We zijn nu al weer een ruime week terug van vakantie en nog beetje aan het nagenieten van een mooi tijd. Een kers op de taart was de post die we gisteren ontvingen. Een brief van opa, niet geschreven maar getypt op de pc en vol schrijffouten waarvoor hij zich op het einde verontschuldigde. Maar wat kunnen ons die fouten schelen, dat hij op deze manier ons bedankt, de mooie woorden die hij schreef maar vooral dat hij erbij was koesteren we als iets heel kostbaars. Er was geen moment van ergernis tussen de generaties, zonder moeite pasten we ons aan elkaar aan en dat vinden we meest van al een compliment aan opa die met zijn 81 jaar en strammere benen onze voetsporen volgde in de drukte van de grote steden waar ze zijn taal niet spraken.
