Ik zweet, tril, mijn hartslag maakt rare sprongetjes en slapen kan ik sinds het weekend niet meer. De mannen hadden de pc in beslag genomen, zogezegd voor hun school en werk. Ik had puberzoon bijna verslagen, maar dat 'kon hij niet af ' zeker. Ik voelde me leeg, at al het eetbaars op, zij moesten maar zien dat hun honger gestild werd. Ik moest iets om handen hebben, welke uitdaging zou ik nu aangaan, kuisen? Sabine wilde niet langs komen, maar ze gaf wel een goed advies; lees zeker 'In de band van de ring' en dus ben ik al begonnen met mijn hernieuwde verslaving. Tot nog toe valt het mee, deze keer hou ik het vol en lees hem uit of ik het mooi ga vinden horen jullie nog. En Marijke een schriftjes- verslaving is nog altijd beter dan een game-verslaving, ik zag er niet meer uit en mijn huis ook niet. Enne, ik ga een on-line cursus van Tine volgen, heb de eerste les al binnen, maar ik moet nog in gang schieten.
Sommige vrouwen zijn verslaafd aan handtassen, anderen aan schoenen. Mijn dochter daarentegen zweert bij schriftjes. Dagboeken, vriendenboeken, notaboekjes, atomaschriften, gelijnde schriftjes met rozen op de voorkant, barbieschriftjes meegebracht door papa van één van zijn reizen: ze heeft het allemaal. En elke keer als ik een supermarkt ben of in die grote winkel/schriftenwinkel op de Korenmarkt in Gent luidt de vraag: krijg ik een schriftje. En als ze merkt dat ik niet superenthousiast reageer is het motto: "ik betaal het wel van mijn zakgeld, maar kan jij het mij voorschieten?" Hopelijk blijft het bij deze verslaving... Marijke
Mijn verslaving begon slechts een paar weken geleden. Hoog in de lucht leerde ik in het vliegtuig, als tijdverdrijf, de juweeltjes kennen. Eenmaal weer met beide voeten op de grond vergat ik ze. Tot afgelopen weekend. Onverwacht toverde het wereld wijde web ze op mijn pc. Ze zijn onweerstaanbaar. Elke dag laat ik ze schitteren op mijn scherm en verplaats ik ze. Ik probeer zoveel mogelijk rijen van dezelfde kleur aan elkaar te rijgen, dan zijn ze het meeste waard. Sneller en sneller word ik, mijn eigen record heb ik al twee keer verbroken. Dus please; als jullie ze tegen komen de stof- zuig- was- strijk- kook- kabouters, stuur ze dan met de grootste spoed naar mijn huis.
Het record van manlief en puberzoon moet en zal ik verbreken. Bejeweled.
Deze week ging mijn jongste met zijn klas en het andere vijfde drie dagen op cultuuruitstap naar Oudenaarde. Om op de kosten te besparen ging het vervoer per fiets. Natuurlijk waren fietsbegeleiders van harte welkom. Zo kwam het dat deze mama met nog andere ouders/grootouders, drie dagen lang de 10 km van school naar Oudenaarde fietste. Mijn jongste en ik waren de hekkesluiters. We hadden het getroffen met het weer, alleen gisteren, de laatste dag was het erg koud. De tweede dag hadden de kinderen wat teveel bravoure en waren er verschillende valpartijen, maar fiets eens met ruim dertig kinderen! Jammer genoeg kon ik de cultuuruitstappen niet meemaken, niet omdat het niet mocht, maar het werk riep, dus moest ik de 10 km alleen naar huis fietsen. Zoonlief vond het erg leuk dat ik meefietste, maar totdat het lente wordt gaat hij niet meer op de fiets, zegt hij, te koud.
Ps, voelen jullie nog steeds voor het idee van Nico om elkaar nog een keer te treffen?
vorige zondag was er een stockverkoop van boekhandel Lannoo in Tielt ( het was ook nog in Antwerpen en ook op andere dagen ); Wij met ons annekesnest daarnaartoe. Klein beesje verdwaalde met zijn buggy in dromenland en vond er het eerste anderhalfuur de uitgang niet van. Onze andere twee vriendschapjes fladderden vrolijk rond tussen de boeken ( Geronimo is nog altijd de grote favoriet van onze dochter. Voor zoonlief is het om het even als er maar een coole skater of wilde tijger op staat...) Ik vond "Het sneeuwt in mijn hoofd " van Tine Slosse en Johan Van Oers. Een stuk beroepshalve, een stuk uit eigen intresse, tgaat nl over dementie. Het is een bundel van poëzie, korte verhalen, toneelfragmenten rond alles wat met dementie te maken heeft. Mooi en ontroerend tegelijk.Maar waar ik vooral zeer tevreden over ben dat is dat ik voor een prikje het volledige dichtwerk van Antoon van Wilderode heb gekocht. Mede-studenten van de laatste schrijfclub weten dat ik niet zoveel poëzie lees hoewel ik er wel van hou om er te schrijven. Maar Antoon, daarvoor sla ik nog wel een boek open hoor ! Prachtig gewoon ! Sabine
Gisteravond had ik onverwacht een vrije avond: partner in buiteland en dochter gaan logeren bij een vriendinnetje. Een zee van tijd dus om te doen wat ik wilde en niet wat ik zou moeten doen. Heb mezelf verwend met een trip naar de videotheek en daar een echte "romantische film voor vrouwen" uitgezocht en daarna mezelf geïnstalleerd voor de televisie met één Leffe dubbel en genoten van de film "PS I love you". Aangezien het echt waar bij dat ene biertje gebleven is, opgestaan zonder hoofdpijn en mezelf opnieuw geïnstalleerd voor de tv met de tweede romantische film "My Sassy Girl". Kan iedereen een dergelijke vrijdagavond en zaterdagmorgen aanraden. Marijke
Jaren geleden, toen ik in verwachting was van mijn dochter (zij wordt tien in december) las ik in één ruk de serie "The Belgariad" die bestaat uit 5 boeken. Het was mijn eerste kennismaking met Fantasy na "de ban van de ring". Nu is er wel een wereld van verschil. Waar "In de ban van de ring" grote ernst is, is de Belgariad zeer humoristisch. Uiteraard hetzelfde thema "de goeden tegen de kwaden" maar de goeden hebben wel zo hun typische kleinmenselijke karaktertrekken. De luttele twee maanden dat ik borstvoeding gaf, lag mijn dochter op mijn schouder mee te lezen in "Belgarath the sorcerer" en "Polgara the sorceress", twee van de hoofdfiguren uit "The Belgariad". Nu zo'n tien jaar later ben ik er eindelijk toe gekomen om het vervolg te lezen nl. de vijf boeken van "The Mallorean", althans ik ben bezig in het eerste deel. En het boeit mij weer vanaf de eerste bladzijde, de hoofdfiguren zijn echt menselijk en laten mij niet meer los. Voor fantasyliefhebbers is deze serie van de auteurs David en Leigh Eddings een echte aanrader, net als hun andere werken. Ik lees ze het liefst in het Engels, zo blijft dat ook op punt maar uiteraard vind je hun werken in alle bibliotheken. Marijke
@Violaine, bedankt voor de tip! En ja die eerste stap naar het middelbaar, weer een grote verandering. Die stap van mijn oudste vergeet ik niet licht. Zoveel leerlingen, heel wat anders dan het lager. Ik weet nog dat ik hem moest ophalen en hem zou opwachten aan de schoolpoort. Een mama (her)kent haar eigen kind toch zeker wel. niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
Wie Dimitri Verhulst nog niet gelezen heeft; binnen enkele weken gratis bij humo zijn nieuw boek. Een groot schrijver en mijn lieveling. Van mijn jaar trouwens!! Violaine
Oef, hij zit er weer op 'de eeste dag'.Voor ons jongste was de vakantie te kort en teleurgesteld vertrok hij naar school om heel enthousiast weer terug te keren. Bonjour was zijn begroeting. Hij had zijn eerste woordjes frans geleerd en een cd meegekregen om te oefenen, waarmee hij enthousiast aan de slag ging. Een toffe meester en een toffe klasruimte ( drie computers) waren zijn eerste indrukken. Puberzoon vond het oersaai, zijn klas heeft een vast lokaal, hij loopt liever een keer rond, van de leerkrachten leek er maar één tof, zijn lief had nog geen tijd voor hem, hij was vroeg klaar en moest 3 kwartier op de bus wachten enz. Oudste was sportief met de fiets vertokken en droog gebleven. Zijn laatste jaar op het middelbaar,waarom de leerkrachten nu nog alle regels moesten uitleggen Raar gevoel ook, de oudste van de school te zijn, al die kleintjes die er nu rond lopen en die steeds maar in de weg lopen. De eerste papieren voor het hoger onderwijs zaten gisteren al bij de post. ook meteen de regels en tips voor zijn eindwerk meegekregen, waarmee hij meteen aan de slag moet, maar hij vond het niet saai.
Gistermiddag samen met de dochter een bezoek gebracht aan de "Schotse dagen" in het kasteel van Ooidonk. De roofvogelshow met gier was boeiend maar eng toen die gier wel heel dicht langs vloog. Verder nog standjes met info over Schotland, een whiskystand, veel demonstraties dans en doedelzak. Wat echter de allergrootste indruk maakte was de verhalenverteller "Gadje Joe". Een echte aanrader. Schotse verhalen verteld door een Meesterverteller. Hoe die de heks en "Jack"figuur tot leven bracht was fenomenaal. Iedereen, van jong tot oud hing aan zijn lippen. Volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij voor een nieuwe portie verhalen. Marijke
Hebben jullie dat soms ook? Zo'n boek dat net niet boeiend genoeg is om het in één adem uit te lezen, maar net nog intrigerend genoeg om het niet ongelezen aan de kant te schuiven. Mij overkwam het met de "Trilogie van de wevers". En als ik er over nadenk waaraan het ligt kom ik tot de conclusie dat het niet overtuigt: ik was niet ten volle bereid mee te stappen in de door de auteur geschapen wereld. Resultaat: het kostte dubbel zo veel tijd als normaal én een boete bij de bibliotheek om het volledig te doorworstelen. Als troost en afwisseling eens een "chicklit" boek: de 3 romans van Sophie Kinsella over "Shopaholic". Wedden dat deze omnibus wel snel gelezen zal zijn! Marijke
De vakantie zit er weer op. Onze dochter deed vele kampen (oa badminton, plankenkoorts) en amuseerde zich dolletjes. Vanmorgen echter werd het ernst: boekentas, turnzak, zwemzak, ballettas klaarzetten. Daarna mocht ze op school kennismaken met de nieuwe juf in het opgefriste lokaal. Ze zag er wel tegenop: éénmaal had ze de juf nog maar gezien en daar had ze niet zo'n goede herinnering aan. Maar vanmorgen viel het reuze mee: dus weg buikpijn en genieten van het laatste weekend ! Marijke
Gisteren een massagecursus in Kortrijk gevolgd en ik was wel blij met mijn auto met gps, anders was ik er vandaag nog niet geraakt. Ayuverdische massage, de hele dag geven en ontvangen, zalig. Thuis vlug de brahmi olie van mijn lichaam en uit de haren gespoeld en daarna op de fiets. In de zomermaanden fietst er elke donderdagavond een vrouwenclubje vanuit ons dorp een knooppunt- route. Het was de laatste avond, mijn eerste, en gewoontegetrouw sloten we het seizoen af met een stevig doorzakkertje op een terrasje.
Gisteren was het - heel zacht uitgedrukt - een drukke dag. Ik snoei in de beschrijving van mijn werkzaamheden en belevenissen en begin bij 's avonds. Ik was uitgenodigd op een redactiebijeenkomst, de eerste sinds jaren, van het huis-aan-huis blad waar ik sedert begin dit jaar voor schrijf. Er waren een pak gedreven mensen waarmee ik maar niet uitgepraat raakte.
Omdat ik vooraf terloopsweg (nadat ik een mailtje van Biscara ontvangen had) mijn interesse voor een nieuwe ring langs een reply-mailtje gestuurd had en van het één het ander kwam en ik dus na de bijeenkomst naar de juwelier en zijn vrouw mocht gaan, ben ik toch op een 'redelijk' uur vertrokken. Na een 'beetje' verloren gereden te hebben, ik ben één van de zeldzame mensen zonder GPS, kwam ik daar aan toen het net nog gisteren was.
Ze zagen er alletwee schitterend uit en de volgende paar uur werden enkele hilarische verhalen uitgewisseld. Toen we naar adem hapten tussen twee anekdotes door, kon de juwelier de maat nemen. Ik ben benieuwd hoe de ring eruit zal zien als hij af is. Als het aan zijn trots voor zijn vak zal afhangen, zal het een prachtexemplaar worden. Ondertussen maakte zijn vrouw mij nogal nieuwsgierig naar haar volgende boek. Het gonst er van de activiteit ten huize René en Tine.
Als je zoals ik voor het werk vaak met de wagen op pad moet, maak je wel wat mee. En dan heb ik het niet alleen over de zo vervelende files en wegomleidingen. Vandaag was ik in Kontich en ik wou tussen de eerste en tweede afspraak in een broodje gaan eten in het centrum. Er was maar één probleempje: een brand bij het Blokkerfiliaal. Veel rook, massa politie en brandweer, maar gelukkig geen uitslaande vlammen noch gekwetsten. Toch maar elders een broodje gekocht: aangebrand voedsel is niet mijn lievelingseten. Marijke
De afgelopen week zijn de huisgenoten en ik een beetje onder zeil geweest, waarschijnlijk nog acclimatiseren van de reis. En weet je ik vond het absoluut niet erg, lekker nagenieten. Nog een weekje en het nieuwe schooljaar gaat alweer van start. Tijd om nu alvast een stukje in de startblokken te gaan staan, boeken kaften, alle schrijfgerief nakijken enz. En niet te vergeten een normaal schoolslaapritme proberen te kweken. De wekker van ons jongste liep vanmorgen alvast om 7.00u af en hij wekte ons om te zeggen dat hij naar beneden ging. Slaperig vroegen we waarom hij al zo vroeg wakker was.'Ik moest toch al op tijd zijn voor school'. Ons oudste heeft blijkbaar het beste bed om in te slapen, ondanks onze aansporingen en dreigementen komt zoon rond het middaguur pas boven water.
Hallo Al die lieve woorden, die steun zonder meer. Ja Daisy ook ik ken een paar mensen die de stap gezet hebben om de lerarenopleiding te volgen. Zoiets doe je niet zomaar natuurlijk. Gesprekken met vrienden, kenissen, leraren ik deed het allemaal. Ik kan alleen maar hopen dat ik erin zal slagen. Ik heb een sterke wil en daarmee geraak ik er wel, met vallen en opstaan. Maar het doet deugd al die reacties en lieve woorden. We zien wel waar we geraken, en slaag ik niet dat moet ik me niets verwijten hè, maar zal toch de stap gezet hebben. Bedankt, Sabine, Marijke, Ellen en lieve Daisy. Waar is de tijd hè, die zalige tijd. Hij wordt groot nu. Violaine
Het wordt een rage : les volgen om les te geven. Of is het eerder toevallig dat ik nogal wat mensen ken die het aandurven de stap te zetten ? Want het is inderdaad een soort sprong in het onbekende. Ik hoorde al een aantal keren dat het niet gemakkelijk is, lastig en dat er veel werk aan verbonden is. Achteraf is de voldoening wel des te groter.
Gelukkig leven we in een tijd waarin we ons leven op ieder moment een nieuwe wending kunnen geven. Dat zorgt al eens voor extra spanning, maar dat hoort bij een nieuwe uitdaging. Als de eindmeet succesvol bereikt wordt, is de ontlading en de voldoening des te groter. Ik wens de nieuwe studenten alvast veel moed en ik ben er zeker van dat het doel gehaald zal worden.
niet dus, ik vond hem niet terug in de massa en tussen al die 'groten'. Een bevriende leerkracht, die me had zien zoeken, spurte op zijn fiets terug naar mij om te zeggen dat zoon alang door was en zo vond ik hem gelukkig weer terug. En nu struikelt oudste met zijn inmiddels 1m.85 over de 'kleintjes'. En dan die wirwar van mappen en boeken, maar je zoon zal er doorheen geraken, wens hem succes.
Raar gevoel ook, de oudste van de school te zijn, al die kleintjes die er nu rond lopen en die steeds maar in de weg lopen. De eerste papieren voor het hoger onderwijs zaten gisteren al bij de post. ook meteen de regels en tips voor zijn eindwerk meegekregen, waarmee hij meteen aan de slag moet, maar hij vond het niet saai.
