Ook zo genoten ? Ik in ieder geval wel ! ZEKER voor herhaling vatbaar ! Toffe sfeer, toffe mensen en goed gelachen, wat moet een mens nog meer hebben op een doordeweekse dinsdagavond ? Henri, we wachten op je ! Sabine
Gisteren met de dochter voor het eerst sedert lang naar de bioskoop geweest. We doen dat inderdaad niet zo vaak omdat we thuis regelmatig met zijn drietjes naar een DVD kijken. Maar gisteren was dus een uitzondering. Op haar eerste vakantiedag bekeken we "Anubis en het pad der 7 zonden". Nu heb ik thuis de serie niet gevolgd dus voor mij was het de eerste kennismaking met Anubis en ik moet zeggen: het viel behoorlijk mee. De film was spannend en romantisch en de hoofdpersonages acteerden geloofwaardig. Mijn dochter was eveneens tevreden van haar filmuitje. Marijke
Mijn interesse voor 'in de ban van de ring', verloopt alweer wat moeizamer, maar ik ga hem zeker uitlezen. Momenteel lees ik als pauze een boek van Thea Beckman, 'kinderen van moeder aarde'. het is om puberzoon te helpen met een boekbespreking. Hij leest graag haar boeken, maar heeft een taalprobleem, waardoor lezen voor hem niet simpel is, het kost gewoon veel tijd, zoveel dat hij het uitlezen niet redt binnen de afgesproken tijd en ik - met plezier- meelees.
Twee dagen geleden reden we naar het Postsorteercentrum Berchem X voor de middagvoorstelling van Daens. Vergeet wat je las in de krant: het is nog mooier, nog overweldigender ! Een groot geheel van rauwe emotie en pure kracht. Heel mooie dans en zangnummers, deuntjes die blijven hangen. De staande ovatie was terecht. Je moet wel een mondje frans kennen want de heer Woeste spreekt uitsluitend frans. Als tijdskader vind ik dat terecht maar het maakt het niet makkelijker voor mijn dochter van 10 om te volgen. Maar ook zij was enthousiast. Zeker over Jelle en Free, die in deze musical als Nette toont dat ze zoveel meer is dan Mega Mindy. Dat ook haar dramaleraar meedeed als figurant was mooi meegenomen. Kortom we hebben er van genoten Marijke
Op drie dagen tijd heb ik 2 moeders zien begraven worden. Dat gaat een beetje aan je hangen. " Hoe oud waren ze? " vroeg iemand me. Doet dat er toe ? Van ieder moeder is ieder mens nog een klein kind. Vanmorgen was het zo'n groot verdriet. En dan zit je, ergens halfweg de kerk, te kijken, van op een afstand. En bedenk je dat je nog even bent vrijgesteld. Hoewel slopende ziektes langzaam hun intrede doen, kunnen we ons nog even comfortabel nestelen in het portaal van de hoop. Maar voor mijn collega is dat portaal al verdwenen. De deur is opengezet en ze wordt niet vriendelijk binnen gevraagd. Hoe doe je dat dan, vraag ik me af. Huil je naar de maan ? Vervloek je de opkomst van de zon ? Toevallig waren het nu 2 zonnige dagen waarop de moeders werden begraven. Wil je dat wel, als kind ? Wil je geen dreinende regen ? Wil je niet gewoon in je huis, in je kamer, in je bed, in het donker blijven ? Wil je niet vooraan in een koude kerk zitten, beseffen dat het moment van afscheid eigenlijk de rest van je leven wordt ? Ik zag haar buiten komen, hand in hand met haar man. Ze was zo mogelijk nog kleiner, nog frêler, nog...( zucht ). Het gaat een beetje aan me hangen. Want een mens vraagt zich echt af ; hoelang kan ik me nog nestelen ?
als ik naar de bib ga kan ik echt heeeel egoïstisch worden. Ik ging op zoek naar de boeken die Marijke had aangeraden eerder op de blog. Bleek nu dat er eerst twee delen te lezen zijn en dan de eerste reeks van 5 boeken.Vreselijk is dat. Het koude angstzweet breekt mij dan uit. Ik sta dan voor die 7 boeken en denk : neem ik ze allemaal mee ? Nee dat kan ik niet maken. Ik kan ze toch nooit op tijd uitlezen... maar wat als ik er een wil komen halen, helemaal opgefokt van de spanning hoe het verhaal verder gaat en...het volgende deel is niet voorhanden. "uitgeleend " staat er dan in venijnige groene lettertjes op de site. Dan sta ik daar. Dat wil ik niet. Wat boeken betreft ben ik zoals mijn jongste zoon ( van ondertussen vandaag 6 maand jawel) : onmiddelijke behoeftenbevrediging. Toen de bib wou sluiten stond ik nog te zweten voor het boekenrek. Nee, dat laatste vind ik maar uit. Maar toch. Ik ben zeer moedig geweest en slecht die eerste twee delen meegedaan : de Volgelingen en...de titel ontgaat me nu even maar soit, nummer 2 dus. De hoofdtitel luidt : Belgarath de tovenaar, deel één en deel twee. Ik heb ze nu thuis. Bij mij. En je moet zeker eerst die lezen voor je aan de andere 5 begint. Is het niet Marijke ? Dus loop niet naar de bib achter de volgende 5 delen. (Ik heb ze trouwens toch verstopt, achter de stationromannetjes. Want geef toe, niemand leest dat toch ? Toch ?)
En dat laatste is ook een grapje hoor ! Dag! Sabine
Al jarenlang bepotelden mij er één op mijn linkerwijsvinger en één onder mijn rechter grote teen. Hardnekkig bleven ze aan me kleven. Ze kropen onder een laagje eelt en drongen ongewenst mijn lijf binnen. Mijn jongste werd ondertussen ook aangevallen. Op zijn twee handpalmen en ook onder zijn rechter grote teen nestelden zich een paar boosaardige. Tijd voor de hulptroepen. Afspraak bij een dermatoloog voor ons beiden. De vrouw begon mild; zalven, daarna bevriezen, schieten, nog later badjes met gif, niets hielp. Afgelopen woensdag weer op controle, het verdict voor mijn jongste: verdoven en snijden . Gelukkig heeft mijn oudste ooit onder judo gezeten met mama aan de zijlijn, de houtgreep kende ik nog. Toen ze de verdovingsspuit vulde vielen er bijna twee flauw. De stalkers werden succesvol verwijderd en opgevangen in een plastic zakje. Hij wilde ze niet als souvenir meenemen .Nu mama nog, voor mijn zachtjes terugtrekken mompelde ik het kietelexcuus. Ik had geluk, deze keer, ze zaten te diep, eerst nog een keer schieten en bevriezen en de volgende keer het mes erin .
Nu weet ik het zeker. Mijn huidige wagen is behekst. Op twee jaar tijd zijn er liefst 3 verschillende mensen achteraan ingereden (kop-staart aanrijdingen zonder gekwetsen gelukkig) en minstens 4x werd de buitenspiegel geraakt. Vandaag was dus de 3de zoen op de koffer. Hopelijk blijft het daarbij ... Marijke
Ik zweet, tril, mijn hartslag maakt rare sprongetjes en slapen kan ik sinds het weekend niet meer. De mannen hadden de pc in beslag genomen, zogezegd voor hun school en werk. Ik had puberzoon bijna verslagen, maar dat 'kon hij niet af ' zeker. Ik voelde me leeg, at al het eetbaars op, zij moesten maar zien dat hun honger gestild werd. Ik moest iets om handen hebben, welke uitdaging zou ik nu aangaan, kuisen? Sabine wilde niet langs komen, maar ze gaf wel een goed advies; lees zeker 'In de band van de ring' en dus ben ik al begonnen met mijn hernieuwde verslaving. Tot nog toe valt het mee, deze keer hou ik het vol en lees hem uit of ik het mooi ga vinden horen jullie nog. En Marijke een schriftjes- verslaving is nog altijd beter dan een game-verslaving, ik zag er niet meer uit en mijn huis ook niet. Enne, ik ga een on-line cursus van Tine volgen, heb de eerste les al binnen, maar ik moet nog in gang schieten.
Sommige vrouwen zijn verslaafd aan handtassen, anderen aan schoenen. Mijn dochter daarentegen zweert bij schriftjes. Dagboeken, vriendenboeken, notaboekjes, atomaschriften, gelijnde schriftjes met rozen op de voorkant, barbieschriftjes meegebracht door papa van één van zijn reizen: ze heeft het allemaal. En elke keer als ik een supermarkt ben of in die grote winkel/schriftenwinkel op de Korenmarkt in Gent luidt de vraag: krijg ik een schriftje. En als ze merkt dat ik niet superenthousiast reageer is het motto: "ik betaal het wel van mijn zakgeld, maar kan jij het mij voorschieten?" Hopelijk blijft het bij deze verslaving... Marijke
Mijn verslaving begon slechts een paar weken geleden. Hoog in de lucht leerde ik in het vliegtuig, als tijdverdrijf, de juweeltjes kennen. Eenmaal weer met beide voeten op de grond vergat ik ze. Tot afgelopen weekend. Onverwacht toverde het wereld wijde web ze op mijn pc. Ze zijn onweerstaanbaar. Elke dag laat ik ze schitteren op mijn scherm en verplaats ik ze. Ik probeer zoveel mogelijk rijen van dezelfde kleur aan elkaar te rijgen, dan zijn ze het meeste waard. Sneller en sneller word ik, mijn eigen record heb ik al twee keer verbroken. Dus please; als jullie ze tegen komen de stof- zuig- was- strijk- kook- kabouters, stuur ze dan met de grootste spoed naar mijn huis.
Het record van manlief en puberzoon moet en zal ik verbreken. Bejeweled.
Deze week ging mijn jongste met zijn klas en het andere vijfde drie dagen op cultuuruitstap naar Oudenaarde. Om op de kosten te besparen ging het vervoer per fiets. Natuurlijk waren fietsbegeleiders van harte welkom. Zo kwam het dat deze mama met nog andere ouders/grootouders, drie dagen lang de 10 km van school naar Oudenaarde fietste. Mijn jongste en ik waren de hekkesluiters. We hadden het getroffen met het weer, alleen gisteren, de laatste dag was het erg koud. De tweede dag hadden de kinderen wat teveel bravoure en waren er verschillende valpartijen, maar fiets eens met ruim dertig kinderen! Jammer genoeg kon ik de cultuuruitstappen niet meemaken, niet omdat het niet mocht, maar het werk riep, dus moest ik de 10 km alleen naar huis fietsen. Zoonlief vond het erg leuk dat ik meefietste, maar totdat het lente wordt gaat hij niet meer op de fiets, zegt hij, te koud.
Ps, voelen jullie nog steeds voor het idee van Nico om elkaar nog een keer te treffen?
vorige zondag was er een stockverkoop van boekhandel Lannoo in Tielt ( het was ook nog in Antwerpen en ook op andere dagen ); Wij met ons annekesnest daarnaartoe. Klein beesje verdwaalde met zijn buggy in dromenland en vond er het eerste anderhalfuur de uitgang niet van. Onze andere twee vriendschapjes fladderden vrolijk rond tussen de boeken ( Geronimo is nog altijd de grote favoriet van onze dochter. Voor zoonlief is het om het even als er maar een coole skater of wilde tijger op staat...) Ik vond "Het sneeuwt in mijn hoofd " van Tine Slosse en Johan Van Oers. Een stuk beroepshalve, een stuk uit eigen intresse, tgaat nl over dementie. Het is een bundel van poëzie, korte verhalen, toneelfragmenten rond alles wat met dementie te maken heeft. Mooi en ontroerend tegelijk.Maar waar ik vooral zeer tevreden over ben dat is dat ik voor een prikje het volledige dichtwerk van Antoon van Wilderode heb gekocht. Mede-studenten van de laatste schrijfclub weten dat ik niet zoveel poëzie lees hoewel ik er wel van hou om er te schrijven. Maar Antoon, daarvoor sla ik nog wel een boek open hoor ! Prachtig gewoon ! Sabine
Gisteravond had ik onverwacht een vrije avond: partner in buiteland en dochter gaan logeren bij een vriendinnetje. Een zee van tijd dus om te doen wat ik wilde en niet wat ik zou moeten doen. Heb mezelf verwend met een trip naar de videotheek en daar een echte "romantische film voor vrouwen" uitgezocht en daarna mezelf geïnstalleerd voor de televisie met één Leffe dubbel en genoten van de film "PS I love you". Aangezien het echt waar bij dat ene biertje gebleven is, opgestaan zonder hoofdpijn en mezelf opnieuw geïnstalleerd voor de tv met de tweede romantische film "My Sassy Girl". Kan iedereen een dergelijke vrijdagavond en zaterdagmorgen aanraden. Marijke
Jaren geleden, toen ik in verwachting was van mijn dochter (zij wordt tien in december) las ik in één ruk de serie "The Belgariad" die bestaat uit 5 boeken. Het was mijn eerste kennismaking met Fantasy na "de ban van de ring". Nu is er wel een wereld van verschil. Waar "In de ban van de ring" grote ernst is, is de Belgariad zeer humoristisch. Uiteraard hetzelfde thema "de goeden tegen de kwaden" maar de goeden hebben wel zo hun typische kleinmenselijke karaktertrekken. De luttele twee maanden dat ik borstvoeding gaf, lag mijn dochter op mijn schouder mee te lezen in "Belgarath the sorcerer" en "Polgara the sorceress", twee van de hoofdfiguren uit "The Belgariad". Nu zo'n tien jaar later ben ik er eindelijk toe gekomen om het vervolg te lezen nl. de vijf boeken van "The Mallorean", althans ik ben bezig in het eerste deel. En het boeit mij weer vanaf de eerste bladzijde, de hoofdfiguren zijn echt menselijk en laten mij niet meer los. Voor fantasyliefhebbers is deze serie van de auteurs David en Leigh Eddings een echte aanrader, net als hun andere werken. Ik lees ze het liefst in het Engels, zo blijft dat ook op punt maar uiteraard vind je hun werken in alle bibliotheken. Marijke
@Violaine, bedankt voor de tip! En ja die eerste stap naar het middelbaar, weer een grote verandering. Die stap van mijn oudste vergeet ik niet licht. Zoveel leerlingen, heel wat anders dan het lager. Ik weet nog dat ik hem moest ophalen en hem zou opwachten aan de schoolpoort. Een mama (her)kent haar eigen kind toch zeker wel. niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
Wie Dimitri Verhulst nog niet gelezen heeft; binnen enkele weken gratis bij humo zijn nieuw boek. Een groot schrijver en mijn lieveling. Van mijn jaar trouwens!! Violaine
Oef, hij zit er weer op 'de eeste dag'.Voor ons jongste was de vakantie te kort en teleurgesteld vertrok hij naar school om heel enthousiast weer terug te keren. Bonjour was zijn begroeting. Hij had zijn eerste woordjes frans geleerd en een cd meegekregen om te oefenen, waarmee hij enthousiast aan de slag ging. Een toffe meester en een toffe klasruimte ( drie computers) waren zijn eerste indrukken. Puberzoon vond het oersaai, zijn klas heeft een vast lokaal, hij loopt liever een keer rond, van de leerkrachten leek er maar één tof, zijn lief had nog geen tijd voor hem, hij was vroeg klaar en moest 3 kwartier op de bus wachten enz. Oudste was sportief met de fiets vertokken en droog gebleven. Zijn laatste jaar op het middelbaar,waarom de leerkrachten nu nog alle regels moesten uitleggen Raar gevoel ook, de oudste van de school te zijn, al die kleintjes die er nu rond lopen en die steeds maar in de weg lopen. De eerste papieren voor het hoger onderwijs zaten gisteren al bij de post. ook meteen de regels en tips voor zijn eindwerk meegekregen, waarmee hij meteen aan de slag moet, maar hij vond het niet saai.
Gistermiddag samen met de dochter een bezoek gebracht aan de "Schotse dagen" in het kasteel van Ooidonk. De roofvogelshow met gier was boeiend maar eng toen die gier wel heel dicht langs vloog. Verder nog standjes met info over Schotland, een whiskystand, veel demonstraties dans en doedelzak. Wat echter de allergrootste indruk maakte was de verhalenverteller "Gadje Joe". Een echte aanrader. Schotse verhalen verteld door een Meesterverteller. Hoe die de heks en "Jack"figuur tot leven bracht was fenomenaal. Iedereen, van jong tot oud hing aan zijn lippen. Volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij voor een nieuwe portie verhalen. Marijke
 "Sad"){kind=icon}
. Gelukkig heeft mijn oudste ooit onder judo gezeten met mama aan de zijlijn, de houtgreep kende ik nog. Toen ze de verdovingsspuit vulde vielen er bijna twee flauw. De stalkers werden succesvol verwijderd en opgevangen in een plastic zakje. Hij wilde ze niet als souvenir meenemen .Nu mama nog, voor mijn zachtjes terugtrekken mompelde ik het kietelexcuus. Ik had geluk, deze keer, ze zaten te diep, eerst nog een keer schieten en bevriezen en de volgende keer het mes erin
.
niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
