingstukken, kabels, oortjes enz. enz. Hoeveel vakken hij op een dag moet studeren zie ik aan de stapel boeken die zijn bureaublad zienderogen te klein maken. IJdele hoop had ik aan het begin van het nieuwe schooljaar met de gedachte eenmaal in het T.S.O heeft hij meer tijd.
Éénmaal per week zet ik zijn gladgestreelde knuffels terug, verhuis ik de spullen van de vloer naar hogere regionen. Opruimen moet hijzelf. Éénmaal per week moet ik toch kunnen stofzuigen? Eigenlijk elke dag, want hij heeft huismijt - allergie en astma, maar daar heb ik dus echt geen zin in. Toch een schouderklopje voor puberzoon. Zijn bed is altijd opgemaakt, zijn vuile was ligt spontaan waar die behoort te liggen, zijn studieresultaten zijn uitstekend.
En het allerbelangrijkste; hij verwent me vaak spontaan met zelfgezette koffie. En al moet ik daarna steeds de keuken dweilen, samen drinken we een bakkie van die koffie gezellig naast elkaar op de sofa.
Ik lees regelmatig de schrijfsels op de blog, je kleine en grote zorgen delen, helpt inderdaad, alleen al door het te kunnen neerschrijven (typen) kan al voor een zekere opluchting zorgen. Zelf schrijf ik nu en dan in een soort dagboek of gewoon zomaar wat gedachten neerpennen een goede therapie maar niet geschikt voor publicatie. Ik wens jullie allen het allerbeste, blijf schrijven en weet dat ik met jullie meeleef. Vriendelijke groeten en tot later. Norva
