Ons oudste is weer thuis. Afgelopen vrijdag t/m zondag deed hij mee aan het EK speedcubing in Polen. Voor het eerst alleen met het vliegtuig en naar een vreemd land. Ook al is hij 21 jaar, zo'n eerste keer een hele onderneming. Niet alleen de reis en de wedstrijd maar ook al wat er op voorhand geregeld moet worden; iemand machtigen voor het stemmen, zorgen voor Pools geld, verplichte vakken reglen dat hij die op een andere dag mocht inhalen ....Maandag haalde ik hem op in Eindhoven, hij was erg moe van de kleine uurtjes en de sensatie maar het was een echte belevenis geweest. Op naar het WK? Dat is een klein beetje verder -Las Vegas.
Ik waande me even in Antartica toen ik de grote ijsplaten verwijderde uit mijn diepvriezer om deze gereed te maken voor een nieuwe lading vlees. Het ijs smolt snel in de opwarming van mijn wasbak. Onder de diepvriezer die ik even van zijn plaats had verwijderd om ook daar eens grondig te kuisen was er ondertussen een ware modderpoel ontstaan door een samensmelting van overlopend water uit de opvangbak en stof, stof en nog eens stof.
Jongste moet voor zijn repertoirestudie een aantal optredens bijwonen. Als er nog kaartjes zijn kan ik ook gaan. Gelukkig waren er afgelopen vrijdag zieken zodat er nog plaats was. Ik heb me en met mij de volle zaal kostelijk geamuseerd met het optreden van Warre Borgmans. Lang geleden dat ik zo gelachen heb. Zoon vond het ook erg leuk alleen op het einde sloeg de vermoeidheid na een hele week school en internaat toe.
Klaar ben ik met de puzzel. Het was er geen uit stukjes en geen legpuzzel of zo. Maandag start de school voor de twee oudsten weer en de laatste dagen hebben we gepuzzeld om het vervoer van en naar op pootjes te krijgen en het is gelukt. Nu maar hopen dat er niet teveel veranderd, er geen stakingen zijn, het weer meevalt voor de fietser. Ik wens de zonen alvast een goede start en succes.
Afgelopen vrijdag liep ons dorp leeg. Voor het zoveelste jaar op rij was het namelijk weer de jaarlijkse hoevetocht. Het mooie weer lokte ruim 700 inwoners naar buiten. Het was gezellig en sfeervol met de vele kaarsjes die ons pad verlichtten en de lekkere hapjes onderweg bij de hoeves die we aandeden smaakten. We eindigden met een BBQ met muzikale omlijsting. Ik was blij dat ik dit keer niet voor de soep moest zorgen. Leuk dat we met ons hele gezin meeliepen. Tot volgend jaar.
Gisteren bouwde mijn man onze afwasmachine in. Hiervoor diende hij er helemaal achter te kruipen. Toen ik een half uurtje later in de keuken kwam, was hij boos. "Als mij iets overkomt, zou het lang duren eer ik gevonden word". Bleek dat hij luidkeels om hulp had geroepen. Zowel naar mij als naar dochterlief. Hij had namelijk knel gezeten tussen de muur en de machine. Helaas voor hem hadden wij zijn geroep niet gehoord. Gelukkig voor hem is hij er toch nog vanzelf uit geraakt. Mijn raad "hou in het vervolg een telefoon bij de hand dan kan je ons bellen" viel in slechte aarde... Marijke
Hiet is de start ook goed geweest. De mama had er wel een beetje moeite mee dat jongste ervoor koos om de eerste week meteen de hele week op het internaat te blijven en om niet zoals andere jaren de woensdag naar huis te gaan vanwege toneelles. Het was dan ook weer een blij en gelukkig ook enthousiast weerzien de vrijdagavond - van beide kanten-.
Vorige maandag trok onze dochter goedgemutst naar school. Blij om haar vriendinnen terug te zien. En dit jaar zit ze zelfs in dezelfde klas als haar beste vriendin, behalve voor wiskunde dan. Haar andere vriendinnen ziet ze op de speelplaats of gaat ze mee gaan eten. Goed gestart dus en goed begonnen is al half gewonnen Marijke
Manlief ging op jaarlijks koorweekend om te reperteren voor de komende concerten. Elke jaar moet een stem de activiteiten organiseren, dit jaar de tenoren waaronder manlief. Aangezien ze naast de repetities zo'n druk activiteitenprogramma hebben schakelen ze de echtgenotes in voor het eten en één speelde voor heks:) Aan mij vroeg manlief de soep klaar te maken; graag twee soorten voor 20 personen. Rekenen is niet mijn talent, dus maakte ik soep klaar voor ons huisgezin (5 personen) en dat steeds op nieuw tot ik aan 40 personen kwam en dat dus 2 maal. Het werd stilaan nacht voordat ik klaar was.De koorleden waren meer dan tevreden.
Heel lang droom ik er al van om deze sport te beoefenen. Alleen is het er nog nooit van gekomen. Tot ik op de radio een dame van 85 hoorde zeggen dat "oude mensen meestal geen spijt hebben van de dingen die ze deden, maar wel van de dingen die ze niet deden". Toen ging bij mij de alarmbel. Ik wil niet op mijn 85ste in de zetel zitten en denken: "had ik die sport toch maar beoefend". Op zoek naar een leraar dus. En het geluk was bij mij want op nauwelijks 300m van bij mij thuis kon ik les volgen. De leraar is een zeer ervaren man. Al 68 jaar beoefent hij deze sport en hij is intussen 86 jaar. Maar heeft niets aan scherpte ingeboet. Mijn 31 jarige partner is lief, geduldig, heeft heel mooie donkerbruine ogen met lange wimpers en lange haren die ietwat stug aanvoelen. Ook hij heeft reeds velen onderwezen. Het enige wat hij als wederdienst verlangt is dat ik hem met zachtheid benader. De derde les heb ik achter de rug. Maar het aanleren van deze sport is moeilijker dan ik dacht. Vooral omdat mijn leraar er op staat dat ik het leer enkel met behulp van mijn lichaamstaal. Geen gebruik van hulpmiddelen dus. "La Guérinière", daar zweert mijn leraar bij. Het is een nu nog weinig gebruikte methode, dus ik vermoed dat vele beoefenaars van deze sport de term niet kennen. Maar ondanks de moeilijkheidsgraad zet ik toch door. Zelfs al moet ik dan ook thuis nog op mijn houding letten en voel ik na de les en enkele dagen erna nog overal pijn. Want het is een edele sport. En mijn partner is een edel dier. Marijke
Heerlijk dat het nu eindelijk mooi weer is ook al puffen we. Op onze vakantie in Frankrijk was het ook zo warm, nemen we nu onze toevlucht in de koelte binnen daar bleven we buiten. We maakten wandeltochten en bezochten mooie dorpjes. Tijdens de autoritten picknickten we en namen we ons gastelletje voor de soep mee en broodjes. smorgens zette ik vlug alles klaar maar een routine werd het niet, op één van onze tochtjes had ik de picknick mee maar geen gasstelletje. Niet getreurd manlief legde de pakken soep achter de voorruit in de zon. we maakten een wandeling en bij terugkomst hadden we lekkere warme soep.
Gisteravond is het eindelijk gelukt. De langverwachte en vaak uitgestelde ballonvaart. Dohter en papa deelden een grote mand met een 16 tal andere passagiers en mama volgde netjes de volgauto. Bij het vertrek was de stemming in de auto eerder gestresseerd en ook bij de briefing was er nog geen "hoera-gevoel". Dat gevoel was er wel toen ik hen na de landing ging ophalen. Waw, fantastisch, wanneer doen we dit nog eens over? Leuk voor hen maar ook een pluim op de hoed van de milde schenker van de kadobon. Marijke
De beste vriendin van mijn dochter was jarig. Om haar te verrassen kocht dochterlief voor haar de oorbellen die ze al heel lang wou maar niet kreeg van haar mama. De blik van verrassing, ongeloof en blijdschap bij de vriendin toen ze het doosje opendeed vergeet ik nooit meer. Pure, onvervalste vreugde. Marijke PS Ondertussen vindt ook de mama van het vriendinnetje de oorbellen mooi en kocht mijn dochter dezelfde maar in een ander kleurtje.
Het zit er alweer op. Mijn jaarlijkse fietstocht met de 11-koppige vrouwenfietsclub. Naar Middelkerke dit keer. 90 km heen - 40 km en natte voeten van het zeewater op de rustdag- en 90 km terug. Schitterende B & B. Het was héél gezellig. Dit jaar waren we allemaal aan elkaar gewaagd wat betreft het fietsnivo. Als afsluiter gingen we nu met de mannen eten in een resto. Tot volgend jaar!
Zondagavond kwam onze dochter terug thuis na dertien dagen taalkamp in Engeland. Uit de foto's op de website konden we al opmaken dat het er leuk was. En onze dochter beaamde dit thuis. Want haar eerste vraag was: "Mama, mag ik volgend jaar terug mee? Het was super" Een hele geruststelling voor ons als achterblijvers want wij missen haar. Ze was naar Londen en Canterbury geweest, had vriendinnetjes gemaakt, veel gesport en Engels geleerd. Maar nu genieten we van haar aanwezigheid tot vrijdag. Want dan mag ze op weekend met haar tante. Marijke
We zijn weer thuis na een deugddoende zonovergoten :) vakantie in Frankrijk. Een paar dagen voordat we met ons gezin vertrokken, maakte ik naar goede tweejaarlijkse gewoonte een uitstap met 3 vriendinnen. Kortrijk verrast van _0_10.000_stappen. Wij deden er zo'n 1589, omdat we ook naast de cultuur ook veel wilden bijkletsen, eten en drinken. Na de lunch bezochten we de Rozentuin eveneens in Kortrijk. Het was leuk en gezellig. Dat we op de heenweg een uur in de file stonden vanwege een ongeval namen we er bij, gelukkig was het niet ernstig en de weergoden waren on heel goed gezind.
Tijdens de voorbije Gentse Feesten namen we het advies van de Gentse burgermeester ter harte voor "meer cultuur". We bezochten de musical "Radio Vinyl", de komedie "Drie Jeannen naar Lourdes", de monoloog "De buitenkant van meneer Jules" door Kurt Defrancq en de show "Breken" van Kommil Foo. De eerste twee samen met onze dochter, de andere twee zonder. We vonden het alle vier fantastisch goed, elk op zijn eigen manier. De musical bezochten we omdat onze dochter ooit nog eens deel uitmaakte van de groep die deze musical bracht. En het was zoals een musical hoort te zijn: goede liedjes, prachtige stemmen, de nodige dramatiek in het verhaal met toch één onverwachte wending. Van "Drie Jeannen" kent mijn man dan weer één van de hoofdrolspeelsters. We vonden het verhaal leuk, goed geacteerd en heel vrolijk. Bij wijlen stonden de tranen in mijn ogen van het lachen. Het verhaal "de buitenkant van meneer Jules" was van een ander kaliber. Intimistisch, sober geacteerd, breekbaar van sfeer. Ik leerde een onvermoede kant van deze acteur kennen en kreeg zin om het verhaal te lezen. Keisterke prestatie vonden we het. Kommil Foo was helemaal een verrassing: niet komisch, maar veeleer tragisch. Over depressief zijn, ontrouw en vriendschap. Deze show bleef wat meer in het lijf hangen. Maar nu is het zeer toepasselijk de dag van de lege portemonnees. Want al die cultuur kost een centje of twee of drie en vooral als je nadien als kers op de taart nog gaat eten met vrienden. Marijke
Vorige vrijdag vond in Deinze een optreden plaats van Free Souffriau. Ons gezin leerde haar kennen als "Ariel", de rol die ze vertolkte in de musical "De kleine Zeemeermin". Het lied dat ze toen zong "Geef me vleugels" gaf me kippenvel en ook mijn man en dochter waren sterk onder de indruk. Sedertdien volgen we haar carrière. Nu we de kans kregen dicht bij huis naar een optreden te gaan, aarzelden we niet. En we werden niet teleurgesteld. Met haar eerste lied maakte ze al duidelijk dat ze zin had in het optreden. Als publiek merkte je dat ze zich goed voelt in haar vel en haar vak ter harte neemt. Zangtechnisch zingt ze ongelooflijk zuiver. Natuurlijk zingt ze heel veel covers: ondermeer van An Christy, Will Tura, Rob De Nijs maar ze interpreteert ze op haar eigen manier: met hart en gevoel. Haar interpretatie van 'Dag vreemde man" en "Ik leef voor jou" vooral blijven mij bij. Ook de leden van haar orkest speelden hun deel van de show voortreffelijk. De lawaaimakers achter in de zaal waren opnieuw storend. Maar met haar eigen flair betrok ze deze mensen af en toe bij het gebeuren. Ze kreeg een verdiende staande ovatie die ze beloonde met twee bisnummers. Kortom: een dame met klasse die meer eigen nummers verdient. Marijke
Gisteren om 8.00u stonden ze dan on-line. Oudste dit semester zeer goed, jammer voor die ene buis van het eerste semester. Tweede zoon heeft 3 maanden vakantie
schakelen ze de echtgenotes in voor het eten en één speelde voor heks:) Aan mij vroeg manlief de soep klaar te maken; graag twee soorten voor 20 personen. Rekenen is niet mijn talent, dus maakte ik soep klaar voor ons huisgezin (5 personen) en dat steeds op nieuw tot ik aan 40 personen kwam en dat dus 2 maal. Het werd stilaan nacht voordat ik klaar was.De koorleden waren meer dan tevreden.
