Ik heb een beetje overdaad aan Belgarath. IN het boek Polgara word ik overstelpt door veldslagen en generaties van oorlogen. Ik ondervind dat ik het boek diagonaal begin te lezen en dat is geleden van mijn studententijd met de te saaie schoolboeken. Geen goed teken. Dus beland Polgara even onderaan de stapel en neem een nieuw genre ter hand. Mijn vriendin raadde Carlos Ruiz Zafon aan met de schaduw van de wind. Heb meteen een kort verhaal van hem meegenomen, Gaudi in Manthattan. Het is even wennen. Als je gewend bent dat draken door je verhalen rennen, dan moet je toch wel even afkicken. Maar we staan voor heel veel open dus worstel ik me er vol goede moed doorheen. En wanneer ik de cold turkey gewaar word, dan heb ik altijd nog Polgara onderaan de stapel.
