Als ik mag afgaan op mijn laatste trainingen, zou het een mager beestje worden vandaag. Ik sleep me de laatste tijd vooruit met lood in de benen. De omstandigheden waren in elk geval beter dan voorbije maandag: het was bewolkt en regenachtig. 
Samen met kleinkinderen Mien en Twan vertrokken we om 17u naar het gehucht van Millen (Riemst). Het parcours was iets gewijzigd t.o.v. vorig jaar met een steile helling bij het ingaan van elke van de 2 rondes. De eerste kilometer verliep uiterst moeizaam: de benen liepen vol en ik moest hijgen als een karper op het droge. Kortom, ik had dan al veel zin om de pijp aan Maarten te geven. Gelukkig ging het dan bergafwaarts en ik hield vol. Maar iets voor halfweg begon ik serieus last te krijgen van mijn linkerhiel en dat werd alsmaar erger tot een scherpe pijn richting achillespees! Ik liep op geen enkel moment comfortabel en de zware omloop maakte het alleen nog erger. Uiteindelijk was ik enkel nog aan het knokken met mezelf om te kunnen finishen; positie en tijd waren bijzaak. Finishen deed ik inderdaad en zelfs nog als 1ste M65 (38/90 algemeen) in 45:31 minuten. Het had me enorm veel moeite & pijn gekost en er weinig plezier beleefd. Integendeel: deze wedstrijd bezorgde me de nodige twijfels over dat hielspoor, waar ik nu al 2 jaar mee sukkel. Om al die opofferingen te compenseren, werd ik op het podium beloond met....een bloemetje en flesje shampoo.

De, voor mij, dichtstbijzijnde wedstrijd van het jaar was deze keer nog meer dichtbijzijnd dan anders. Door een veranderd parcours (nu 2 grote rondes, i.p.v. meerdere kleine), passeerden we op een bepaald punt op maar een goeie kilometer van mijn voordeur. Ideaal om thuis eens goed de dorst te lessen, zou je denken. Dit was welkom geweest, gezien de tropische temperaturen van 34° die er vandaag heersten. Ook al was het al 8 uur in de avond, de zwoele warmte was er nog. Meer twijfels had ik over mijn fysieke paraatheid: hersteld van gisteren? En de perikelen rond mijn hielspoor? Voormiddag had ik een rustig fietsritje van 21 kilometer gedaan, samen met mijn vrouw. 
Of dit laatste een positief effect heeft gehad, weet ik niet zeker, het kostte me sowieso heel wat moeite gezien de omstandigheden. Van bij de start ging het lichtjes bergop en dat een kilometer lang. Ik dreef daarna het tempo op en kon verscheidene atleten voorbijsteken die te snel vertrokken waren, inclusief de eerste dame (Fabienne). Pas na 6 km begon mijn hiel me te ambeteren, doch het viel al bij al nog mee. Dat mijn conditie tamelijk oké was, bewijst de tweede ronde, die ik 5 seconden sneller liep dan de eerste. Na afloop was ik stikkapot, doch ik mocht tevreden zijn met de 1ste plaats bij de M65 (23/81 algemeen) in een tijd van 47:14. Slechts 2 sec./km trager dan gisteren. Na afloop dan toch maar iets gedaan tegen de dorst en voor 10 euro bier gedronken! (=2 Kannuniken Tripel...)

Na een dikke maand zonder wedstrijd (zomerstop) was het nu te doen in de buurt van Bilzen. Van mijn twee vorige deelnames, aldaar, wist ik dat het parcours slopend & zwaar was (106 hoogtemeters). Vandaag kwam daar ook nog eens bij dat het met 28° de moeilijkheidsgraad nog wat hoger lag. Was dat de reden voor de wat mindere opkomst (100 finishers)? De vorige twee edities leverden respectievelijk 122 en 145 deelnemers. Voormiddag werd er wel nog een wedstrijd van 10 mijl georganiseerd, ook dat had allicht invloed. 
Wat mezelf betreft: die linkerhiel-met-hielspoor is nog steeds een hinderlijke factor. Ook daarom startte ik behouden, toch verraste het me dat de eerste 2 km onder de 4:20/ per km gingen. Ik kon een 3 a 4 atleten voorbij benen en helemaal op het einde nog eentje. Het ging beter dan verwacht en ik verteerde de opeenvolgende hellingen goed. Maar die hiel begon me na een 4 tal km last te bezorgen, maar het was te verdragen. Uiteindelijk finishte ik nog als 13de algemeen, zowaar! Met de eerste plaats bij de Masters +60 deed ik een goeie zaak in het klassement voor de Victors cup. Mijn eindtijd (46:30) was matig, maar daar zullen we maar niet over mopperen, zeker?

Ik was benieuwd of er, een dikke week na Nieuwerkerken, beterschap te bespeuren zou zijn in The Classic, die zoals de naam het zegt een klassieker is op loopgebied. Met 1620 finishers (124 meer dan vorig jaar), was het weer druk in Tessenderlo. Na enkele dagen ontstekingsremmers nemen hoopte ik dat mijn hielspoor binnen de perken zou blijven. Qua gevoel zat het iets beter dan vorige keer en, samen met de ambiance die er tradioneel heerst, hoopte ik op een bevredigende prestatie. Niet te voortvarend gestart en dan hopen dat de oude machine op toerental zou komen. Vlot bolde het in elk geval niet, maar door de grote massa en de aanmoedigingen wordt een mens wel vooruitgestuwd. Alleen, in mijn geval had dat niet zoveel nut, want mijn linkerhiel begon me algauw te hinderen. Omdat de pijn zich deze keer aan de binnenkant situeerde, waren bochten naar links extra pijnlijk, zodat ik dan telkens moest afremmen om die bochten al hinkend te ronden! Er liepen twee 60 plussers binnen handbereik, dus probeerde ik de kloof binnen de perken te houden. De eerste, de Nederlander Fre, had ik na 5 km te stekken, maar de tweede (goede oude bekende - en 70'er - Paul) kon ik op slechts een paar honderd meter van de finish te grazen nemen. Daar ben ik wel verscheidene kilometers heel diep voor moeten gaan. Het feit dat ik dat kon was positief, maar pijn in die hiel was uiteindelijk bijna niet te harden. Na afloop moest ik een tijdje uitblazen om op mijn positieven te komen. Uiteindelijk waren er nog twee 60 plussers buiten bereik, zodat ik alsnog 3de M60 werd (voor de Victors Cup, waar ik 1ste sta in het klassement). Met een tijd van 42min.30sec. mocht ik niet klagen: dat was 7 sec./km sneller dan vorige week. Al bij al tevreden, maar ik denk toch dat ik de riem er wat af ga leggen en meer fietsen.