Hallo, Onze cultuuragenda is sinds eind mei afgelopen. Volgende week stelt Kortrijk zijn nieuw cultuurseizoen voor. Natuurlijk zullen wij van de partij zijn, benieuwd wat het nieuwe jaar zal brengen, uren lang in het nieuwe boek bladeren om zo de nieuwe agenda op te stellen die dan opnieuw loopt vanaf september. Zullen er toppers bij zijn dit keer zoals vorig seizoen Ozark Henry er eentje was. Ik kan het iedereen aanraden om een abonnement te nemen. Op die manier verplicht je jezelf en partner er met zijn tweetjes op uit te trekken, achteraf samen een pint te pakken en nog wat bij te praten wat er heerst in ons leven. Wij doen het dankzij vrienden van ons. We spreken nooit samen af wat we vooraf zullen doen, de helft van de voorstellingen doen zowel zij of wij zonder af te spreken. Natuurlijk gaan we dan samen en is het ook steeds super gezellig, het zijn onze hartsvrienden waar we alles aan kwijt kunnen, we lachen, praten en moeten ons uurwerk te vaak in het oog houden omdat het anders kletsen wordt tot een stuk in de nacht en geloff me tijdens de week kan dat s'morgens nogal pijnlijk zijn. De zomermaanden hebben we bijna nooit een thuiswacht en dat houden de kids dan ook strak in de gaten. Ze hebben graag een thuiswacht hoor maar die twee maandjes in het jaar, is een afspraak onderling geworden. Zo veel mogelijk samen doen. Heerlijk toch! Zo nu nog even genieten met een goed boek in mijn luie zetel. Tot dan!
De zomer wil zich maar niet laten zien. Zo af en toe hebben we dan enkele warme dagen die daarna steevast eindigen in regen of stortbuien. Het zalig buiten eten of tot s'avonds laat op je terras zitten is er voorlopig nog niet bij. Deze zomer vertrekken we voor twee weken naar het warme Rhodos. Ik hou van de Griekse cultuur en mentaliteit. Verlangend kijken we er naar uit. Twee weken niets doen, veel lezen en genieten. Met een huurwagen willen we het eiland verkennen(wat tevens niet zo groot is). Maar vooral het zonnetje zal deugd doen en zal ons weer veel energie geven om er weer een jaartje tegenaan te kunnen gaan. Ik hoop wel dat de zon hier ook van de partij zal zijn zodat de thuisblijvers ook heerlijk genieten. Violaine
Ze is terug van weggeweest. En we hoorden en zagen dat het goed was geweest. Op donderdag kregen we zelfs een briefje met daarin "het is mega". Bovendien sliep ze op een kamer met al haar vriendinnetjes. Eén keer was ze toch wat bang geweest: bij de rotsafdaling. Van een hoogte van maar liefst 20 meter werden ze naar beneden gelaten. Zelfs de grootste jongen van de klas (toch al gauw zo'n 1,55 m) had toen enkele traantjes gelaten. Maar toen mama zei "wat knap dat jij dat durft, mama zou niet afgedaald zijn" glunderde ze. Verder waren ze door een lage donkere grot gekropen, hadden ze een weg gezocht door het bos (weliswaar onder discrete maar wel aanwezige begeleiding) en lekker gegeten. Ze was al hees toen ze thuis vertrok, maar nog heser en snipverkouden toen ze doodvermoeid maar dolgelukkig thuiskwam. Marijke
Zo'n 3 dagen nadat hij is wakker geworden besloot mijn broer, hoe zwak hij ook was naar huis te gaan. Medicijnen moet hij niet nemen, zijn reserve is wel gedaald tot ver onder nul waardoor hij nog zeker 6 maanden out zal zijn. Maar toch wou hij thuis zijn. Eerst dachten we dat kan toch niet. Maar zijn kinderen waren bang van hem, hadden hem een maand lang niet gezien.Ze huilden toen ze hem zagen en wou van hem weg lopen. Zo nam hij zaterdag die drastische beslissing. Het gaat goed met hem. De kinderen durven hem weer al eens aanraken en dat is fijn. Zijn 20 kg die hij vermagerd is zal hij wl weer bij krijgen. Nergens is het beter dan thuis hè. Dus daarom Wim, groot gelijk. Geniet van je vrouw en kinderen. We zijn zo blij dat alles goed zal komen. Groetjes Violaine
Nee, dus. Niet veel later bij de volgende vergeten turnzak deze keer, belde ik meteen naar het hoofdkantoor. Yes! Hij was daar. Op mijn vrije vrijdagochtend bracht de gps me feilloos naar de voor mij onbekende stad. De turnzak was er ja, maar wel zonder zijn spiksplinternieuwe turnschoenen. Weer thuis ontlaadde ik mijn chagrijn meteen op mijn puberzoon die ziek thuis was. Met pinksteren op familiebezoek in Nederland. Zoonlief moet nog studeren en trekt zich daarvoor terug op neefs kamer. De volgende morgen ontdekt hij dat hij studieboeken van neef heeft meegenomen. Neef vond het niet zo erg, hij had immers een excuus om zijn lessen niet te leren. Afgelopen vrijdag schooluitstap naar Brugge en aansluitend zwemmen in een subtropisch zwemparadijs. Misschien raad je het al, ik hoefde thuis niet meer te wassen.
Het is een duur maandje voor zoon geworden,want hij moet delen in de kosten. Nu was zijn gsm- rekening ook nog eens ver boven hetgeen hij van ons krijgt, wat betekent dat hij bij moet leggen. Een meisje van school belt/smst hem continu. Nee, hij is niet opnieuw verliefd, zegt hij woedend, maar dit weekend is hij wel 2x op ziekenbezoek bij haar geweest en zei blijft steeds smsjes sturen met veel xxxxxx.
Vanmorgen vertrok de dochter met de klas op "avonturenklas" ergens in Namen. Op voorhand hadden we al een briefje gekregen met de activiteiten die op het programma staan: oriëntatieproef, kajak (of was het kano?), afdaling van een rots(je, hoop ik dan). Dochterlief zag het soms wel en soms niet zitten. Als ouder hebben we haar zo veel mogelijk gestimuleerd om mee te gaan. Ze stapte met een klein hartje op de bus. "Mama, je zwaait me toch uit hé?" Natuurlijk wel maar dat uitzwaaien bleef maar duren en toen kreeg mama het ook wel een beetje kwaad. De glimlach bleef wel rond mijn mond, maar stiekem, zonder dat de dochter het merkte, toch de krop in de keel weggeslikt. Vrijdagavond komt ze terug, boordevol verhalen en een heleboel ervaringen rijker. Ik kijk er al naar uit. Marijke
Niet alleen de kamer van puberzoon is een chaos. Binnen één maand speelt hij het klaar om van allesen nog wat te laten verdwijnen- voorgoed.
Zijn turnzak met labojas en andere spullen voor de praktijklessen vergeten op de bus.
Nu is er in Oudenaarde een eindhalte waar sommige bussen overnachten. Daar ging ik vlug mijn licht opsteken, misschien had ik geluk. Geen geluk bij het binnenstappen van het kantoor in ieder geval, het was net koffiepauze. In plaats van op een kop koffie werd ik getrakteerd op een uitvoerige uitleg over het vandalisme op de bus door de jeugd van tegenwoordig en kreeg ik een baan als kuisvrouw op de bussen aangeboden. Enfin een half uur later stond ik met rode oortjes maar zonder spullen weer buiten. Wel had de baas me een nummer van het hoofdkantoor in Hofstade gegeven, daar zou ik misschien meer succes hebben.
Vanmiddag lag hij daar. De langverwachte envelop van OFO met de uitslag van het examen dat ik voor mijn werk aflegde op 9 december 2007. Vijf maand en 10 dagen vol stress en enkele nachten met nachtmerries later, gearriveerd en door mijn man op de keukentafel gelegd in afwachting van mijn thuiskomst. En hoewel uitgekeken werd naar die envelop, toch aarzelen om hem te openen. Want je wilt wel lezen "U bent" (met als vervolg liefst geslaagd) maar het tegendeel wil je liever nooit lezen. En eenmaal er echt zwart op wit zou staan "u bent niet geslaagd" is er geen weg terug. Maar om te weten of er staat "u bent geslaagd" moet dat ding echt wel opengemaakt. Eerst nog proberen of het venstertje in de envelop geen geheimen prijsgaf, maar helaas. Toen toch maar opengemaakt en er stond "wij delen u graag mee dat u geslaagd bent". Yes !! Ik stond te trillen op mijn benen, eventjes een kleine schok ! Gelukkig kan ik mijn dochter dus in de ogen kijken en zeggen dat ook mama slaagde in haar examen en komt er later in het jaar een leuk financiëel extraatje. Mijn dag kan niet meer stuk Marijke
Wordt mijn titelwoord in België ook gebruikt? Nee, stap dan met mij mee puberzoonskamer binnen. Maar pas op, dat je niet uitglijdt over eindeloos velletjes papier, over schoolboeken en schoolmappen. Dat je niet struikelt over knuffels die als antistress middel van hun vaste plek gevlogen zijn. Dat je niet struikelt over ik weet niet wat ik aan moet kledingstukken, kabels, oortjes enz. enz. Hoeveel vakken hij op een dag moet studeren zie ik aan de stapel boeken die zijn bureaublad zienderogen te klein maken. IJdele hoop had ik aan het begin van het nieuwe schooljaar met de gedachte eenmaal in het T.S.O heeft hij meer tijd.
Éénmaal per week zet ik zijn gladgestreelde knuffels terug, verhuis ik de spullen van de vloer naar hogere regionen. Opruimen moet hijzelf. Éénmaal per week moet ik toch kunnen stofzuigen? Eigenlijk elke dag, want hij heeft huismijt - allergie en astma, maar daar heb ik dus echt geen zin in. Toch een schouderklopje voor puberzoon. Zijn bed is altijd opgemaakt, zijn vuile was ligt spontaan waar die behoort te liggen, zijn studieresultaten zijn uitstekend.
En het allerbelangrijkste; hij verwent me vaak spontaan met zelfgezette koffie. En al moet ik daarna steeds de keuken dweilen, samen drinken we een bakkie van die koffie gezellig naast elkaar op de sofa.
Ik lees regelmatig de schrijfsels op de blog, je kleine en grote zorgen delen, helpt inderdaad, alleen al door het te kunnen neerschrijven (typen) kan al voor een zekere opluchting zorgen. Zelf schrijf ik nu en dan in een soort dagboek of gewoon zomaar wat gedachten neerpennen een goede therapie maar niet geschikt voor publicatie. Ik wens jullie allen het allerbeste, blijf schrijven en weet dat ik met jullie meeleef. Vriendelijke groeten en tot later. Norva
De eerste en de plechtige communie is goed verlopen. Het feestje afgelopen zaterdag is goed verlopen, aangenaam en sereen. Er was leute en plezier maar in onze gedachten was hij erbij, Wim onze broer. Vorige week maandag kreeg hij een tweede bloeding aan de darmen, ik dacht dat het voorbij was. Opnieuw wed hij geopereerd. Dagenlang was hij kritiek en zweefde hij tussen leven en dood.Toch ging het elke dag een beetje beter maar nog steeds lag hij aan de machine.De angst en de onmacht die je voelt op zo'n moment is niet te beschrijven.Sinds vandaag ademt hij alleen, al is dat nog zeer moeilijk voor hem en misschien moet hij weer even aan de machine. Hij opent zijn ogen, volgt je blik, is boos omdat hij vastgebonden is maar geeft ook al een knipoogje. Hij is op de goede weg en we hebben hem terug.Een lange weg zal het zeker nog zijn maar hij komt er wel mijn broer, ik ben fier op hem. Bedankt Marijke om je bezorgdheid, dat doet echt wel deugd. Dingen delen op de blog bevrijden je even van zorgen en angst. Dank aan allen die het willen lezen en de steun die je daarbij voelt. Violaine
Zondag was er een communiefeest bij mijn broer thuis. Aperitief op het terras maar de maaltijd wel geserveerd binnen in huis. Gelukkig konden we tussen de gangen door wel naar buiten een fris windje opvangen. Feest was geslaagd, mijn schoonzus had haar best gedaan. En als kers op de taart was er de traditionele "tomatensoep met balletjes" gemaakt door oma en dat betekent heel heel heel veel balletjes. Communie doet aan vormsel denken en dus aan Violaine en haar broer. Hoe gaat het er nu mee? Ik duim dat er beterschap is. En jawel, feesten doen toch ook aan geboorte en baby's denken. Hoe gaat het met jouw gezinnetje Sabine ? Marijke
Mijn "mission impossible" is geslaagd : eindelijk de vakantie voor mijn dochter kunnen regelen. Ze neemt deel aan een aantal kampen voor 8-12 jarigen en een aantal kampen voor 10-14 jarigen. Bij deze laatste een kamp "paparrazi", voor "journalisten in de dop", althans zo omschrijft de brochure het. Leuk dat ze de schrijfdrang blijkbaar ook heeft. Verder blijft ze ook nog een weekje bij mama thuis en gaat ze nog wel eens logeren bij haar mamie. Iedereen alweer gelukkig, zeker nu het mooie weer blijft aanhouden. Marijke
Het mooie weer geeft ons hopelijk een voorsmaak van twee lange mooie vakantiemaanden. Alleen doet mij dat er aan denken dat het de hoogste tijd is om de vakantie van de dochter te plannen. Negen weken vullen, het is niet makkelijk als je met twee gaat werken. Bovendien is dochterlief zelf er geen voorstander van om op internaat te gaan, welke formule dan ook. Rest dus de mogelijkheid van organisaties als Free-time of Ideekids (in het Gentse dan). Ondanks het grote aanbod is de keuze hier ook niet makkelijk. Een groot deel van de externaatkampen volgde ze vroeger al en nu dreigt ze een beetje tussen wal en sloot te belanden. Als 9,5-jarige (ze wordt 10 in december) moet ze soms kiezen tussen kampen voor 6-9 jarigen of kampen voor 10-12 jarigen. Aan de ene kant is de oudste van de groep zijn wel leuk (beetje moederen over de anderen) , aan de andere kant zijn kampen voor ouderen dan vaak leerzamer (en misschien wordt er dan over haar wat gemoederd door een ouder meisje). Een groot luxeprobleem voor dochter en ouders dus. We zullen ons er vanavond of morgenmiddag nog eens over buigen... op ons terras, in de zon. Rest de vraag: hoe lossen anderen dit probleem op? Marijke
Een stille vrijdagnamidag. Iederen is de deur uit. Ik alleen aan mijn pc, de ramen lekker open, het zonnetje in huis. Mijn gedachten dwalen af. Naar Wim mijn broer, al een week ligt hij nu al in een diepe slaap. Na een moeizame operatie en een zware inwendige bloeding houden ze hem liever in slaap. We zijn met z'n zeven. Allen zijn we van de kaart, maar toch moeten we door. Morgen het vormsel, ieder heeft zijn leven. Tis moeilijk om hem daar zo te zien liggen, daar in dat kille ziekenhuis aan draadjes en machines. Hij zal er wel door komen, dat moet gewoon. Hij is nog geen 39, heeft een vrouw en 3 kleine kinderen. Ik heb hoop. En nu de zon er is kom ik dan weer tot rust, ik weet dat ook hij van de zon houdt en dat we hier binnenkort wel weer samen aan de barbeque zullen zitten. Laat de zon maar schijnen! Wim zal ook wel weer stralen, eens hij zijn ogen zal open doen zullen zijn ogen blinken van geluk. Geluk om hier nog te mogen zijn. Laat het ons hopen, want ik kan nu nog niet zonder hem. Violaine
Dit weekend genoten van het goede weer, eigenlijk reeds vanaf vrijdag. Toen had ik afspraak met een paar collega's in Leuven om de pensionering van een van ons te vieren. Voor de gelegenheid rondgewandeld in Leuven met de organisatie "Vizit" en tegelijkertijd hier en daar gesnoept van typische lekkernijen. Alhoewel een Gentse als ik het niet kon laten op te merken dat "onze" Tierentyn mosterd toch beter is dan de Leuvense variant. Al met al was het een leuke middag. Vandaag echter kwam de ontnuchtering toen rond 9.00 uur vanmorgen een andere wagen onzacht in aanraking kwam met de mijne. Gelukkig niet echt ernstig, enkel blikschade maar toch...Genoeg voor enkele uren de "blues"... Laat de dinsdag maar vlug komen. Marijke
En de fietstocht was super! Geen zadelpijn, door een elegante fietsbroek in plaats van een kussen. Schitterende route, goede organisatie en natuurlijk prachtig weer. Rond 10.00u waren we vertrokken en om 16.30u weer terug. Onderweg 2 pauzes, waar we bevoorraad werden en onze benen konden strekken. Kleine man was erg dapper en had alleen af en toe een duwtje in de rug nodig van papa voor een steile helling. Natuurlijk had ik van alles mee, drinken, broodjes, snoepjes zelfs regenjassen voor het geval dat, maar geen zonnecrème. Pijnlijk, wel valt het nu niet op als ik bloos. :
Vanaf woensdag hebben kleine man en ik getraind. Alhoewel ik uit een echte fietsnatie kom, was het een jaar geleden dat hij nog eens van stal kwam. Mijntweewieler, nog blinkend van het nieuw zijn. Waar is toch de tijd gebleven dat ik elke school/werkdag een ruime 20 km fietste, door weer en wind? Dat we met de oudste twee aan fietspooling deden op school? Twee dagen per week trok toen een lint van 8 kinderen en 2 mamas naar school, ons jongste zat toen nog achterop aan te moedigen. Gele hesjes en helmen kregen we als aanmoediging van de provincie. We trainen voor morgen. Kleine man en ik doen voor het eerst met de andere gezinsleden mee met de Davitamon classic. www.davitamonclassic.be) . we gaan voor 50 km. Of ik het zie zitten? Het grootste probleem is mijn zadel Mijn zitknobbels doen, in welke stand het zadel ook wordt gezet, zeer. Als jullie mij morgen aanmoedigen, ik ben degene die met een kussen op het zadel voorbij kom zuchten.
:
