Gisteren was het - heel zacht uitgedrukt - een drukke dag. Ik snoei in de beschrijving van mijn werkzaamheden en belevenissen en begin bij 's avonds. Ik was uitgenodigd op een redactiebijeenkomst, de eerste sinds jaren, van het huis-aan-huis blad waar ik sedert begin dit jaar voor schrijf. Er waren een pak gedreven mensen waarmee ik maar niet uitgepraat raakte.
Omdat ik vooraf terloopsweg (nadat ik een mailtje van Biscara ontvangen had) mijn interesse voor een nieuwe ring langs een reply-mailtje gestuurd had en van het één het ander kwam en ik dus na de bijeenkomst naar de juwelier en zijn vrouw mocht gaan, ben ik toch op een 'redelijk' uur vertrokken. Na een 'beetje' verloren gereden te hebben, ik ben één van de zeldzame mensen zonder GPS, kwam ik daar aan toen het net nog gisteren was.
Ze zagen er alletwee schitterend uit en de volgende paar uur werden enkele hilarische verhalen uitgewisseld. Toen we naar adem hapten tussen twee anekdotes door, kon de juwelier de maat nemen. Ik ben benieuwd hoe de ring eruit zal zien als hij af is. Als het aan zijn trots voor zijn vak zal afhangen, zal het een prachtexemplaar worden. Ondertussen maakte zijn vrouw mij nogal nieuwsgierig naar haar volgende boek. Het gonst er van de activiteit ten huize René en Tine.
|
