Zoals reeds vroeger gemeld, diende mijn GPS toestel nog bijgewerkt te worden via de computer. Gisteren is dat gelukt. Niet door mij maar wel door de gezamenlijke inspanning van mijn man en dochter. Na een half uur proberen en zoeken waarom de verbinding niet tot stand kwam, kon dochterlief uiteindelijk het probleem oplossen. Ik had nl. de gps verkeerd aangesloten. Althans de volgende drie maanden heb ik volledig bijgewerkte kaarten.
Het is terug wat wennen aan het eventjes minder mooie weer. Daarnet dacht ik zelfs een paraplu nodig te hebben. Gelukkig hield de bui op voor ik uit mijn wagen moest stappen. Vanmiddag ga ik naar de kapper. Hopelijk regent mijn kapsel niet weg als ik buitenstap.
Ook wij trokken richting Oostende om naar deze musical te gaan kijken. De meningen binnen ons gezin zijn verdeeld. Dochterlief en man waren heel enthousiast. Ik vond het "goed, zonder meer", geen Waw-gevoel voor mij achteraf. Let op: ik bewonderde de goede dansprestaties en acrobatische toeren en ook enkele afzonderlijke acts zoals de theaterkat en de stationscat. Ook het hoofdlied was goed gezongen. Toch vond ik dat er wat meer lijn in het verhaal mocht zitten en wat minder poezen op het podium. Voor mij is het meer een knap ballet dan een musical.
Een paar maanden geleden stopte ik met paardrijden wegens teveel geschrokken. Ik beloofde mijn dochter echter nog minstens één les te volgen. Enkele dagen geleden was het zo ver. Ik volgde een loungeles. Met heel veel schrik, maar ik bleef wel een half uur lang zitten. Momenteel weet ik nog niet of ik opnieuw les wil beginnen volgen. We zien wel. Voorlopig zijn mijn spieren aan rust toe.
We zijn nu al weer een ruime week terug van vakantie en nog beetje aan het nagenieten van een mooi tijd. Een kers op de taart was de post die we gisteren ontvingen. Een brief van opa, niet geschreven maar getypt op de pc en vol schrijffouten waarvoor hij zich op het einde verontschuldigde. Maar wat kunnen ons die fouten schelen, dat hij op deze manier ons bedankt, de mooie woorden die hij schreef maar vooral dat hij erbij was koesteren we als iets heel kostbaars. Er was geen moment van ergernis tussen de generaties, zonder moeite pasten we ons aan elkaar aan en dat vinden we meest van al een compliment aan opa die met zijn 81 jaar en strammere benen onze voetsporen volgde in de drukte van de grote steden waar ze zijn taal niet spraken.
Man en dochter zijn eens met hun tweetjes weg. Dus heb ik het huis voor mij en de poezen alleen. En kan ik dus kijken wat ik wil. Althans als het mij lukt om de gehuurde DVD op te starten. Want techniek en ik, het is immers nog altijd geen gelukkig koppel.
Dat associeer ik meer met de winter. Maar vrienden van ons inviteerden een ganse bende om dit te komen eten. Gelukkig konden we de lekkernij buiten eten, want het was een bijzonder zachte zomeravond. En het smaakte want daarvoor fietsten we eerst nog 26 km. Heel moe tuimelde ik mijn bed in, op een later uur dan mij lief is.
Wij zijn wel lief maar ouderwets een beetje raar soms, alles is poepsimpel en vul het puberlijstje van ons jongste maar aan. Ons derde en laatste, ik geniet er toch maar van zolang het binnen de grenzen blijft. Ook al zegt hij dat alles poepsimpel is en haalt hij laatdunkend zijn schouders op als ik hem vraag of iets gaat lukken, we weten dat dat niet zo is. Een beetje wereldvreemd is jongste en zijn leerproces is geen vanzelfsprekend proces. Elke grote vakantie is het moment om hem nieuwe dingen aan te leren, omdat hij dan ontstresst is en open staat voor nieuwigheden. Gisteren gaf ik hem de opdracht met de fiets naar de dorpswinkel te gaan om flessen water te halen. Het fietsen hadden we al een paar keer geoefend. Het zou zeker lukken volgens zoon. En het is hem gelukt ook al was het verder dan hij dacht. In plaats van zomerkampen te doen wat niets voor hem is ga ik hem nog meer van zulke opdrachten geven, mondjesmaat groeien op zijn tempo maar hij komt er zeker. En ik laat hem genieten van zijn welverdiende vakantie ook al weet ik waar hij tegen mijn goesting de meeste tijd doorbrengt, hij geniet en dat is het mooiste.
Ik heb hem weer. En ik ben heel blij dat ik niet de meest vergeetachtige was, toen ik mijn man namelijk opbiechtte dat ik mijn radio/gps niet meer vond bleek dat hij hem weggelegd had en niet meer wist waar Hij was wel degene die hem terugvond.
Gisterenavond kreeg jongste zijn ballondoop. Prachtig weer, iets te weinig wind waardoor hij niet zover en hoog raakte maar prachtig en wij volgden natuurlijk. Omdat het mooi weer bleef pikten we achteraf met het hele gezelschap nog een gezellig terrasje mee.
Deze film zag ik als tiener in een parachiezaal en is mij steeds bijgebleven. Zelfs het boek heb ik gelezen. Mijn man kende de film echter niet. Toen ik dus de kans kreeg de film te kopen ergens op een markt aarzelde ik niet. Onlangs keken we naar de DVD. Zonder dochter weliswaar want die had op school een stuk gezien en vond dat het veel te traag ging allemaal. Dat is uiteraard waar maar dat trage ritme heeft ook zijn charme en stoorde mij helemaal niet. Ik vond het opnieuw de moeite. Niet alleen omwille van de mooie blauwe ogen van Charles Heston, maar ook omwille van de kijk in het leven van mensen kort na de geboorte van Christus. Ik leefde opnieuw mee met de veldslag en uiteraard met de beroemde wagenrenner scène. Bovendien vond ik de hoofdrolspelers goed acteren en zeer geloofwaardig overkomen. Kortom: een leuke avond gehad vol jeugdsentiment.
radio/gps van mijn auto die ik voor mijn vakantie eruit heb gehaald om niet gestolen te worden. Maar waar heb ik het in vredesnaam neergelegd! De meest logische plaatsen heb ik al vruchteloos onderzocht. Gelukkig moet ik voorlopig niet naar een onbekend adres maar ik mis het radiogezelschap.
Vorige week namen we deel aan een gegidste rondleiding in de geheel vernieuwde lokalen van de Feestzaal Vooruit. We kregen een kijk in alle grote zalen en een artiestenloge, gingen naar de kelders en klommen tot op de hoogste verdieping. Alles werd uitgelegd door een zeer welbespraakte gids op blote voeten. De durvers onder ons konden op het einde van de rondleiding via een zeer steile wenteltrap naar een van de daktorens klimmen. Dochterlief deed dat. Zelf heb ik mij er niet aan gewaagd. Hoogtevrees speelt mij teveel parten. De hele rondleiding duurde zo'n anderhalf uur en werd afgesloten op het vernieuwde dakterras. Voor de volwassen een "Triomfbier", voor dochterlief plat water en een schoteltje kaas/olijven. Ik vond het de moeite en leerde veel bij over de socialistische geschiedenis en de geschiedenis van dit gebouw.
we zaten aan de tafel, mijn kleinste zoon en ik. Hij had zijn mond vol boterham. We keken samen naar de blauwe avondlucht. Achter ons, op de radio, speelde een zacht jazz deuntje. Er ontsnapte heel zacht een zucht uit mijn kleine zoon. Hij volgde een vliegtuig, hoger dan wat hij zich kon voorstellen. Hij keek mij aan, glimlachte en legde zijn hoofdje op mijn schouder. Kon ik dit maar fotograferen in mijn geheugen.
Dat is onze Gaban. Vlees halen uit het bord van een nietsvermoedende baas, dat is pas dikke pret voor hem. Dat gebeurde gisteren. Baasje was op zoek naar wijn voor het bezoek. Vlees en groenten waren al op zijn bord geschept. De verleiding was te groot voor onze kater en de rest van de tafelgenoten zat te ver van het bewuste bord om in te kunnen grijpen. Eénmaal raden wie gelukkig was en wie niet.
Over zes seizoenen. Die ik aflevering per aflevering bekeek op DVD. Sommige episodes alleen, sommige met dochterlief gezellig naast mij. Vooral het laatste seizoen werd door haar opnieuw meegekeken. En nu weet ik het dus ook. Wie Gossip Girl is. En nee, ik verklap het niet. Want misschien loopt er hier toch nog iemand rond die het nog niet weet.
Sommige mensen hebben het, sommigen niet. Ik hoor tot de tweede categorie. Toen ik tijdens de pauze van de film naar het toilet wou gaan, koos ik de verkeerde uitgang. Even was er paniek. Ik dacht immers dat ik opgesloten zat tussen twee deuren die niet meer open te krijgen waren. Gelukkig zag ik, net voor het compleet flippen, een verlichte "uitgang" pijl. Ik kwam uit beneden in het complex, dus niet op de juist verdieping. Gelukkig was daar wel het intussen hoognodige toilet. De mevrouw daar kende blijkbaar het probleem van de verkeerde uitgang. Toen ik buitenkwam gaf ze onmiddellijk raad: ga langs daar naar boven en zeg dat je gemist bent van uitgang. De controleur aan de ingang liet me zonder problemen door. Net op tijd voor het vervolg plofte ik in de zetel naast mijn dochter.
Gisteravond had mijn man de tafel voor het avondeten gedekt op ons achterterras. Helaas voor hem vielen de eerste regendruppels op het moment dat we begonnen te eten. Koppig als we zijn bleven we zitten. De vlug opengeklapte parasol bleek net groot genoeg om onder te schuilen. Vrolijk zongen we"we're eating in the rain".
Als de mussen van het dak vallen van de hitte, gaan dochterlief en ik naar de bioscoop. Dit maal kozen we voor "Verschrikkelijke ikke 2". In tegenstelling tot veel vervolgfilms, is er op deze formule nog weinig sleet gekomen. Het hoofdpersonage is nog steeds een mix van lief en hard en zijn "partner in crime" is grappig charmant. We lachten onder meer met een dwaze kip. Kortom: best een geslaagde film.
Tijdens de Gentse Feesten pikken we graag een theatervoorstelling mee. Dit maal kozen we voor een politiekomedie geschreven door Romain De Coninck en vertolkt door De Melomanen. Het was bloedheet in de zaal, vooral omdat we op de voorlaatste rij zaten, bijna tegen het plafond aan. In het begin moest ik wel een beetje wennen aan het Gents, nadien kon ik het vlotter volgen. De hoofdrolspeler was goed in zijn rol en de hulpagent één van de meest komische actrices. Tijdens de pauze gisten we naar de afloop (wie is de dader?) en mijn dochter gokte goed, op basis van één detail in de eerste akte. Al met al vond ik het wel de moeite waard.
Hij was wel degene die hem terugvond.
