Wij reden gisteren met de kroost naar een babyborrel. Dat laatste sprak heel erg tot de verbeelding van zoon II. Een borrel voor een baby, dat leek hem wel wat. Hij taterde de auto vol ( dat kan hij goed, dat tateren, heeft hij niet van mij ) maar viel plots stil. In dat zeldzame moment van overpeinzing zag ik hem naar buiten staren. Weilanden vol water, water met een beetje weiland, het smoorde elk woord dat hij wilde formuleren. Ook de kleinste die anders heel enthousiast de beestenbende buiten benoemt bleef haperen op " Mama, water ? " We leken wel door een waterwoestijn te rijden en ik moet zeggen, het bekroop mij ook. Ons huis en omgeving is redelijk gespaard (op een paar aanvallen van verzopen katten na ) maar het was duidelijke dat niet iedereen dit geluk had/heeft.
Enfin, we reden verder naar de borrel. De chokoladefondue die er op ons stond te wachten kreeg zoon II voor de tweede keer stil. Vreemde dagen...
|
