Ik voelde me deze voormiddag wat slapjes, maar met mijn kinderen was het nog een beetje minder. Ik heb verse kleren aangebracht, emmers uitgespoeld en teruggeplaatst op de strategisch beste plaats, extra knuffels uitgedeeld, dekens over zieke lijfjes getrokken, oogjes en neusjes afgeveegd, gezorgd voor de bevoorrading van water met en zonder druppeltjes. Ik hoorde het mooiste woord ter wereld een tiental keer teveel : "Mama ! Kom eens..." ; "Mama ! Breng je... ?"
Nu heeft de tv even mijn taak overgenomen. Alhoewel twee van de drie er al te oud voor zijn, passeerden de Teletubbies, Tweenies en consoorten hier al de revue en dat terwijl de jongste boven in zijn bedje droomde over snoepjes, oma's en koeken. De taken die ik voor vandaag voor mezelf gepland had, voerde ik deels uit (kuisen wegens vorige week te hectisch) en een deel stel ik noodgedwongen uit tot deze avond. Het zou wel eens een kort nachtje kunnen worden... Gelukkig is de berg strijk die soms Himalaya-allures aanneemt sedert eergisteren gereduceerd tot een duin type Hoge Blekker zodat die mijn aandacht even kan missen.
Als er kraamhulpen moesten zijn die tijd en zin hebben om het 60-jarige bestaan van de kraamhulp te komen vieren, dan ben ik beschikbaar. Ik heb koffie, koekjes, streekbier (voor als het een zware dag was), ijs, ...
|
