We kennen elkaar al zo lang! We zijn aan elkaar geschaafd en gegroeid en gebloeid. Wat heerlijk is het, de vruchten te proeven van een lang bestaande vriendschap.Als een gerijpte wijn. We hadden elkaar al lang niet gezien en het is dan toch weer een ontdekking hoe of de ander er nu echt bij zit en hoe je weer tegenover elkaar staat. Real life is toch anders dan de telefoon. Dat is merken hoe de pas van de ander jou dwingt iets langzamer te lopen en merken hoe verwarmend haar liefde is met haar steunende, luisterende aanwezigheid. Merken hoe we beiden lol hebben om mijn chaotisch zijn als ik twee keer naar de buren ga voor gemiste ingrediënten en zelfs nog een sprint trek naar de markt tegen 5 uur omdat ik de walnoten wel heb gekocht maar niet heb meegenomen. Zij leest het recept voor vanaf de computer en ik worstel de ingrediënten door elkaar. Zij geeft allerlei tips voor vervangers voor dat wat ik niet in huis heb, en ik bedenk weer, ja, dit is leuk met haar: bakken! Als ze vertelt van mensen die ze kent die in zonde leven, vertelt ze ook wat het met haar deed en hoe ze heeft gehuild. Dat Jezus ook huilde erom. Ze vertelt het en ik krijg kippenvel en voel een golf van God door me heengaan. Haar hart is zo doorschijnend op dat moment, maar alleen als je heel goed kijkt en voelt. Zo is zij, ze loopt er niet mee te koop, maar je moet heel goed kijken. Mijn hart wordt zo geraakt en vult zich met respect en verbondenheid. Wat een kostbaar samen ervaren van Gods hart. Ze kon niet slapen in het koude logeerbed en schoof 's nachts naast mij in mijn grote warme bed. Toen ik wakker werd was het heel gewoon dat zij daar lag. De afstand tussen onze harten is klein. Liefde en waarheid geven ruimte en maken nabijheid zo natuurlijk en warm. Ik kijk naar haar grijze haren en gezellige pyjama en maak een lekker ontbijt.Vertrouwd samen zijn, niet zomaar verkregen maar wel een cadeau. Een warme slof in deze verkillende wereld, om weer gesterkt en verbonden verder te gaan.
Ze hadden mij gevraagd om te helpen schminken voor het feest en ik had ja gezegd. Tegenwoordig, na mijn stormachtige relatie, doe ik dingen gewoon en laat me niet meer zo weerhouden door onzekerheden. Maar de dagen ervoor hadden al veel van me gevraagd, omdat ik het huis wat op orde wou hebben voor mijn bezoek en een paar onafgemaakte projecten wilde afmaken. Dus, hard gewerkt, en al mijn doelen gehaald, toog ik naar het feest met mijn logee. De zelfgemaakte taarten in de tas en ook nog voor 't eerst met de auto en mijn nieuwe tom tom de reis gemaakt in plaats van met de bus (ook weer zo'n doel). Het viel nogal tegen, want we werden de hele stad rondgestuurd wat ik nu nog niet snap. En 's ochtends aan het ontbijt merkte ik al hoe moe ik nog was, trillerig gewoon. Maar goed, dapper stapte ik op de verkleedkleren en schminkspulletjes af. Zo leuk, al die kleurtjes en glitter, kwastjes en sponsjes. Mij overviel echter zo'n teleurstellend gevoel van onbekwaam zijn, vooral toen een van de spelers zich vol vertrouwen tot mij wendde om een vrouwenhand om zijn toneelkleed om te doen en zich door mij te laten opmaken. Ik wou alleen maar in een onnozel: "ik weet niets "uitbarsten, maar zoals zo vaak in het leven zweefde een reddend persoon voor mij langs die vol verve het kleed ter hand nam en daadkrachtig vastmaakte terwijl ze nog van allerlei andere trucs op de hoogte bleek te zijn. Zoals hoe je van een doek een muts op je hoofd maakt. Nederigheid is altijd een redding heb ik ontdekt; gewoon vragen hoe iets moet en dan blijkt dat er meer onwetende zielen zijn die ook maar onhandig er mee in de handen staan. Maar nu moest toch echt de daad bij het woord gevoegd worden en, onzeker of niet, er moest geschminkt worden. Dus keek ik schalks naar mijn buurbrouw en begon net als haar aan zwarte wenkbrauwen. En toen,... maar doen. Blosjes maken op de wangen en wat glitter bij de ogen. Je duwt jezelf over iets heen en ineens ben je dan alleen met je kwast en moet je uitgaan van wat jij bedenkt. Zo confronterend! Er volgden meerdere, en eenmaal op die plek, met die kwast, nemen mensen onmiddelijk aan dat jij het weet, het kan. Ik ben de schminkmevrouw. Iets groeit een beetje in me en ik denk terug aan mijn tijden in het tekenleslokaal en probeer me wat te laten gaan. Door het doen komt er wat ruimte in mezelf en geniet ik van de kleurtjes en de glitter. Ik voel weer hoe je, als je door een eerste knockoutgevoel heen bent,je iets aanboort in jezelf wat er wel zit, maar het is zo kwetsbaar. Dan staat er een jongeman voor mijn neus met twee schattige meisjes. Ze willen graag geschminkt, of dat kan. Het voelde als een gunst als ik dat wilde doen. Er zat respect in de vraag wat me zo raakte. De meisjes waren verlegen, een beetje schuchter maar wilden wel. Ik knielde voor ze neer, en voelde mezelf openbloeien. Ze wou een konijntje. Ik koos een leuk kleurtje voor haar neus, maakte snorharen en vrolijke wenkbrauwen. Al schilderend op haar jonge gezichtje ging ik weg van met mezelf bezig zijn en was ik er voor dit kind. Ineens ging ik geven, vanuit iets supervrouwelijks in mij, een zachtheid en tederheid stroomden als een prachtige melange, samen met een vrolijke noot op het juiste moment getimed, in me naar boven. Alles in mij wou dit kind zo goed mogelijk behandelen.Haar kleinere zusje kwam na haar en opnieuw schilderde ik knielend naar mijn beste kunnen een lief konijnengezichtje, zo teder als ik kon. Deze meisjes voelden zo doorschijnend als de hemel, vol onschuld en kwetsbare schoonheid. Zij deden iets met mij wat alle liederen en woorden erna en alle volwassencontacten me niet konden geven. Kwetsbaarheid in ongerepte schoonheid die de hemel in mij naar buiten bracht en ons hulde in fijngeweven liefde als teer glas. Als wij dan, als volwassenen het verhaal spelen, en ik onverwachts ook meedoe, als vertelster, verdriet dat mij, dat de kinderen er alleen maar bij zitten en 'wij' het voorbeeld geven. Missen we zo niet heel veel? Jezus haalde een kind naar voren als voorbeeld. Een ander perspectief; de werkelijkheid van Zijn Koninkrijk.. En daar wil ik naar toe, neem me mee naar die wereld van alles andersom. Neem me mee naar die wereld van heb de ander lief. Of misschien leid ik jou er wel naar toe. Ik voel me dan zo mooi, zo heel dichtbij mezelf. In een wereld van de teerste kleuren, waar vermoeide zielen dansen gaan en het kind in mij wil spelen met kettingen en kleren, van kijken en proberen. Mijn ontwaakte kinderziel keek verlangend naar de tafel en ik beloofde mezelf dat ik een volgende keer wéér eens ga durven spelen. Gewoon, omdat het mág.
Het is het eind van de week en ik heb het schrijven gemist. Maar het lukte niet. De hele week is een week van zooi om me heen die ik niet opgeruimd krijg en onafgemaakte en op stapel staande projecten. Tassen die niet helemaal leeg zijn gemaakt, natuurlijk afwas, mijn steen uit Ierland dat een huisnummerbordje wordt, waar ik glimmende vernis op heb gedaan omdat ze geen zijdeglans hadden en die nu akelig glimt waar ik van baal. Nog een was in de machine sinds vanmiddag en troep in de gang. Toch nog last minute naar het zwembad geraced, na een slapeloze nacht, wat me uiteindelijk zo goed deed maar te snel moest ik het water weer uit.( sluitingstijd) Toch een concertbezoek eruit gesleept deze week,en nog wel na een middagmeeting en een gelukkig relaxte verjaardagsvisite, zodat ik reserves aanspreek die ik eigenlijk niet heb.Creaclubje, cursus, huiskamermeeting, ik heb het 'm weer gelapt, maar mijn hart is op de vlucht. Ik ben wel veel alleen maar leef er wat langs heen. Langs mijn verdriet van weer alleen en : "Hoe nu verder God?". Ik ben bang voor antwoorden die niet leuk zijn, alsof Hij tegen mij zou zijn?! Bang voor- rustig aan- en - het kost tijd-. Bang voor : "Je moet het hier mee doen". Vriendinnen worden oma. Mijn leeftijd slaat me om 't hart en plots lijkt alles zo- voorbij-. Vandaar geen inspiratie en een slapeloze nacht of twee. Onrustig brei ik dagen in elkaar van weinig doen of ineens veel, en zomaar leven. Van lekker even kopen zodat ik niet zo voel. Bij de kassa met mijn twijfelachtige aankoop van nieuwe primula's terwijl de vorige kapotgevroren zijn, is er een meneer die vriendelijk en geduldig met me meedenkt en adviseert ze in een bloembak te doen aan mijn Franse balkon zodat ze vanuit de kas niet gelijk in een ijskoude pot op de grond komen.Daarom ging het dus mis. En dan met aankondigende vorst ze binnen halen. Gewoon het feit dat een vreemde voor mij tijd neemt werkt als een glimp van bemoediging. In zoiets kleins ervaar ik Gods goedheid en zorg voor mijn kleinste dagelijkse dingen. Juist zo onverwacht. Ik ben nog lang niet uit de troep, maar laat toch weer wat licht binnen...( met dank ook aan alle andere grote en kleine bemoedigingen van deze week..die samen bouwsteentjes zijn voor deze schrijfbeginsjabbat, yes!)
De afgelopen dagen was alles een beetje -slappe hap-. Het vasten heeft tot nu toe niet een denderend resultaat in mijn vurigheid voor God. Eerder andersom; voelde me weer enorm verleid tot een klein weekje touren in Ierland met mijn ex ( zijn idee), want wat is er hier nu aan? Maar nee, het is gewoon een februaridip met iets van een virusje waardoor ik ook niet helemaal lekker ben. Gelukkig heb ik mijn verleiding weer weerstaan ( ik weet echt wel beter), maar wát ben ik weer met hem bezig, in plaats van met mijn leven hier. "Vallen en opstaan", zongen Elly en Rikkert. Vanochtend las ik dat God een relatie met mij bouwt. Quote Wayne Jacobson: "Discipelschap gaat niet over jou die een relatie met Jezus bouwt, maar over Jezus die dat met jou bouwt en dat jij herkent ( recognize) hoe Hij dat doet. Hij wil jou trekken in Vaders hart en jou de Vaders wegen leren." Dat helpt me weer om het niet van mijn kleine investeringen te verwachten maar door al mijn vallen en opstaan heen Hem Zijn wegen te voelen banen in mijn hart. Als een sneeuwveger door de sneeuw, een zachte, smooth sweep that helps you walk again and gives a solid road. Voel weer vastere grond en ga, nog wat slapjes though, maar innerlijk gesterkt weer verder op weg.
Contacten, contacten. Zondag had ik een contactendag. Eerst lekker alleen het bos doorgestruind en een gave stronk gevonden waar ik mijn naam en die van mijn kat in ga branden; toch twee namen.. Weer thuis, heerlijk bijgetankt van de walk, na een stevige boterham lekker lang geskypt met vriendin in China. Echte meidentijd en alle onderwerpen kwamen langs, van nieuwe jas tot Israëlvisie. "Zo fijn dat jij er vaak bent", zei ze. Net voldaan opgehangen, belt een ander, mij dierbaar mens; alleenstaande moeder die deze dag ook de tijd voor zichzelf heeft. Zijn we nét lekker op gang en blij elkaar te horen, staan twee vrienden voor de deur. Wat gezellig! "Bel je straks terug". We gaan alle nieuwe dingen van mijn huis en creaclubjeresultaten langs,die ik vol trots laat zien, en zakken onderuit met thee op de bank, tussen alle kranten en bijbels in. Maakt niet uit, toch, beetje troep. Na alle uitgewissel en zomaar -zijn-, bel ik de alleenstaande moeder na mijn koffie en groente snijden weer terug. Eet ik gewoon wat later. Blij word ik van al dit gecontact; lekker onverwachts en straight from the heart en just real life. Nog effe bellen over welke groente er nou in de ekotas zit die ik deel met een vriendin vlakbij, en dan weer eens een recept voor mezelf uitproberen. Onbekende groentes zijn als de onbekende straten in deze stad waar ik met hulp van internet wijs uit word en mezelf mee verras. ( stom hè, plaatjes opzoeken van alle groentes om te weten dat dit koolrabi is..) S' avonds ben ik vol, blij en beetje druk en ga nog een vriend bellen om deze bui uit te buiten,en alles uit deze dag te halen. Deze stap werd me voor een goede nachtrust beetje fataal, maar een leuke dag was het wel, want al die verschillende levens, gezichten en verhalen waar ik deel van ben,daar geniet ik van! En dat vind ik dan zo'n voordeel van het single zijn; beschikbaar zijn.
Ondanks een nogal slechte nacht heb ik vandaag weer enige vooruitgang geboekt in de opbouw van mijn nieuwe leven! Táda', weer voor een kast geslaagd, zodat er nu twee goeie kasten de zolder op zijn gesleept waar alle boeken lekker zichtbaar weer een plekkie in hebben. Het was sjabbath, de dag om te rusten, dus dat verdriette me wat, want de ontspanning van niets moeten was er niet echt. Wil ik toch eerst weer -lekker doen-, in plaats van -zijn-. Vanochtend ook niet goed tijd voor gebed ( gecomputerd, jawel) en mis iets van rust en kracht in de dag. Maar toch kwam ik haar tegen, onverwacht, een goedekennnisbuurvrouw die ook de relatie uit heeft, en net als ik zo dubbel nog kan zijn in hoe het voelt. Hè, herkenning, kunnen benoemen, vrijuit. En de buurmannen, twee stuks,( want ik heb geen sterke schouder), hebben met vereende krachten en stoere praat mijn vlizotrap half gesloopt om die kast er door te krijgen, terwijl ik op de grond tastte naar een gevallen moertje, stiekum glimlachend dat ik het toch weer voor elkaar krijg twee mannen voor zo'n rotklus te 'strikken'. Zonder dubbele bodem trouwens; gewoon gevraagd.. Kijk, dat is dan weer genade vind ik wel. Niet eren van de sjabbath en toch weer uit de brand. Morgen ga ik vasten van koek en chocola. Pittig genoeg , niet troostsnoepen, met als doel meer vuur in mijn hart voor eeuwigheidszaken. Want een nieuwe kast is leuk ( koopje, vijf euro), maar iemand bij God brengen is toch andere koek. Dus daar laat ik voorlopig even een stroopwafel voor staan. Tabee.
Na drie nachten goede slaap ren ik de trap af en zie in de lange trapspiegel dat ik er echt weer normaal en happy uit ga zien. Ik voel me als iemand die net op kamers is en haar nieuwe woonplaats uitkamt op leuke gratis dingen. Vijf maanden woon ik nu hier, in mijn nieuwe hoekhuis met een lap van een tuin en nog een zolder vol dozen. Dit alles na mijn stormachtige avontuur met Ierse Johnny, straatzanger en lover met wie ik me in een overhaast huwelijk zou hebben gestort, als geld, omstandigheden en zijn "hold your horses Olga", niet alles hadden uitgesteld. Gisteravond deed ik de 'bloggen-workshop', ook gratis, en yes! Dit wordt mijn eerste blogbericht. "Gewoon doen!", was het advies. Gewoon doen ook, zo'n 12-badenkaart van het geld terug voor culturele activiteiten. Doen, die baantjes zwemmen, stomen en zingen in het stoomhok en aan de chocomelk natintelen. Vásthouden dit nieuwe geluksgevoel van nieuwe kansen en lef om te leven, vooruit te zien, bezig zijn. Ik ga niet meer bang zijn en bescheiden. Ik ga ook meedoen en mezelf laten horen. Zoniet, dan gaan er sprankelende Olgatoetsen verloren. Als toetsen met je kwast, lekker grof en gedurfd op het doek, of zomaar een voorzichtige streep. I feel this sparkling energy and thrust myself into life,( woord 'thrust'geleerd van Irish John). Eens zien waar of ik uitkom! Wel met meer bedachtzaamheid maar ook wel live in the moment. Wetende dat het zonde is om zóóóveel van je menszijn onder doeken van niet durven te begraven. Bah, ik heb lekker op de oranje vleugel in Veenendaal townhall gespeeld en 1 persoon vond het zomaar mooi terwijl het maar een fratsel was. Net als deze; geniet ervan!
