Ik heb hem weer. En ik ben heel blij dat ik niet de meest vergeetachtige was, toen ik mijn man namelijk opbiechtte dat ik mijn radio/gps niet meer vond bleek dat hij hem weggelegd had en niet meer wist waar Hij was wel degene die hem terugvond.
Gisterenavond kreeg jongste zijn ballondoop. Prachtig weer, iets te weinig wind waardoor hij niet zover en hoog raakte maar prachtig en wij volgden natuurlijk. Omdat het mooi weer bleef pikten we achteraf met het hele gezelschap nog een gezellig terrasje mee.
Deze film zag ik als tiener in een parachiezaal en is mij steeds bijgebleven. Zelfs het boek heb ik gelezen. Mijn man kende de film echter niet. Toen ik dus de kans kreeg de film te kopen ergens op een markt aarzelde ik niet. Onlangs keken we naar de DVD. Zonder dochter weliswaar want die had op school een stuk gezien en vond dat het veel te traag ging allemaal. Dat is uiteraard waar maar dat trage ritme heeft ook zijn charme en stoorde mij helemaal niet. Ik vond het opnieuw de moeite. Niet alleen omwille van de mooie blauwe ogen van Charles Heston, maar ook omwille van de kijk in het leven van mensen kort na de geboorte van Christus. Ik leefde opnieuw mee met de veldslag en uiteraard met de beroemde wagenrenner scène. Bovendien vond ik de hoofdrolspelers goed acteren en zeer geloofwaardig overkomen. Kortom: een leuke avond gehad vol jeugdsentiment.
radio/gps van mijn auto die ik voor mijn vakantie eruit heb gehaald om niet gestolen te worden. Maar waar heb ik het in vredesnaam neergelegd! De meest logische plaatsen heb ik al vruchteloos onderzocht. Gelukkig moet ik voorlopig niet naar een onbekend adres maar ik mis het radiogezelschap.
Vorige week namen we deel aan een gegidste rondleiding in de geheel vernieuwde lokalen van de Feestzaal Vooruit. We kregen een kijk in alle grote zalen en een artiestenloge, gingen naar de kelders en klommen tot op de hoogste verdieping. Alles werd uitgelegd door een zeer welbespraakte gids op blote voeten. De durvers onder ons konden op het einde van de rondleiding via een zeer steile wenteltrap naar een van de daktorens klimmen. Dochterlief deed dat. Zelf heb ik mij er niet aan gewaagd. Hoogtevrees speelt mij teveel parten. De hele rondleiding duurde zo'n anderhalf uur en werd afgesloten op het vernieuwde dakterras. Voor de volwassen een "Triomfbier", voor dochterlief plat water en een schoteltje kaas/olijven. Ik vond het de moeite en leerde veel bij over de socialistische geschiedenis en de geschiedenis van dit gebouw.
we zaten aan de tafel, mijn kleinste zoon en ik. Hij had zijn mond vol boterham. We keken samen naar de blauwe avondlucht. Achter ons, op de radio, speelde een zacht jazz deuntje. Er ontsnapte heel zacht een zucht uit mijn kleine zoon. Hij volgde een vliegtuig, hoger dan wat hij zich kon voorstellen. Hij keek mij aan, glimlachte en legde zijn hoofdje op mijn schouder. Kon ik dit maar fotograferen in mijn geheugen.
Dat is onze Gaban. Vlees halen uit het bord van een nietsvermoedende baas, dat is pas dikke pret voor hem. Dat gebeurde gisteren. Baasje was op zoek naar wijn voor het bezoek. Vlees en groenten waren al op zijn bord geschept. De verleiding was te groot voor onze kater en de rest van de tafelgenoten zat te ver van het bewuste bord om in te kunnen grijpen. Eénmaal raden wie gelukkig was en wie niet.
Over zes seizoenen. Die ik aflevering per aflevering bekeek op DVD. Sommige episodes alleen, sommige met dochterlief gezellig naast mij. Vooral het laatste seizoen werd door haar opnieuw meegekeken. En nu weet ik het dus ook. Wie Gossip Girl is. En nee, ik verklap het niet. Want misschien loopt er hier toch nog iemand rond die het nog niet weet.
Sommige mensen hebben het, sommigen niet. Ik hoor tot de tweede categorie. Toen ik tijdens de pauze van de film naar het toilet wou gaan, koos ik de verkeerde uitgang. Even was er paniek. Ik dacht immers dat ik opgesloten zat tussen twee deuren die niet meer open te krijgen waren. Gelukkig zag ik, net voor het compleet flippen, een verlichte "uitgang" pijl. Ik kwam uit beneden in het complex, dus niet op de juist verdieping. Gelukkig was daar wel het intussen hoognodige toilet. De mevrouw daar kende blijkbaar het probleem van de verkeerde uitgang. Toen ik buitenkwam gaf ze onmiddellijk raad: ga langs daar naar boven en zeg dat je gemist bent van uitgang. De controleur aan de ingang liet me zonder problemen door. Net op tijd voor het vervolg plofte ik in de zetel naast mijn dochter.
Gisteravond had mijn man de tafel voor het avondeten gedekt op ons achterterras. Helaas voor hem vielen de eerste regendruppels op het moment dat we begonnen te eten. Koppig als we zijn bleven we zitten. De vlug opengeklapte parasol bleek net groot genoeg om onder te schuilen. Vrolijk zongen we"we're eating in the rain".
Als de mussen van het dak vallen van de hitte, gaan dochterlief en ik naar de bioscoop. Dit maal kozen we voor "Verschrikkelijke ikke 2". In tegenstelling tot veel vervolgfilms, is er op deze formule nog weinig sleet gekomen. Het hoofdpersonage is nog steeds een mix van lief en hard en zijn "partner in crime" is grappig charmant. We lachten onder meer met een dwaze kip. Kortom: best een geslaagde film.
Tijdens de Gentse Feesten pikken we graag een theatervoorstelling mee. Dit maal kozen we voor een politiekomedie geschreven door Romain De Coninck en vertolkt door De Melomanen. Het was bloedheet in de zaal, vooral omdat we op de voorlaatste rij zaten, bijna tegen het plafond aan. In het begin moest ik wel een beetje wennen aan het Gents, nadien kon ik het vlotter volgen. De hoofdrolspeler was goed in zijn rol en de hulpagent één van de meest komische actrices. Tijdens de pauze gisten we naar de afloop (wie is de dader?) en mijn dochter gokte goed, op basis van één detail in de eerste akte. Al met al vond ik het wel de moeite waard.
Toen ik nog een tiener was, reed mijn moeder ons af en toe naar zee. De heenweg leek eindeloos, maar gelukkig las ik ook toen al heel graag. Aan het strand zelf werden 's middags "boules de berlin" gekocht en knarsetandend verorberd. Vandaag reed ik zelf naar zee met mijn dochter. Omdat we vroeg genoeg vertrokken was er geen file. We kochten veel "boekskes" met nieuws over de troonwissel om te lezen op het strand. Dochterlief is niet gek op de fameuze "boules" dus aten we gewoon een broodje. Wegens "verbrandgevaar" kwamen we redelijk vroeg terug naar huis. Maar ik geef toe: ik genoot mateloos van deze dag;
Het was een klus die ik bewaarde voor later. Als het weer wat minder mooi zou zijn. Maar de filter besliste anders. De motor ervan ging stuk dus moest ik de klus sneller klaren dan gepland. En het was best heel veel werk. Nieuwe filter kopen, aquarium leegmaken en alle decoratie en grind spoelen, spoelen en nog eens spoelen. Nadien nieuwe filter en filtermateriaal installeren. En uiteraard de vissen met een netje uithalen en een tijdelijk logies aanbieden. De "ruitenkuisers" zijn hierbij de moeilijkste klanten. Mijn man heeft de meeste vissen teruggeplaatst. Het resultaat mag er zijn: de vissen hebben terug glashelder water en een goed werkende filter. En wij hebben een prachtig schouwspel.
Ik weet het, de titel is redelijk gratuit de laatste dagen. Maar man, wat ben ik aan het genieten !! Het kan echt niet warm genoeg zijn voor mij. Alsof de afgelopen vrieskou en de daaropvolgende nooit ophoudende regen het diepste binnenste van mijn botten heeft bevroren. Langzaamaan, heel traag en millimeter voor millimeter geraken ze langzaam ontdooit. Ik kan urenlang buiten blijven, weliswaar in de schaduw want de buitenkant van mij warmt snel genoeg op. Maar dan wentel ik mezelf rond in deze gigantische microgolf tot mijn kern is opgewarmd. Er is altijd wel een klusje buiten en als er echt geen meer is, dan vind ik wel één uit....zelfs nu zit ik buiten, met naast me op de stoel één van onze trouwe viervoetertjes. Even verder hoor ik jongeren zich amuseren , het is avond en de verkoeling zorgt voor hernieuwde activiteit. Rondom mij passeren onze andere viervoeters, nu eens hier, dan weer daar, doorheen mijn gezichtsveld. De zandbak van de jongste ligt open en blijft open. Het speelgoed gaat versteent de nacht in. Zonder probleem, het zal toch niet regenen. JOEPIE !
Vanavond krijgen we vrienden op bezoek. Dat betekent: gezellig tafelen op ons keukenterras en poezen die likkebaardend naast ons komen zitten in de hoop dat er wat tafelresten hun kant uit komen. En bij deze zalige temperatuur wordt het uiteraard een barbecue.
Gisteren waren we even aan zee. Zo tussen 19 en 20 uur. Er stond een sterke bries en de temperatuur was bijna 6 graden lager dan bij ons in het binnenland. Erg fris dus. En mijn kapsel was nadien niet meer om aan te zien. We gingen toch nog een ijsje eten. En de obers hebben niets gezegd. Meer gewoon dan een verwaaid kapsel?
Dit mooie weer vond mijn man geschikt om naar het containerpark te gaan. Er stond heel wat te wachten. Van plastiek, karton, licht metaal, batterijen tot dingen die thuishoren in de "pres". Met hard labeur is het ons gelukt. En nu staat onze oprit er weer keurig bij. Tot de volgende verbouwingswerken.
Vanmorgen dronk ik thee. Helaas voor mij brak het oor van de kop. Een grote golf thee vloog over tafel. Gelukkig had ik de kop een eind van mij vandaan kunnen houden toen ik het oor voelde breken. En was de kleine hoeveelheid thee die ik alsnog over mij kreeg warm en niet meer heet. En wat vraagt mijn man op zo'n moment? "Is het oor van de kop gebroken?"
Het is de titel van een boek en een film. Het boek las ik, net als de twee vervolgen: Vervloekt en Chaos. De boeken vond ik wel ok, vooral het eerste en derde deel. De film daarentegen viel tegen. De regisseur volgt het boek niet. De broeierige warmte, de griezelige kerkhofscènes, de spanning van de magie en de voodoo, de beschrijving van de krachten van de casters : ik vond er niets van terug in de film. Hopelijk komt dat meer aan bod in de volgende films. Intussen wacht ik wel met spanning op de vertaling van het laatste deel van de boeken.
Het is een van onze laatste aankopen deze zomer. Een echte hangmat. Geplaatst achteraan in de tuin onder de treurwilg. Zodat je in alle stilte zalig niets kan doen.
Hij was wel degene die hem terugvond.
