Het is nog een uur vroeger dan ik dacht. Ik wist het wel, maar mijn wekker was niet aangepast. Vannacht toch onrustig geslapen, ik voelde nog steeds kippepoten mijn wangen strelen. Dode konijnen, afgehakte varkenskoppen en wakker wordende doden vertroebelden mijn netvlies en niet te vergeten de spoken die van overal ons de stuipen op het lijf jaagden. Het resultaat van een schitterende Halloweenwandeltocht over modderige paden door kastelen en spookhuizen over graven en door spinnewebben.
Met de titel bedoel ik niet dat ik een boek ga uitgeven . Manlief zei me dat ik nogal zuinig van aard ben en dat voor een vrouw, een Hollandse nog wel. Had hij niet moeten zeggen, gisteren trok ik gemotiveerd naar de stad op zoek naar nieuwe kledij. Die vond ik niet, in plaats daar van kwam ik terug met een boek of eigenlijk niet één boek, maar met drie en eentje is er besteld. Sinds de zomer is mijn stapel maar liefst met 12 boeken aangevuld, met klinkende titels als, De Vliegeraar (Khaled Hosseini), lessen in levenskunst (Wilfried Craen), Communicatie (Peter Vermeulen), Zij en ik (Annemie Struyf), Als Rozenblaadjes Vallen (Brigitte Minne) en nog wat lichtere titels. Ik troost me met de gedachte dat de meesten binnen mijn werkveld liggen, maar feitelijk lees ik ze gewoon graag ook zonder naar het literaire nivaeau te kijken. Probleem is, ga ik ze ooit kunnen uit kunnen lezen? ik begin in ieder gevan met 'Als rozenblaadjes vallen', omdat er een musical gemaakt is naar aanleiding van dit boek en ik er met enkele taemleden naar toe ga, ben benieuwd.
De laatste kilometers van zijn reis beginnen zwaar door te wegen. Het enige wat de man en zijn wagen doet verder rijden is het vooruitzicht op het huis, de natuur en de stilte. Hij rijdt door een groen heuvelachtig landschap, langs de rivier. Het toeristisch seizoen is net voorbij. De zachte zomer zal nog enkele uitlopers hebben maar de rest van het jaar zal de grond weer overvloedig beregend worden. Niet dat het hem wat kan schelen. Hij is hier niet gekomen voor het mooie weer. Met een beetje geluk kan hij het hier lange tijd rustig volhouden. Met één oog houdt hij het waarschuwingslampje van zijn benzinetank in de gaten. Het knippert al enkele kilometers. In het dorp is er een benzinepomp, dat weet hij. Maar hij heeft al dagenlang geen woord gesproken en hij heeft er eerlijk gezegd nog steeds geen zin in. Het kleine dorpje verschijnt op de heuvel aan zijn rechterkant. Het landschap wordt grilliger, scherper, heuvels gaan over in bergflanken. Hij steekt zijn knipperlicht aan - ook al ligt de weg er totaal verlaten bij - en begint aan de klim naar het huis.Hij heeft het gekocht zonder dat iemand het wist. Het ligt een vijftal kilometer hoger dan het dorp en heeft een fantastisch uitzicht op het dal en het meer. Het ligt ook min of meer verscholen tussen de bergflanken zodat hij afgeschermd wordt van nieuwsgierige blikken van dorpsbewoners. Hij glimlacht. Het is een ideale ligging. Hij wil geen mensen zien en wil ook door geen mens worden gezien. Hij rijdt door het dorp. De late avondzon zorgt nog voor wat beweging in de voortuintjes. Oude gezichten kijken even op naar zijn rode Ford. Hij blijft voor zich uit kijken. "Vooruit, ouwe kar, haal me naar boven ", denkt hij verbeten. De weg krinkelt tussen harde steenmassa's en groene glooiingen naar boven. Eindelijk ziet hij het houten huis staan. Het voelt zo herkenbaar aan dat de tranen in zijn ogen prikken. Op dat moment begeeft zijn wagen het. Met enkele droge kuchen parkeert het zichzelf aan de kant.Woedend slaat de man met zijn vlakke hand op het stuur. " Verdomd ding, kon je het echt niet langer volhouden ?" Hij mag al zijn bagage naar boven zeulen. Het is zeker nog twee kilometer. Hij zit even na te denken. Hier kan zijn auto wel blijven staan. Morgen zou hij met de jerrycans naar het dorp gaan. Hij graait enkele spullen bij elkaar en propt ze in de rugzak. Hij stapt uit en snuift de lucht diep in zijn longen. Hier heeft hij al die tijd naar verlangd. Stilte en geen gezeur aan zijn hoofd. Hij hijst zijn rugzak over zijn schouders en begint aan de laatste klim. ( de volgende )
Zodadelijk ga ik slapen in de slaapkamer van jongste. De binnendringer op de foto heeft zijn hele familie meegebracht, die allemaal en mooi plekje in ons huis zoeken, dus verhuis ik morgen misschien weer.
Enkele jaren geleden las ik deze klassieker opnieuw. In het engels om er nog meer van te genieten. Dit weekend bekeek ik samen met mijn partner en kind de film. En wat spelen ze goed: Clark Gable en Vivien Leigh. Levensecht en sterk worden Rhett en Scarlett door hen neergezet. Mijn partner vond Scarlett een feeks. En ik geef grif toe dat ze zelfzuchtig is. Maar wat een overleefster is het. En de slotscène met zijn beroemde woorden "Frankly my dear, I don't give a damn!" en haar "I will think about it tomorrow!" was subliem. Heb werkelijk bijna 4 uur lang genoten van het spektakel. Marijke
'K heb Marijkes raad ter harte genomen en een dagje uitgezocht om samen met manlief door te brengen. We startten de dag al vroeg met een oudercontact, waarna we naar Gent reden voor de lunch in een gezellig restaurant. Daarna wandelden we op ons gemak naar de bioscoop voor de film 'Adem'. Ik zag mezelf niet terug op het witte doek, maar vond het een mooie film, manlief bleef nog net wakker. Daarna wandelden we weer richting centrum voor een Afternoon Tea. Overal werden we begroet door politie. Toen we bij het Sint baafs een Dovo wagen zagen staan kreeg ik een beetje schrik. Bij het stadshuis ook veel politie en we trokken de conclusie dat er een belangrijk iemand ging trouwen. De cafébaas legde ons uit dat het ging om de Europese top met de ministers van defensie. Na de overheerlijke thee gingen we nieuwsgierig nog even een kijkje nemen bij het Sint Baafs. een hele hoop show, mannetjes in pak met oortjes die tussen het publiek wandelden, enfin leuk om even te bekijken, maar we gingen weer snel door naar onze laatste activiteit, een sauna met heerlijke massage om een gezellige dag af te sluiten.
Een dagje speldjes opsspelden als solidariteit om stil te staan bij mensen die kanker hebben en hun familie. We stonden in een ziekenhuis omringd door posters en folders en zo'n 600 speldjes. Ik dacht, ik doe dat wel even maar zo eenvoudig nee. Je vraagt of mensen zo'n speldje willen dragen, je houd rekening met afwijzingen, mensen die 'toevallig' de anderen kant opkijken, mensen die haast hebben omdat ze hun afspraak niet willen missen. Maar met de andere verhalen van mensen die passeren, omdat ze hun laatste chemo moeten krijgen , mensen die die dag hun diagnose kregen of een familielid verloren hadden, juist die mensen kwamen een extra praatje maken en maakten de dag zwaar. Een stoere man in mouwloos hemd , zodat zijn met tattoos bedekte bovenlichaam mooi uitkwam, bleek niet zo stoer. Tijdelijk gekluisterd aan een rolstoel kwam hij regelmatig een praatje maken. Een hele dag was lang, het laatste uurtje begon door te wegen, maar de gedachte aan het leed van anderen en dat het iedereen kan overkomen vraagt om er niet over te zeuren. Het was graag gedaan in mijn rugzak steekt weer een beetje meer bagage.
Gisteren hoorde ik op de radio dat "het voortaan mogelijk is te surfen op de Graslei in Gent". Spontaan kreeg ik visioenen van planken op het water en veel gezelligheid. Maar het bleek natuurlijk om de electronische versie te gaan. Heb ik nu alleen maar die indruk of behoor ik werkelijk tot de vorige generatie? Marijke
Adem zegeviert in Montréal, één van de krantekoppen over dé film, ja van diegene waarin ik figureerde. Ik ga kijken, natuurlijk weet ik niet of ik in beeld kom, maar het lijkt me sowieso een goede film.
Deze week zette onze dochter haar eerste stappen in het middelbaar. Latijnse. Helemaal zelf gekozen. Haar verhalen zijn enthousiast. Samen met een vriendinnetje van vorig jaar in de klas, leuke leerkrachten (althans sommige) en tot nu toe nog niet echt les gehad. Al wel veel "kennisgemaakt". Vanaf maandag begint het echte werk. Ze zou dan ook zelfstandig naar de les gaan. Met de bus. Weer een stap die ook wij als ouders moeten zetten op weg naar haar zelfstandigheid. Ik duim maar dat ze zo enthousiast blijft. Maar goed begonnen is alvast half gewonnen.
Woensdagochtend werden we weer ijverig door de wekkers gewekt. Deze eerste schooldag moest ik me al meteen in tweeën splitsen, omdat oudste voor tweede zit richting Gent moest en jongste in tegenovergestelde richting. Jongste op internaat, niet alleen voor hem een hele nieuwe ervaring ook voor ons. Gelukkig kon ik maadag zijn kamer samen met hem inrichten en hem nu met een gerust hart door een goede vriendin laten wegbrengen, die dezelfde richting uit moest. Vandaag kon ik hem weer ophalen, zonder tussentijds te bellen. Zijn blijde gezicht zei me genoeg, het was goed geweest, de lessen en het internaat. Goed gestart en ook zoon puberzoon vond meteen z'n draai. Als oudste jaars mocht hij als peter de 'kleintjes' opvangen en rondleiden door de school en stad, iets wat hem op het lijf geschreven is.
Jarenlang hield koetje dochterlief gezelschap bij het slapengaan. Onlangs besliste ze zelf dat ze nu groot genoeg is om zonder zijn hulp te gaan slapen. Dapper van haar. Zelf wou ze koetje helemaal weg doen. Dat wou ik niet. Daar zou ze later misschien spijt van krijgen. Dus nu is koetje verstopt op een veilige plek. Als dank voor bewezen trouwe diensten. Marijke.
Aan zijn gelukzalige blik toen ik jongste weer ophaalde wist ik al dat 'het' goed was geweest. Alletwee draaiden ze een beetje verlegen weg, toen ik hem weer ophaalde en wij, als mama hun vriendschap evolueerden. Deze week nog een laatste run naar vriendjes en Swap-activiteiten en dan is het weer aftellen naar school.
Onze dochter is terug sedert gisteren. Ze was zo heel dapper om een franse binnenlandse vlucht te nemen als "niet begeleide minderjarige". Gelukkig is het meegevallen want "ze zou dat zeker nog doen". De papa van een vriendinnetje bracht haar naar het vertrek vliegveld en heeft braaf gewacht tot de steward haar (en andere kinderen) kwam halen. De franse taal was een beetje moeilijk maar gelukkig voor haar sprak de steward engels. Wij stonden haar bij aankomst op te wachten. Ruim op tijd want op zo'n momenten ben ik een echte zwartkijker. Wat als er files zijn, wat als we panne krijgen,... Liever een uur te vroeg dan 1 minuut te laat is mijn devies dan. Beetje bruiner dan bij het vertrek, veel verhalen, enkele meegebrachte souvenirs en een interessante levenservaring rijker. En iedereen dolgelukkig dat ze terug thuis is. Marijke
Het einde van de vakantie nadert, maar daar denkt jongste nog niet aan. Al een schooljaar lang is hij smoorverliefd op haar en morgen heeft hij zijn droomdate. Onder moederlijke begeleiding welliswaar.
"Wat een weer" bromde de beer. "Ik blijf thuis" piepte de muis. De vos zei: "Regen, daar kan ik niet tegen". "'t Is om te huilen" krasten de uilen. "En dan die wind" zei het eekhoornkind. Maar de haas, die guit ging doodgewoon uit. Hij nam een blad, legde dat over zijn oren en werd niet nat.
Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik maar vele blaadjes bij de hand houden... Marijke
Vrijdagavond kwam manlief weer thuis. de twee jongsten gingen mee hem ophalen. Om hem op te halen moest ik eerst een paar wegomleidingen volgen. In het begin volgde ik braaf de bewegwijzering, totdat ik dacht een kortere weg te weten en een andere weg insloeg. Met als resultaat dat manlief een uur lang vergeefs op ons wachtte
Onze dochter had geluk. De ouders van een schoolvriendinnetje inviteerden haar mee op vakantie naar het buitenland. Vertrek met trein en terug met het vliegtuig. Dat laatste wel "als niet begeleide minderjarige" omdat haar vriendinnetje een week langer bleef. Dochterlief had dus wel wat gemengde gevoelens. Dolblij dat ze meemocht. Maar toch een beetje eng dat alleen terug komen. Nu alleen is wel relatief want een stewardess zal haar begeleiden. En wij verwachten haar binnen een weekje terug. En duimen. En doen stoer over "alleen terugkomen. Zo van "dat kan ze zeker. Ze is toch geen baby meer". Maar stiekem, heel stiekem in ons binnenste, vinden ook wij het best wel eng. Marijke
Jongste is weer thuis. en het kamp was inderdaad erg leuk geweest. Volgens iedereen de beste sinds jaren en de sfeer voelde ook zo aan toen we hem na een lange rit weer ophaalden. Hij is nog bezig met acclimatiseren. Nu nog manlief naar huis en voor een week zijn we allemaal thuis, gelukkig is het dan nog vakantie en kunnen we nog iets samen ondernemen.
: watchent in plaats van regardent. Enfin de vervoeging was juist en even lachen doet ook deugt.
. Manlief zei me dat ik nogal zuinig van aard ben en dat voor een vrouw, een Hollandse nog wel. Had hij niet moeten zeggen, gisteren trok ik gemotiveerd naar de stad op zoek naar nieuwe kledij.
