Het is een soort van oefening merk ik, in contacten, om me niet te laten beïndrukken door de kennis en vaardigheden van anderen. In de zin van dat er van mijn persoontje niet veel meer over blijft. Een soort van dans vind ik het, van het zijn bij de ander, luisteren en ondergaan wie die ander is en dan weer terug belanden bij mezelf en weten wat ik te bieden heb. Mijn stukje, mijn zijn. Lastig soms als die anderen goede banen hebben of ouders zijn of veel kennis hebben of volwassen, assertief en wijs uit de hoek komen, of noem maar op. Maar ik herinner mezelf eraan wat ik heb doorgemaakt, mijn traject, en de vruchten daarvan in mijn persoon die maken dat anderen het soms plezierig vinden of goed doet om bij mij te zijn. Het zou soms ook zo heerlijk zijn me te kunnen hullen in woorden van; mijn echtgenoot, of mijn kinderen, of mijn collega's. maar die heb ik niet. Ik ben Olga die vandaag een heerlijke middag luisterend en pratend met een bijzondere vrouw met een enorme levensgeschiedenis heeft doorgebracht in haar vredige tuin met lekkere hapjes, thee, rust en aandacht. Zij vond mij een zacht persoon en ervoer geen oordeel. Ik rust in wie ik ben, voor nu, wetend dat ik nog wel eens meer ga doen dan luisteren en thee drinken. Een medemens ontmoeten is geen reden om impresssed te zijn, wel om je te laven, te openen, te leren en geven, maar zelf blijf ik uiteindelijk wel overeind. Dat vind ik toch een enorm winstpunt van mijn baanloze, singleleven. Haar kwetsbaarheid in ziek en oud zijn, haar delen van details van haar gewone leven, maakte dat ik een salade kon maken voor ons twee en in ontspanning gastvrij en gastvrouw kon zijn.Oude blokkades en angsten overwinnen door te zijn in mezelf, verbonden met God. Ik ga wel verdrietig nog effe het bos in om alles van me af te lopen en stil onder een boom mijn verdriet er te laten zijn, van die niet gevonden partner. Nog niet in ieder geval. En dan nog even de tuin sproeien, mijn tuin, mijn zitje, mijn nieuwe tuinkussens voor 2 euro 50, mijn plekje hier, mijn leuke jurk en benen die lekker kunnen wandelen en mijn voor het bezoek ongelofelijk opgeruimde huis met voor 't eerst een kale halvloer ( zonder troep).Mijn nieuw geverfde wc, mijn fijne stukje straat en nu lekker in mijn grote bed duiken. Morgen naar de rivier met twee mooie mensen en weer kiezen niet impressed te zijn. shalom.
Het was een aanbieding van actie van de dag en ergens had ik wel een klik, dat het dus Texel zou worden dit jaar, hoewel ik van tevoren al aanvoelde een bepaalde mystiek te zullen missen.Met Terschelling heb ik meer een klik, omdat dat eiland iets heeft.., iets spiritueels wat Texel denk ik niet heeft. Maar ja, soms moet je het met wat gewoners doen in plaats van magisch Dingle/Ierland of een Schots eiland. Nu ging ik daar dus heen, zo van, ook wel leuk, een nog niet ontdekte plek ontdekken, en toch fijn strand en lekker hotel, en met een schat van een vriendin! In Den Burg lekker geshopped voor kleine kadootjes en toen was er onverwachts een heerlijk rommelige Israël/bijbelwinkel waar ik wel uren had willen dwalen en alles opslurpen; de boeiende boeken en lekkere muziek, de mooiste kaarten, sieraden en voorwerpen. Schatten vond ik er; het ware leven proef je dan in plaats van Texelsouvenirs; alles over God. Een hanger gekocht met een Davidsster en een blauw chai teken erin .De meneer van de winkel zei dat de Joden zeggen: het leven gaat boven de wet en dat sprak me gelijk aan.( chai betekent leven) Vond ik wel symbolisch voor deze tijd op Texel waar ik een nieuw begin hoopte te maken, na dit laatste half jaar alsmaar nog niet echt loskomen van John. En dan was er het strandje bij de boot naar Vlieland waar we zomaar terecht kwamen. Een heerlijk plekje wit zand bij paal 33 met uitzicht op de houten steigerbrug en de Vlielandboot en mensen die gingen trouwen en allemaal in donkerblauw en wit of crème poseerden voor de fotograaf. Ik vond het heerlijk er alleen maar te zitten en te liggen en de strand en zeekleuren in me op te nemen; de rust ervan, de eenvoud, de wijdsheid en ruimte. Verderop waren wel mensen maar hier was het stil. Toen ik onverwachts nog een nacht bleef, in een gezellig huis bij de vuurtoren met een knus kamertje, had ik een een avond van wijds strand en schelpen in overvloed, avondlicht die de lucht zo mooi kleurde, wat wolkjes. Alleen zijn aan de noordkaap, alleen met de wind en mijn jas en mijn gedachten. Zomeravond, gezelligheid in de strandtent met heerlijke muziek, zalig eten ( pasta met zalm en allerlei lekkers erdoor), onderuit gezakt in een leunstoel. Spijkerbroek en t-shirt, warme voeten in sokken loop ik door de tent, zie wat uitgestalde kunst en geniet van bloemen in vaasjes, strandmobielen, schelpen, uitzicht naar buiten op zand, een strandbank en helmgras, de zee. Zomaar een avond alleen bij de vuurtoren. Niemand die wat van me moet. Lopend onder die hemel in die wijdsheid op deze plek voed ik mijn ziel en geest in het zijn ook met Hem. Ik was te ziek geworden om terug te reizen met vriendin en moest wat bijboeken. Wat een cadeau, deze laatste avond! Met haar samen had ik ook erg genoten, van omstebeurt wandelen langs de zee, grote parelmoerachtige schelpen vinden, en samen stilstaan bij paarden en veulens in het gras, of een groep ganzen bij een watertje. Samen fietsen in een om de 2 minuten ander aanvoelend weer waardoor we ons bleven verkleden.Grapjes over en weer, van de Smulpot naar 't Bikkelement en Cocksdorp, de viskraam en helaas geen slufter gezien vanwege mijn moeheid. Dingen als zij die een kopje thee voor me maakt, of samen niet kunnen beslissen wat en waar we gaan eten, elkaar wat masseren en een maskertje delen. Liedjes zingen, bidden en delen, een boodschapje doen. Alleen aan de Noordkaap was mijn meest dierbare avontuur en dan vind ik een beetje Ierland terug, in de woeste natuur, het alleen zijn en tegelijk de warme strandtent met lachende mensen, biertje, heerlijk eten en goede muziek. Authentiek, echt, woest, alleen, schrijven, lopen en het maanlicht zien op de wat nevelige duinen na alle regen. Vest aan en op weg naar mijn bed met morgen een nieuw nog onbekend avontuur; daar houd ik van! Mijn buurman vond me apart dat ik daar nou zo van geniet, alleen aan de noordkaap, vooral alleen. Ik denk dat dat spiritueel is.
Als ik alles had gedeeld de laatste maanden, elke lange dag ,vol nog van mijn harteklop voor John dan had je mijn soap met wondertjes, ups en downs smullend kunnen volgen, maar dat werd me iets te persoonlijk. Vandaar de lange break, maar gisteren heb ik opnieuw een fikse streep eronder gezet en dit keer is 't wel de genadeklap, denk ik. Moet ook, want ik verlang echt naar toekomstmuziek en geen dwell on the past. Maar ja, ik ben nou éénmaal een langzame 'losweker'. Was wel grappig, stond ik in de douche vandaag en hoorde paardenvoeten. Doucheraampje open, en jawel, een mysteryman met hoed en groene jas reed stapvoets op zijn zwarte paard door mijn straat! Hoe grappig, nog net geen wit paard, maar, zo zie je, het kan zomaar gebeuren! Kreeg een mailtje van mijn heel vroegere buurmeisje die ik al een leven lang niet meer heb gezien, met zomaar geweldig bemoedigende woorden, van dat ik waardevol ben en veel te bieden heb en me niet moet verstoppen. Wat een uplifter als je je aan alle kanten voelt falen. Ik wou wat kaartjes kopen om te versturen en, net op weg, loopt de buurman me voor de voeten die mijn voortuin eens flink onder handen gaat nemen. De klaver woekert daar welig. Ik trek nog wat tulpenbollen eruit en geniet even van dit zonnige warme voortuin plekje, eenvoudig bij mijn eigen huis. Bij de winkel zie ik haar; ze valt me op. Als ik de winkel weer uitkom zie ik haar weer en zit naast haar op de bank. We raken wat aan de praat en dan vertelt ze en vertelt en ik zit daar zomaar medemens te zijn maar vertel wel van God, mijn hoop en houvast, de Aanwezige en ons thuis, ook al bak ik er zelf niet veel van momenteel. Dat maakt me bescheiden, maar is het erg? Hangt het van mij af? Als ze hoort dat ik geen man heb spoort ze me aan die wel te zoeken en is ze plots enthousiast, zegt dat er echt één voor me rondloopt. Zij gaat naar haar borstonderzoek met gevatte moed en ik ga de kaarten schrijven. De buurman heeft mijn tuin opgefrist, echt hard gewerkt, waar ik geen energie voor heb. En ik bedenk dat ik misschien toch maar gewoon uit moet gaan delen en een plek vinden om te zingen met mijn gitaar. ( verpleeghuis?) Zoiets als als de broodjes en visjes van de eenvoudige jongen waar Jezus wel wat meekon."Step out of your comfortzone", was de profetische boodschap op mijn pc vandaag. Met John samen was geen goed zangduet, maar ik wil wel de melodie van Vader bij mensen brengen, ook al is het luisterend op een bank op straat.Of wie weet galmend in een hal. We houden moed; God is nabij, in ev'ry small detail of life.
Snoes de poes zit gelijk op schoot als ik begin te typen. Schade inhalen van mijn dagjes weg. Vandaag heb ik een soort van dramadag. Alsof ik in mijn eigen film speel. Vanochtend zag ik het leven niet meer zo zitten na weer een allerlaatste afscheid van mijn Ierse lover via de mail en een beroerd telefoontje gisteravond. Allemaal vooral van mijn kant in de hoop op nog één laatste goed gesprek. maar ja..Hoe moeilijk voor mij om hem echt los te laten. Weer emotioneel de boel overhoop.Ben zo lekker onlogisch bezig. Uuuren zit ik achter de pc vakantiebestemmingen en de weg erheen uit te pluizen. Schitterende Schotse eilanden die me toch nog aan Ierland doen denken of een christelijke retraite in Wales wat emotioneel verantwoorder zou zijn maar voor mijn portemonnee een dikke aanslag. Of idee van de kusten van Normandië of Bretagne waar ik voor wegzwijmel vanwege het fantastische licht alleen al. Maar met wie en hoe?Helaas ben ik niet in staat de rit in de auto zelf te doen anders zou ik zo de boel inladen. Ik verwaarloos mijn eigen realiteit van muren waar behang af moet, deurposten die een verfje nodig hebben en nog steeds een verhuisdoos in de gang. Dus zo lag ik, oververmoeid op mijn luchtbed in de tuin, bedenkend wat een schat dat is, om op mijn eigen gras te liggen. En ik bad God om hulp voor mijn lonely, lost heart. En toen was zij daar. Ze zei mijn naam achter de schuttingdeur en ik riep:"Kom maar!" We hadden elkaar steeds niet kunnen bereiken maar nu kwam ze gewoon langs. Mijn nieuwe vriendin, om samen muziek te maken. Het was gaaf! Ik haalde mijn twee gitaren, een muziekstandaard van zolder, boekjes erbij en een blad thee en stroopwafels en tádá, aan de slag! Voor 't eerst mijn stemapparaat uitgeprobeerd. Zij had er kijk op en ik was weer meer geoefend in gitaarslag en trucjes. We deden van alles door elkaar, piano, gitaar samen, thee drinken, sigaretje, delen, lachen. Misschien idee om samen met haar en haar dochters te gaan kamperen, ergens dichtbij..Toen ik laatst met andere vriendin ook het luchtbed op het gras neervlijde had ik dezelfde trigger; dat ik daar eigenlijk naar verlang: gras, kamperen, vrienden, lachen, aantutten. Mijn hoofd is zo druk met al mijn ideeën en verlangens en zorgen. Ik heb Ierse John gedag gezegd, met alles wat daar aan vast zat; het wilde leven. Maar ik wil ook wilde dingen. Samen muziek maken en me vrij voelen zoals vandaag is wel wild, ideeën voor een dansfeestje voor ons vrouwenverwerkgroepje, allebei hebben we deze dag de boel de boel gelaten en zijn over de zooi heengestapt om zomaar samen te zijn terwijl haar dochter morgen jarig is en ze ook nog logees krijgt in haar onmogelijke kleine huis.Samen opwekking zingen los van een kerk of wat ook, gewoon zomaar omdat we die nog kennen. Ik schater als ze voordoet hoe ze de troep nergens kan opbergen, alleen onder een bed schuiven. De buurman heeft een zakje wilde bloemen voor me door de brievenbus gedaan en ik strooi wat in de tuin.Gisteren had ik een fantastische dag in de sauna met mijn bijna 70 jarige vriendin. We gingen in de finse sauna en na twee rondes gingen alle vrouwen naar buiten en kregen warme honing in het holletje van onze handen waar we onze bodies mee insmeerden. Grappig zeg! Elkaars rug met honing ingerubbed en later lachend als pubers door de koude watervalstraal snel heenlopen of erachter staan in ons blootje en gekke bekken trekken.Ook weer een cadeautje, deze extra verwennerij op de middag van de vrouwendag!Onderuit in onze dusters on het haardvuur met een mineraaldrankje en verhalen vertellen van haar aankomende rampverbouwing inde flat, verjaardag, gelezen boeken,reizen en liefdes. Zegeningen, zegeningen, voor vermoeide ik.Voor ons twee eten gemaakt omdat het me allemaal ook niet meer uitmaakt met mijn vroegere kookangst en gastvrouwangst. Emotioneel ga ik door zulke dieptes dat die angsten er gelukkig nu niet toe doen. Opleiding voor tolk bekeken, opleiding voor tekenen/schilderen in Amsterdam, allemaal pogingen om er zelf iets van te maken. Steeds weer leren dat wachten op God, en in de rust, het beste werkt. Moeilijk, moeilijk. Op de trouwerij, in de strandtent ( van die dagjes weg) was er toch een lift voor me; de perfecte lift naar mijn zus haar huis, zomaar op het juiste moment, op het laatst. Gods timing. Loslaten en vertrouwen. Blijft moeilijk. Vandaag weer van genade geleefd en niet van iets wat ik zo goed doe, absoluut niet. Mijn avondwandeling in het bos is een verademing van geuren, aarde en bomen na de regen, en daar heb ik een wandelstukje ontdekt wat een beetje mijn stukje is geworden met twee bomen die tegen elkaar aanstaan, als een man en een vrouw. Ik hoop dat dat als een symbolische belofte is voor mij en ik vraag vader God daar weer eens om, omdat ik Olga ben en zoveel wil; een luchtbed op het gras, een boottocht naar een Schots eiland, geweldige seks, de luchten van Normandié, dansfeestjes, straks een paars gebeitste picknickbank en zonder angst gitaar spelen en fouten maken,én in mijn blootje door een waterval lopen.En schrijfster zijn en leuke kleren ontdekken. En alles met God..het wilde leven! pfoeh en nu naar bed!
Ik stond in de tuin mijn gratis compost erop te gooien en bladeren weg te halen. Het regende een beetje. Ik rook de aarde en genoot van het grove tuinwerk terwijl ik de aarde door mijn handen voel gaan. Dacht aan God en dat Hij me niet vergeet in al mijn woelende gedachten en zoekende leven. Dacht aan vergeet me nietjes, waar ik zo van hou. "S middags komt mijn vriendin met de bus. Grappig om haar in de bus te zien langsrijden terwijl ik uit de auto stap. We beleven het grappige moment samen, terwijl het gebeurt. Zij is altijd een feest om te zien in haar vrolijke kleren en prachtige krullen. In haar volle leven maakt ze toch weer tijd voor mij. To catch up. En in haar tas zitten twee lichtblauwe vergeet-me-nietjes, feestelijk ingepakt, voor mij! Gods unexpected wink for me again; wow! Na onze koffietijd en rondleiding in de feestwinkel zet ik ze gelijk in de tuin; naast elkaar, to remember al die trouwe zetjes van Vader om mij te helpen volhouden. En dan is er weer een buurman die effe aanwipt en iedere keer me weer uitdaagt mijn eigen spoor te vinden in life. Niet mijn tijd te verdoen maar te weten wat ik wil. Ach ja, als het zo eenvoudig was.. 'S avonds, al zappend, kom ik bij een erg leuke komediefilm en de hoofrolspeelster doet me eigenlijk erg aan mezelf denken. Ze doet alles op háár manier, is eigenlijk heel ongecompliceerd, gaat smilend door het leven, maakt met iedereen contact en weet toch rake, serieuze dingen te zeggen. Ze doet het voelend, al zwierend met een tas en allerlei kleurtjes kleding en lekker gek, een meisje en een vrouw, net als ik te jong geschat. Ze dóet gewoon. And she is just a joy to be with, mensen aankijkend, contact makend en door dingen heenprikkend.En vooral veel lachen. En dan snap ik ook weer waarom mijn competente vriendin toch tijd neemt om mij op te zoeken; omdat ik ook zoiets ben. Ik wou alleen dat het bij mij ooit ook nog weer eens in een baantje of anderszins meer vorm krijgt. Ergens zak ik zo door mijn voegen als haar vriendin van de feestwinkel vol kleur haar creatieve baan uit de doeken doet; ik wou dat ik dat zelfvertrouwen had.Maar ja, geduld, nog megaprojecten op stapel. Voor gisteren was het: He forgets me not en vandaag komt er weer zo'n parel van een vriendin langs. Bof ik even!
bye the way, filmtip: Happy go lucky, met Sally Hawking, de rijlesscènes zijn zóóóó grappig!!
Gaaf, gisteren heb ik mijn huis laten zien aan twee vrouwen van de cursus.Trots liet ik mijn kamers zien. Het heeft zoiets knus samen even in alle kamers stil te staan en je huisje te delen. Twee vrouwen die ook een nieuwe start hebben gemaakt na een verbroken relatie en ook nieuw behuisd zijn. Het was zo gezellig samen.We zaten aan de thee en appeltaart met slagroom en konden ronduit delen over onze mannenexperiences, achtergronden en zomaar wat bijtanken bij elkaar. Gewoon lekker open delen met vrouwen die er ook kaas van hebben gegeten. Belegen kaas van rottigheid en misère dan, maar wel met lekkere humor. Vanochtend was ik op naailes en werd omringd door bezige bijen die ook allemaal zo leuk 'vrouw' waren, met hun vrouwen dingen, van een vrolijke zelfgemaakte jurk met glitters erop,delen van mijn komende verwendag voor vrouwen, één vrouw die vandaag geen zin had en wat in een blad zat te bladeren. Iemand die een simpel hemd moest inkorten en het toch fout deed, ineens niet meer wetend wat 'zomen' was, en bij mij ging het ook weer eens fout. Bleek dat het gordijn nog te lang was en ik alles weer uit kon halen.Opmerkingen over en weer, "Olga moet nog een man", ja, die vind ik niet op naailes en ook niet op de wolviltclub. Ha ha. Andere vriendin belde 's avonds huilend en stortte even haar verhaal uit. En zo lag ik nog nagenietend van alle vrouwendingen in mijn bed en besefte hoe helend dat is. Vrouwen hebben elkaar nodig. Om te kletsen, te tutten, fouten te maken, te troosten, te begrijpen.Door elkaars huis te lopen, elkaar bellen en bemoedigen. En nu heb ik weer een vrouwenknakworst etentje. How simpel life can be.. tabee
Net was ik heerlijk aan het piano spelen, en kwam het woord warrelen in me op. Ik doe mijn ogen dicht en warrel de klanken aan elkaar en geniet van het gebruiken van mijn creatieve hersenhelft. Warrelen doe ik met lapjes wolvilt waar ik harten van maak met klepjes die open en dicht kunnen en een ingenaaid stukje hand made paper met iets erop gezet.Warrel door mijn huis waar de tafel zoals altijd weer hopeloos bezaaid ligt met allerlei frutsels die allemaal nog een opbergplekje moeten krijgen zodat ik er nog steeds niet echt goed aan kan eten. Dus weer met een bord en dienblad op de bank. Structuur, structuur.. Ik heb het geaccepteerd. Ik ben een creatief brein die creëert vanuit chaos.Slechts met heel veel inspanning krijg ik het aanrecht aan kant. Eindelijk heb ik de hobbykamer ingericht met nog één rommelstapel op de grond. Tada. Als ik de groentetas bij mijn vriendin halveer en in de koelkast leg, zie ik jaloers naar de opgeruimde laatjes met bakjes waar je alles zo in kan vinden.Waarom is zoiets simpels zo'n schijnbaar onmogelijke taak voor mijn warreldrive? De mevrouw van de naaiwinkel kent me ook al. Als ik lint koop stopt zij het vast in de tas zodat ik het niet kwijt raak. Ze ziet mijn ogen dromend langs de linten gaan en weet dat ik zo zonder lint de deur uit kan stappen.Warrelen, warrelen. Ik weet dat ik er serieus mee aan de gang moet, met structuur en discipline, oefeningen doen voor mijn nek en schouders.Maar wat als je een warrelmeisje bent? Naaien helpt me, geeft rust. Dan móet je dingen één voor één doen. Ik zit weer op les en ga elke week project na project aanpakken in een geordende ruimte met grote tafels en alle spullen in kisten en dozen. Goed zo Olga, profiteer van de structuur van de ander. Warrelmeisjes hebben meer tijd nodig om te antwoorden omdat ze zoveel denken en zien, maar als je me de tijd geeft en de ruimte komt er vanzelf iets moois uit, iets zinnigs soms. En daar geniet ik dan wel van, als ik echt tevreden de harten leuk inpak met wat ik zomaar in mijn lintenmandje vind en tot slot van deze avond nog een gezellig blogje schrijf met de pianomuziek nog in mijn achterhoofd. Tot warrels!
Broodnodig had ik het vandaag; iets van kunst! Ik had het echt helemaal gehad met in mijn huis zijn en had geen zin in een wandeling met mezelf door de koude bossen. Ik moest er gewoon even uit. En het thema: 'katten' van de galerie wou ik niet missen. Dus lekker met de tom tom door de binnenwegen nog last minute erheen gereden en zo genoten van de wilgen en luchten, weilanden en schaapjes. Maar eenmaal binnen in de galerie kom ik in iets anders een beetje thuis; the arts. Een gaskachel snort en geeft heerlijke warmte. Er staat mooie klassieke muziek op en yes daar hangt weer van alles nieuws, in allerlei verschillende stijlen. Er zijn lijsten met foto's van katten. Drie foto's boven elkaar en zo mooi genomen! Je voelt de fluwelen zachtheid van de pootjes, en al het knusse van behaaglijk zich opkrullende kattenlijfjes in mooi avondlicht en in de buurt van huiselijke meubels of kozijnen die ook iets kunstigs hebben. Het voedt me. Altijd weer verrassend welk schilderij of voorwerp me deze keer raakt. Dit keer vooral de foto's, vooral van mijn favoriete kat Sjo, die daar vaker op kaarten pronkt. Haar gezichtje kijkt helder, eigenzinnig en vrolijk ondeugend naar de camera, vol van nog meer poezenstreken en liefelijkheden. Bij de kachel met een kopje koffie en lekker koekje blader ik door een Rodin boek. My favorite beeldsculpture. De foto's zijn zo mooi en ik zuig alles naar binnen. Ik voel de drang om weer eens te tekenen als een noodzaak voor mijn ziel naar boven komen en besef hoe ik zonder kunst een stuk van mezelf mis; uithonger. Nog twee prachtige klassieke cd's op de kop getikt, passend bij de nadere pesach. Iets wat mijn onrustige hart wellicht tot Hem kan helpen keren.Alles samen met een kaart van lieve Sjo, nog even een wandelingetje meenemend op het stille pad, ga ik weer richting huis. Tsjonge, had ik dat effe nodig! Oeps, I just burned my supper, dat heb je dan ook weer van al die inspiratie
I feel kind of drugged. My skin feels warm and my body feels sleepy and satisfied. Sitting at the table of a nice café with candlelight and magazines in front of me. See two women having fun. Soon they'll get their dinner served; table is set. It's a saturdayafternoon, grey sky, pouring rain and gardens full of snowdrops whose fragility and beauty touch my soul. Just wanted to have a nice break from being at home. Feels like I'm in a bubble; like after a bath. Looking through magazines for holliday in France. Might go there instead of Ireland. As I looked at these two women, laughing, wearing nice clothes, I konw my life doing therapy is over. Here I am, on my own. Already travelled so far; this journey in becoming. The second part of my life has begun. I'm at the edge of it still regaining strength and organizing my new home but I'll get there. I love this bubble! A different time, a new season, things ahead in a God made plan as the world groans and shakes. I feel light without burden and filled with anticipation. Felt His presence with me this week. I'm gonna make my own choices for decorating the house and it's not gonna take years. Cause there's a world out here. And I'm on the edge of it...
Vanochtend was ik in een dienst, eigenlijk omdat ik niet weer een dag alleen met mezelf wou zijn en ook uit nieuwsgierigheid naar weer een andere christelijke club. Het was heel druk en de zang was al begonnen. Ik zat op de grond en deed wat mee. We zongen met elkaar de liedjes maar het deed me niet zoveel. Het zit 'm uiteindelijk niet in een lied. Opnieuw wil ik zo graag God ontmoeten samen en dat hoeft niet via een gesmeerd nummer. De spreker deed ook alles goed, en praatte vlot en leuk, grappig en inhoudelijk. Allemaal prima, maar daar staan ze weer; de mensen die het altijd al doen. En dan bekruipt mij zo'n gevoel van: "hier gaat het niet meer om". Pas toen we zongen van zend mij, over de wereld ingaan, voelde ik een vonk. Is het nog tijd om zo met onszelf bezig te zijn of is het tijd om naar buiten te gaan? Je kon ook vragen voor gebed aan mensen met een badge op. Waarom niet gewoon aan iemand die je treft? Iedereen kan toch bidden? Toch gedaan, want ik wel ook wel eens iemand die voor mij bidt. De ongeschreven regel is dan dat je als alleenstaande vrouw naar een vrouw toegaat en zij bidt niet alleen maar samen met iemand, want dat moet met zijn tweeën. Zucht. Dus ik ging met het echtpaar de gang op en zei dat ik zo moe was. Toen rezen er allerlei vragen die ik niet echt wou beantwoorden want ik ken jullie helemaal niet. Een gevoel van wetticisme bekroop me en eerst aan dingen moeten voldoen. Ik dacht van laat maar, ik doe het wel weer zelf maar toen kon het toch, gewoon bidden en dat was okay/goed. Toch nog iets van God. Maar ik ging naar huis met een soort van tweederangsgevoel. Sta ik daar weer als alleenstaande. De getrouwden kunnen aan de bak. De professionals kunnen aan de bak, het gewone volk schuift aan. Zo bedoelen ze het natuurlijk niet maar laat mij maar weer even in het gewone leven. God is er toch wel.
We kennen elkaar al zo lang! We zijn aan elkaar geschaafd en gegroeid en gebloeid. Wat heerlijk is het, de vruchten te proeven van een lang bestaande vriendschap.Als een gerijpte wijn. We hadden elkaar al lang niet gezien en het is dan toch weer een ontdekking hoe of de ander er nu echt bij zit en hoe je weer tegenover elkaar staat. Real life is toch anders dan de telefoon. Dat is merken hoe de pas van de ander jou dwingt iets langzamer te lopen en merken hoe verwarmend haar liefde is met haar steunende, luisterende aanwezigheid. Merken hoe we beiden lol hebben om mijn chaotisch zijn als ik twee keer naar de buren ga voor gemiste ingrediënten en zelfs nog een sprint trek naar de markt tegen 5 uur omdat ik de walnoten wel heb gekocht maar niet heb meegenomen. Zij leest het recept voor vanaf de computer en ik worstel de ingrediënten door elkaar. Zij geeft allerlei tips voor vervangers voor dat wat ik niet in huis heb, en ik bedenk weer, ja, dit is leuk met haar: bakken! Als ze vertelt van mensen die ze kent die in zonde leven, vertelt ze ook wat het met haar deed en hoe ze heeft gehuild. Dat Jezus ook huilde erom. Ze vertelt het en ik krijg kippenvel en voel een golf van God door me heengaan. Haar hart is zo doorschijnend op dat moment, maar alleen als je heel goed kijkt en voelt. Zo is zij, ze loopt er niet mee te koop, maar je moet heel goed kijken. Mijn hart wordt zo geraakt en vult zich met respect en verbondenheid. Wat een kostbaar samen ervaren van Gods hart. Ze kon niet slapen in het koude logeerbed en schoof 's nachts naast mij in mijn grote warme bed. Toen ik wakker werd was het heel gewoon dat zij daar lag. De afstand tussen onze harten is klein. Liefde en waarheid geven ruimte en maken nabijheid zo natuurlijk en warm. Ik kijk naar haar grijze haren en gezellige pyjama en maak een lekker ontbijt.Vertrouwd samen zijn, niet zomaar verkregen maar wel een cadeau. Een warme slof in deze verkillende wereld, om weer gesterkt en verbonden verder te gaan.
Ze hadden mij gevraagd om te helpen schminken voor het feest en ik had ja gezegd. Tegenwoordig, na mijn stormachtige relatie, doe ik dingen gewoon en laat me niet meer zo weerhouden door onzekerheden. Maar de dagen ervoor hadden al veel van me gevraagd, omdat ik het huis wat op orde wou hebben voor mijn bezoek en een paar onafgemaakte projecten wilde afmaken. Dus, hard gewerkt, en al mijn doelen gehaald, toog ik naar het feest met mijn logee. De zelfgemaakte taarten in de tas en ook nog voor 't eerst met de auto en mijn nieuwe tom tom de reis gemaakt in plaats van met de bus (ook weer zo'n doel). Het viel nogal tegen, want we werden de hele stad rondgestuurd wat ik nu nog niet snap. En 's ochtends aan het ontbijt merkte ik al hoe moe ik nog was, trillerig gewoon. Maar goed, dapper stapte ik op de verkleedkleren en schminkspulletjes af. Zo leuk, al die kleurtjes en glitter, kwastjes en sponsjes. Mij overviel echter zo'n teleurstellend gevoel van onbekwaam zijn, vooral toen een van de spelers zich vol vertrouwen tot mij wendde om een vrouwenhand om zijn toneelkleed om te doen en zich door mij te laten opmaken. Ik wou alleen maar in een onnozel: "ik weet niets "uitbarsten, maar zoals zo vaak in het leven zweefde een reddend persoon voor mij langs die vol verve het kleed ter hand nam en daadkrachtig vastmaakte terwijl ze nog van allerlei andere trucs op de hoogte bleek te zijn. Zoals hoe je van een doek een muts op je hoofd maakt. Nederigheid is altijd een redding heb ik ontdekt; gewoon vragen hoe iets moet en dan blijkt dat er meer onwetende zielen zijn die ook maar onhandig er mee in de handen staan. Maar nu moest toch echt de daad bij het woord gevoegd worden en, onzeker of niet, er moest geschminkt worden. Dus keek ik schalks naar mijn buurbrouw en begon net als haar aan zwarte wenkbrauwen. En toen,... maar doen. Blosjes maken op de wangen en wat glitter bij de ogen. Je duwt jezelf over iets heen en ineens ben je dan alleen met je kwast en moet je uitgaan van wat jij bedenkt. Zo confronterend! Er volgden meerdere, en eenmaal op die plek, met die kwast, nemen mensen onmiddelijk aan dat jij het weet, het kan. Ik ben de schminkmevrouw. Iets groeit een beetje in me en ik denk terug aan mijn tijden in het tekenleslokaal en probeer me wat te laten gaan. Door het doen komt er wat ruimte in mezelf en geniet ik van de kleurtjes en de glitter. Ik voel weer hoe je, als je door een eerste knockoutgevoel heen bent,je iets aanboort in jezelf wat er wel zit, maar het is zo kwetsbaar. Dan staat er een jongeman voor mijn neus met twee schattige meisjes. Ze willen graag geschminkt, of dat kan. Het voelde als een gunst als ik dat wilde doen. Er zat respect in de vraag wat me zo raakte. De meisjes waren verlegen, een beetje schuchter maar wilden wel. Ik knielde voor ze neer, en voelde mezelf openbloeien. Ze wou een konijntje. Ik koos een leuk kleurtje voor haar neus, maakte snorharen en vrolijke wenkbrauwen. Al schilderend op haar jonge gezichtje ging ik weg van met mezelf bezig zijn en was ik er voor dit kind. Ineens ging ik geven, vanuit iets supervrouwelijks in mij, een zachtheid en tederheid stroomden als een prachtige melange, samen met een vrolijke noot op het juiste moment getimed, in me naar boven. Alles in mij wou dit kind zo goed mogelijk behandelen.Haar kleinere zusje kwam na haar en opnieuw schilderde ik knielend naar mijn beste kunnen een lief konijnengezichtje, zo teder als ik kon. Deze meisjes voelden zo doorschijnend als de hemel, vol onschuld en kwetsbare schoonheid. Zij deden iets met mij wat alle liederen en woorden erna en alle volwassencontacten me niet konden geven. Kwetsbaarheid in ongerepte schoonheid die de hemel in mij naar buiten bracht en ons hulde in fijngeweven liefde als teer glas. Als wij dan, als volwassenen het verhaal spelen, en ik onverwachts ook meedoe, als vertelster, verdriet dat mij, dat de kinderen er alleen maar bij zitten en 'wij' het voorbeeld geven. Missen we zo niet heel veel? Jezus haalde een kind naar voren als voorbeeld. Een ander perspectief; de werkelijkheid van Zijn Koninkrijk.. En daar wil ik naar toe, neem me mee naar die wereld van alles andersom. Neem me mee naar die wereld van heb de ander lief. Of misschien leid ik jou er wel naar toe. Ik voel me dan zo mooi, zo heel dichtbij mezelf. In een wereld van de teerste kleuren, waar vermoeide zielen dansen gaan en het kind in mij wil spelen met kettingen en kleren, van kijken en proberen. Mijn ontwaakte kinderziel keek verlangend naar de tafel en ik beloofde mezelf dat ik een volgende keer wéér eens ga durven spelen. Gewoon, omdat het mág.
Het is het eind van de week en ik heb het schrijven gemist. Maar het lukte niet. De hele week is een week van zooi om me heen die ik niet opgeruimd krijg en onafgemaakte en op stapel staande projecten. Tassen die niet helemaal leeg zijn gemaakt, natuurlijk afwas, mijn steen uit Ierland dat een huisnummerbordje wordt, waar ik glimmende vernis op heb gedaan omdat ze geen zijdeglans hadden en die nu akelig glimt waar ik van baal. Nog een was in de machine sinds vanmiddag en troep in de gang. Toch nog last minute naar het zwembad geraced, na een slapeloze nacht, wat me uiteindelijk zo goed deed maar te snel moest ik het water weer uit.( sluitingstijd) Toch een concertbezoek eruit gesleept deze week,en nog wel na een middagmeeting en een gelukkig relaxte verjaardagsvisite, zodat ik reserves aanspreek die ik eigenlijk niet heb.Creaclubje, cursus, huiskamermeeting, ik heb het 'm weer gelapt, maar mijn hart is op de vlucht. Ik ben wel veel alleen maar leef er wat langs heen. Langs mijn verdriet van weer alleen en : "Hoe nu verder God?". Ik ben bang voor antwoorden die niet leuk zijn, alsof Hij tegen mij zou zijn?! Bang voor- rustig aan- en - het kost tijd-. Bang voor : "Je moet het hier mee doen". Vriendinnen worden oma. Mijn leeftijd slaat me om 't hart en plots lijkt alles zo- voorbij-. Vandaar geen inspiratie en een slapeloze nacht of twee. Onrustig brei ik dagen in elkaar van weinig doen of ineens veel, en zomaar leven. Van lekker even kopen zodat ik niet zo voel. Bij de kassa met mijn twijfelachtige aankoop van nieuwe primula's terwijl de vorige kapotgevroren zijn, is er een meneer die vriendelijk en geduldig met me meedenkt en adviseert ze in een bloembak te doen aan mijn Franse balkon zodat ze vanuit de kas niet gelijk in een ijskoude pot op de grond komen.Daarom ging het dus mis. En dan met aankondigende vorst ze binnen halen. Gewoon het feit dat een vreemde voor mij tijd neemt werkt als een glimp van bemoediging. In zoiets kleins ervaar ik Gods goedheid en zorg voor mijn kleinste dagelijkse dingen. Juist zo onverwacht. Ik ben nog lang niet uit de troep, maar laat toch weer wat licht binnen...( met dank ook aan alle andere grote en kleine bemoedigingen van deze week..die samen bouwsteentjes zijn voor deze schrijfbeginsjabbat, yes!)
De afgelopen dagen was alles een beetje -slappe hap-. Het vasten heeft tot nu toe niet een denderend resultaat in mijn vurigheid voor God. Eerder andersom; voelde me weer enorm verleid tot een klein weekje touren in Ierland met mijn ex ( zijn idee), want wat is er hier nu aan? Maar nee, het is gewoon een februaridip met iets van een virusje waardoor ik ook niet helemaal lekker ben. Gelukkig heb ik mijn verleiding weer weerstaan ( ik weet echt wel beter), maar wát ben ik weer met hem bezig, in plaats van met mijn leven hier. "Vallen en opstaan", zongen Elly en Rikkert. Vanochtend las ik dat God een relatie met mij bouwt. Quote Wayne Jacobson: "Discipelschap gaat niet over jou die een relatie met Jezus bouwt, maar over Jezus die dat met jou bouwt en dat jij herkent ( recognize) hoe Hij dat doet. Hij wil jou trekken in Vaders hart en jou de Vaders wegen leren." Dat helpt me weer om het niet van mijn kleine investeringen te verwachten maar door al mijn vallen en opstaan heen Hem Zijn wegen te voelen banen in mijn hart. Als een sneeuwveger door de sneeuw, een zachte, smooth sweep that helps you walk again and gives a solid road. Voel weer vastere grond en ga, nog wat slapjes though, maar innerlijk gesterkt weer verder op weg.
Contacten, contacten. Zondag had ik een contactendag. Eerst lekker alleen het bos doorgestruind en een gave stronk gevonden waar ik mijn naam en die van mijn kat in ga branden; toch twee namen.. Weer thuis, heerlijk bijgetankt van de walk, na een stevige boterham lekker lang geskypt met vriendin in China. Echte meidentijd en alle onderwerpen kwamen langs, van nieuwe jas tot Israëlvisie. "Zo fijn dat jij er vaak bent", zei ze. Net voldaan opgehangen, belt een ander, mij dierbaar mens; alleenstaande moeder die deze dag ook de tijd voor zichzelf heeft. Zijn we nét lekker op gang en blij elkaar te horen, staan twee vrienden voor de deur. Wat gezellig! "Bel je straks terug". We gaan alle nieuwe dingen van mijn huis en creaclubjeresultaten langs,die ik vol trots laat zien, en zakken onderuit met thee op de bank, tussen alle kranten en bijbels in. Maakt niet uit, toch, beetje troep. Na alle uitgewissel en zomaar -zijn-, bel ik de alleenstaande moeder na mijn koffie en groente snijden weer terug. Eet ik gewoon wat later. Blij word ik van al dit gecontact; lekker onverwachts en straight from the heart en just real life. Nog effe bellen over welke groente er nou in de ekotas zit die ik deel met een vriendin vlakbij, en dan weer eens een recept voor mezelf uitproberen. Onbekende groentes zijn als de onbekende straten in deze stad waar ik met hulp van internet wijs uit word en mezelf mee verras. ( stom hè, plaatjes opzoeken van alle groentes om te weten dat dit koolrabi is..) S' avonds ben ik vol, blij en beetje druk en ga nog een vriend bellen om deze bui uit te buiten,en alles uit deze dag te halen. Deze stap werd me voor een goede nachtrust beetje fataal, maar een leuke dag was het wel, want al die verschillende levens, gezichten en verhalen waar ik deel van ben,daar geniet ik van! En dat vind ik dan zo'n voordeel van het single zijn; beschikbaar zijn.
Ondanks een nogal slechte nacht heb ik vandaag weer enige vooruitgang geboekt in de opbouw van mijn nieuwe leven! Táda', weer voor een kast geslaagd, zodat er nu twee goeie kasten de zolder op zijn gesleept waar alle boeken lekker zichtbaar weer een plekkie in hebben. Het was sjabbath, de dag om te rusten, dus dat verdriette me wat, want de ontspanning van niets moeten was er niet echt. Wil ik toch eerst weer -lekker doen-, in plaats van -zijn-. Vanochtend ook niet goed tijd voor gebed ( gecomputerd, jawel) en mis iets van rust en kracht in de dag. Maar toch kwam ik haar tegen, onverwacht, een goedekennnisbuurvrouw die ook de relatie uit heeft, en net als ik zo dubbel nog kan zijn in hoe het voelt. Hè, herkenning, kunnen benoemen, vrijuit. En de buurmannen, twee stuks,( want ik heb geen sterke schouder), hebben met vereende krachten en stoere praat mijn vlizotrap half gesloopt om die kast er door te krijgen, terwijl ik op de grond tastte naar een gevallen moertje, stiekum glimlachend dat ik het toch weer voor elkaar krijg twee mannen voor zo'n rotklus te 'strikken'. Zonder dubbele bodem trouwens; gewoon gevraagd.. Kijk, dat is dan weer genade vind ik wel. Niet eren van de sjabbath en toch weer uit de brand. Morgen ga ik vasten van koek en chocola. Pittig genoeg , niet troostsnoepen, met als doel meer vuur in mijn hart voor eeuwigheidszaken. Want een nieuwe kast is leuk ( koopje, vijf euro), maar iemand bij God brengen is toch andere koek. Dus daar laat ik voorlopig even een stroopwafel voor staan. Tabee.
Na drie nachten goede slaap ren ik de trap af en zie in de lange trapspiegel dat ik er echt weer normaal en happy uit ga zien. Ik voel me als iemand die net op kamers is en haar nieuwe woonplaats uitkamt op leuke gratis dingen. Vijf maanden woon ik nu hier, in mijn nieuwe hoekhuis met een lap van een tuin en nog een zolder vol dozen. Dit alles na mijn stormachtige avontuur met Ierse Johnny, straatzanger en lover met wie ik me in een overhaast huwelijk zou hebben gestort, als geld, omstandigheden en zijn "hold your horses Olga", niet alles hadden uitgesteld. Gisteravond deed ik de 'bloggen-workshop', ook gratis, en yes! Dit wordt mijn eerste blogbericht. "Gewoon doen!", was het advies. Gewoon doen ook, zo'n 12-badenkaart van het geld terug voor culturele activiteiten. Doen, die baantjes zwemmen, stomen en zingen in het stoomhok en aan de chocomelk natintelen. Vásthouden dit nieuwe geluksgevoel van nieuwe kansen en lef om te leven, vooruit te zien, bezig zijn. Ik ga niet meer bang zijn en bescheiden. Ik ga ook meedoen en mezelf laten horen. Zoniet, dan gaan er sprankelende Olgatoetsen verloren. Als toetsen met je kwast, lekker grof en gedurfd op het doek, of zomaar een voorzichtige streep. I feel this sparkling energy and thrust myself into life,( woord 'thrust'geleerd van Irish John). Eens zien waar of ik uitkom! Wel met meer bedachtzaamheid maar ook wel live in the moment. Wetende dat het zonde is om zóóóveel van je menszijn onder doeken van niet durven te begraven. Bah, ik heb lekker op de oranje vleugel in Veenendaal townhall gespeeld en 1 persoon vond het zomaar mooi terwijl het maar een fratsel was. Net als deze; geniet ervan!
 "Wink"){kind=icon}
