Nog even over puberen. We hebben er een in huis:cry::-D:
Vóór kerstmis keek ik nog op hem neer. Nu valt de schaduw van de donshaartjes die zijn bovenlip sieren over mij heen.
Zijn voeten hebben inmiddels, hoop ik toch, met maat 44 hun einddoel bereikt. Ze lachen hem wel een beetje uit op school, om die slagschepen met daarboven te korte broeken. Een maatje meer glijdt echter nog van zijn tengere lendenen naar beneden. Dat vind hij allemaal niet zo erg, maar die verkoper in die schoenwinkel :evil:. Op zoek naar broodnodige nieuwe sportschoenen had zoon het probleem dat zijn voeten wel lang maar niet breed genoeg waren. Dramatisch voorstel van de verkoper, probeer het eens met damesschoenen! Had hij die maar gewoon gepakt.
Kort geleden nog liepen we gezellig arm in arm te winkelen. Nu loopt hij voor of achter mij, bang om door een klasgenoot betrapt te worden.
Onze nieuwe deuren kraken nu al verschrikt in hun hengsels na een driftige stormbui.
Nee, is het eerste antwoord dat hij geeft. Mag ik op de computer, is zijn begroeting. Zijn voeten roffelen, liefst met schoenen, naar boven na een verhitte discussie. Tokio Hotel dreunt hun muziek ons huis in. Nu zingt zijn hese stem bij de tenoren en staat hij ook niet meer naast zijn ex.
Zijn eerste emotionele pijnervaring is bijna gesleten. Gelukkig zijn ze nog vrienden en maken ze het elkaar niet te moeilijk.
En knuffelen met pap en mam is weer in. Oké met papa begeleidt met de vraag voor computertijd en met mama als het bedtijd is.
Maar ik voel me toch weer een beetje onmisbaar.
|
