Het is het eind van de week en ik heb het schrijven gemist. Maar het lukte niet. De hele week is een week van zooi om me heen die ik niet opgeruimd krijg en onafgemaakte en op stapel staande projecten. Tassen die niet helemaal leeg zijn gemaakt, natuurlijk afwas, mijn steen uit Ierland dat een huisnummerbordje wordt, waar ik glimmende vernis op heb gedaan omdat ze geen zijdeglans hadden en die nu akelig glimt waar ik van baal. Nog een was in de machine sinds vanmiddag en troep in de gang. Toch nog last minute naar het zwembad geraced, na een slapeloze nacht, wat me uiteindelijk zo goed deed maar te snel moest ik het water weer uit.( sluitingstijd) Toch een concertbezoek eruit gesleept deze week,en nog wel na een middagmeeting en een gelukkig relaxte verjaardagsvisite, zodat ik reserves aanspreek die ik eigenlijk niet heb.Creaclubje, cursus, huiskamermeeting, ik heb het 'm weer gelapt, maar mijn hart is op de vlucht. Ik ben wel veel alleen maar leef er wat langs heen. Langs mijn verdriet van weer alleen en : "Hoe nu verder God?". Ik ben bang voor antwoorden die niet leuk zijn, alsof Hij tegen mij zou zijn?! Bang voor- rustig aan- en - het kost tijd-. Bang voor : "Je moet het hier mee doen". Vriendinnen worden oma. Mijn leeftijd slaat me om 't hart en plots lijkt alles zo- voorbij-. Vandaar geen inspiratie en een slapeloze nacht of twee. Onrustig brei ik dagen in elkaar van weinig doen of ineens veel, en zomaar leven. Van lekker even kopen zodat ik niet zo voel. Bij de kassa met mijn twijfelachtige aankoop van nieuwe primula's terwijl de vorige kapotgevroren zijn, is er een meneer die vriendelijk en geduldig met me meedenkt en adviseert ze in een bloembak te doen aan mijn Franse balkon zodat ze vanuit de kas niet gelijk in een ijskoude pot op de grond komen.Daarom ging het dus mis. En dan met aankondigende vorst ze binnen halen. Gewoon het feit dat een vreemde voor mij tijd neemt werkt als een glimp van bemoediging. In zoiets kleins ervaar ik Gods goedheid en zorg voor mijn kleinste dagelijkse dingen. Juist zo onverwacht. Ik ben nog lang niet uit de troep, maar laat toch weer wat licht binnen...( met dank ook aan alle andere grote en kleine bemoedigingen van deze week..die samen bouwsteentjes zijn voor deze schrijfbeginsjabbat, yes!)
