Afgelopen donderdag een dagje uit met mijn vriendin. De vraag was gaan we shoppen of relaxen? Na een moeizame tocht naar het buurland, was ik bij dat we voor relaxen gekozen hadden. Zalig in een welnesscentrum even wegdromen van het dagdagelijkse. We lieten onze gedachten wegdrijven in het zoutwaterbad, openden onze poriën in het mintbad en genoten van herinneringen ophalen. Ik had besloten in één dag heen en weer te reizen vanwege gebrek aan tijd. Achteraf goed voor het thuisfront. Een ongerust belletje rinkelde de hele dag zachtjes in mijn hoofd en mijn gsm had ik standby. Het nieuws kwam 's ochtends al op de radio; er was een 15-jarig meisje uit Oudenaarde verongelukt. Ze zat niet bij puberzoon in de klas maar wel op school en het was hard. Vrijdagmiddag moest ik met een paar teamleden naar een symposium: 'humor in de palliatieve zorg'. Ik had het niet gedacht, maar ging toch een beetje opgepept weer naar buiten.
"Mijn hoofd hangt in de wolken waar stemmen
binnensijpelen en elke simpele gedachte uit mijn realiteit weren. Overal waar
ik kijk, overal waar ik ben zie en hoor ik het voorwerp van mijn laatste verzuchting.
Ik ruik hem zelfs, alsof hij niet alleen mijn hoofd en mijn hart maar ook mijn
neus heeft veroverd. Nochtans is hij hard, niet het soort waar je als
geliefde je hoofd op vlijt al moet ik toegeven dat ik dit in de late
nachtelijke uren vaak heb geprobeerd. Want vele nachten al houdt hij me
gezelschap. Zijn aanvankelijke terughoudendheid maakte plaats voor een oneindig
aantal woorden en fluisteringen, beloftes en nieuwsgierigheid. En ik wilde
altijd maar meer,was onverzadigbaar in mijn honger naar zijn fantasie. Mijn
leven werd even op wacht gezet. Niets leek me belangrijker en voortdurend zocht
ik zijn aanwezigheid, wetende dat dit alles toch van korte duur zou zijn.
Meermaals sloot ik hem in mijn armen, op de meest onmogelijke uren van de dag,
waarop er eigenlijk honderd-en-één dingen op me lagen te wachten die op een
minder gevoelige wijze beroerd moesten worden. Toch heb ik me ditmaal totaal
laten gaan. Ik las zijn verhaal ,dompelde me onder in zijn woorden. Het einde
was geen zachte fluistering, geen voorzichtig vaarwel en zeker ook geen
droefenis van zijn kant. Het einde was een keiharde muur waar ik met volle
geweld mijn hoofd tegen ramde. Want de koortsachtige uitstappen van mijn hart
geven me al vlugde neiging doof en
blind te zijn voor wat zich om de hoek bevindt. Nu is het voorbij. Hij ligt
eenzaam en uitgeblust op mijn bed. Al zijn geheimen zijn prijsgegeven. En
hoewel ik me zo graag opnieuw in hem zou begraven, niets zou ooit nog hetzelfde
zijn. En de eenzaamheid die hij gedurende zijn verhaal had uitgestraald, heeft
zich nu ook een beetje aan mijn huid gesmolten. Zo draag ik het nu ook bij mij,
gevlekt als de huid van een kameleon. Vanaf nu zal ik opgaan in mijn omgeving.
Hij kijkt me aan vanuit zijn honderden bladzijden en sluit zijn honderden ogen.
Dag Boek."
Voor wie wil proberen hetzelfde te ervaren : De Schaduw van de Wind, van Carlos Ruiz Zafon : FANTASTISCH !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
je kraakt als het vergeten deurtje van een verlaten huis je piept als een muis met ademnood je raspt als het schuurpapier in de handen van mijn vader je gloeit als de laatste kolen van een open vuur je kreunt als een soldaat alleen in de nacht je slaapt als een marmotje licht en op wacht
Mijn klein mormeltje is ziek geweest. Vorige week naar het ziekenhuis gebracht. Het gevreesde virus had hem in zijn macht. Koortsachtig keek hij me aan bij de dokter. En ik was opgelucht toen ze zei dat hij moest worden opgenomen. Arm beestje. Zoveel koorts, zoveel ademnood. Gelukkig kon ik er bij blijven. Want je wil nergens anders zijn. Een kamertje van 2 op 3 meter. 5 dagen aan een stuk. En langzaam werd hij beter. Natuurlijk werd hij beter. Die dingen gaan wel over. Gelukkig. Even ben ik totaal weggeweest. Vijf dagen alleen maar voor mijn klein wormpje gezorgd. Nu is hij terug thuis, nog vrolijker dan anders.Waarschijnlijk volledig high van de 6 aerosols per dag... Hij raspt en kucht en schuurt. Dat wordt weer kinesisten ( vanaf nu is dit voor mij een werkwoord aangezien ik 60 keer zal mogen langsgaan...). Mijn andere schatten hebben het fantastisch gedaan. Papa heeft ze zelfs in bad gestopt ! Dochterlief niet. Die is al te groot. Die doet dat alleen. Papa vloog uit de badkamer. Ik zie nog altijd zeepresten in haar haar. Vandaag opnieuw baddag hoor. Gelukkig mag mama blijven ... Eén voordeel aan urenlang in het ziekenhuis verblijven : schrijven en lezen. Nu even groentenpapje maken maar straks typ ik het nog wel neer !
Sabine ps : vorige berichtje was ik blijkbaar nogal verward. 2 maal toegevoegd ? Zalig zijn de verwarden van geest zeker ?
Ik heb een beetje overdaad aan Belgarath. IN het boek Polgara word ik overstelpt door veldslagen en generaties van oorlogen. Ik ondervind dat ik het boek diagonaal begin te lezen en dat is geleden van mijn studententijd met de te saaie schoolboeken. Geen goed teken. Dus beland Polgara even onderaan de stapel en neem een nieuw genre ter hand. Mijn vriendin raadde Carlos Ruiz Zafon aan met de schaduw van de wind. Heb meteen een kort verhaal van hem meegenomen, Gaudi in Manthattan. Het is even wennen. Als je gewend bent dat draken door je verhalen rennen, dan moet je toch wel even afkicken. Maar we staan voor heel veel open dus worstel ik me er vol goede moed doorheen. En wanneer ik de cold turkey gewaar word, dan heb ik altijd nog Polgara onderaan de stapel.
Ik heb een beetje overdaad aan Belgarath. IN het boek Polgara word ik overstelpt door veldslagen en generaties van oorlogen. Ik ondervind dat ik het boek diagonaal begin te lezen en dat is geleden van mijn studententijd met de te saaie schoolboeken. Geen goed teken. Dus beland Polgara even onderaan de stapel en neem een nieuw genre ter hand. Mijn vriendin raadde Carlos Ruiz Zafon aan met de schaduw van de wind. Heb meteen een kort verhaal van hem meegenomen, Gaudi in Manthattan. Het is even wennen. Als je gewend bent dat draken door je verhalen rennen, dan moet je toch wel even afkicken. Maar we staan voor heel veel open dus worstel ik me er vol goede moed doorheen. En wanneer ik de cold turkey gewaar word, dan heb ik altijd nog Polgara onderaan de stapel.
Vandaag naar de boekenbeurs geweest met de dochter. Gigantisch veel volk en gigantisch veel geld uitgegeven. Ja, mijn budget is al doende zo wat verdubbeld. Maar in ruil daarvoor heb ik wel een aantal gesigneerde boeken. Zowel Martin Heylen als Mark Tijsmans als Geronimo Stilton plaatsten respectievelijk een handtekening en een "poot". Het mag hierbij gezegd worden: Mark Tijsmans is bijzonder vriendelijk. Dat mijn dochter hem vertelde dat ze zijn boek leuk vond, was hieraan misschien niet vreemd. Helaas voor mij waren mijn favoriete boeken al uitverkocht: de reeks van "De Witte Merrie" en "De Magiër ontwaakt". Niet getreurd: op naar de Fnac en dat euvel is ook weer opgelost. Kortom: moe maar tevreden keerden we naar huis terug. Marijke
heb nog iets leuks gevonden terwijl ik het netje aan het afstruinen was : schrijvenonline.org, met allerlei oefeningen en schrijftips. Ik heb het nog niet grondig kunnen doornemen maar de poëzie-oefeningen lijken me in ieder geval wel wat. Zeker eens bekijken ! Sabine
Mijn zielsverwanten thuis bekogelen me nog steeds met computerspelletjes en pokémonkaarten, alleen de jongste heeft een schrijfmicrobe. Nu zijn het strips die hij schrijft en tekent. Het gaat vooral over wezens uit de ruimte die ontmoetingen hebben met aardmensen. En er zit een midden, een begin en een eind goed al goed aan de verhaaltjes. Gisteravond tijdens het chili con carne eetfestijn ten bate van 11.11.11 begon hij een verhaal en gaf het schrijfboekje door aan de tafelgenoten en iedereen schreef een vervolg. Dat boekje komt in mijn bewaardoos. @Sabine, er staan nu al drie woorden op papier voor mijn verhaal en de titel heb ik ook al. Het grappige is, denkend aan je vriendin, dat het een greep is uit mijn verhuis naar Belgie. Als je zin hebt laat ons eens meegenieten van je gedichtjes op het blog. Heb gesurft naar 'het hemelbed', daar werden prachtige bedden aangeprezen gelukkig kwam ik op zijn naam direct op de mooie site.
Maar goed het begin van mijn verhaal is er dus nu op naar het vervolg.
Ze belde me opnieuw op. Om de zoveel tijd komt ze terug uit Duitsland waar ze na onze studie is gaan wonen. We verloren elkaar een tijdje uit het oog, zo gaat dat. Maar plots vormen letters weer een pad waarop we elkaar terugvinden. De schrijfcursus van Tine ? Die wilde ze wil volgen online. Tof ! En zo zaten we weer te praten, over wat we hadden geschreven, over alle romans, gedichten en ongelooflijke kronieken die we nog zouden schrijven. De tijd was veel tekort, vandaag is ze weer vertrokken. Dag lieve vriendin, zeker tot binnenkort ! En zie , in de namiddag ging ik een uurtje stevig stappen in de wind om ons gesprek te overdenken, kreeg ik daar wel een fikse botsing met mijn muze zeker. Gelukkig had ik mijn boekje mee ( nooit weggaan zonder boekje !) en zie, daar werd een gedicht geboren. En even later een nieuw stukje van mijn verhaal. Heb nog nooit zo vlug naar huis gestapt om alles op de computer te zetten. Bedankt lieve vriendin ! En diezelfde dag ga ik wat rondneuzen op het net, op zoek naar wat vriendschap uit het verleden. En zie, ik kom op zijn site: iemand die heel creatief bezig is met muziek en poëzie. (zeker eens langsgaan, o.a. zijn E-zine lijkt me wel heel tof : het Hemelbed.be, ofwel Ludo Geloen intikken ). Even later krijg ik een vriendelijk mailtje van die stem uit het verleden : "schrijf je nog poëzie ?". En meteen voel ik het weer kriebelen. Is dat ook een remedie? ( zie ons gesprek op ons avondje uit : hoe kom je er toe om te beginnen schrijven ?) . Je omringen met gelijkgestemde zielen om zo het beste in je naar boven te (proberen ) halen ? Wie weet ? Ik zal het in ieder geval proberen. Ellen, mijn vriendin heeft haar eerste opdracht afgewerkt . Laat je niet kisten ! sabine
Het bejaardenhuis waar mijn moeder verblijft bestaat 30 jaar. Reden voor een feest voor de bewoners. Ze mochten één familie-lid meebrengen . Omdat het om 10.30u begon vertrok ik gisterenavond al naar Nederland. Ik sliep als vanouds met mijn 'kleine zusje' in een tweepersoonsbed. Babbelend tot in de kleine uurtjes, maar vanmorgen was ik op tijd present. Ik ken verder geen mens daar, maar trof het enorm met de tafelgenoten, een dame van juist 90 jaar met haar dochter en een tweeling van 83 jaar, waarvan de ene in het home woont en de andere nog thuis. Eerst was er ambiance met een accordeonist en daarna een brunch. Wij bleven het langst zitten. Hoe kon het anders de 'olijke tweeling' was op dreef, ze vertelden moppen de ene al wat 'schuiner' dan de andere, ze schudden ze zo uit hun mouw en de advocaatjes smaakten. Toen de tafels voor onze neus opgeruimd werden, pakten ze hun rollater en schuifelden ze naar hun kamer en huisje. Mam en ik vertrokken ook met een afspraak voor een groot verjaardagsfeest over 2 jaar in onze zak.
Had me nog zo voorgenomen dit jaar niet te gaan, maar toch. In een onbewaakt moment aan de dochter beloofd dat we de laatste dag er naar toe gaan. Zal mijzelf alvast een budget opleggen en dan maar stilletjes hopen dat geen staatstussenkomst nodig is om de gaten op te vullen.. Marijke
Dit weekend had mijn dochter twee vriendinnetjes uitgenodigd voor een slaapfeest. Beiden werden verwacht rond 14 uur, maar beide kwamen te laat: de ene met verwittiging, de ander zonder. Gelukkig kwamen ze toch nog opdagen en vanaf dan kon de pret beginnen. Eén gouden regel voor mama's en papa's: blijf zoveel mogelijk weg uit de ruimte waar drie tieners een feestje houden. Geheimen vertellen, beetje snoepen, 3 nintendo's: meer is er niet nodig voor uren gegiechel. s'Avonds keken we met ons allen naar een film met Hilary Duff: A Cinderella Story. Super romantisch en super licht verteerbaar. Rond 23.15 verstomden de stemmen maar zoals in alle kostschoolverhalen (de dolle tweeling en consoorten) kwam er nog een "na middernacht partijtje". Ik heb dat een uur lang genegeerd en toen toch maar gaan zeggen dat het nu echt slapenstijd was. s'Morgens kregen ze dan hun bestelling te eten: chocoladekoeken en chocomousse en bleven ze ongestoord door enig ouderlijk gezag rond hangen in pyama op de slaapkamer. Rond 14 uur werden de vriendinnetjes afgehaald. Gisteravond is mijn dochter om 18 uur in slaap gevallen: best wel vermoeiend zo'n "slaap"feestje dus Marijke
Vanmiddag ben ik met de jongste ook naar Anubis geweest. Een verassing voor hem. Normaal zijn verassingen, eerder een straf voor hem, zijn levenspadje moet uitgestippeld zijn. Nu was hij geschrokken, maar blij met het onverwachte uitje en zat ik gezellig met hem arm in arm te genieten van de film. De blauwe plekken van zijn angstige knijpjes heb ik er graag voor over gehad. We moesten wel een paar keer verhuizen in de zaal, voordat ik er achterkwam dat de plaatsen tegenwoordig aangeduid worden op de kaartjes, maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Ik vond het gisteren ook heel tof en voor herhaling vatbaar. Ik heb vanacht heerlijke taarten en zelfgebakken brood gegeten en een vervolg op een verhaal geschreven dat nog gestart moet worden door Henri.Vandaag het ook het boek van zoonlief terug naar de bib gebracht en meteeen een boek van Roald Dahl mee teruggenomen. Titel: 'De vijfentwintig mooiste verhalen'. en het eerste verhaal heeft al goed gesmaakt, 'In de ban van de ring' moet nog even blijven sudderen.
Verder strompel ik vandaag door het huis, niet de nawerking van een alcoholisch drankje van gisteren, maar de ' wrattendokter' heeft haar mes in mijn arme teentjes gezet, pijnlijk..
Ook zo genoten ? Ik in ieder geval wel ! ZEKER voor herhaling vatbaar ! Toffe sfeer, toffe mensen en goed gelachen, wat moet een mens nog meer hebben op een doordeweekse dinsdagavond ? Henri, we wachten op je ! Sabine
Gisteren met de dochter voor het eerst sedert lang naar de bioskoop geweest. We doen dat inderdaad niet zo vaak omdat we thuis regelmatig met zijn drietjes naar een DVD kijken. Maar gisteren was dus een uitzondering. Op haar eerste vakantiedag bekeken we "Anubis en het pad der 7 zonden". Nu heb ik thuis de serie niet gevolgd dus voor mij was het de eerste kennismaking met Anubis en ik moet zeggen: het viel behoorlijk mee. De film was spannend en romantisch en de hoofdpersonages acteerden geloofwaardig. Mijn dochter was eveneens tevreden van haar filmuitje. Marijke
Mijn interesse voor 'in de ban van de ring', verloopt alweer wat moeizamer, maar ik ga hem zeker uitlezen. Momenteel lees ik als pauze een boek van Thea Beckman, 'kinderen van moeder aarde'. het is om puberzoon te helpen met een boekbespreking. Hij leest graag haar boeken, maar heeft een taalprobleem, waardoor lezen voor hem niet simpel is, het kost gewoon veel tijd, zoveel dat hij het uitlezen niet redt binnen de afgesproken tijd en ik - met plezier- meelees.
Twee dagen geleden reden we naar het Postsorteercentrum Berchem X voor de middagvoorstelling van Daens. Vergeet wat je las in de krant: het is nog mooier, nog overweldigender ! Een groot geheel van rauwe emotie en pure kracht. Heel mooie dans en zangnummers, deuntjes die blijven hangen. De staande ovatie was terecht. Je moet wel een mondje frans kennen want de heer Woeste spreekt uitsluitend frans. Als tijdskader vind ik dat terecht maar het maakt het niet makkelijker voor mijn dochter van 10 om te volgen. Maar ook zij was enthousiast. Zeker over Jelle en Free, die in deze musical als Nette toont dat ze zoveel meer is dan Mega Mindy. Dat ook haar dramaleraar meedeed als figurant was mooi meegenomen. Kortom we hebben er van genoten Marijke
ik kwam thuis van school en ik stak de heele dag mijn vinger op nu ja altijd en de juf keek en lachte maar duide mij nie aan nou leuk hoor
