Zodadelijk ga ik slapen in de slaapkamer van jongste. De binnendringer op de foto heeft zijn hele familie meegebracht, die allemaal en mooi plekje in ons huis zoeken, dus verhuis ik morgen misschien weer.
Enkele jaren geleden las ik deze klassieker opnieuw. In het engels om er nog meer van te genieten. Dit weekend bekeek ik samen met mijn partner en kind de film. En wat spelen ze goed: Clark Gable en Vivien Leigh. Levensecht en sterk worden Rhett en Scarlett door hen neergezet. Mijn partner vond Scarlett een feeks. En ik geef grif toe dat ze zelfzuchtig is. Maar wat een overleefster is het. En de slotscène met zijn beroemde woorden "Frankly my dear, I don't give a damn!" en haar "I will think about it tomorrow!" was subliem. Heb werkelijk bijna 4 uur lang genoten van het spektakel. Marijke
'K heb Marijkes raad ter harte genomen en een dagje uitgezocht om samen met manlief door te brengen. We startten de dag al vroeg met een oudercontact, waarna we naar Gent reden voor de lunch in een gezellig restaurant. Daarna wandelden we op ons gemak naar de bioscoop voor de film 'Adem'. Ik zag mezelf niet terug op het witte doek, maar vond het een mooie film, manlief bleef nog net wakker. Daarna wandelden we weer richting centrum voor een Afternoon Tea. Overal werden we begroet door politie. Toen we bij het Sint baafs een Dovo wagen zagen staan kreeg ik een beetje schrik. Bij het stadshuis ook veel politie en we trokken de conclusie dat er een belangrijk iemand ging trouwen. De cafébaas legde ons uit dat het ging om de Europese top met de ministers van defensie. Na de overheerlijke thee gingen we nieuwsgierig nog even een kijkje nemen bij het Sint Baafs. een hele hoop show, mannetjes in pak met oortjes die tussen het publiek wandelden, enfin leuk om even te bekijken, maar we gingen weer snel door naar onze laatste activiteit, een sauna met heerlijke massage om een gezellige dag af te sluiten.
Een dagje speldjes opsspelden als solidariteit om stil te staan bij mensen die kanker hebben en hun familie. We stonden in een ziekenhuis omringd door posters en folders en zo'n 600 speldjes. Ik dacht, ik doe dat wel even maar zo eenvoudig nee. Je vraagt of mensen zo'n speldje willen dragen, je houd rekening met afwijzingen, mensen die 'toevallig' de anderen kant opkijken, mensen die haast hebben omdat ze hun afspraak niet willen missen. Maar met de andere verhalen van mensen die passeren, omdat ze hun laatste chemo moeten krijgen , mensen die die dag hun diagnose kregen of een familielid verloren hadden, juist die mensen kwamen een extra praatje maken en maakten de dag zwaar. Een stoere man in mouwloos hemd , zodat zijn met tattoos bedekte bovenlichaam mooi uitkwam, bleek niet zo stoer. Tijdelijk gekluisterd aan een rolstoel kwam hij regelmatig een praatje maken. Een hele dag was lang, het laatste uurtje begon door te wegen, maar de gedachte aan het leed van anderen en dat het iedereen kan overkomen vraagt om er niet over te zeuren. Het was graag gedaan in mijn rugzak steekt weer een beetje meer bagage.
Gisteren hoorde ik op de radio dat "het voortaan mogelijk is te surfen op de Graslei in Gent". Spontaan kreeg ik visioenen van planken op het water en veel gezelligheid. Maar het bleek natuurlijk om de electronische versie te gaan. Heb ik nu alleen maar die indruk of behoor ik werkelijk tot de vorige generatie? Marijke
Adem zegeviert in Montréal, één van de krantekoppen over dé film, ja van diegene waarin ik figureerde. Ik ga kijken, natuurlijk weet ik niet of ik in beeld kom, maar het lijkt me sowieso een goede film.
Deze week zette onze dochter haar eerste stappen in het middelbaar. Latijnse. Helemaal zelf gekozen. Haar verhalen zijn enthousiast. Samen met een vriendinnetje van vorig jaar in de klas, leuke leerkrachten (althans sommige) en tot nu toe nog niet echt les gehad. Al wel veel "kennisgemaakt". Vanaf maandag begint het echte werk. Ze zou dan ook zelfstandig naar de les gaan. Met de bus. Weer een stap die ook wij als ouders moeten zetten op weg naar haar zelfstandigheid. Ik duim maar dat ze zo enthousiast blijft. Maar goed begonnen is alvast half gewonnen.
Woensdagochtend werden we weer ijverig door de wekkers gewekt. Deze eerste schooldag moest ik me al meteen in tweeën splitsen, omdat oudste voor tweede zit richting Gent moest en jongste in tegenovergestelde richting. Jongste op internaat, niet alleen voor hem een hele nieuwe ervaring ook voor ons. Gelukkig kon ik maadag zijn kamer samen met hem inrichten en hem nu met een gerust hart door een goede vriendin laten wegbrengen, die dezelfde richting uit moest. Vandaag kon ik hem weer ophalen, zonder tussentijds te bellen. Zijn blijde gezicht zei me genoeg, het was goed geweest, de lessen en het internaat. Goed gestart en ook zoon puberzoon vond meteen z'n draai. Als oudste jaars mocht hij als peter de 'kleintjes' opvangen en rondleiden door de school en stad, iets wat hem op het lijf geschreven is.
Jarenlang hield koetje dochterlief gezelschap bij het slapengaan. Onlangs besliste ze zelf dat ze nu groot genoeg is om zonder zijn hulp te gaan slapen. Dapper van haar. Zelf wou ze koetje helemaal weg doen. Dat wou ik niet. Daar zou ze later misschien spijt van krijgen. Dus nu is koetje verstopt op een veilige plek. Als dank voor bewezen trouwe diensten. Marijke.
Aan zijn gelukzalige blik toen ik jongste weer ophaalde wist ik al dat 'het' goed was geweest. Alletwee draaiden ze een beetje verlegen weg, toen ik hem weer ophaalde en wij, als mama hun vriendschap evolueerden. Deze week nog een laatste run naar vriendjes en Swap-activiteiten en dan is het weer aftellen naar school.
Onze dochter is terug sedert gisteren. Ze was zo heel dapper om een franse binnenlandse vlucht te nemen als "niet begeleide minderjarige". Gelukkig is het meegevallen want "ze zou dat zeker nog doen". De papa van een vriendinnetje bracht haar naar het vertrek vliegveld en heeft braaf gewacht tot de steward haar (en andere kinderen) kwam halen. De franse taal was een beetje moeilijk maar gelukkig voor haar sprak de steward engels. Wij stonden haar bij aankomst op te wachten. Ruim op tijd want op zo'n momenten ben ik een echte zwartkijker. Wat als er files zijn, wat als we panne krijgen,... Liever een uur te vroeg dan 1 minuut te laat is mijn devies dan. Beetje bruiner dan bij het vertrek, veel verhalen, enkele meegebrachte souvenirs en een interessante levenservaring rijker. En iedereen dolgelukkig dat ze terug thuis is. Marijke
Het einde van de vakantie nadert, maar daar denkt jongste nog niet aan. Al een schooljaar lang is hij smoorverliefd op haar en morgen heeft hij zijn droomdate. Onder moederlijke begeleiding welliswaar.
"Wat een weer" bromde de beer. "Ik blijf thuis" piepte de muis. De vos zei: "Regen, daar kan ik niet tegen". "'t Is om te huilen" krasten de uilen. "En dan die wind" zei het eekhoornkind. Maar de haas, die guit ging doodgewoon uit. Hij nam een blad, legde dat over zijn oren en werd niet nat.
Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik maar vele blaadjes bij de hand houden... Marijke
Vrijdagavond kwam manlief weer thuis. de twee jongsten gingen mee hem ophalen. Om hem op te halen moest ik eerst een paar wegomleidingen volgen. In het begin volgde ik braaf de bewegwijzering, totdat ik dacht een kortere weg te weten en een andere weg insloeg. Met als resultaat dat manlief een uur lang vergeefs op ons wachtte
Onze dochter had geluk. De ouders van een schoolvriendinnetje inviteerden haar mee op vakantie naar het buitenland. Vertrek met trein en terug met het vliegtuig. Dat laatste wel "als niet begeleide minderjarige" omdat haar vriendinnetje een week langer bleef. Dochterlief had dus wel wat gemengde gevoelens. Dolblij dat ze meemocht. Maar toch een beetje eng dat alleen terug komen. Nu alleen is wel relatief want een stewardess zal haar begeleiden. En wij verwachten haar binnen een weekje terug. En duimen. En doen stoer over "alleen terugkomen. Zo van "dat kan ze zeker. Ze is toch geen baby meer". Maar stiekem, heel stiekem in ons binnenste, vinden ook wij het best wel eng. Marijke
Jongste is weer thuis. en het kamp was inderdaad erg leuk geweest. Volgens iedereen de beste sinds jaren en de sfeer voelde ook zo aan toen we hem na een lange rit weer ophaalden. Hij is nog bezig met acclimatiseren. Nu nog manlief naar huis en voor een week zijn we allemaal thuis, gelukkig is het dan nog vakantie en kunnen we nog iets samen ondernemen.
Vorig jaar vertrok jongste met grootste tegenzin naar het jaarlijks kamp van de jeugdbeweging, maar vond het na afloop het beste kamp ooit en wilde dit jaar weer gaan. toch met een beetje bang hartje vertrok hij. Gisteren kreeg ik onverwachts een opgewekte brief van hem met een uitvoerige beschrijving van 'de doop', hij amuseert zich geweldig. Nog een paar daagjes dan mogen we hem weer ophalen.
Als je bovenstaande ingrediënten mixt kom je tot de niet zo leuke vaststelling dat je hospitalisatieverzekering ten onrechte afgesloten is en je een wachttijd voor een nieuwe aansluiting moet vervullen. Gelukkig zal de verzekeringsmaatschappij het rechttrekken en heeft mijn man op zijn blote knieën beloofd voortaan beter de administratie bij te houden. Rest mij nog de taak dat stemmetje dat fluistert over wegen, hel en goede voornemens het zwijgen op te leggen.. Marijke
" NIE PLEUE , NIE NEUTE , WE DOENT VEUR DE LEUTE "
Ergens gelezen, en het werd de lijfspreuk tijdens onze fietsdriedaagse. Ons, dat waren een groep van 10 vrouwen, waaronder ikzelf, die de moed hadden om de ruim 90 km naar Oostduinkerke per fiets te verslinden. Als één van ons even het hoofd liet hangen was de spreuk daar. Het was tof, zwaar, maar de prachtige knooppuntenroute deed ons elk pijntje vergeten. We waren als vijftigplussers (op drie na) een bezienswaardigheid onderweg op de fiets en in het jeugdhotel waar we overnachtten. 's avonds op het strand tijdens een beachparty deden we niet onder voor de aanwezige jeugd. Tijdens de terrasjesstoppen en onze 'rustdag' hadden we mooi weer, zodat ondanks de regenbuien mijn huid roodverbrand kleurde. Het is alweer voorbij, de spieren zijn nog een beetje moe, maar we genieten nog na.
Lang geleden dat ik nog eens iets las dat niet valt onder de noemen "Fantasy" of "Chicklit". Maar toen ik in de bibliotheek het laatste boek van Isabel Allende zag staan, twijfelde ik niet. In het verleden las ik heel graag haar boeken. Ook dit is weer een meesterlijk verhaal van een groot vertelster. Het verhaalt het leven van een slavin op Santa Domingo (zoals Haïti onder Frans bewind eind 18e Eeuw noemde). Of alles historisch correct is, weet ik niet. Maar het leven van de slavin heeft mij van begin tot eind geboeid. Het boek leest enorm vlot en je leert heel wat bij. Ben blij dat ik de overstap naar een ander genre maakte. Marijke
