|
Een dagje speldjes opsspelden als solidariteit om stil te staan bij mensen die kanker hebben en hun familie. We stonden in een ziekenhuis omringd door posters en folders en zo'n 600 speldjes. Ik dacht, ik doe dat wel even maar zo eenvoudig nee. Je vraagt of mensen zo'n speldje willen dragen, je houd rekening met afwijzingen, mensen die 'toevallig' de anderen kant opkijken, mensen die haast hebben omdat ze hun afspraak niet willen missen. Maar met de andere verhalen van mensen die passeren, omdat ze hun laatste chemo moeten krijgen , mensen die die dag hun diagnose kregen of een familielid verloren hadden, juist die mensen kwamen een extra praatje maken en maakten de dag zwaar. Een stoere man in mouwloos hemd , zodat zijn met tattoos bedekte bovenlichaam mooi uitkwam, bleek niet zo stoer. Tijdelijk gekluisterd aan een rolstoel kwam hij regelmatig een praatje maken. Een hele dag was lang, het laatste uurtje begon door te wegen, maar de gedachte aan het leed van anderen en dat het iedereen kan overkomen vraagt om er niet over te zeuren. Het was graag gedaan in mijn rugzak steekt weer een beetje meer bagage.
|
