Over zes seizoenen. Die ik aflevering per aflevering bekeek op DVD. Sommige episodes alleen, sommige met dochterlief gezellig naast mij. Vooral het laatste seizoen werd door haar opnieuw meegekeken. En nu weet ik het dus ook. Wie Gossip Girl is. En nee, ik verklap het niet. Want misschien loopt er hier toch nog iemand rond die het nog niet weet.
Sommige mensen hebben het, sommigen niet. Ik hoor tot de tweede categorie. Toen ik tijdens de pauze van de film naar het toilet wou gaan, koos ik de verkeerde uitgang. Even was er paniek. Ik dacht immers dat ik opgesloten zat tussen twee deuren die niet meer open te krijgen waren. Gelukkig zag ik, net voor het compleet flippen, een verlichte "uitgang" pijl. Ik kwam uit beneden in het complex, dus niet op de juist verdieping. Gelukkig was daar wel het intussen hoognodige toilet. De mevrouw daar kende blijkbaar het probleem van de verkeerde uitgang. Toen ik buitenkwam gaf ze onmiddellijk raad: ga langs daar naar boven en zeg dat je gemist bent van uitgang. De controleur aan de ingang liet me zonder problemen door. Net op tijd voor het vervolg plofte ik in de zetel naast mijn dochter.
Gisteravond had mijn man de tafel voor het avondeten gedekt op ons achterterras. Helaas voor hem vielen de eerste regendruppels op het moment dat we begonnen te eten. Koppig als we zijn bleven we zitten. De vlug opengeklapte parasol bleek net groot genoeg om onder te schuilen. Vrolijk zongen we"we're eating in the rain".
Als de mussen van het dak vallen van de hitte, gaan dochterlief en ik naar de bioscoop. Dit maal kozen we voor "Verschrikkelijke ikke 2". In tegenstelling tot veel vervolgfilms, is er op deze formule nog weinig sleet gekomen. Het hoofdpersonage is nog steeds een mix van lief en hard en zijn "partner in crime" is grappig charmant. We lachten onder meer met een dwaze kip. Kortom: best een geslaagde film.
Tijdens de Gentse Feesten pikken we graag een theatervoorstelling mee. Dit maal kozen we voor een politiekomedie geschreven door Romain De Coninck en vertolkt door De Melomanen. Het was bloedheet in de zaal, vooral omdat we op de voorlaatste rij zaten, bijna tegen het plafond aan. In het begin moest ik wel een beetje wennen aan het Gents, nadien kon ik het vlotter volgen. De hoofdrolspeler was goed in zijn rol en de hulpagent één van de meest komische actrices. Tijdens de pauze gisten we naar de afloop (wie is de dader?) en mijn dochter gokte goed, op basis van één detail in de eerste akte. Al met al vond ik het wel de moeite waard.
Toen ik nog een tiener was, reed mijn moeder ons af en toe naar zee. De heenweg leek eindeloos, maar gelukkig las ik ook toen al heel graag. Aan het strand zelf werden 's middags "boules de berlin" gekocht en knarsetandend verorberd. Vandaag reed ik zelf naar zee met mijn dochter. Omdat we vroeg genoeg vertrokken was er geen file. We kochten veel "boekskes" met nieuws over de troonwissel om te lezen op het strand. Dochterlief is niet gek op de fameuze "boules" dus aten we gewoon een broodje. Wegens "verbrandgevaar" kwamen we redelijk vroeg terug naar huis. Maar ik geef toe: ik genoot mateloos van deze dag;
Het was een klus die ik bewaarde voor later. Als het weer wat minder mooi zou zijn. Maar de filter besliste anders. De motor ervan ging stuk dus moest ik de klus sneller klaren dan gepland. En het was best heel veel werk. Nieuwe filter kopen, aquarium leegmaken en alle decoratie en grind spoelen, spoelen en nog eens spoelen. Nadien nieuwe filter en filtermateriaal installeren. En uiteraard de vissen met een netje uithalen en een tijdelijk logies aanbieden. De "ruitenkuisers" zijn hierbij de moeilijkste klanten. Mijn man heeft de meeste vissen teruggeplaatst. Het resultaat mag er zijn: de vissen hebben terug glashelder water en een goed werkende filter. En wij hebben een prachtig schouwspel.
Ik weet het, de titel is redelijk gratuit de laatste dagen. Maar man, wat ben ik aan het genieten !! Het kan echt niet warm genoeg zijn voor mij. Alsof de afgelopen vrieskou en de daaropvolgende nooit ophoudende regen het diepste binnenste van mijn botten heeft bevroren. Langzaamaan, heel traag en millimeter voor millimeter geraken ze langzaam ontdooit. Ik kan urenlang buiten blijven, weliswaar in de schaduw want de buitenkant van mij warmt snel genoeg op. Maar dan wentel ik mezelf rond in deze gigantische microgolf tot mijn kern is opgewarmd. Er is altijd wel een klusje buiten en als er echt geen meer is, dan vind ik wel één uit....zelfs nu zit ik buiten, met naast me op de stoel één van onze trouwe viervoetertjes. Even verder hoor ik jongeren zich amuseren , het is avond en de verkoeling zorgt voor hernieuwde activiteit. Rondom mij passeren onze andere viervoeters, nu eens hier, dan weer daar, doorheen mijn gezichtsveld. De zandbak van de jongste ligt open en blijft open. Het speelgoed gaat versteent de nacht in. Zonder probleem, het zal toch niet regenen. JOEPIE !
Vanavond krijgen we vrienden op bezoek. Dat betekent: gezellig tafelen op ons keukenterras en poezen die likkebaardend naast ons komen zitten in de hoop dat er wat tafelresten hun kant uit komen. En bij deze zalige temperatuur wordt het uiteraard een barbecue.
Gisteren waren we even aan zee. Zo tussen 19 en 20 uur. Er stond een sterke bries en de temperatuur was bijna 6 graden lager dan bij ons in het binnenland. Erg fris dus. En mijn kapsel was nadien niet meer om aan te zien. We gingen toch nog een ijsje eten. En de obers hebben niets gezegd. Meer gewoon dan een verwaaid kapsel?
Dit mooie weer vond mijn man geschikt om naar het containerpark te gaan. Er stond heel wat te wachten. Van plastiek, karton, licht metaal, batterijen tot dingen die thuishoren in de "pres". Met hard labeur is het ons gelukt. En nu staat onze oprit er weer keurig bij. Tot de volgende verbouwingswerken.
Vanmorgen dronk ik thee. Helaas voor mij brak het oor van de kop. Een grote golf thee vloog over tafel. Gelukkig had ik de kop een eind van mij vandaan kunnen houden toen ik het oor voelde breken. En was de kleine hoeveelheid thee die ik alsnog over mij kreeg warm en niet meer heet. En wat vraagt mijn man op zo'n moment? "Is het oor van de kop gebroken?"
Het is de titel van een boek en een film. Het boek las ik, net als de twee vervolgen: Vervloekt en Chaos. De boeken vond ik wel ok, vooral het eerste en derde deel. De film daarentegen viel tegen. De regisseur volgt het boek niet. De broeierige warmte, de griezelige kerkhofscènes, de spanning van de magie en de voodoo, de beschrijving van de krachten van de casters : ik vond er niets van terug in de film. Hopelijk komt dat meer aan bod in de volgende films. Intussen wacht ik wel met spanning op de vertaling van het laatste deel van de boeken.
Het is een van onze laatste aankopen deze zomer. Een echte hangmat. Geplaatst achteraan in de tuin onder de treurwilg. Zodat je in alle stilte zalig niets kan doen.
Nu dochterlief thuis is na 14 dagen taalkamp, wou ik haar wel eens een dagje voor mezelf. We trokken samen richting shoppingparadijs: Maasmechelen Village. Het was leuk zo met ons tweetjes. De buit viel al met al redelijk mee. Het aantal gevulde tasjes kon nog met één hand worden geteld. En wat ik zeker niet heb gemist nu ze er niet waren: de files.
gisteren naar jazzfestival geweest in Gent. Dubbel gescoord.Eindelijk weer eens terug in de stad van mijn studententijd, mijn lievelingsstad. en natuurlijk mooie muziek gehoord. wat moet het toch heerlijk zijn om zo goed te kunnen spelen. om op een podium mensen te kunnen beroeren, mee te zwepen om dan na een storm van emoties de rust opnieuw te laten neerdalen. Hoe doen ze dat ? Hoe doet een mens dat tout court ? Wat is er nodig om met een woord, een gebaar, een dans, een pennenstreek, een geluid, door te breken tot het hart van je medemens ? Herkenning ? Moet je zelf de weg vinden ? ik weet het niet. ik zou het nochtans graag eens meemaken. Niet het podium, daar blijf ik mijlenver vandaan. Maar om met woorden de weg te vinden, even mee te stappen en daarna stilletjes weer aan de kant gaan. dat moet fijn zijn.
Onlangs kocht ik een nieuwe GPS. Het toestel werd al uitgetest in de auto en werkt goed. Er is echter nog één ding dat ik moet doen. En waar ik eerlijk gezegd tegenop zie. Namelijk inloggen bij de website van de fabrikant en zorgen dat ik de "lifetime maps" kan inschakelen. Met de laatste belevenissen inzake e-reader in het hoofd, denk ik eerlijk gezegd dat ik de optie van de levenslange kaarten maar laat inschakelen door mijn man of dochter.
Tot onze grote vreugde. Na dertien dagen taalkamp. Een beetje magerder en wat bruiner. Vol verhalen over hoe het er was geweest. Met af en toe een woordje Frans ertussen. Want tenslotte heeft dochterlief dat bijna veertien dagen lang gesproken.
Gisteravond maakte ik nog, samen met enkele kennissen, een fietstocht. De route was mooi en rustig, de noordoosten wind veel minder aangenaam. Het etentje achteraf kon dus helaas niet buiten doorgaan, maar binnen smaakte het even goed.
Tussen de middag ging ik vlug naar de plaatselijke supermarkt om een brood te kopen. De man voor mij verliet de kassarij om nog een kleinigheid te halen. Toen hij terugkwam liet ik hem opnieuw inschuiven in de rij. Hij keek mij aan en grijnsde opgelucht :"Oef". Waarom "oef"? Waarop hij antwoordde 'Oh, ik dacht dat u boos zou zijn of mij zou slaan" "Zie ik er dan uit alsof ik mensen sla?" "Ja", antwoordde hij doodleuk. Nu hoop ik maar dat hij dat als grapje bedoelde.
