Wij reden gisteren met de kroost naar een babyborrel. Dat laatste sprak heel erg tot de verbeelding van zoon II. Een borrel voor een baby, dat leek hem wel wat. Hij taterde de auto vol ( dat kan hij goed, dat tateren, heeft hij niet van mij ) maar viel plots stil. In dat zeldzame moment van overpeinzing zag ik hem naar buiten staren. Weilanden vol water, water met een beetje weiland, het smoorde elk woord dat hij wilde formuleren. Ook de kleinste die anders heel enthousiast de beestenbende buiten benoemt bleef haperen op " Mama, water ? " We leken wel door een waterwoestijn te rijden en ik moet zeggen, het bekroop mij ook. Ons huis en omgeving is redelijk gespaard (op een paar aanvallen van verzopen katten na ) maar het was duidelijke dat niet iedereen dit geluk had/heeft. Enfin, we reden verder naar de borrel. De chokoladefondue die er op ons stond te wachten kreeg zoon II voor de tweede keer stil. Vreemde dagen...
Hebben ze mijn jammerklacht over het vele huiswerk en weinig vakantierust zo ernstig genomen, daarboven? Alle engeltjes hebben gehuild de afgelopen dagen met desastreuze watergevolgen, ook voor de school van jongste. Ik besef heel goed de ellende van het wassende water, maar jongste was erg blij met het bericht dat ze zeker twee dagen extra vrij hebben. We volgden met spanning het nieuws en de beelden van 'zijn' school op tv, tot door een panne bij ons het licht totaal uitging, was dat dan weer onze straf voor het heimelijk plezier over de twee dagen extra?
dag ellen ik las net je bericht van 7 september. heb je intussen de film gezien en ben je er zelf in te zien? intussen werk ik (zoals in de politiek) in alle stilte en zonder lekken verder aan het blogverhaal grtjs
Hier was het allerheiligenverlof ook superdruk, maar dan vooral met schoolopdrachten, waar ik toch eigenlijk wel stevig van baalde. Bij puberzoon is het al jaren dat ze tijdens dit verlof boekbesprekingsopdrachten, labo opdrachten, groepswerken enz. geven onder het mom van dan hebben jullie daar tijd voor. De leerkrachten spreken niet met elkaar af en iedereen verwacht maximum inzet, zoon zelf ook. Om een samenkomst te organiseren voor de groepswerkjes, vraagt al heel wat vervoerorganisatietalent, omdat de meesten uit zijn klas in de Belgische rimboe wonen. Zoon heeft zich uit de naad gewerkt, terwijl ze juist deze eerste vakantie toch moeten bekomen van de start van het nieuwe schooljaar? En nu kwam jongste er nog bij, ook zoveel werk. Resultaat bij hem was dat hij totaal paniekeerde, een helpende moederhand was het enige wat hem rustig kon maken. Maar enfin, nu zijn ze weer een paar dagen vrij. En vandaag ben ik als eerste met jongste op uitstap gegaan samen met een vriendje. We moesten noodweer trotseren, de weg was gevaarlijk om te berijden, maar we zijn heelhuids thuisgekomen en hebben veel plezier gehad. Een goede start.
Een weekje vakantie is leuk, maar soms wel heel erg vermoeiend zoals ik ondervond in het allerheiligenverlof. Maandag en dinsdag disneyland Parijs, woendag op bezoek, donderdag en vrijdag slaapfeestje van de dochter, zaterdag een mosselsouper voor 20 personen voorbereiden en zondag dan het eigenlijke mosselsouper. Voor één keer had ik niet de maandagblues en in de file staan vanaf Aalst tot Zaventem leek niet zo erg. Dit weekend is er weer een langweekend voor de boeg. Hopelijk kan ik hier wat meer tot rust en tot schrijfs komen. Marijke
We overleefden nog maar net de spokeninvasie van Halloween. Maar toch wordt ons huis al opnieuw belegerd. Dit maal door 6 tieners die hier een slaapfeestje houden. Wij als ouders barricaderen ons dus achter gesloten bureaudeuren en laten de jonge garde zich uitleven. Marijke
dag allemaal heb even naar de blog gekeken en vastgesteld dat er werk aan de winkel is sabine heeft haar best gedaan maar dat zijn we van haar wel gewend ik hoop maar dat ik er een passend vervolg kan aan breien grtjs
Het is nog een uur vroeger dan ik dacht. Ik wist het wel, maar mijn wekker was niet aangepast. Vannacht toch onrustig geslapen, ik voelde nog steeds kippepoten mijn wangen strelen. Dode konijnen, afgehakte varkenskoppen en wakker wordende doden vertroebelden mijn netvlies en niet te vergeten de spoken die van overal ons de stuipen op het lijf jaagden. Het resultaat van een schitterende Halloweenwandeltocht over modderige paden door kastelen en spookhuizen over graven en door spinnewebben.
Met de titel bedoel ik niet dat ik een boek ga uitgeven . Manlief zei me dat ik nogal zuinig van aard ben en dat voor een vrouw, een Hollandse nog wel. Had hij niet moeten zeggen, gisteren trok ik gemotiveerd naar de stad op zoek naar nieuwe kledij. Die vond ik niet, in plaats daar van kwam ik terug met een boek of eigenlijk niet één boek, maar met drie en eentje is er besteld. Sinds de zomer is mijn stapel maar liefst met 12 boeken aangevuld, met klinkende titels als, De Vliegeraar (Khaled Hosseini), lessen in levenskunst (Wilfried Craen), Communicatie (Peter Vermeulen), Zij en ik (Annemie Struyf), Als Rozenblaadjes Vallen (Brigitte Minne) en nog wat lichtere titels. Ik troost me met de gedachte dat de meesten binnen mijn werkveld liggen, maar feitelijk lees ik ze gewoon graag ook zonder naar het literaire nivaeau te kijken. Probleem is, ga ik ze ooit kunnen uit kunnen lezen? ik begin in ieder gevan met 'Als rozenblaadjes vallen', omdat er een musical gemaakt is naar aanleiding van dit boek en ik er met enkele taemleden naar toe ga, ben benieuwd.
De laatste kilometers van zijn reis beginnen zwaar door te wegen. Het enige wat de man en zijn wagen doet verder rijden is het vooruitzicht op het huis, de natuur en de stilte. Hij rijdt door een groen heuvelachtig landschap, langs de rivier. Het toeristisch seizoen is net voorbij. De zachte zomer zal nog enkele uitlopers hebben maar de rest van het jaar zal de grond weer overvloedig beregend worden. Niet dat het hem wat kan schelen. Hij is hier niet gekomen voor het mooie weer. Met een beetje geluk kan hij het hier lange tijd rustig volhouden. Met één oog houdt hij het waarschuwingslampje van zijn benzinetank in de gaten. Het knippert al enkele kilometers. In het dorp is er een benzinepomp, dat weet hij. Maar hij heeft al dagenlang geen woord gesproken en hij heeft er eerlijk gezegd nog steeds geen zin in. Het kleine dorpje verschijnt op de heuvel aan zijn rechterkant. Het landschap wordt grilliger, scherper, heuvels gaan over in bergflanken. Hij steekt zijn knipperlicht aan - ook al ligt de weg er totaal verlaten bij - en begint aan de klim naar het huis.Hij heeft het gekocht zonder dat iemand het wist. Het ligt een vijftal kilometer hoger dan het dorp en heeft een fantastisch uitzicht op het dal en het meer. Het ligt ook min of meer verscholen tussen de bergflanken zodat hij afgeschermd wordt van nieuwsgierige blikken van dorpsbewoners. Hij glimlacht. Het is een ideale ligging. Hij wil geen mensen zien en wil ook door geen mens worden gezien. Hij rijdt door het dorp. De late avondzon zorgt nog voor wat beweging in de voortuintjes. Oude gezichten kijken even op naar zijn rode Ford. Hij blijft voor zich uit kijken. "Vooruit, ouwe kar, haal me naar boven ", denkt hij verbeten. De weg krinkelt tussen harde steenmassa's en groene glooiingen naar boven. Eindelijk ziet hij het houten huis staan. Het voelt zo herkenbaar aan dat de tranen in zijn ogen prikken. Op dat moment begeeft zijn wagen het. Met enkele droge kuchen parkeert het zichzelf aan de kant.Woedend slaat de man met zijn vlakke hand op het stuur. " Verdomd ding, kon je het echt niet langer volhouden ?" Hij mag al zijn bagage naar boven zeulen. Het is zeker nog twee kilometer. Hij zit even na te denken. Hier kan zijn auto wel blijven staan. Morgen zou hij met de jerrycans naar het dorp gaan. Hij graait enkele spullen bij elkaar en propt ze in de rugzak. Hij stapt uit en snuift de lucht diep in zijn longen. Hier heeft hij al die tijd naar verlangd. Stilte en geen gezeur aan zijn hoofd. Hij hijst zijn rugzak over zijn schouders en begint aan de laatste klim. ( de volgende )
Zodadelijk ga ik slapen in de slaapkamer van jongste. De binnendringer op de foto heeft zijn hele familie meegebracht, die allemaal en mooi plekje in ons huis zoeken, dus verhuis ik morgen misschien weer.
Enkele jaren geleden las ik deze klassieker opnieuw. In het engels om er nog meer van te genieten. Dit weekend bekeek ik samen met mijn partner en kind de film. En wat spelen ze goed: Clark Gable en Vivien Leigh. Levensecht en sterk worden Rhett en Scarlett door hen neergezet. Mijn partner vond Scarlett een feeks. En ik geef grif toe dat ze zelfzuchtig is. Maar wat een overleefster is het. En de slotscène met zijn beroemde woorden "Frankly my dear, I don't give a damn!" en haar "I will think about it tomorrow!" was subliem. Heb werkelijk bijna 4 uur lang genoten van het spektakel. Marijke
'K heb Marijkes raad ter harte genomen en een dagje uitgezocht om samen met manlief door te brengen. We startten de dag al vroeg met een oudercontact, waarna we naar Gent reden voor de lunch in een gezellig restaurant. Daarna wandelden we op ons gemak naar de bioscoop voor de film 'Adem'. Ik zag mezelf niet terug op het witte doek, maar vond het een mooie film, manlief bleef nog net wakker. Daarna wandelden we weer richting centrum voor een Afternoon Tea. Overal werden we begroet door politie. Toen we bij het Sint baafs een Dovo wagen zagen staan kreeg ik een beetje schrik. Bij het stadshuis ook veel politie en we trokken de conclusie dat er een belangrijk iemand ging trouwen. De cafébaas legde ons uit dat het ging om de Europese top met de ministers van defensie. Na de overheerlijke thee gingen we nieuwsgierig nog even een kijkje nemen bij het Sint Baafs. een hele hoop show, mannetjes in pak met oortjes die tussen het publiek wandelden, enfin leuk om even te bekijken, maar we gingen weer snel door naar onze laatste activiteit, een sauna met heerlijke massage om een gezellige dag af te sluiten.
Een dagje speldjes opsspelden als solidariteit om stil te staan bij mensen die kanker hebben en hun familie. We stonden in een ziekenhuis omringd door posters en folders en zo'n 600 speldjes. Ik dacht, ik doe dat wel even maar zo eenvoudig nee. Je vraagt of mensen zo'n speldje willen dragen, je houd rekening met afwijzingen, mensen die 'toevallig' de anderen kant opkijken, mensen die haast hebben omdat ze hun afspraak niet willen missen. Maar met de andere verhalen van mensen die passeren, omdat ze hun laatste chemo moeten krijgen , mensen die die dag hun diagnose kregen of een familielid verloren hadden, juist die mensen kwamen een extra praatje maken en maakten de dag zwaar. Een stoere man in mouwloos hemd , zodat zijn met tattoos bedekte bovenlichaam mooi uitkwam, bleek niet zo stoer. Tijdelijk gekluisterd aan een rolstoel kwam hij regelmatig een praatje maken. Een hele dag was lang, het laatste uurtje begon door te wegen, maar de gedachte aan het leed van anderen en dat het iedereen kan overkomen vraagt om er niet over te zeuren. Het was graag gedaan in mijn rugzak steekt weer een beetje meer bagage.
Gisteren hoorde ik op de radio dat "het voortaan mogelijk is te surfen op de Graslei in Gent". Spontaan kreeg ik visioenen van planken op het water en veel gezelligheid. Maar het bleek natuurlijk om de electronische versie te gaan. Heb ik nu alleen maar die indruk of behoor ik werkelijk tot de vorige generatie? Marijke
Adem zegeviert in Montréal, één van de krantekoppen over dé film, ja van diegene waarin ik figureerde. Ik ga kijken, natuurlijk weet ik niet of ik in beeld kom, maar het lijkt me sowieso een goede film.
Deze week zette onze dochter haar eerste stappen in het middelbaar. Latijnse. Helemaal zelf gekozen. Haar verhalen zijn enthousiast. Samen met een vriendinnetje van vorig jaar in de klas, leuke leerkrachten (althans sommige) en tot nu toe nog niet echt les gehad. Al wel veel "kennisgemaakt". Vanaf maandag begint het echte werk. Ze zou dan ook zelfstandig naar de les gaan. Met de bus. Weer een stap die ook wij als ouders moeten zetten op weg naar haar zelfstandigheid. Ik duim maar dat ze zo enthousiast blijft. Maar goed begonnen is alvast half gewonnen.
Woensdagochtend werden we weer ijverig door de wekkers gewekt. Deze eerste schooldag moest ik me al meteen in tweeën splitsen, omdat oudste voor tweede zit richting Gent moest en jongste in tegenovergestelde richting. Jongste op internaat, niet alleen voor hem een hele nieuwe ervaring ook voor ons. Gelukkig kon ik maadag zijn kamer samen met hem inrichten en hem nu met een gerust hart door een goede vriendin laten wegbrengen, die dezelfde richting uit moest. Vandaag kon ik hem weer ophalen, zonder tussentijds te bellen. Zijn blijde gezicht zei me genoeg, het was goed geweest, de lessen en het internaat. Goed gestart en ook zoon puberzoon vond meteen z'n draai. Als oudste jaars mocht hij als peter de 'kleintjes' opvangen en rondleiden door de school en stad, iets wat hem op het lijf geschreven is.
Jarenlang hield koetje dochterlief gezelschap bij het slapengaan. Onlangs besliste ze zelf dat ze nu groot genoeg is om zonder zijn hulp te gaan slapen. Dapper van haar. Zelf wou ze koetje helemaal weg doen. Dat wou ik niet. Daar zou ze later misschien spijt van krijgen. Dus nu is koetje verstopt op een veilige plek. Als dank voor bewezen trouwe diensten. Marijke.
: watchent in plaats van regardent. Enfin de vervoeging was juist en even lachen doet ook deugt.
. Manlief zei me dat ik nogal zuinig van aard ben en dat voor een vrouw, een Hollandse nog wel. Had hij niet moeten zeggen, gisteren trok ik gemotiveerd naar de stad op zoek naar nieuwe kledij.
