Op drie dagen tijd heb ik 2 moeders zien begraven worden. Dat gaat een beetje aan je hangen. " Hoe oud waren ze? " vroeg iemand me. Doet dat er toe ? Van ieder moeder is ieder mens nog een klein kind. Vanmorgen was het zo'n groot verdriet. En dan zit je, ergens halfweg de kerk, te kijken, van op een afstand. En bedenk je dat je nog even bent vrijgesteld. Hoewel slopende ziektes langzaam hun intrede doen, kunnen we ons nog even comfortabel nestelen in het portaal van de hoop. Maar voor mijn collega is dat portaal al verdwenen. De deur is opengezet en ze wordt niet vriendelijk binnen gevraagd. Hoe doe je dat dan, vraag ik me af. Huil je naar de maan ? Vervloek je de opkomst van de zon ? Toevallig waren het nu 2 zonnige dagen waarop de moeders werden begraven. Wil je dat wel, als kind ? Wil je geen dreinende regen ? Wil je niet gewoon in je huis, in je kamer, in je bed, in het donker blijven ? Wil je niet vooraan in een koude kerk zitten, beseffen dat het moment van afscheid eigenlijk de rest van je leven wordt ? Ik zag haar buiten komen, hand in hand met haar man. Ze was zo mogelijk nog kleiner, nog frêler, nog...( zucht ). Het gaat een beetje aan me hangen. Want een mens vraagt zich echt af ; hoelang kan ik me nog nestelen ?
als ik naar de bib ga kan ik echt heeeel egoïstisch worden. Ik ging op zoek naar de boeken die Marijke had aangeraden eerder op de blog. Bleek nu dat er eerst twee delen te lezen zijn en dan de eerste reeks van 5 boeken.Vreselijk is dat. Het koude angstzweet breekt mij dan uit. Ik sta dan voor die 7 boeken en denk : neem ik ze allemaal mee ? Nee dat kan ik niet maken. Ik kan ze toch nooit op tijd uitlezen... maar wat als ik er een wil komen halen, helemaal opgefokt van de spanning hoe het verhaal verder gaat en...het volgende deel is niet voorhanden. "uitgeleend " staat er dan in venijnige groene lettertjes op de site. Dan sta ik daar. Dat wil ik niet. Wat boeken betreft ben ik zoals mijn jongste zoon ( van ondertussen vandaag 6 maand jawel) : onmiddelijke behoeftenbevrediging. Toen de bib wou sluiten stond ik nog te zweten voor het boekenrek. Nee, dat laatste vind ik maar uit. Maar toch. Ik ben zeer moedig geweest en slecht die eerste twee delen meegedaan : de Volgelingen en...de titel ontgaat me nu even maar soit, nummer 2 dus. De hoofdtitel luidt : Belgarath de tovenaar, deel één en deel twee. Ik heb ze nu thuis. Bij mij. En je moet zeker eerst die lezen voor je aan de andere 5 begint. Is het niet Marijke ? Dus loop niet naar de bib achter de volgende 5 delen. (Ik heb ze trouwens toch verstopt, achter de stationromannetjes. Want geef toe, niemand leest dat toch ? Toch ?)
En dat laatste is ook een grapje hoor ! Dag! Sabine
Al jarenlang bepotelden mij er één op mijn linkerwijsvinger en één onder mijn rechter grote teen. Hardnekkig bleven ze aan me kleven. Ze kropen onder een laagje eelt en drongen ongewenst mijn lijf binnen. Mijn jongste werd ondertussen ook aangevallen. Op zijn twee handpalmen en ook onder zijn rechter grote teen nestelden zich een paar boosaardige. Tijd voor de hulptroepen. Afspraak bij een dermatoloog voor ons beiden. De vrouw begon mild; zalven, daarna bevriezen, schieten, nog later badjes met gif, niets hielp. Afgelopen woensdag weer op controle, het verdict voor mijn jongste: verdoven en snijden . Gelukkig heeft mijn oudste ooit onder judo gezeten met mama aan de zijlijn, de houtgreep kende ik nog. Toen ze de verdovingsspuit vulde vielen er bijna twee flauw. De stalkers werden succesvol verwijderd en opgevangen in een plastic zakje. Hij wilde ze niet als souvenir meenemen .Nu mama nog, voor mijn zachtjes terugtrekken mompelde ik het kietelexcuus. Ik had geluk, deze keer, ze zaten te diep, eerst nog een keer schieten en bevriezen en de volgende keer het mes erin .
Nu weet ik het zeker. Mijn huidige wagen is behekst. Op twee jaar tijd zijn er liefst 3 verschillende mensen achteraan ingereden (kop-staart aanrijdingen zonder gekwetsen gelukkig) en minstens 4x werd de buitenspiegel geraakt. Vandaag was dus de 3de zoen op de koffer. Hopelijk blijft het daarbij ... Marijke
Ik zweet, tril, mijn hartslag maakt rare sprongetjes en slapen kan ik sinds het weekend niet meer. De mannen hadden de pc in beslag genomen, zogezegd voor hun school en werk. Ik had puberzoon bijna verslagen, maar dat 'kon hij niet af ' zeker. Ik voelde me leeg, at al het eetbaars op, zij moesten maar zien dat hun honger gestild werd. Ik moest iets om handen hebben, welke uitdaging zou ik nu aangaan, kuisen? Sabine wilde niet langs komen, maar ze gaf wel een goed advies; lees zeker 'In de band van de ring' en dus ben ik al begonnen met mijn hernieuwde verslaving. Tot nog toe valt het mee, deze keer hou ik het vol en lees hem uit of ik het mooi ga vinden horen jullie nog. En Marijke een schriftjes- verslaving is nog altijd beter dan een game-verslaving, ik zag er niet meer uit en mijn huis ook niet. Enne, ik ga een on-line cursus van Tine volgen, heb de eerste les al binnen, maar ik moet nog in gang schieten.
Sommige vrouwen zijn verslaafd aan handtassen, anderen aan schoenen. Mijn dochter daarentegen zweert bij schriftjes. Dagboeken, vriendenboeken, notaboekjes, atomaschriften, gelijnde schriftjes met rozen op de voorkant, barbieschriftjes meegebracht door papa van één van zijn reizen: ze heeft het allemaal. En elke keer als ik een supermarkt ben of in die grote winkel/schriftenwinkel op de Korenmarkt in Gent luidt de vraag: krijg ik een schriftje. En als ze merkt dat ik niet superenthousiast reageer is het motto: "ik betaal het wel van mijn zakgeld, maar kan jij het mij voorschieten?" Hopelijk blijft het bij deze verslaving... Marijke
Mijn verslaving begon slechts een paar weken geleden. Hoog in de lucht leerde ik in het vliegtuig, als tijdverdrijf, de juweeltjes kennen. Eenmaal weer met beide voeten op de grond vergat ik ze. Tot afgelopen weekend. Onverwacht toverde het wereld wijde web ze op mijn pc. Ze zijn onweerstaanbaar. Elke dag laat ik ze schitteren op mijn scherm en verplaats ik ze. Ik probeer zoveel mogelijk rijen van dezelfde kleur aan elkaar te rijgen, dan zijn ze het meeste waard. Sneller en sneller word ik, mijn eigen record heb ik al twee keer verbroken. Dus please; als jullie ze tegen komen de stof- zuig- was- strijk- kook- kabouters, stuur ze dan met de grootste spoed naar mijn huis.
Het record van manlief en puberzoon moet en zal ik verbreken. Bejeweled.
Deze week ging mijn jongste met zijn klas en het andere vijfde drie dagen op cultuuruitstap naar Oudenaarde. Om op de kosten te besparen ging het vervoer per fiets. Natuurlijk waren fietsbegeleiders van harte welkom. Zo kwam het dat deze mama met nog andere ouders/grootouders, drie dagen lang de 10 km van school naar Oudenaarde fietste. Mijn jongste en ik waren de hekkesluiters. We hadden het getroffen met het weer, alleen gisteren, de laatste dag was het erg koud. De tweede dag hadden de kinderen wat teveel bravoure en waren er verschillende valpartijen, maar fiets eens met ruim dertig kinderen! Jammer genoeg kon ik de cultuuruitstappen niet meemaken, niet omdat het niet mocht, maar het werk riep, dus moest ik de 10 km alleen naar huis fietsen. Zoonlief vond het erg leuk dat ik meefietste, maar totdat het lente wordt gaat hij niet meer op de fiets, zegt hij, te koud.
Ps, voelen jullie nog steeds voor het idee van Nico om elkaar nog een keer te treffen?
vorige zondag was er een stockverkoop van boekhandel Lannoo in Tielt ( het was ook nog in Antwerpen en ook op andere dagen ); Wij met ons annekesnest daarnaartoe. Klein beesje verdwaalde met zijn buggy in dromenland en vond er het eerste anderhalfuur de uitgang niet van. Onze andere twee vriendschapjes fladderden vrolijk rond tussen de boeken ( Geronimo is nog altijd de grote favoriet van onze dochter. Voor zoonlief is het om het even als er maar een coole skater of wilde tijger op staat...) Ik vond "Het sneeuwt in mijn hoofd " van Tine Slosse en Johan Van Oers. Een stuk beroepshalve, een stuk uit eigen intresse, tgaat nl over dementie. Het is een bundel van poëzie, korte verhalen, toneelfragmenten rond alles wat met dementie te maken heeft. Mooi en ontroerend tegelijk.Maar waar ik vooral zeer tevreden over ben dat is dat ik voor een prikje het volledige dichtwerk van Antoon van Wilderode heb gekocht. Mede-studenten van de laatste schrijfclub weten dat ik niet zoveel poëzie lees hoewel ik er wel van hou om er te schrijven. Maar Antoon, daarvoor sla ik nog wel een boek open hoor ! Prachtig gewoon ! Sabine
Gisteravond had ik onverwacht een vrije avond: partner in buiteland en dochter gaan logeren bij een vriendinnetje. Een zee van tijd dus om te doen wat ik wilde en niet wat ik zou moeten doen. Heb mezelf verwend met een trip naar de videotheek en daar een echte "romantische film voor vrouwen" uitgezocht en daarna mezelf geïnstalleerd voor de televisie met één Leffe dubbel en genoten van de film "PS I love you". Aangezien het echt waar bij dat ene biertje gebleven is, opgestaan zonder hoofdpijn en mezelf opnieuw geïnstalleerd voor de tv met de tweede romantische film "My Sassy Girl". Kan iedereen een dergelijke vrijdagavond en zaterdagmorgen aanraden. Marijke
Jaren geleden, toen ik in verwachting was van mijn dochter (zij wordt tien in december) las ik in één ruk de serie "The Belgariad" die bestaat uit 5 boeken. Het was mijn eerste kennismaking met Fantasy na "de ban van de ring". Nu is er wel een wereld van verschil. Waar "In de ban van de ring" grote ernst is, is de Belgariad zeer humoristisch. Uiteraard hetzelfde thema "de goeden tegen de kwaden" maar de goeden hebben wel zo hun typische kleinmenselijke karaktertrekken. De luttele twee maanden dat ik borstvoeding gaf, lag mijn dochter op mijn schouder mee te lezen in "Belgarath the sorcerer" en "Polgara the sorceress", twee van de hoofdfiguren uit "The Belgariad". Nu zo'n tien jaar later ben ik er eindelijk toe gekomen om het vervolg te lezen nl. de vijf boeken van "The Mallorean", althans ik ben bezig in het eerste deel. En het boeit mij weer vanaf de eerste bladzijde, de hoofdfiguren zijn echt menselijk en laten mij niet meer los. Voor fantasyliefhebbers is deze serie van de auteurs David en Leigh Eddings een echte aanrader, net als hun andere werken. Ik lees ze het liefst in het Engels, zo blijft dat ook op punt maar uiteraard vind je hun werken in alle bibliotheken. Marijke
@Violaine, bedankt voor de tip! En ja die eerste stap naar het middelbaar, weer een grote verandering. Die stap van mijn oudste vergeet ik niet licht. Zoveel leerlingen, heel wat anders dan het lager. Ik weet nog dat ik hem moest ophalen en hem zou opwachten aan de schoolpoort. Een mama (her)kent haar eigen kind toch zeker wel. niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
Wie Dimitri Verhulst nog niet gelezen heeft; binnen enkele weken gratis bij humo zijn nieuw boek. Een groot schrijver en mijn lieveling. Van mijn jaar trouwens!! Violaine
Oef, hij zit er weer op 'de eeste dag'.Voor ons jongste was de vakantie te kort en teleurgesteld vertrok hij naar school om heel enthousiast weer terug te keren. Bonjour was zijn begroeting. Hij had zijn eerste woordjes frans geleerd en een cd meegekregen om te oefenen, waarmee hij enthousiast aan de slag ging. Een toffe meester en een toffe klasruimte ( drie computers) waren zijn eerste indrukken. Puberzoon vond het oersaai, zijn klas heeft een vast lokaal, hij loopt liever een keer rond, van de leerkrachten leek er maar één tof, zijn lief had nog geen tijd voor hem, hij was vroeg klaar en moest 3 kwartier op de bus wachten enz. Oudste was sportief met de fiets vertokken en droog gebleven. Zijn laatste jaar op het middelbaar,waarom de leerkrachten nu nog alle regels moesten uitleggen Raar gevoel ook, de oudste van de school te zijn, al die kleintjes die er nu rond lopen en die steeds maar in de weg lopen. De eerste papieren voor het hoger onderwijs zaten gisteren al bij de post. ook meteen de regels en tips voor zijn eindwerk meegekregen, waarmee hij meteen aan de slag moet, maar hij vond het niet saai.
Gistermiddag samen met de dochter een bezoek gebracht aan de "Schotse dagen" in het kasteel van Ooidonk. De roofvogelshow met gier was boeiend maar eng toen die gier wel heel dicht langs vloog. Verder nog standjes met info over Schotland, een whiskystand, veel demonstraties dans en doedelzak. Wat echter de allergrootste indruk maakte was de verhalenverteller "Gadje Joe". Een echte aanrader. Schotse verhalen verteld door een Meesterverteller. Hoe die de heks en "Jack"figuur tot leven bracht was fenomenaal. Iedereen, van jong tot oud hing aan zijn lippen. Volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij voor een nieuwe portie verhalen. Marijke
Hebben jullie dat soms ook? Zo'n boek dat net niet boeiend genoeg is om het in één adem uit te lezen, maar net nog intrigerend genoeg om het niet ongelezen aan de kant te schuiven. Mij overkwam het met de "Trilogie van de wevers". En als ik er over nadenk waaraan het ligt kom ik tot de conclusie dat het niet overtuigt: ik was niet ten volle bereid mee te stappen in de door de auteur geschapen wereld. Resultaat: het kostte dubbel zo veel tijd als normaal én een boete bij de bibliotheek om het volledig te doorworstelen. Als troost en afwisseling eens een "chicklit" boek: de 3 romans van Sophie Kinsella over "Shopaholic". Wedden dat deze omnibus wel snel gelezen zal zijn! Marijke
De vakantie zit er weer op. Onze dochter deed vele kampen (oa badminton, plankenkoorts) en amuseerde zich dolletjes. Vanmorgen echter werd het ernst: boekentas, turnzak, zwemzak, ballettas klaarzetten. Daarna mocht ze op school kennismaken met de nieuwe juf in het opgefriste lokaal. Ze zag er wel tegenop: éénmaal had ze de juf nog maar gezien en daar had ze niet zo'n goede herinnering aan. Maar vanmorgen viel het reuze mee: dus weg buikpijn en genieten van het laatste weekend ! Marijke
Gisteren een massagecursus in Kortrijk gevolgd en ik was wel blij met mijn auto met gps, anders was ik er vandaag nog niet geraakt. Ayuverdische massage, de hele dag geven en ontvangen, zalig. Thuis vlug de brahmi olie van mijn lichaam en uit de haren gespoeld en daarna op de fiets. In de zomermaanden fietst er elke donderdagavond een vrouwenclubje vanuit ons dorp een knooppunt- route. Het was de laatste avond, mijn eerste, en gewoontegetrouw sloten we het seizoen af met een stevig doorzakkertje op een terrasje.
Gisteren was het - heel zacht uitgedrukt - een drukke dag. Ik snoei in de beschrijving van mijn werkzaamheden en belevenissen en begin bij 's avonds. Ik was uitgenodigd op een redactiebijeenkomst, de eerste sinds jaren, van het huis-aan-huis blad waar ik sedert begin dit jaar voor schrijf. Er waren een pak gedreven mensen waarmee ik maar niet uitgepraat raakte.
Omdat ik vooraf terloopsweg (nadat ik een mailtje van Biscara ontvangen had) mijn interesse voor een nieuwe ring langs een reply-mailtje gestuurd had en van het één het ander kwam en ik dus na de bijeenkomst naar de juwelier en zijn vrouw mocht gaan, ben ik toch op een 'redelijk' uur vertrokken. Na een 'beetje' verloren gereden te hebben, ik ben één van de zeldzame mensen zonder GPS, kwam ik daar aan toen het net nog gisteren was.
Ze zagen er alletwee schitterend uit en de volgende paar uur werden enkele hilarische verhalen uitgewisseld. Toen we naar adem hapten tussen twee anekdotes door, kon de juwelier de maat nemen. Ik ben benieuwd hoe de ring eruit zal zien als hij af is. Als het aan zijn trots voor zijn vak zal afhangen, zal het een prachtexemplaar worden. Ondertussen maakte zijn vrouw mij nogal nieuwsgierig naar haar volgende boek. Het gonst er van de activiteit ten huize René en Tine.
 "Sad"){kind=icon}
. Gelukkig heeft mijn oudste ooit onder judo gezeten met mama aan de zijlijn, de houtgreep kende ik nog. Toen ze de verdovingsspuit vulde vielen er bijna twee flauw. De stalkers werden succesvol verwijderd en opgevangen in een plastic zakje. Hij wilde ze niet als souvenir meenemen .Nu mama nog, voor mijn zachtjes terugtrekken mompelde ik het kietelexcuus. Ik had geluk, deze keer, ze zaten te diep, eerst nog een keer schieten en bevriezen en de volgende keer het mes erin
.
niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
