Vanmiddag ben ik met de jongste ook naar Anubis geweest. Een verassing voor hem. Normaal zijn verassingen, eerder een straf voor hem, zijn levenspadje moet uitgestippeld zijn. Nu was hij geschrokken, maar blij met het onverwachte uitje en zat ik gezellig met hem arm in arm te genieten van de film. De blauwe plekken van zijn angstige knijpjes heb ik er graag voor over gehad. We moesten wel een paar keer verhuizen in de zaal, voordat ik er achterkwam dat de plaatsen tegenwoordig aangeduid worden op de kaartjes, maar ook dat mocht de pret niet drukken.
