Tineke is pleegmoeder. Als ik haar bel is het maar afwachten of ze tijd heeft. Vaak moet ze een baby voeden of staat ze net aan de afwas.

Ze is echter helemaal in haar element. Al haar sterke punten worden optimaal benut. Haar gave om goed te kunnen ordenen en plannen.

Haar enorme gave om rust te kunnen brengen, structuur en vrede. Haar handigheid ook, na wel tiental jaren in de kraam.

Haar leven was er ook één van vele omzwervingen en gedurfde ondernemingen. Wat heeft ze niet veel gedaan, met haar taaie dunne lijf.

Ze beklom de Kilimanjaro samen met een groep mannen en was al eerste boven! Ze werkte met verslaafden in een kliniek. Ze viel in op kinderdagverblijven.

Overal toerde ze heen in haar auto of op de fiets. Bikkel Tineke. Na lang wachten heeft ze haar man gevonden en is ze gelukkig getrouwd. Ze hebben het goed samen

en toen het idee kwam voor pleegouderschap liep het allemaal als een trein. Inmiddels is het zoontje van een drugsverslaafde moeder al zo'n 11 maanden bij hun en uitgegroeid

tot een tevreden, stabiele, gehechte baby. Het tweede kindje van dezelfde ouders is nu ook bij hen en Tineke moet vol aan de bak. Nachtdienstjes draaien én overdag ook weer aan de bak.

Opnieuw vind ik het wonderlijk, hoe of het, ook bij haar, lijkt alsof alles samenkomt. Dat ze al haar levenservaring, kracht en eigenschappen kan inzetten voor deze nieuwe taak die haar zo op

het lijf geschreven is. Samen met man Jeroen. Wat een wonderlijk iets hoe op een gegeven moment er van alles op zijn plek valt in onze levens en we toekomen aan iets waarin alle voorgaande

stappen en processen meedoen in wat we nu kunnen. Mag dat bemoedigend zijn, voor als het in jouw leven nog niet allemaal bij elkaar is gekomen. Elke stap telt!