Het stof is neergedwarreld van vier jaar na mijn begonnen relatie die maar door bleef sijpelen in mijn leventje met sprankjes van, he wat spannend, leuk en anders dan weer eeuwig single zijn. Trekken bleef het, contacten met hem, voor dat stukje, zoiets als verslaafd. Kwetsbaarheid giert mijn bloed binnen als een mij ziek makende ziekte en ik probeer het op te vangen met mijn gezonde ik die er gelukkig ook nog is. Ik trok me terug van schrijven want wie schrijft over psychisch ziek zijn? Is dat iets om te delen in een blog? Maar wat wil ik dan, alleen een leuke of verdrietige Olga laten zien of gewoon de echte ik? Eigenlijk is dit een beetje mijn thema ook, voor dit nieuwe jaar. Veel meer mijn echte ik laten zien en er durven laten zijn. Misschien ben ik stiekem heel goed geworden in een mooi plaatje laten zien, maar ik merk heaas dat anderen er toch wel doorheen prikken ook. Tot mijn schrik en schaamte. Vandaar de gierende kwetsbaarheid. Ik had gekleurde steentjes met mooi rembrandtpastel willen kleuren met een laagje goud om elk steentje, als nieuwjaarskaart. Dat ik ga bouwen, steen voor steen gehuld in Gods bescherming. Maar het papier van de kaartjes was slecht en de kleuren werden flets. Toen gaf ik het maar op. Vandaag was ik voor een intake in een soort fabriek van therapietjes; voor elk probleempje wat. Je wordt met een diagnose in een voorlopig vakje ingedeeld en ik kom in die van persoonlijkheidsstoornissen. De mevrouw van de intake heeft een wat uitdrukkingsloos gezicht en het komt allemaal wat technisch op me over. Een manier om met problemen om te gaan; maar ik ben niet meer zo fel als vroeger. Ze kunnen me vast wat leren en ik kan er feedback krijgen waar ik misschien nu wel voor open sta en vroeger niet. Ik ben doorgeslagen vorig jaar, leefde in fantasieën die niet waar waren, en nu is het landen in de realiteit. Maar niet zonder een hemelse realiteit. De realiteit van Vaders liefde die altijd an mij houdt, ik kan dat niet genoeg horen weet je. En hoe leer ik dat? Niet door het te studeren maar door erin te leven! Een goede vriendin overleed en ik had geen geld voor een overnachting in België om op tijd in de dienst te zijn. Via via kon ik meerijden met mensen bij wie ik me veilg voelde en wat paste. Het was een bijzondere dag met wel 500 gasten. Ik mocht ook blijven voor de maaltijd en zat tussen de familie, wat zo een troost en voorrecht voor mij was. Ook de terugweg werd geregeld met een lift van haar beste vriendin en man. Ik kreeg precies de juiste mensen en het juiste plekje toegeworpen want Vader zag wat ik nodig had. Wat een liefde. Graceful love. Vandaag hoor ik het ook weer hoe we niet Gods liefde leren kennen door dingen te lezen en snappen en ze dan naar ons hart duwen leren, maar hoe we leren vanuit ons hart, vanuit het leven in Zijn liefde. Soms vind ik alles een ingewikkelde brei en voel ik me een baby die alles opnieuw moet leren. Alsof je steeds een cyclus doormaakt met de kennis en openbaring die je dan hebt en dan begint er weer een nieuwe cyclus waarin jouw versie en waarheden verouderd zijn. Alles moet geupgrade worden maar nu voelt het soms alsof ik een heel nieuwe Windows heb waarvan ik het programma nog niet ken. Alsof ik niet verankerd ben in dezelfde omgeving van vrienden, manier van leven en omgaan met de wereld.. Er verandert ook zoveel in de wereld. De huiskerk bestaat niet meer, vriendschappen zijn veranderd, het bakkertje dichtbij is ineens weg. Mijn moeder was ineens heel erg ziek en het is helemaal niet gewoon dat ze zomaar weer naast me zit in een kleurige trui en een appelflapje in haar hand. Poes was ook ineens ziek en krijgt oude poezeoogjes. Kwetsbaarheid van ons broze leven in deze woelige wereld van bommen gooien en verdrinkende vluchtelingen. Het rumoer daarvan glijdt langs me heen. Mijn ik wil ik graag vastere vormen geven als klei wat je niet steeds weer terugkleit naar de oorspronkelijke homp maar waar zichtbaar iets tevoorschijn komt. Geen beroep waar ik inmiddels al 30 jaar in werk, geen gezin wat gegroeid is en volwassen geworden en allerlei rollen daarin. Nee, het is me niet gegeven. Mijn kwetsbaarheid is een feit wat zich uiteindelijk laat zien ook in hoe mijn dagen er uit zien. In mijn sociale leven. Het voelt zo naakt, zo dun. Schaamte en schuld dringen achter de deur om binnen te komen en mijn ziel te overspoelen. Er is houvast, er is altijd houvast geweest. Houvast van een God die mij ziet en mij dit huis en deze buren en nieuwe vriendinnen heeft gegeven. Er is een vijand die me haat en alle houvast uit mijn handen wil slaan door mijn hart ziek te maken met geen hoop meer en mijn denken moe te maken met duizenden gedachten. Langzaam begint het dagelijks leven een plek te krijgen in mijn werkelijkheid maar het is ook een aparte gedachte dat we die werkelijkheid zelf moeten vormgeven, maken, met hulp weliswaar maar toch. We moeten kiezen en handelen. Ik ben zo'n dromer die ergens blijft hangen in de lucht van niet beslissen of niet durven maar ik heb me opgegeven voor taalcoach en ik ga binnenkort beslissen over de gang en mijn wolvilten handtas komt af en ik ga naar Terschelling in plaats van Ierland deze zomer want gewoon wat genieten en fietsen en ontbijten bij het huisje en uitwaaien aan het strand in goed gezelschap is een heel kostbaar iets. Maar iets in mij blijft verlangen naar die luchtballon. Dat dromen van een huwelijk met een luchtballon en3 bruidsmeisjes en een tehuis voor zieke vermoeide mensen en paarden om te verzorgen en na 10 jaar werken naar Ierland verhuizen en daar werken voor God terwijl Hij opwekking daar geeft en daar sterven. Ik had het allemaal bedacht, en John kwam er ook in voor. Ik zou een geweldig boek schrijven en het zou een bestseller worden, zei ik triomfantelijk tegen een dame op het terras van vliegveld Rotterdam airport toen ik wachtte op mijn vlucht naar Frankrijk. In het avondzonnetje zaten we de wachten op onze vertraagde vlucht naar zuid Frankrijk. Ik zou mijn favoriete teacher en schrijver ontmoeten en dat heb ik ook gedaan! Ik vloog hem om de hals. Ach, al die luchtballonnen. Landen moet ik maar uiteindelijk ga de lucht in, ooit, naar Jezus en daar is het à dream to good to BE true but it Will BE true en gelukkig dat dat licht en die werkelijkheid hier kan doordringen, door wat voor duisternis heen ook. Shalom
Af en toe bel ik met de meneer uit de bus, die ik in Ierland heb ontmoet. Hij woont in een leuk klein dorpje in het westen. Zijn huisje kijkt uit op zee. Hij is een jaar of 66 en heeft een stralende lach. In de bus bleken ze hem allemaal te kennen, zo verwonderde ik me, omdat hij bijna elke dag dezelfde trip maakt en wel in is voor een praatje. Hij had zijn hele stuk bacon in de bus laten liggen maar de volgende dag kwam het weer bij hem terecht door een lachende buschauffeur. Mijn vriend Paddy houdt van "going to mass". Om kwart over negen, 6 dagen per week, stapt hij in en brengt de hele dag door in Castlebar of Knock waar hij naar de mis gaat en wat boodschapjes doet of met mensen kletst, maar zeker bidt hij. Hij bidt in de bus en in de kerk en eigenlijk de hele dag door. Ik weet niet hoe of je dat doet, maar hij doet het. Ik vraag hoe of hij dat doet met eten, en hij vertelt dat ie soms wel wat sandwiches meeneemt of een stuk of drie appels. Hij had deze dag een afgeprijsd visje te pakken en met wat aardappels was dat een goed genoege meal voor als hij dan weer thuis is om kwart voor zeven. Hij koopt eten wat al wat ouder is zodat hij geld bespaart en zo wat geld kan geven aan weduwen in Afrika. Paddy bidt elke dag voor mij. Als ik een text van hem krijg staat er love and prayers. Hij geeft niet om geld en zegt in het gesprek "Ik snap niet waar mensen zich druk om maken, je kan maar drie keer dag een maaltijd eten en je kan maar in één bed slapen. Hij graaft turf uit bij het strand voor de winter en bekijkt wanneer hij zijn appelboompje moet snoeien. We praten over het weer en hoe alles verandert in de wereld. Hij heeft geen tv maar volgt alles via de radio.Ik ben verbaasd over zijn inzichten en hoe hij het wereldgebeuren goed in de smiezen heeft vanuit zijn stoel in zijn simpele huisje. Ik word gesterkt in het gesprek door een man die er elke dag op uit trekt om iets te geven aan een wereld in nood, op zijn eigen religieuze manier; maar toch. Dagen van gebed en uitdelen. Het raakt me. Zijn eenvoud trekt me en ik krijg zin in minder spullen en meer eenvoud maar wordt ook bemoedigd dat een leven outside de patronen van een gezin of werk toch betekenisvol en gelukkig kan zijn. Door te geven wat je geven kan, in discipline en toewijding. Alleen, onderweg. In zijn kleine huisje, met de radio. Een stille maar ook vrolijke kracht in deze donkere wereld. Paddy uit de bus, die me het Iers zat bij te brengen als een bekwame leraar en van wie ik een prachtige sketch kreeg van de berg bij zijn huis. Met een goed potlood op een stukje karton van een pak uit de supermarkt getekend. Echt mooi!. Geven wat je geven kan, en het vermenigvuldigt zich. De uitdaging ligt voor me. Af en toe effe bellen..
Wat is het ook wat in ons christelijke landje. Ik was op een studieavond in een moderne zaal van een hippe kerk. Het werd georganiseerd door een bijbelbestuderende groep die vooral de diepte van Zijn woord wil onderzoeken. "Maar", zei de spreker, "alleen het woord verdort en alleen de Geest daar brandt je van op". We zongen wat ouderwetse liederen met inhoud. Gedegen kost. Ik sprak een kennis van vroeger over de feesten van Israël die volgens de spreker, en een bijbelgedeelte niet gevierd hoeven worden door de gelovigen uit de heidenen maar wel gevierd worden waar ik 'kerk ' en deze man had het ook net gevierd; in Israél. Zijn gezicht was nog bruin van de lekkere mediterraanse zon. Volgens hem hoeft het niet maar zijn de feesten erg rijk. Ik kan nog steeds de Hebreeuwse namen niet onthouden van de feesten; mijn geheugen is sowieso vaak meer een zeef. Maar het mag dus wel en dan is er een enthousiast echtpaar die oorspronkelijk uit een wettische kerk komen waar hij de zondagochtenden dat hij op de bus reed meer plezier had met God dan in de diensten. En zij komen nu al vijf jaar in de hippe kerk met de voorganger die er niet uitziet als een dominee en ze knappen er helemaal van op. Er was een zanggroep geweest, de vorige keer, maar die was te luid bevonden, vertelde ze, door de organisatie van de gedegen kost. En zo is het allemaal een lekker rommeltje door elkaar. Ik houd niet van de showerige diensten van de hippiekerk, maar wel van de lichtvoetigheid en vrijheid van de Geest. Ik houd niet van de moderne zaal met de harde kleuren en het felle licht. Wou dat we een gezellig zaaltje in een ouderwetse kerk hadden gehuurd. In Frankrijk, van de zomer, was ik in een heel oud kerkje met prachtige muurschilderingen en zanderige warme aardekleuren. Ik ervoer er zoveel van God en had er willen vertoeven en zingen en wat bidden maar was met een groep die met elkaar vonden dat kerkgebouwen niet Gods bedoeling zijn geweest en dat vond ik ook. Maar daar vond ik het fijn en had ik wat willen vertoeven. Omdat ik er de Geest voelde, maar dat voelt iedereen dus ook weer anders. De spreker legde fantastische verbanden van de oeroude verhalen die me enorm verbazen en ontzag geven voor de verrassingen en uitmuntendheid van de schrift, het boek, het woord... "Dit is HET WOORD"zei de spreker, terwijl Jesjoea/ Jezus HET WOORD Is wat hij ook beaamde. Pff al die hoepels in het christelijke geloof. Het duizelt me. Dat is Israël, dat is Koningschap, dat is dan en dan. Ik kan spreker Theo niet meenemen in mijn tas om me alles uit te leggen wat ik lees, helaas. Ik onthoud het zo slecht. En ergens wil ik het zo graag begrijpen allemaal.Weten waar ik aan toe ben en wanneer wat gaat gebeuren met de bloedrode manen en de feesten en uitkomende profetieën. Ik kijk om me heen en zie ouderwetse mensen en moderne mensen, jong en oud. Een vrouw met rode lange haren en leuk vest. Mannen in pak of vrouwen met knotten. En gewone middelmatige mensen in relaxte kleren. Er hangt een aandachtige sfeer van nieuwsgierige leergierige koppies en harten die net als ik bevangen zijn door de wonderlijke geheimen in HET WOORD die je zo moeilijk in je uppie ontcijfert. Jozef die op zijn plek kwam en eten ging uitdelen aan de wereld eromheen die allemaal naar Jozef toekwamen. En zo zal het ook zijn met Israël, zij zal op haar plek komen en de hele wereld zal naar Israël komen voor 'eten". Mensen die de oude verhalen en woorden kunnen vertalen voor mij in heel dicht bij de bijbel blijvende waarheid van het echte leven van wat er écht gebeuren gaat en dat de bijbel daar in heel oude tijden al profetisch heenwijst, dat is zo ongelofelijk bedacht door God! Dát is mega interessant, in moderne of old-fashioned coat, dát willen we graag horen en ik moet zeggen dat zonder de ruis van showerigheid, vermaak of wat ook, dat het beste bij mij binnenkomt. Het echte eten, en het geeft niet op wat voor bord.
Vanochtend stond ik op met behoorlijke spierpijn! met name in mijn linkerbeen heb ik een spier verrekt denk ik, toen ik gisteren euforisch in de nieuwe balletzaal stond met uitzicht op herfstige bomen en een nieuw gegraven gracht hier in Veenendaal. Ik wou het gewoon weer eens proberen; proeflesje moderne dans. Daar stond ik tussen de 16, 17 jarigen. De lerares had nog wel hoop voor me en zag dat ik - gedanst had, maar ikzelf voelde mijn lijf protesteren bij het voortdurend op de grond en weer omhoog en zwaar leunen op mijn gehurkte benen of dragende armen. Hoe dan ook, het was toch heeeel erg leuk er weer eens te staan en wat zou ik wat dat betreft graag nog echt mee kunnen doen. Maar ik vond het al zo dapper van mezelf dat ik me er onbevreesd instortte. Maar vandaag voelt alles stram van plots gebruikte spieren en misschien wat geforceerd. Rare - in de overgang- vrouwenfratsels of gewoon een legitiem proberen? In mijn tas was een balletrokje belandt van de kindergroep na of voor onze les en die ging ik terug brengen want ik was toch in de buurt om mijn nek te laten kraken. Maar toen de fysiomeneer niet kwam en ik voor een tweede whatt's app wou gaan naar wat vrienden, zag ik in mijn agenda dat ik op het verkeerde adres was. Een spurt naar de andere locatie maakte dat ik nog in recordtempo drie keer gekraakt kon worden, wat, vind ik best wonderlijk, geen pijn doet. Hij doet dat met het grootste gemak terwijl de radio aanstaat en hij bijna een deuntje meezingt. Dat geeft me wel vertrouwen. Hij is er relaxed onder. Hij draait er zijn hand niet voor om, maar ook wel weer dus. Snel weer terug door de regen, het rokje afgegeven en nog aardbeitjes gekocht in oktober. Kan allemaal tegenwoordig. Pannekoeken met aardbeien zijn best lekker hoewel de sojamelk toch minder goed krokant bakt dan gewone melk. Maar we blijven gezond volhouden. Soesje de poes til ik van het bed, waar ze drie maand niet meer op mocht, maar inmiddels weer gewoon slaapt en stop haar regelrecht in haar mandje. Naar de dierenarts. Tandsteen weghalen. Het is onverwachts alweer anderhalf jaar geleden dat ze voor 't laatst behandeld is en al mijn pogingen met een spray en gel voor de tandjes zijn slechts een verliezend gevecht met Soes gebleken. Dus dik dokken voor de -vet- die trouwens een heel erg leuke vrouw is aan wie ik Soesje met alle gemak toevertrouw. Met het ophalen legt de assistente me uit hoe of ik het tandenpoetsen dik een jaar geleden had moeten aanpakken; in een veel rustiger tempo! Dus er is nog een kleine kans dat het gaat lukken. Ik wist niet dat je een kat zo moest respecteren en echt wachten totdat ze het okay vindt. Niet gedacht dat een kat dat ooit okay kan gaan vinden dus de iets hardere aanpak leek mij de enige optie. Maar dat werkt natuurlijk niet. Dus vanaf nu; veel meer respect voor deze koningin op donzen dekbedden met zakken van het beste voer. Thuis word ik uitgenodigd voor een maaltijd van gebakken piepers en vis maar ik ben zoo moe eigenlijk dat ik niet eens enthousiast reageer. Later vind ik dit beschamend van mezelf en bedenk wat een leuk initiatief dit is. Ik ga nog wat winter/zomerkleren omruilen in de kast, neem wat mee voor vriendin die ook kleding wegdoet en neem gelijk wat appels voor haar mee. Als ik nog net tijd heb om heen en weer naar haar huis te sjezen en daar ook wat kleren van haar te bekijken die ik eventueel mag hebben, plus haar kamer waar in geklust wordt, vergeet ik de tas goed toe te lichten en ga op mijn tuinklompen de auto weer in, precies op tijd terug voor het buurmannen etentje. We eten de vette piepers en de flinke, wat lauwe lekkerbek van de viskar om de hoek met een glas sinas, wat ik nooit neem en ik vertel nog een bijbelverhaal me bedenkend, weer eens, dat zij eigenlijk christelijker zijn dan ik. In wat ze voor me doen, snap je, maar zo schijnt het vaak te werken in mijn leven. Thuis krijg ik een whatt's app van vriendin die een leuke tas vindt met appels en ze bij mij aan de deur komt hangen.. Haar telefoon heeft ze thuis. "De appels waren voor jou", sms ik terug, want zo gaan tegenwoordig alle contacten. We sms'en en appen in plaats van elkaar echt te zien of spreken, wat ik soms echt niet normaal meer vind maar ondertussen ook aan mee doe. Zelfs hele belangrijke berichten geven we zo door. We leven digitaal, met textjes. Dan staat ze ineens voor de deur met de tas. Ze had nog een pot augurken laten vallen en haar plan voor een bijbelstudieavond lukte niet meer omdat er van alles anders was gebeurd en moest gebeuren. We discussiëren over mijn trap, crème verven of mooi oranjig rood, wat helaas niet terug komt in het blauwige gordijn met lichtgroengeel en lila en met veel grappen en leuks fietst ze weer weg. "We zijn geen leuk chaotisch stel", zegt ze,als reactie op mijn woorden, "maar het is enkel our way of living, full of planned and unplanned surprises for others but just especially for ourselves without judgment en ontmoet met a good feeling of humor. ( haar woorden). Surely the world needs this sort of talent!!" Wat een leuke afsluiter van deze misschien wat saaie verhalende column. Maar ik ben ook gewoon een beetje moe. Toedeloe.
We stappen samen door de regen in het alleen gelaten bos. Alle zondagmiddagwandelaars zitten thuis, achter de thee. Ze steekt haar rood met witte paraplu op en laat me inhaken. Haar rode krullen dansen om haar open, sproeterige gezicht. Ik houd van haar. Haar voeten zitten in blauwe instapschoenen en ze zet ze vrolijk neer; de ene iets naar buiten. Ze voelt als een een gezellige, gezonde, Holllandse huisvrouw in haar donkerblauwe jurk met bloemen. Echter onder al deze gewone Hollandse vrouwelijkheid zit een hart dat alle kanten opspringt voor meer passie voor God, overgave en een vurig verlangen te wandelen met Hem en geleid te worden door heilige Geest. We spreken over al deze dingen terwijl zij mijn lippen stift met een niet zo opvallende lippenstift en we in het bijna natte gras een bekertje thee drinken met een stukje chocola. Ze houdt me vast met liefdevolle armen in een verzoenende hug op het bospad bij de schaapskudde terwijl ik mijn volle hart laat leeglopen van vastgehouden verdriet en vollopen met haar liefde en natte tranen huil op haar schouder. Zoveel zielepijn die opbotst tegen muren van onbegrip en onmacht, bakken van ontgoocheling en vragen. Ik onderga de kracht van liefde en blij kijken we elkaar aan, ik door tranen heen, allebei rechtop. Allebei wie we zijn. Vriendinnen door de kou, door de storm, door de warme regen. Ik houd van haar.
De knusse dorpsslagerij aan het plein met het medicijnvrije en buitengrazende vlees.. Inmiddels is het een vertrouwd gevoel er binnen te stappen. Ik weet waar alles ligt; de hamburgers, kipschnitzels en het speciale gehakt. De kiprollades en plakjes worst op de toonbank. Maar wat het extra intiem maakt en persoonlijk is - zij-. Vanaf het begin dat ik er kom heb ik een klik met haar. Ze is zacht en bescheiden, wat stil en haast verlegen. Maar ook mooi en echt en van een geweldige schoonheid van binnen. Als een zachte waterstroom die me fluistert van vredige bronnen en me uitnodigt in heilzame binnenkamers van stilte en geluk. Als we elkaar ontmoeten, zij achter de toonbank en ik ervoor, gebeurt er iets. Ik word ook verlegen en houd ook ineens van wegkruipen en stil en rustig zijn en het is alsof ik met een deel van mij erg thuiskom. Alsof we plots samen zijn; twee vriendinnetjes in een achterkamer of op een rustig plein, die elkaar zonder woorden begrijpen. Ik praat net zo zacht als zij en voel me geborgen en klein. De slager staat wat verderop te werken en voelt beschermend en liefdevol naar zijn medewerkster. Ik voel me door hen beiden geliefd en dat ze zich over mij ontfermen. Ik krijg stempels op mijn klantenkaart en soms een plakje worst. Ze kijkt me aan met zachte ogen door haar grote brillenglazen heen. Ik weet dat ze Vader kent en bij Hem hoort.Onze zachtheid raakt elkaar en versmelt. Ik wens ze vaak shalom als ik geregeld op vrijdag mijn vlees haal voor het begin van de sjabbat. Met een verwarmd hart, maar ook alsof er allerlei lichtjes in zijn gedwarreld stap ik weemoedig weer naar buiten. Als watten en kussens deze zachte ontmoeting in een van warmte doortrokken slagerij. Takes away all my defenses. Leaves me as a child. Maakt me altijd een stukje heler, moediger en blijer. Oh, the mysteries of Godly love.
Gisteren was ik voor 't eerst bij een echte dokter. Zo heb ik dat ervaren.
Niet een dokter die vraagt wat ik heb, mij aankijkt en vraagt wat of ik nu van hem/haar verwacht en vervolgens als een trekautomaat met een pilletje komt.
In tien minuten. Geen tijd voor een oorzaak zoeken en alleen beperkt tot de geweldige wereld van wat chemische pillen.
Gisteren was ik bij een vrouwelijke arts, die huisarts is én ortho-moleculair arts. Ze is enorm slim, leeft dicht bij/met God, vol levenservaring, liefdevol, kunstzinnig,
misschien wat perfectionistisch, zeer integer en toegewijd. In haar gezellige, warme maar ook zakelijke kamer vol boeken en ook wat gezelligs, mag ik plaats nemen op de zalige relax fauteuil.
Die heeft ze niet zomaar, nee, die heeft ze omdat meer patiënten, zoals ik, hondsmoe zijn, brak en in zo'n intensief gesprek en onderzoek zo'n heerlijke stoel heel goed kunnen gebruiken.
Ze heeft zelfs een wachtkamer met een bed, waar mensen op kunnen bijkomen; ervoor of erna. Wat een begrip en respect. Wat liefdevol.
Wat een verschil met een huisarts die weigert langs te komen als je echt uitgeput bent en angstig en er op staat dat je naar de praktijk komt terwijl je in een emmer naast je bed plast
omdat de trap af naar de wc al teveel is.
We hadden het over mijn schildklier en mijn niet-slapen. Op een groot bord tekent ze mijn levenslijn en we markeren verschillende gebeurtenissen.
Ze vertelt van alles inhoudelijks, haast een soort scheikundeles, over hoe de thyrax werkt, waarom dokters dat geven en wat voor stofjes en processen daar bij komen kijken.
Ze vraagt vragen over mijn slapen, mijn bio ritme. Vraagt hoe of mijn temperatuur gedurende de hele dag is om te zien of er een goed bio ritme is. Ze vraagt naar emotionele en psychische factoren.
Ze vraagt naar ander welbevinden; mijn ontlasting, beweegpatroon en voeding. Ik laat haar ook alles zien wat of ik slik aan vitamines en gezondheidsdingen.
Ze weegt me, neemt mijn bloeddruk, die fantastisch is, en doet dan een een scan met een heel bijzonder apparaat. Ik doe mijn blote voeten en blote handen op metalen platen en ben met draadjes op mijn voorhoofd verbonden aan een computer. Als ik tril legt ze uit hoe of dat komt.
Voortdurend geeft ze adequate, inhoudelijke informatie over mijn lichaam, over stofjes, organen en processen in begrijpelijke taal. Ik zit met een kopje kruidenthee en kussen
in mijn nek het één en ander op te schrijven. Dan is er de uitslag van de scan. Ik kleed me aan en samen bekijken we alle resultaten. Het is zeer uitgebreid.Het gaat over wat er wel
en niet aan vitamines en stoffen in mijn lichaam aanwezig is, mijn vetgehalte, wat er te zien is in de weefsels en wat voor indruk de organen maken. Er is veel goed nieuws, wat verrassend is
en heerlijk om te weten. Maar ook is er iets echt niet in orde, qua immuunsysteem en te heftige werking van een orgaan. Dit is toch zorgelijk.
Ik ben erg moe en vind het veel om te behappen. De volgende keer praten we erover door als zij, als arts, alle gegevens heeft geordend en wijze adviezen hoopt te kunnen geven, wat
past bij mijn situatie. Voor nu in ieder geval het advies dat ik beter maar drie keer per dag kan eten in plaats van heel vaak en een knuffel omdat ik het heel goed doe .(We zijn ook
vrienden) Een banaan mee voor onderweg en thuis gauw naar bed met een lekkere kop thee en middagmaal. Ik moest er wel van huilen. Zoveel echte aandacht.
Eindelijk iemand die meer weet dan ik; ja sorry hoor, ik vind: een échte dokter.
Het was zomaar uit de lucht komen vallen! Een uitnodiging voor een balfolkfestival in de Doelen, met veel Keltische dans en muziek. Daar lust Olga wel pap van. Zonder geld en met heel weinig energie ging ik er heen. In vrede. Het voelde goed; een cadeautje voor mij. Na een fijne, perfect aansluitende treinreis, loop ik over de zonnige sjieke straattegels van het vernieuwde Rotterdam. De zilveren torens blinken me tegemoet. Ik heb mijn earphones in van mijn telefoon met muziek, en niets kan me deren. Ik draai rondjes en dans zomaar op straat. In de Doelen is het een weldaad om te zijn. De fijne zalen, vloerbedekking, de rust, duidelijkheid, luxe, gezellige standjes met hapjes en cd's. Overal zijn vrolijke muziekmensen in kleurige kleding. Vrolijke rokken in allerlei patronen, gekleurde sjaals en echte dansjurken. Een beetje flower powerachtig. De hele sfeer is een soort van balfolkbubblewereld waarin het kwaad van de wereld buiten de deuren is gebleven. Ik heb een programmaboekje en kan van concert naar concert gaan. Het is geweldig. Ik kies voor een leuke band met Ierse dans. Erna effe een bakje thee en dan splitsen Adriaan en ik ons en ga ik naar een Welshe harpiste. Ik leg mijn voeten op de vrije stoel voor me, spreid mijn sjaal over mijn benen en voel me alsof er iemand lullaby's voor me zingt. Ze staat in een olijfkleurige jurk met donkergele magrietbloemen erop bij haar harp en zingt vanuit rust en stilte terwijl een hippe jongen met een electrische gitaar haar af en toe aanvult met wat gitaarspel en/ of zang. Het is een perfect samenspel in zo'n rust en zo gedurfd. Soms is het gewoon stil en hoor je alleen haar zuivere stem. Het is alsof je bij haar in Wales bij de koeien staat, met een harp in het veld. Ze speelt ook nog piano. Ook al zo intens mooi. Ik val bijna in slaap en alles voelt als één grote warme blanket om me heen. Doordrenkt van zoveel moois sta ik weer buiten in de foyer waar weer een heerlijk bandje staat te spelen. Achter het bandje staan tafeltjes en is een brede vensterbank. De grote ramen geven uitzicht op Rottterdam. Een zalige plek. Adriaan en ik hadden een verdieping lager afgesproken maar ik wil hier niet meer weg. Ik nuttig mijn meegebrachte muesli met water en ga er dan gewoon bij liggen; op de verwarmde vensterbank. Iedereen is zacht en aardig. Ik zie wat stellen met elkaar dansen op de kwaliteitsmuziek van het bandje. Balfolkmuziek, net wat drukker dan net met de harpiste. Ik geniet van de outfits van al deze creatieve mensen en zie steeds muzikanten met hun instrumenten voorbij komen.Langzaam kleurt de lucht roze en gaat de zon onder. Zometeen weer een concert. Ik leg mijn tas en sjaal op twee stoelen om ze te reserveren voor deze Ierse beroemdheid en geniet met Adriaan van een heel bijzondere stem, maar vooral ook van de omringende musici met geweldige percussie, viool en gitaar. Ik hoef niets te doen, alleen maar zitten in mijn wijde lange rok en me laten omvatten door het pluche van de Doelenstoelen. Na deze verwennerij kijk ik nog bij de cd's, mag er één hebben van Adriaan, van de harpiste, voel me licht in mijn hoofd en ga de frisse lucht weer in. Het was genoeg. Weer een perfect aansluitende treinreis en na een hapje bij Julia's op het station ben ik volkomen verzadigd en draai anderhalf uur later mijn voordeursleutel weer in het slot. What a day!
Vroeger stond ik nog wel eens achter een microfoon te zingen, in een dienst. Best stoer en leuk om te doen. Vandaag de dag heb ik een andere audience. Ik ging wandelen met Evelien, in de rolstoel. Ze zat lekker ingepakt met haar magere beentjes en we kwamen zomaar bij de zorgboerderij terecht waar een aardige meneer een geitje van vijf dagen oud tegen haar hand duwde. Genieten. Tijdens het wandelen en hupsen met de wagen over straatkeien, een bruggetje en stoepjes op en af zing ik voor haar. Ik zing zelfgemaakte liedjes in allerlei toonsoorten, langgerekt, hoog en laag. Een beetje gek en een beetje mooi. Ik zing liedjes van Jezus en van hopsasa. Ik zing wat oud-Hollandse liedjes of zomaar geluiden. Onderwijl buk ik naar haar over en maak het geluid zacht of hard, streel haar wang. Laat haar gezicht zich koesteren in de zon en masseer haar hoofdhuid en haren. Ik zie haar lachen, kijken en zich verwonderen. Ik zie haar schateren of stil luisteren met gefronste wenkbrauwen. Ik zie haar pret hebben en meegenieten van ons gek doen. Niets is te gek voor ons samen in de buitenlucht. Alleen de wilgen en crocussen kunnen ons horen.We zoefen zig zaggend, en ietwat heen en weer hupsend, voorzichtig langs de tennisbaan weer naar de groep. I love my new audience!
Gisteren, op Valentijnsdag steek ik 's ochtends mijn hoofd uit het raam waardoor ik goed zicht heb op de tuin van buurman Kommer. Hij is in de schuur. Ik roep hem en als hij zijn kop buiten de deur steekt roep ik dat ik goed geslapen heb. Dan verdwijn ik weer om nog wat na te soezen. In de middag wil ik wel wat wandelen. Met een dikke jas en sjaal om ga ik even checken bij Cor, de buurman van 75, of hij ook zin heeft in een ommetje. Hij heeft net wat kippebouten gebraden ( gebraoien op zijn Wagenings), en gaat zich omkleden. Ik ga heerlijk nog effe gestrekt op de bank met mijn wollen muts op, wat Cor geweldig vindt. We lopen heerlijk langs de tuinen waar we genieten van de sneeuwklokjes en crocussen en slaan dan de stille landweg in met de paarden en geiten, Het is zo ontspannen. Zo lekker onszelf. Het is fijn zomaar wat te zeggen van een tuin of de vorm van een boom, waarvan het net lijkt of die spieren heeft. We staan stil bij de paarden en we kunnen ze heel goed aaien. Cor is heel goed met dieren en met dit paard heb ik ook heel goed contact. Ik raak hem wat haptisch aan en ben helemaal niet bang. Bij Cor kan ik helemaal mezelf zijn omdat er vrijheid, liefde en respect is. Ik ga wat zingen, zomaar, wat hij mooi vindt ook en op de terugweg doe ik oefeningen. De zijwaartse pas en dan met mijn handen in de lucht op mijn tenen lopend. Een andere oefening is dat je door je knieën gaat en met je armen boogjes zwaait terwijl je zijwaartse stappen maakt. Er komt een keurig ouder stel aan. Ik voel ze kijken terwijl ze strak doorlopen. Cor en ik lachen. We komen weer bij paarden en van één paard zit het hoofdstel niet goed. Ik probeer het goed te doen en vervolgens Cor, maar hij is ook niet zo lang. En terwijl hij tegen de takkenheg leunt en alsmaar verder leunt zich uitrekkend naar het hoofdstel, breken de takken en valt hij languit door de heg. Zijn bovenlichaam is in het weiland. Ik lig helemaal slap van het lachen. Wat een lol. Weer op de gewone weg, bij de huizen, spreken we over zijn manier van wandelen. Cor zet zijn voeten enorm naar buiten. "Net Charlie Chaplin", zegt hij. "Ik waggel, net een eend". We kijken samen of het hem ook lukt zijn voeten recht neer te zetten en hoe dat gaat. Ik probeer zijn manier van lopen uit, maar dan kan je niet hard. Ik geniet van de vrijheid, van geen schaamte, van samen dingen uitproberen onder de blote hemel waar iedereen mag vinden wat ie vindt maar wij hebben het goed. Is dat geen heerlijk iets? In de namiddag reserveer ik een ongelooflijk leuke B&B voor in de bloesemtijd. Slapen met Annelies in de hooiberg aan een riviertje. Na een zware, zware winter lacht het leven me weer toe. Ik zet het bloemstukje van buurman Aart in de vensterbank en laat het zonlicht de kamer in stralen. Shalom.
Tineke is pleegmoeder. Als ik haar bel is het maar afwachten of ze tijd heeft. Vaak moet ze een baby voeden of staat ze net aan de afwas.
Ze is echter helemaal in haar element. Al haar sterke punten worden optimaal benut. Haar gave om goed te kunnen ordenen en plannen.
Haar enorme gave om rust te kunnen brengen, structuur en vrede. Haar handigheid ook, na wel tiental jaren in de kraam.
Haar leven was er ook één van vele omzwervingen en gedurfde ondernemingen. Wat heeft ze niet veel gedaan, met haar taaie dunne lijf.
Ze beklom de Kilimanjaro samen met een groep mannen en was al eerste boven! Ze werkte met verslaafden in een kliniek. Ze viel in op kinderdagverblijven.
Overal toerde ze heen in haar auto of op de fiets. Bikkel Tineke. Na lang wachten heeft ze haar man gevonden en is ze gelukkig getrouwd. Ze hebben het goed samen
en toen het idee kwam voor pleegouderschap liep het allemaal als een trein. Inmiddels is het zoontje van een drugsverslaafde moeder al zo'n 11 maanden bij hun en uitgegroeid
tot een tevreden, stabiele, gehechte baby. Het tweede kindje van dezelfde ouders is nu ook bij hen en Tineke moet vol aan de bak. Nachtdienstjes draaien én overdag ook weer aan de bak.
Opnieuw vind ik het wonderlijk, hoe of het, ook bij haar, lijkt alsof alles samenkomt. Dat ze al haar levenservaring, kracht en eigenschappen kan inzetten voor deze nieuwe taak die haar zo op
het lijf geschreven is. Samen met man Jeroen. Wat een wonderlijk iets hoe op een gegeven moment er van alles op zijn plek valt in onze levens en we toekomen aan iets waarin alle voorgaande
stappen en processen meedoen in wat we nu kunnen. Mag dat bemoedigend zijn, voor als het in jouw leven nog niet allemaal bij elkaar is gekomen. Elke stap telt!
In de groep waar ik vrijwilligerswerk doe, moet je kunnen - zijn-.
Dat is best een een kwetsbaar kunnen. Het lijkt zo simpel maar dat is het niet. Vandaag kwam ik op de groep, een beetje later als anders,
maar dat was okay. Ik kwam de ruimte binnen en vond de stagiare die met een cliënte die ook 'meehelpt 'op de groep, een kaartspelletje aan het doen was.
De twee kanjers van groepsleidsters zitten te bomen over iets. In zijn stoel zit Klaas die ik met rust moet laten. Verderop, in de hoek, zit Charlie in zijn stoel.
Zijn benen heeft hij kruislings onder zich gevouwen en zijn handen in zijn zakken. Op bed ligt Evelien.
Ik sta wat in de ruimte, te - zijn, en loop dan naar Evelien en ga wat kletsen met haar. Bij haar zijn, wat aanraken en dingetjes zeggen over het gure weer, de sneeuw,
haar nieuwe stoere broek etc. Aan de tafel komt geen verandering dus ga ik maar even bij Charlie zitten. Ik zit op de leuning van de stoel en laat hem mijn rug wat voelen.
De laatste tijd is hij elke schroom kwijt en vindt hij het heerlijk met me te kroelen. Hij maakt wat geluiden en ik kijk uit het raam.
Hoe basic kunnen dingen zijn? Vervolgens loop ik weer naar Evelien en klets weer wat.
Henri wordt beneveld en zit bij de keuken in zijn stoel. De groepsruimte heeft veel lege ruimte, zodat er ruimte is voor de rolstoelen.
Gevolg is dat je vaak met jezelf in die lege ruimte staat te staan. Naast een jas aantrekken en eens wat drinken geven doe ik niet iets verzorgends.
Het is dus niet zoveel doe-werk. Het is heel veel - zijn-. Met Evelien en Charlie heb ik een geweldige tijd in de snoezel. Evelien ligt op het waterbed en we lachen heel wat af
als ik allerlei geluidjes maak bij bewegingen en aanrakingen. Het is één en al spelen met mijn stem en anticiperen op wat zij laat zien in haar gezicht. Ik vind het geweldig.
De interactie tussen ons is fantastisch. We voelen elkaar steeds beter aan. Als ik plots hoest schrikt ze altijd zo en ik reageer dan gelijk met sorry en het spijt me en buig me over haar
heen en doe van alles waardoor ze weer helemaal ontspant. Het is zo leuk hoe ze om de bal moet lachen met een piepje erin. Maar het is niet de bal, het is wat wij samen doen,
hoe wij samen - zijn-, mét een grappige piepbal. Als de groepsleidster Evelien en Charlie weer op komen halen heeft ze de tranen van het lachen op haar gezicht. We lagen net samen
onder de spiegel te schommelen op het warme bed en nog lekker knus en lacherig te zijn. Haar gemasseerde voeten gaan weer in sokken en schoenen en Charlie gaat weer richting wc.
Terug in de groepsruimte is het weer -zijn-. De moeder van Henri is er en dat geeft gezelligheid. Niettemin sta je daar gewoon. Er ontstaat een interactie gebeuren met een buurtende
andere cliënt en we lachen wat met elkaar. Ik streel Evelien nog wat over de haren terwijl ze bijna slaapt. Henri zit genietend in zijn stoel terwijl hij weer nieuwe slabben omgeknoopt krijgt.
Klaas wordt opgehaald. Hij is toch maar mooi twee uur aanwezig geweest. Weer veel indrukken opgedaan voor hem. Het is zo'n andere manier van kijken en beleven.
Zo vanuit zorg en voelen waar iedereen zit en heel veel basaal - zijn-. Je moet het durven met elkaar. Je moet het kunnen hebben. Ik vind het een ongelofelijke leerschool
en heilzame plek, de - zijn- groep van het ervaren.
Het was in december, op een koude natte dag. Zij was al hoogzwanger van haar tweede en op zwangerschapsverlof. Maar ze is geen type van niets doen en zei dat ik best nog voor een behandelingetje mocht komen. Ze is de fysiotherapeute van om de hoek. Ik ben bij haar terecht gekomen omdat ze in het wijkblaadje staat van het Franse gat. Mijn buurt dus. Ze staat niet alleen maar in het wijkblaadje, ze heeft ook echt hart voor de mensen van de wijk. Ze leeft onder de mensen, heeft ze in haar huis, komt bij anderen thuis. Samen met haar collega geven ze heel goedkope bewegingslessen voor Marokkaanse vrouwen in het buurthuis tegenover haar huis.( Wat nu gesloten is helaas) Ze heeft wat tips over een Marokkaanse vriendin die haar goedkoop knipt en vertelt met mijn verjaardag over een andere Marokkaanse vrouw bij mij in de straat, die me vast wil helpen met de hapjes. Feit is dat ze me iedere keer weer verrast. Dan weer met een verhaal over een hond uit de buurt die geen onderdak meer had en prompt bij haar mag wonen. Ze is een persoonlijkheid met haar taaie dunne lijf, werklust, een recht hart en Friese afkomst. Dit keer mag ik dus in haar verloftijd nog voor een massage komen. Als ik aanbel gaan we naar een andere locatie; een ruimte in een sportschool die ze sinds kort huurt. "Ik kom wel achterom, zegt ze". Daar is ze. Ze kan amper haar jas nog dicht krijgen over haar bolle buik en het fietsen gaat haar ook wat moeilijk af. Het is wat vreemd om samen te fietsen, buiten de vertrouwde setting van wachtkamer en praktijkruimte. Het is koud en guur maar we zijn er zo. Het is altijd een verademing bij haar te zijn. Je hebt het gevoel dat je alles kunt zeggen. Niets is gek en zij is ook gewoon zichzelf. We hebben allebei niet geslapen. Ik zie het aan haar, aan hoe ze er bij zit in haar laatste spannende weken. We zijn een soort van lotgenoten ook in hoe we allebei een verkeerd soort man troffen in ons leven van wie we moeilijk los konden komen. Ze begrijpt me als geen ander. Ze masseert mijn pijnlijke rug en ik vraag hoe of ze tegen de komende bevalling aankijkt. Er is zo'n warmte en menselijke nabijheid in het contact. Als we weer buiten staan zijn onze zadels nat en ga ik nog even om een boodschap. Het is allemaal zo idioot gewoon, dat alle regels van instanties en professionele distantie als sneeuw voor de zon zijn verdwenen en er alleen maar deze realiteit is van dat zij mij kent en me nog wel een keer wil behandelen voor ze de baby krijgt. Misschien heeft ze niet de juiste grenzen maar ze heeft wel een groot hart en ze verspreidt wel veel licht en liefde in deze wijk. Het zijn de lotgenoten die het dichtst bij mensen kunnen staan. De mensen die weten van ongezonde afhankelijkheid, misbruik en emotionele pijn. Zelden kom ik zulke kanjers tegen.
Ik denk dat we teveel willen, door van onszelf te vragen dat we goed zicht, een gebalanceerd antwoord hebben op de geldsituatie met Griekenland, de problematiek van ebola, isis of noem maar op. Ik denk dat het niet kan, dat we naast ons eigen leven ook situaties van around de globe kunnen beoordelen, er ons in verdiepen én er iets aan kunnen doen. Ik geloof ook niet dat dat de bedoeling is. Dat we niet gemaakt zijn voor zo'n megataak. En toch krijgen we het op ons bordje. Mijn ervaring is dat het al een heel karwei is om jezelf, je eigen leven op orde te hebben. Je eigen netwerk. Pas als je zelf van alles goed hebt doorgewerkt, van hoe het leven in elkaar zit, hoe je mens zijn in elkaar zit, wat recht is en wat krom, dan begin je pas rijp te worden om een goed advies en wijsheid te vormen over een grotere situatie. Ik kan niets met 'het nieuws'. Als ik een hele poos niet kijk ( wat vaak voorkomt), en dan ineens weer wel, treft me de absurditeit van het geheel. De nieuwsverteller staat er onaangedaan bij, in een net pak en een montere stem. In de ene seconde vertelt hij van een muizenplaag, wat ik best schokkend vind, maar waar ik niets aan kan doen en in de andere van een vrachtwagen die gekanteld is op een weg. Of van nieuwe aanslagen .Gruwelijke feiten komen voorbij zonder gepaste emoties of echt tijd ervoor of dat we er iets aan kunnen doen en in no time zitten we voor het weer. Ik kan er niet tegen. Ik kan niet voor heel de wereld zorgen. Ik heb geen geld voor 100 projecten. Ik heb geen energie om actie te gaan voeren voor een misstand, iets op te zetten. Ik vind het zo ongepast dat deze ellende op een zo 'gewone ' toon naar ons toe wordt gebracht. De wereld van nieuwslezers, van het nieuws brengen vind ik ziek. Ik krijg ook altijd mee-angstgevoelens als ik op de tv zie dat ze mensen op straat aanklampen om hun mening over iets te vragen. Ik heb met de ondervraagden te doen. Ik snap niet dat de meeste mensen dapper met een mening op de proppen komen.We zijn het zo gewend dat dit gebeurt dat we zouden kunnen denken dat we dom zijn als we ook niet een slimme, duidelijke mening hebben. Maar bewijst de enorme switch met ons stemgedrag op de politiek ook niet iets van niet echt gegronde, doordachte, wijze kennis van zaken? Het is teveel. We kunnen het niet bolwerken de stortvloed aan informatie, de veelheid van problemen. Ik wapen me er tegen door me te concentreren op mijn eigen leven en af en toe vang ik iets op. Ik kies bewust welke informatie ik toelaat en houd daarmee heel veel van de wereld van me af. Dan houd ik de energie voor waar ik wél iets aan kan doen. Ik stimuleerde de huishoudster van de buren om om een nieuwe strijkplank te vragen toen ik zag dat ie stuk was en ik nam de tijd om een bemoedigende kaart te schrijven aan een goede vriend die daar erg blij mee was. Kijk, dat soort dingen. Gewoon niet teveel. Neemt niet weg dat je als land soms actie kan voeren voor een ramp, maar geen tien rampen per dag. En hoe of je dat moet communiceren en organiseren, beoordelen en in kiezen? Geen idee. Mij teveel.
Ik wou dat er geen lelijke kleding werd gemaakt. Geen polyster en nylon en weet ik wat nog meer. Fijne katoen, linnen en wol. Viscose. Geen massakleding die eruit ziet als vormeloze lappen, saaie uni dingen. Ik zou willen dat er alleen mooie kleding wordt gemaakt in de kleuren van het seizoen. De koele, sterke kleuren voor de wintertypes, de diepe warme herfsttinten voor de herfsttypes, de vrolijke lichte warme kleurtjes van de lente en de grijzige rustige kleuren van de zomertypes. Ik zou willen dat dat in winkels op seizoenen hing, op de kleurentypes en dan ook nog in verschillende lengtes. Korte mensen, lange mensen, normale postuurs. Ik zou willen dat er veel meer mooie blouses waren, en minder alsmaar t-shirts en uni vesten. Meer gebreide truitjes en originele kleding. Ik zou willen dat alle goedkope, massakleding verdween en daarmee ook zoveel grondstoffen bespaard zouden worden. Ik zou willen dat al het ongezonde eten uit de winkels verdween. Alle koek en snoep en chips en bewerkte voedsel eruit. Geen zuivel meer, weinig kaas en heel weinig vlees. Ik wou dat er allemaal overdadige groenteafdelingen en granensoorten, noten en zaden in veel kleinere winkels aantrekkelijk aangeboden werden. Ik wou dat de veelheid aan producten verdween en er maar een paar zeepmiddelen en allesreinigers te koop waren. Ik wou dat de geneesmiddelen uit de natuur een veel normalere en grotere plek kregen in het winkelaanbod en in het onderwijs hierover. Ik wou dat de hele medische wereld uit de greep van de farmaceutische industrie verlost werd en dat er waarheid kwam over oorzaken van ziektes, wat gezond is om te eten en over kruiden en geneesmiddelen uit de natuur. De ziekte van de rijke wereld. Zoveel dingen geproduceerd die niet nodig, niet goed, niet mooi zijn. En dan reizen we naar Peru of Tibet voor een prachtig wollen vestje of kleed; door de arme mensen gemaakt die in de bergen wonen. Want we voelen, dit is echt. Dit is goed spul, dit is mooi. Ik wou dat de waarheid over wat goed is ook in al onze spullen bepalend zou zijn. Dan heb ik het nog niet eens over alle andere gebieden van het leven. Ik doe ik wat ik kan in mijn eigen bestaan en eens wordt alles rechtgezet. Dan komt alle nep en leugen aan het licht. Hè, wat een bevrijding.
Het is nu precies een jaar dat ik zwem met Saria ( schuilnaam). Ze is 18 jaar en gehandicapt. Vandaag ging ik er weer moe heen, maar het lúkte gewoon. Ik word er steeds handiger in. Help ook mee met andere cliënten aankleden en samen met de fysio hun wat meebewegen. Het was best pittig voor me; dit groepje. Ik voelde me vaak genegeerd. Gewoon dat vrouwen langs me heenliepen en me niet aankeken of wat zeiden. Triggers naar oude herinneringen van - er niet bij horen- op school. De extravertelingen hebben hun pret, samen, en ik zwom er wat om heen. Maar weet je, ik bleef steevast in de waarheid dat je niet wéét dat ze je niet mogen en dat ik er wel mag zijn. Ik bleef mijn ding doen met Saria, en stelde me open op, toegankelijk maar niet afhankelijk. Vandaag ervoer ik zo de vrucht daarvan. Ik heb de afwijzing geen kans gegeven. En nu, had ik vandaag een gesprekje met iemand met wie ik dat nooit had. En ik zie hoe ik in vrijheid ben gegroeid, mijn benen in de lucht gooi in het water en mee kan doen met gekheid soms. Zij hebben mij ergens ook uitgedaagd om te groeien in een stuk steviger worden, en wat extraverter. Dus wat ik moeilijk vond van die ander, daar heb ik nu geen angst meer voor. De angst verdwijnt door de ander niets aan te rekenen en te blijven in de waarheid. Groeien, week na week. Het is een razend lekker gevoel, deze veroverde vrijheid. Ik parkeer de electrische stoel van Beth achteruit de kleedkamer in, mopper hardop op een voetriempje die niet wil,( in plaats van altijd maar zwijgzaam te zijn) trek Evelien haar armen door de op maat gemaakte jas en heb mijn woordje voor hun allemaal. Zegen wie je pijn doen, zegen wat je moeilijk vindt door in Gods liefde te blijven en te schuilen in Zijn aanvaarding. Ik geloof dat er een veel diepere les inzit, in het zegenen wie je vervloeken of pijn doen. Het betaalt zich uit in je eigen vrijheid en verrijkt op een ongewone manier. Gods remarkable ways.
Het is ongelofelijk wat ik allemaal meemaak. Verschillenden vrienden lijken helemaal hun ding te hebben gevonden en elke dag meer in hun element te gaan zwemmen. Vandaag was vriendin uit apeldoorn op bezoek, die na een leven van verschillende omscholingen en banen nu helemaal uit de verf lijkt te gaan komen als wandelcoach. Het is zo gaaf te zien hoe allerlei dingen uit haar leven geïntegreerd worden in de creatieve uitdaging van dit nieuwe fenomeen/vak. Ze is bloemiste geweest en weet veel van plantjes en de natuur. Ze is een echte wandelaarster die, net als ik, enorm opbloeit van buiten zijn. Ze kan fantastisch fotograferen en nu liet ze mij haar visitekaartjes zien. Pas gedrukt met een voor- en achterkant bij een Engelse drukkerij. Dat heeft ze weer uitgevonden op internet.Wat een finesse, wat een joy om naar te kijken. Schitterende natuurfoto's met uitnodigende teksten in de geest van de positieve psychologie (die ons allebei bekoort) als: "Wanneer sla jij je vleugels uit?", of, "Hoe kom jij tot bloei?". Ze heeft er zeven verschillende laten maken. Op de voorkant staat iets van haar website en grappige voetstapjes. Ze is namelijk ook begiftigd met erg leuke humor én ze heeft veel gevoel voor stijl en is door haar baan met computers handig geworden in vormgeven en dergelijke. Ach het is haast teveel om op te noemen. Haar eigen proces, van burn- out en verwerken van oud zeer. De bijbelschool die haar met bijbelkennis verrijkte.Haar geloofsleven wat ook door een diep proces heenging. De jaren therapie voor zichzelf. Haar ervaringen inmiddels als werkzaam in de hulpverlening. De opleiding als agoog. Het gastvrouw- zijn in een kliniek voor mensen in therapie. Haar mooie verschijning in smaakvolle kleding en rustige evenwichtige persoonlijkheid. Haar groei in het getrouwd zijn. Ze legt de visitekaartjes bij me op tafel om er samen van te genieten Het is de bedoeling dat mensen er zelf één mogen kiezen, wat we allebei een super idee vinden. Het is een feest om ze te zien. Een feest ook om haar heelheid te zien. Haar compleetheid. Haar vele gaven die allemaal een steentje bijdragen aan een werkelijk prachtig nieuw project waar ik echt alle vertrouwen in heb. Wat een feest om met deze eerlijke, zichzelf kennende, lieve, warme, humorvolle vrouw een wandeling te maken en je hart eens uit te storten. We gaan samen ook nog even een erg frisse neus halen, bij mij achter in het bos. We steken de gek met het wandelcoach zijn en noemen alles wat voorbij komt. De kale akker waar alles voor je weggemaaid is, de roofvogel, en wie heeft er van alles bij jou geroofd? De puntige pijlen van een hek, en welke woorden zijn als puntige pijlen in jouw hart gekomen ? De bomen langs een weg: erg op een rij. "Heb jij ze op een rijtje?" We lachen en doen gek. Wat een vreugd om samen op je plek te komen. Ik help haar met wat Nederlands en schraap de poep van haar schoen, waar ze helaas in was getrapt. Tja, we wandelen een beetje met vleugels maar onze voeten schrijden door modder en zand. It's such a joy to celebrate the fruit of our lives.
Snoesje heeft de niesziekte, volgens de dierenarts. Ze niesde en niesde, zo schattig, op een zondag. Maar, vrezende voor dit feit toog ik met haar naar een nieuwe dierenarts. Ik ken hem niet maar hij zou goed zijn en goedkoper dan de warme vrouwelijke arts die haar pas nog onderzocht heeft. Bij de constatering van de ziekte wil ik wel spontaan gaan huilen. Hoe kan mijn schat zoiets overkomen? Ineens besef je hoeveel je van haar houdt. De behandeling is een anti-biotica prik. Anti-leven. Ik haat dat spul. Met tegenzin laat ik hem het inspuiten. Vanavond was het tijd voor haar derde shotje. Met heel veel geworstel duw ik arme Snoes haar mandje in. Het moet gewoon. De deur staat open van de behandelkamer en ik zie hem zijn flesje pakken met het vieze anti-levenspul. Hij vult zijn spuitje en als ik voor Snoes de bovenkap eraf haal zodat ze niet met weer getrek eruit wordt gehaald, doet hij één aai en zet de naald in haar prachtige lijfje. Ik vind het walgelijk; het kastje met de naalden, de fles van dat spul. Wat zou ik haar graag iets pro-life geven. Waarom is dat niet ontwikkeld? Waarom is dit het antwoord van de medische wetenschap? Ze is net op nieuw voer overgegaan. Holistisch, natuurlijk en haar vacht is zo mooi en zacht. Vrienden krijgen chemo gif tegen de kanker en radio-actief spul. Het staat me tegen. Ik ben voor léven en drink mijn boerenkoolsmoothies in de ochtend terwijl mijn huid mooi zacht is geworden en ik me schoon voel. Ontdaan van suiker, zuivel en chemische toevoegingen ga ik voor gezond groen, fruit, noten, granen. Nog één keer, Snoes, zeg ik tegen haar, als ik haar met een zucht weer op de autostoel neerplof. Nog één keer, in een samenzweerderig ondergaan van een schijnbaar nodig kwaad om iets kwaads te bestrijden. Dat ook op dit gebied maar doorbraken mogen ontstaan voor écht leven, ik weet zeker dat Vader een beter antwoord heeft.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig poen en heel weinig slaap. Verbazend genoeg heb ik nog een heel bijzondere ontmoeting in de trein met een jongeman die heel eenvoudig, zelf, gelovig is, het liefst vriesweer heeft omdat hij het dan pas warm krijgt, en die onderzoek heeft gedaan naar olifanten, als geoloog. Ik bid voor zijn hart, want daar heeft hij last van. De reis gaat zeer voorspoedig en in een uur en tien minuten sta ik voor haar deur. Ik zag van de verte al een mede verjaardagsbezoekster aankomen met allerlei tassen en een kist achterop waar een prachtige taart in zat. Echt Amsterdam. Kleurrijke mensen met van alles meegesjouwd op karrige fietsen. De woonkamer van de jarige is één en al warmte, sfeer, kunst en gezelligheid. Ze heeft een berkenbos op de muur geschilderd. Het is zó mooi! Wat een mooi geheel!. De ijsblauwige bank met oranje en blauwe kussens en zelfgebreide deken. De warme houten kast waarvan d ekleur terugkomt in de wandschildering. Haar beelden, zelf gemaakt, her en der in de kamer. De tafel met allerlei lekkers. Ik krijg er geen genoeg van. Een bos oranje tulpen met draadjes minieme kerstlampjes erdoor. Zelf geverfde meubels op een originele manier. De jarige heeft een eigen gemaakte jurk aan met een geweldige ketting. Past helemaal bij haar. Één voor één komen de vriendinnen binnen. Wat ouder, wat jonger. Elke persoon brengt een nieuwe golf met zich mee aan creatieve vrouwelijke schoonheid. Mooie haren, leuke blouses, kunstige sieraden, zelfgemaakte kleren. Hoe kan het ook anders dan dat er zulke mensen om de jarige heenstaan? Het is één kleurrijk feest. Zelfgemaakte taarten en wat later deegrolletjes met vulsel uit de oven. Kippetjes aan het pruttelen op een bakplaat. Een pan japanse soep op het vuur en bapao broodjes, vers gestoomd. Het hield niet op. Ze glimlacht en zegt:"Een beetje overdone". Na een kruidenthee, stuk gezonde dadelkoekcake, een beetje port, tortillachips en nog veel meer, gaan de leuke vrouwen één voor één vertrekken naar hun bruisende amsterdamlevens. Na mijn rustpauze in haar zalige bed, in de wederom een lust voor het oog zijnde slaapkamer met ook allerlei verrassingen aan prachtige voilegordijnen met roosjes en daaroverheen donkerroze sliertengordijn, stoere rode tafel/bureaublad en zalige overtrek van het dekbed, nestel ik me weer op de kunstige bank en kletsen we samen wat. Poes heeft ze op schoot. Ik zie haar van opzij en hoor haar vertellen van ontmoetingen met vrouwen in het nauw. Vrouwen net als zij, ook single mum. Vrouwen met heftige nare dingen waar zij op een meest genadevolle manier woorden van hoop en waarheid aan aanbiedt. Dit is wat haar hart heeft, vertelt ze. In de veelheid van al haar talenten en gaven die me om de oren spetteren, is dit haar hart. Ze heeft haar eigen ambities neergelegd en iets kostbaarders ontdekt. Het dienen van mensen in nood. Voor ze op de bres staan in gebed en ze dienen met haar al ingesleten kennis en levenservaringen. Het treft me enorm. Ik vind dat een wonderlijk iets. Dat je eenvoudige zinnen zegt, aan mensen in nood. Medemensen in de stormen van het leven. Eenvoudige woorden, maar met zo enorm veel bagage eronder van zelf doorstaan lijden, processen en dagelijkse bekeringen, keuzes en kennis. Een diamant, deze gewone Anneke in haar zelfgemaakte jurk, in haar kleine huisje in oud zuid.. Mij vergezellend naar de trein vertelt ze lachend van haar vreugde in het uitdelen. Liefde uitdelen is schandalig, zegt ze. Je krijgt er schandalig veel voor terug. Is dat geen diamant die flonkert op een namiddagse vriezende januaridag? Ik duizel nog na van alle kleuren.
Ze is jarig. Mijn kunstige vriendin uit Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik erheen mag gaan,ondanks weinig
